Κουκουνάρια και τενεκεδάκια

Ο άνθρωπος, αυτός το εξόχως ευπροσάρμοστο είδος, διακατέχεται από ευμετάβλητη ψυχολογία. Και επηρεάζεται, ιδιαίτερα εύκολα, από τρίτους. Για παράδειγμα, από τον στενό του κοινωνικό κύκλο. Ή, ακόμα, από τα Μ.Μ.Ε. Για παράδειγμα, βγαίνει στην κάμερα ο παρουσιαστής του δελτίου καιρού, ανακοινώνει «ακραία καιρικά φαινόμενα», όπως βροχή και αέρας, με την κυρία Σούλα από το απέναντι διαμέρισμα να πανικοβάλλεται και να νομίζει ότι έρχονται τυφώνες, τσουνάμι και σεισμοί. Το ίδιο συμβαίνει με τα αθλητικά. Γράφει ο τάδε δημοσιογράφος την εύστοχη αστοχία του για την ικανότητα μιας ομάδας να διασπά τις κλειστές άμυνες και ο οπαδός το δέχεται αδιαμαρτύρητα. Μετά από μια βδομάδα, ο ίδιος δημοσιογράφος, γράφει ένα κείμενο που αναιρεί το προηγούμενο, αλλά ο οπαδός δεν έχει κανένα πρόβλημα να τον πιστέψει εκ νέου. Κάτι αντίστοιχο επικρατεί και στην πολιτική. Εμφανίζεται ο Τσίπρας, λοιπόν, και τάζει, πάντα με το στόμα, στο μιλητό, λαγούς με πετραχήλια. Υπόσχεται, σαν εναλλακτικός Άγιος Βασίλης, αριστερών πεποιθήσεων, δώρα. Κι όμως, μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων ασπάζεται τα λεγόμενά του. Ή, έστω, θέλει να τον πιστέψει. Η πλάκα είναι ότι ούτε ο Τσίπρας πρέπει να πιστεύει τα ανεδαφικά και παράλογα ευφυολογήματα που δηλώνει. Τέλος πάντων. Ας μην ξεφύγουμε.

Λέγαμε, λοιπόν, για το πόσο εύκολα -και γρήγορα- επηρεάζεται ο άνθρωπος. Γιατί συμβαίνει αυτό; Ένας κύριος λόγος είναι ο φόβος. Η ζωή του ανθρώπου, βλέπετε, όλος ο κύκλος αυτής, στηρίζεται στον φόβο. Από την παιδική ηλικία, όταν μας έλεγαν να τρώμε όλο το φαγητό, ειδάλλως θα μας μαλώσει ο τάδε ή το απόγευμα δεν θα παίξουμε με τα άλλα παιδιά, από την ενήλικη ζωή, με την ανεργία, τη μοναξιά ή την πάσης φύσεως ανασφάλεια να βρίσκονται στις πρώτες σελίδες της προσωπικής μας ατζέντας, μέχρι την τρίτη ηλικία, όπου ο θάνατος, ο δικός μας και των κοντινών μας προσώπων, στελεχώνει κάθε σκέψη, ο άνθρωπος φοβάται. Όλοι έχουν φόβους. Όλοι φοβούνται. Μην πιστέψετε κάποιον που ισχυρίζεται ότι δεν φοβάται. Κάποιοι, βέβαια, βρίσκουν το θάρρος και αντιδρούν. Ελέγχουν την κατάσταση. Αναγνωρίζουν την ύπαρξη φόβου, αλλά κατορθώνουν να τον δαμάσουν. Δραπετεύουν από την ψυχολογική ανέχεια και δεν αφήνουν τον εαυτό τους να επηρεαστεί από την νοητική φθορά. Αυτοί οι άνθρωποι, επομένως, με όπλα τη λογική, την ψυχραιμία, την τόλμη, το κουράγιο και την αντοχή, αλλά και έντονες πινελιές συναισθήματος, σε πείσμα των φόβων τους, κατορθώνουν και συνεχίζουν να καλπάζουν προς την επίτευξη των στόχων που έχουν θέσει. Η απορία μου, λοιπόν, είναι η εξής: πώς γίνεται να πιστεύουμε εύκολα αυτά που δύσκολα υποβάλλουμε σε νοητική επεξεργασία; Και πώς είναι δυνατόν να επηρεαζόμαστε από τόσα πρόσωπα και καταστάσεις, αλλά όχι από τον ίδιο μας τον εαυτό; Ναι, σίγουρα, το παραδέχομαι, απαιτείται σπουδαία γενναιότητα για να τολμάς να είσαι ο εαυτός σου και να πιστέψεις σε αυτόν. Το συγκεκριμένο μονοπάτι αποδεικνύεται δύσβατο και απόκρημνο. Με απότομες στροφές και πλείστες λακκούβες. Αλλά ο άνθρωπος διαθέτει περισσότερες δυνάμεις και αντοχές από αυτές που νομίζει ότι καταδυναστεύουν το είναι του. Πιστέψτε στον εαυτόν σας και, τότε, θα δείτε ότι θα βρεθούν κι άλλοι που θα πιστέψουν σε εσάς. Πρόκειται για ευχάριστο συναίσθημα.

Αντί επιλόγου, λοιπόν, λέγαμε, πριν δύο χρόνια, με ένα χαριτωμένο άρθρο, ότι τα Χριστούγεννα συνιστούν μοναδική ευκαιρία για προσωπική αναβάθμιση και βελτίωση· συνιστούν θαυμάσια αφορμή για να ξεπεράσουμε τους φόβους μας. Τα Χριστούγεννα, επομένως, δεν αποτελούν μόνο πανηγυράκι, αργία, θρησκευτική εορτή ή όργιο κατανάλωσης και υπερβολής. Αντιπροσωπεύουν την εποχή που, σαν παιδιά, αδημονούσαμε να χιονίσει, να ανάψουμε το τζάκι, να στολίσουμε το δέντρο, να πούμε τα κάλαντα, να ανοίξουμε τα δώρα μας ή να παίξουμε ποδόσφαιρο με κουκουνάρια και τενεκεδάκια. Αθώες εποχές. Ανέμελες. Γνήσιες. Χωρίς δόλο και ανόητους αντιπερισπασμούς, στοιχεία, δηλαδή, τα οποία την σήμερον ημέραν φυτεύονται με προκλητική απάθεια στον κοινωνικό περίγυρό μας και αποτυπώνονται ανεξίτηλα στο μυαλό μας. Μπορεί να πραγματοποιηθεί μια θελκτική στροφή προς αυτήν την κατεύθυνση; Από εμάς εξαρτάται. Προσπαθήστε το. Σας εγγυώμαι ότι το αποτέλεσμα θα σας αποζημιώσει. Καλά Χριστούγεννα!

Υ.Γ.1 Τα Χριστούγεννα παρατηρείται μία μελαγχολική διάθεση. Γιατί πυροδοτείται; Δεν το γνωρίζω. Ίσως όλη αυτή η καλοπέραση, σε τελική ανάλυση, να προξενεί αντίθετα συναισθήματα. Ίσως, πάλι, να ευθύνεται το γεγονός ότι, παρά τον τζέρτζελο και την κοσμοσυρροή, παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε ένα είδος μοναξιάς. Για αυτό και ορισμένες φωνές ισχυρίζονται ότι τα Χριστούγεννα «φτιάχτηκαν» για να έχεις σχέση. Αυτό, όμως, δεν είναι ακριβές και περνάει λάθος μηνύματα. Διότι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, τα Χριστούγεννα «φτιάχτηκαν» για να έχεις σχέση με το πρόσωπο που θες να έχεις σχέση. Το να είσαι με κάποιον αυτές τις μέρες -κι όχι μόνο αυτές τις μέρες- απλά και μόνο για να μην είσαι μόνος συνιστά ματαιοδοξία. Για να μην πω τίποτα χειρότερο. Τέλος πάντων. Κάποια στιγμή θα μιλήσουμε και για την μοναξιά.

Υ.Γ.2 Τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια είναι πραγματικά υπέροχα. Υπέροχα! Σας παρουσιάζω μερικά από τα ιερά τέρατα της μουσικής που έχουν ερμηνεύσει χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Και μην ακούσω για Wham και Last Christmas. Θα γίνω βίαιος.