Έχασαν τον δρόμο

Το ακόλουθο περιστατικό συνέβη στα μέσα, περίπου, Νοεμβρίου, την ώρα που ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, Νίκος Δένδιας, πήγαινε από την Χίο στα Ψαρά για να επισκεφτεί το εκεί φυλάκιο του ελληνικού στρατού. Τα τουρκικά F-16 καταδίωξαν το αεροσκάφος της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας από τον εναέριο χώρο των Ψαρών περίπου έως την Μύκονο, όπου εκεί βρέθηκαν αντιμέτωπα με ελληνικά μαχητικά αεροσκάφη που είχε «σηκώσει» στο μεταξύ το Ελληνικό Αρχηγείο Τακτικής Αεροπορίας. Ακολούθησε αερομαχία και αναχαιτίστηκαν τα τουρκικά F-16. Φτάνοντας στα Ψαρά, ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας ενημέρωσε τον Πρωθυπουργό για το περιστατικό και ο αρχηγός Γ.Ε.ΕΘ.Α., Στρατηγός Μιχαήλ Κωσταράκος, ο οποίος συνόδευε τον Δένδια, ενημέρωσε αμέσως το υπουργείο Εξωτερικών. Ο αρχηγός της Τακτικής Αεροπορίας, Αντιπτέραρχος Χρήστος Βαΐτσης, κάλεσε τον Τούρκο ομόλογό του και ζήτησε εξηγήσεις. Αφού απολογήθηκε, είπε ότι θα περάσουν τον Τούρκο πιλότο από πειθαρχικό για το παράπτωμά του και ότι πιθανόν να μπερδεύτηκε και να έχασε τον δρόμο (!).

Γιατί αναφέρω τη συγκεκριμένη είδηση; Διότι μου θύμιζε ένα περιστατικό που διάβασα πρόσφατα σε ένα βιβλίο για την επίθεση της Γερμανίας στην Σοβιετική Ένωση, τον Ιούνιο του 1941. Ο Ζούκοφ (φώτο) κι ο Βοροσίλοφ, οι οποίοι γλίτωσαν στο τσακ από τις μαζικές εκκαθαρίσεις του Στάλιν, απευθυνόμενοι στον τελευταίο, και κατά τη διάρκεια του συμφώνου Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, τον ρώτησαν γιατί πετάνε γερμανικά αεροπλάνα πάνω από τον εναέριο χώρο της Σοβιετικής Ένωσης. Η απάντησή του προς τους δυο αξιωματικούς ήταν ότι δεν θα έπρεπε να είναι τόσο φιλύποπτοι και ότι οι πιλότοι της Luftwaffe έχαναν τον δρόμο (!).

Τον δρόμο, όμως, έχει χάσει κι ο Μίτσελ. Τουλάχιστον έτσι φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Με μια πρόχειρη ματιά. Πέρυσι έμοιαζε με τον Βαλβέρδε. Φέτος, και χωρίς ίχνος υποτίμησης, μοιάζει με τον Τεννέ. Δεν μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, δεν μπορεί να πλαγιοκοπήσει, δεν μπορεί να παίξει με την άμυνα ψηλά, έχει πρόβλημα στις στημένες φάσεις. Και μπορεί στην Ευρώπη, όπου επιχειρεί επική υπέρβαση, να τον ικανοποιεί το ποδόσφαιρο αναμονής και να καταστρώνει αναλόγως τα σχέδιά του, αλλά στην Ελλάδα, όπου πρέπει να έχει πάντοτε την πρωτοβουλία, συναντά προβλήματα. Λογικό και αναμενόμενο, θα πει κάποιος, από τη στιγμή που άλλαξε σχεδόν όλη η εντεκάδα. Είχε πρόβλημα να αλλάξει, Όχι, βέβαια! Αυτό δείχνει ότι δεν έχει αγαπημένα παιδιά, καταλαβαίνει τις ανάγκες της Π.Α.Ε. και αναγνωρίζει τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται για πωλήσεις παιχτών. Δείχνει, επιπρόσθετα, ειδικά από τα παιχνίδια της Ευρώπης, ότι τείνει περισσότερο προς τον τακτικό ρεαλισμό. Δεν αντιπροσωπεύει, δηλαδή, ένα είδος προπονητή που διδάσκει, ανεξαρτήτως υλικού, τα «θέλω» του, όπως ο Φαν Χάαλ ή ο Γκουαρντιόλα, αλλά, αντιθέτως, προσαρμόζεται στα χαρακτηριστικά των ποδοσφαιριστών του. Δεν τον κατηγορώ για αυτό: απλά το σημειώνω.

Αλλά δεν έχει αλλάξει μόνο το ότι δεν μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Φέτος φαίνεται πιο άτεγκτος στην πειθαρχία και περισσότερο επικοινωνιακός, αλλά με διαφορετικό στυλ, χωρίς αβρότητα. Για παράδειγμα, δεν δίστασε να «αδειάσει» τον Κασάμι στους δημοσιογράφους. Αυτό σημαίνει ότι έχει πίστη στον εαυτόν του. Αυτοπεποίθηση. Και δεν παριστάνει τον στοργικό πατερούλη, όπως ο Σάντος, αλλά δίνει την εικόνα ενός προπονητή που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Αυτή η υπεροψία, βέβαια, δεν συνιστά πάντα κάτι κακό. Ο προπονητής πρέπει να είναι και λίγο εγωιστής. Κι όταν έχεις προϋπάρξει αρχηγός της Ρεάλ Μαδρίτης, μια τέτοια συμπεριφορά δεν (πρέπει να) προξενεί εντύπωση, αλλά συχνά παρεξηγείται και ίσως η ένταση του power diastance θα πρέπει κάπως να μειωθεί. Καλό είναι να μην περιμένει από τους ποδοσφαιριστές του αυτά που έκανε ο ίδιος στην Ρεάλ. Πρόκειται για διαφορετικές συνθήκες.

Υ.Γ.1 Με λύπη διαπιστώνω ότι οι άνθρωποι παντρεύονται για να «παντρευτούν» και κάνουν παιδιά για να «κάνουν παιδιά». Προβλέπω ότι οι δικηγόροι του εγγύς μέλλοντος θα έχουν πολλή δουλειά.

Υ.Γ.2 Οι θρυλικοί Jethro Tull ερμηνεύουν, αψεγάδιαστα, ένα κομμάτι από το «Songs from the Wood» που κυκλοφόρησε το 1977. Το μοναδικό πρόβλημα εντοπίζεται στη φωνή του Ian Anderson, η οποία από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 παρουσιάζει ολοένα και μεγαλύτερη φθορά. Για αυτό και ο ίδιος ο Anderson τα τελευταία χρόνια έχει προσλάβει έναν έξτρα τραγουδιστή για τις live εμφανίσεις του.