Περί γυναικών

Λέγαμε, λοιπόν, ότι οι γυναίκες είναι περίεργα πλάσματα. Εκατό καλά να έχεις κάνει και μια φορά να έχεις φερθεί σκάρτα, θα σου βγάλουν την ψυχή. Θα στο κοπανάνε μέχρι να πεθάνει ο Χαϊλάντερ. Μέχρι να σκουριάσει ο Robocop. Χωρίς χρονοτριβή. Άνευ ηθικών αναστολών. Δίχως εγωιστικούς φραγμούς. Να μην το έκανες, σου λένε. Και τις εκατό φορές που έχεις ξηγηθεί όμορφα και ωραία, τις γράφουν στο χιόνι. Η γυναίκα με μία αφορμή, ακόμα και ασήμαντη ή ανούσια, μπορεί να σε ξετινάξει. Από το να σε κατηγορήσει ότι δεν κλείνεις το φλας του αυτοκίνητου, επειδή την ενοχλεί ο ήχος (!!!), μέχρι το ότι «τόλμησες» να βγεις με τους φίλους σου για να φλερτάρεις με εύγευστες «ξανθιές».

Προσοχή, όμως: η αφορμή μπορεί να είναι και ετεροχρονισμένη. Να έχει συμβεί κάτι πριν μέρες, μήνες, ακόμα και χρόνια, κι αυτή να περιμένει υπομονετικά και καρτερικά, σαν Εβραίος κομάντο, να λοκάρει στόχο και να εκτελέσει. Οι γυναίκες, επομένως, δεν ξεχνούν. Και έχουν και ένα τρομερό ελάττωμα: δεν μιλάνε. Δεν σου εξηγούν το πρόβλημά τους. Περιμένουν να το καταλάβεις μόνος σου. Αν ήθελα να είμαι εγκλωβισμένος σε μια τέτοια αλλόκοτη κατάσταση, θα τα έφτιαχνα με μουγγή. Αντί αυτού, λοιπόν, η γυναίκα γκρινιάζει. Και προβαίνει σε αυτή την ενέργεια άκομψα. Δίχως τακτ. Οφείλω να πληροφορήσω τις γυναίκες ότι, ενώ η γκρίνια μπορεί να ικανοποιεί τη ματαιοδοξία τους, στον άντρα δημιουργεί δυσάρεστα συναισθήματα. Αυτές οι ανόητες εκδηλώσεις γκρίνιας, επομένως, μας κάνουν τα καλαμπαλίκια σαν τσουρέκια και μας αποτρέπουν να αντιληφθούμε, όσο και να το προσπαθήσουμε, όσο και να το επιθυμούμε, τι ακριβώς θέλει μια γυναίκα. Άρα, οι γυναίκες, για κάποιο λόγο που αγνοώ, θεωρούν ότι διαθέτουμε κάποιον εσωτερικό μηχανισμό, σαν ένα είδος λεξικού, με τον οποίο ερμηνεύουμε τα διάφορα σημάδια. Οφείλω, εκ νέου, να πληροφορήσω τις γυναίκες ότι ο άντρας, όπως η γυναίκα, είναι άνθρωπος και, άρα, δεν διαθέτει κανένα τέτοιο είδος μηχανισμού -όμως, και οι δυο διαθέτουν στόμα και αυτιά. Αν θέλετε κάτι, απλά πείτε το. Μιλήστε. Μιλήστε! Μην έχετε την ψευδαίσθηση ότι αν δεν μας μιλήσετε, θα καταλάβουμε τι έχετε και τι σας συμβαίνει. Και μην μας υποβάλλετε σε σιωπηλές εξετάσεις. Δεν παίζουμε κρυπτόλεξο, δεν ισχύουν όλα όσα γράφει το Cosmopolitan και, συν τοις άλλοις, βρίσκεστε στην δυσάρεστη θέση να μην έχετε φίλες που θα σας πουν την αλήθεια. Πιθανολογώ, βέβαια, ότι δεν μιλάνε, διότι πολλές φορές ούτε οι ίδιες δεν ξέρουν τι θέλουν. Το αποτέλεσμα είναι αυτή η μόνιμη και ανούσια γκρίνια να δημιουργεί μια λεκτική φυλακή επικών διαστάσεων, στην οποία αυτοπαγιδεύονται. Όσο και να προσπαθήσεις να τις απεγκλωβίσεις, αν δεν το θελήσουν οι ίδιες, δεν υπάρχει προκοπή. Απόδειξη η τυπική απάντηση «τίποτα» στη διαστημική ερώτηση «τι έχεις;». Η γυναίκα, λοιπόν, δείχνει τρομακτικό ενδιαφέρον για θέματα που εμείς δεν δίνουμε δεκάρα, και πάσχει από μία ανίατη τάση να κατασκευάζει παρανοϊκά σενάρια στο μυαλό της. Έτσι, χωρίς λόγο. Απλά επειδή μπορεί. Παίρνει μια κατάσταση και την προσαρμόζει στα κέφια της. Ερμηνεύει τα γεγονότα, αλλά και την κάθε αντίδρασή μας, με έναν τρόπο εξοργιστικά σύνθετο και, εν πολλοίς, ακατανόητο που ούτε η ίδια καταλαβαίνει πλήρως, λαμβάνοντας, ωστόσο, υπόψη πάντα τη χειρότερη εκδοχή. Σαν ένα είδος νοητικού δηλητηρίου που δεν έχει αντίδοτο. Για παράδειγμα, έναν ψύχραιμο άντρα θα τον θεωρήσει αδιάφορο ή άεργο (!!!), διότι στο δικό της μυαλό όποιος βρίσκεται υπό πίεση πρέπει να γκρινιάζει, να ουρλιάζει και να διαμαρτύρεται. Κι αν βγεις με κάποια φίλη σου για να κάνετε catch up, η γυναίκα θεωρεί ότι η φίλη σε γουστάρει. Τέλος πάντων.

Όλα αυτά, βέβαια, η γυναίκα μπορεί να τα βλέπει και σαν παιχνίδι. Δεν το γνωρίζω, ειλικρινά. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι οι γυναίκες, με εξαίρεση την Γκόλντα Μέιρ και την Μάργκαρετ Θάτσερ, δεν είναι καθόλου καλές στη διαχείριση κρίσεων. Για την ακρίβεια, είναι τραγικές. Ως έλλογα πλάσματα που στερούνται λογικής δεν βουτάνε τη γλώσσα τους στο μυαλό τους, ως κακόβουλα πλάσματα δεν διστάζουν να εκστομίσουν προκλητικές και υπερβολικές αστοχίες για να σε πληγώσουν, ενώ ως θιασώτες του άψυχου τυχοδιωκτισμού δεν έχουν κανέναν απολύτως πρόβλημα να κατεβάσουν το διακόπτη συναισθημάτων. Οι γυναίκες, φίλες και φίλοι (sic!), θέλουν να τις αγαπάνε, αλλά δεν είναι πολύ καλές στο να αγαπούν. Και δεν είναι τόσο ευαίσθητες όσο οι άντρες -ή όσο, τέλος πάντων, φημολογείται ότι είναι. Αυτός ο διακόπτης συναισθημάτων, λοιπόν, έχει πυροδοτήσει μια πολυάριθμη συλλογή τραγουδιών που αναφέρονται στην καψούρα. Και -ω, του θαύματος!- τα τραγούδια αυτά, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ερμηνεύονται από άντρες. Όποιος νομίζει ότι αυτό συνιστά αγνή σύμπτωση, θα τον χαρακτήριζα τουλάχιστον αφελή.

Επίσης, η γυναίκα δεν ξέρει να φέρεται και, για να είμαι πιο ακριβής, δεν γνωρίζει πως να αντιδράσει σε κάποιο κομπλιμέντο ή σε κάποια εύστοχη ατάκα. Και, ενώ θέλει να της κάνουν πεσίματα, μόλις αυτά λάβουν μέρος, έχει έναν μοναδικό τρόπο να τα απορρίπτει. Είτε φορούν το προσωπείο της επιδεικτικής αγένειας, είτε το παίζουν επιφανειακά αδιάφορες, είτε πανικοβάλλονται και κλείνονται στο καβούκι τους. Όποιος και να είναι ο λόγος ή το κίνητρο, π.χ. να το παίξουν «δύσκολες» για να μην φανούν «εύκολες», είναι τρομερά αποθαρρυντικό για έναν νορμάλ άντρα και, τολμώ να πω, αποτρεπτικό για οποιαδήποτε συνέχεια. Συν τοις άλλοις, αν εκδηλώσει ενδιαφέρον για κάποιον άντρα, αλλά ο τελευταίος δεν το αποδεχτεί, τότε η γυναίκα θα γίνει επιθετική ή θα το παίξει τόσο cool και χαλαρή που θα σου μιλάει και θα σου φέρεται σαν να είσαι το κολλητάρι από τον στρατό. Ίσως για αυτό βλέπεις πλέον περίεργα ζευγάρια στον δρόμο. Γυναίκες, δηλαδή, με μαλάκες. Rephrase: όμορφες γυναίκες με άσχημους μαλάκες που έχουν χοντρό πορτοφόλι. Νταξ, το παραδέχομαι, είμαι υπερβολικά υπερβολικός. Αλλά το πιάσατε το νόημα. Οι περισσότερες γυναίκες δεν θέλουν να καταλάβουν αυτό που γράφω, πλην ελαχίστων λαμπρών εξαιρέσεων, αλλά είμαι σίγουρος ότι τιτανοτεράστιο δείγμα αντρών συμφωνεί.

Και μετά, σύμφωνα με τα παραπάνω, οι γυναίκες έχουν το θράσος να δηλώνουν ότι δεν υπάρχουν γνήσιοι άντρες. Αφού δεν τους ψάχνετε, ρε γυναίκες, προφανώς και για εσάς δεν υπάρχουν! Συν το γεγονός ότι μια μεγάλη μερίδα αντρών, στην προσπάθειά τους να «γλείψουν παξιμάδι», διεξάγουν απεγνωσμένη προσπάθεια να φτάσουν -ανεπιτυχώς;- τα πρότυπα που έχουν θέσει οι γυναίκες. Τι κάνουν; Αφηγούνται χαριτωμένους μύθους, τους οποίους οι γυναίκες λατρεύουν, ή γίνονται λακαμάδες/μουνοείλωτες, δηλαδή πληρώνουν τα πάντα και δεν χαλάνε ούτε ένα χατίρι. Με αφορμή, λοιπόν, τα παραπάνω, σημειώνω ότι η θεωρία της εξέλιξης δεν ισχύει στο μέγιστο βαθμό. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, το πολιτισμικό και κοινωνικό πλαίσιο, στο οποίο ο άνθρωπος τοποθετεί τον εαυτόν του, παίζει εξίσου σημαντικό ρόλο. Δεν επικρατούν, δηλαδή, τα αρχέγονα ένστικτα, ότι ντεμέκ ένα θηλυκό θα ζευγαρώσει με ισχυρά αρσενικά για να αποκτήσει δυνατούς απογόνους και να διαιωνιστεί το είδος, αλλά φαίνεται να παίζει πανίσχυρο ρόλο ο πολιτισμός. Για παράδειγμα, η ανεξαρτητοποίηση της γυναίκας, η ισότητα των δύο φύλων, τα πρότυπα που προβάλουν τα Μ.Μ.Ε. και, φυσικά, η μόστρα που προσφέρει ένα κάμπριο αμάξι ή το πόσο όμορφη υποβάλλει να φαίνεται στους άλλους μία αυθεντική τσάντα Louis Vuitton που κοστίζει 1.500 ευρώ. Η μόδα, δηλαδή, η ποζεριά, το κοινωνικό στάτους, οι κοινωνικές τάσεις και η επίδειξη πλούτου παίζουν ξεκάθαρο ρόλο. Είναι προφανές, λοιπόν, ότι αν ίσχυε σε απόλυτο βαθμό η θεωρία της εξέλιξης, δεν θα έβλεπες γυναίκες με πανίβλακες ή μουνοείλωτες. Και για να έχουμε καλό ερώτημα, μια γυναίκα που είναι μαζί με έναν μουνοείλωτα σέβεται τον εαυτόν της; Τέτοιον άντρα θέλει για πατέρα των παιδιών της; Χωρίς πυγμή και προσωπικότητα; Εν προκειμένω, έχω να σας διηγηθώ δεκάδες ιστορίες από τον στενό μου κοινωνικό κύκλο περί μουνοειλωτισμού, που θα τραβάτε τις κωλότριχές σας από την έκπληξη. Και μπορεί να τις βγάλετε κιόλας. Σας παρακαλώ μην το επιχειρήσετε, αν δεν διαβάσετε πρώτα για τη ζήλια εκ μέρους των γυναικών. Μια γυναίκα, λοιπόν, δεν ζηλεύει επειδή φοβάται μην αρπάξει το αγόρι της καμιά σουρλουλού. Μια γυναίκα ζηλεύει, επειδή φοβάται μην χάσει κάτι δικό της, μην χάσει κάτι που της «ανήκει». Αυτό δεν πρέπει να προξενεί εντύπωση: οι γυναίκες είναι τρομερά εγωιστικά πλάσματα και πρέπει να αυτοεπιβεβαιώνονται συνεχώς. Και επειδή κάτι τέτοιο, σπάνια συμβαίνει, χρειάζονται την επιβεβαίωση από τρίτους. Αλίμονο σε όποιον δεν την προσφέρει.

Και γιατί μια γυναίκα προσπαθεί να αλλάξει έναν άντρα; Διότι τον θεωρεί «ελαττωματικό» και προσπαθεί να «τον φέρει στα μέτρα της», ή τον έχει τοποθετήσει στη λίστα των «κακών παιδιών» για τα οποία η ίδια νοιώθει μια εγγενή υποχρέωση να τα (επανα)φέρει στον ίσιο δρόμο. Σε αυτό το σημείο η επιστήμη -και ο Κάνθαρος- σηκώνει τα χεριά ψηλά. Αν δεν καταφέρει να τον αλλάξει, κατεβάζει τον διακόπτη συναισθημάτων και βάζει πλώρη για τον επόμενο κακομοίρη. Αν τον αλλάξει, θα έρθει η στιγμή που θα γυρίσει και θα του πει «δεν ήσουν έτσι όταν σε γνώρισα». Πρόκειται, αν μη τι άλλο, περί παρανοϊκής παράνοιας. Να φοβάστε, εν γένει, μια γυναίκα που προσπαθεί να αλλάξει τα πάντα πάνω σας και γύρω σας. Κι αν δείτε ότι δεν προσπαθεί να σας αλλάξει, τότε έχετε χοντρό πορτοφόλι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και νορμάλ γυναίκες. Υπάρχουν, αλλά αποτελούν ένα σπάνιο είδος στο σύγχρονο κοινωνικό γίγνεσθαι. Και, φυσικά, το ίδιο ισχύει και για τους άντρες. Αλλά για αυτούς θα τα πούμε σε άλλη ανάρτηση.