Ο ορισμός της τακτικής πληρότητας

Στην Εθνική Χιλής τον λάτρεψαν. Στο Μπιλμπάο τον αγάπησαν. Στην Μαρσέιγ, η οποία χθες φιλοδώρησε με έξι γκολ την Τουλούζ, επένδυσαν πάνω του, καθώς, σύμφωνα με τον Πρόεδρο της ομάδας, ήταν ο μόνος τρόπος για να χτυπήσουν την Παρί και, κατά δεύτερο λόγο, την Λιόν. Ο Μπιέλσα, πάντως, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, έχει καταστεί συνώνυμος της τακτικής πληρότητας. Ο άνθρωπος είναι ένας δάσκαλος του ποδοσφαίρου. Ασυμβίβαστος, με πίστη στις δυνατότητές του και υπερασπιστής των ιδεών του που αφορούν το ποδόσφαιρο. Δίκαιος, αυθόρμητος, δεν θέλει να αναμειγνύεται κανείς στην δουλειά του. Ευτυχώς για τον ίδιο που δεν ανέλαβε την Εθνική Ελλάδος. Τέτοιοι προπονητές, βλέπετε, χρειάζονται τις ανάλογες εγγυήσεις -όμως, κάντε λίγο υπομονή: σε μεταγενέστερο επίπεδο θα συζητήσουμε για την Εθνική και την πρόσληψη Μαρκαριάν.

Ο Μπιέλσα, λοιπόν, όταν θέλει να προστατεύσει τους παίχτες του, δεν έχει κανένα πρόβλημα να το κάνει και, παράλληλα, δεν αποφεύγει την ατομική ευθύνη. Συν τοις άλλοις, δεν διστάζει να προβεί σε δηλώσεις που δυσχεραίνουν τη θέση του. Δεν μασάει τα λόγια του.  Για παράδειγμα, δεν φοβήθηκε να προβεί σε δηλώσεις κατά της μεταγραφικής πολιτικής της διοίκησης της Μαρσέιγ, ένα περιστατικό που έλαβε μέρος στις αρχές Σεπτεμβρίου. Αν τσεκάρετε προσεκτικά την πρώτη φωτογραφία θα δείτε μια κυρία με facepalm. Αυτή η κυρία είναι η υπεύθυνη του γραφείου τύπου της Μαρσέιγ. Γιατί αντέδρασε έτσι; Παραθέτω ένα απόσπασμα από τις δηλώσεις του Αργεντινού προπονητή: «Το πρόσημο της μεταγραφικής περιόδου είναι αρνητικό. Έμαθα για την πώληση του Λούκας Μέντες την τελευταία στιγμή. Έμαθα ότι πήραμε τον Ντόρια, όταν έφτασε για τις ιατρικές εξετάσεις. Ήμουν αντίθετος με την μεταγραφή του. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες τους οποίους εξετάζω πριν δώσω τη συγκατάθεσή μου για την απόκτηση ενός παίκτη και για τον Ντόρια δεν πρόλαβα να τους αναλύσω, ώστε να δώσω το ΟΚ. Ο Πρόεδρος μού είχε υποσχεθεί ότι δε θα παίρναμε ξένους παίκτες, καθώς το τμήμα scouting δεν είχε τη δυνατότητα να αναλύσει σωστά παίκτες που δεν παίζουν στην Γαλλία. Κανένας παίκτης δεν αποκτήθηκε μετά από δική μου εισήγηση. Πρότεινα 12 παίκτες, από τους οποίους δεν αποκτήθηκε ούτε ένας. Το αρχικό πρότζεκτ δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Θα δουλέψω με τους παίκτες που έχω και είμαι χαρούμενος να το κάνω. Θα συνεχίσω τη δουλειά μου με αισιοδοξία, όμως ο τρόπος που λειτουργεί ο σύλλογος με έχει απογοητεύσει». Κι αυτό ακριβώς έκανε.

Κοντράρει στα ίσια την Λιόν και τη μισητή Παρί και, αν είχε ξεκινήσει καλύτερα τον δεύτερο γύρο, ίσως θα ξέραμε από τώρα ποιος θα είναι ο επόμενος πρωταθλητής. Έστω κι αν οι φήμες οργιάζουν ότι δεν θα ανανεωθεί το συμβόλαιό του. Αφορμή ο μέτριος δεύτερος γύρος, αιτία η ειλικρίνειά του. Θιασώτης των συστημάτων και, κυρίως, των διατάξεων με τρία σέντερ μπακ, δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει τέσσερις αμυντικούς, τοποθετώντας ακόμα και τον Μορέλ, ένα επιθετικογενές αριστερό μπακ, στο κέντρο της άμυνας, ενώ κατάφερε να αναγεννήσει τον Ζινιάκ. Δουλευταράς, μέγιστος ψυχολόγος, καταφέρνει να αποκομίζει το 101% από τους παίχτες του. Αντισυμβατικός ρεαλιστής και παραδοσιακός πειραματιστής, πιστεύει ότι ποδοσφαιριστής γίνεσαι, δεν γεννιέσαι. Κάπως έτσι, εν ολίγοις, σκιαγραφείται το προφίλ του Μαρσέλο Μπιέλσα. Κι εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κάτσω πάνω σε ένα ψυγειάκι και να τον παρακολουθώ. Όπως ακριβώς ο ίδιος παρακολουθεί ποδόσφαιρο (φώτο).

Υ.Γ.1 Τις προάλλες πήγα να φάω σε ένα κινέζικο εστιατόριο. Κάποια στιγμή, κάπως ξαφνικά, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα η Τσίλα. Δεν ξέρω αν τη θυμάστε την εν λόγω κυρία. Νομίζω ότι είχε λάβει μέρος -κάπου, κάπως, κάποτε- σε κάποιο reality. Εντυπωσιακή γυναίκα, οφείλω να ομολογήσω. Το ίδιο και η κόρη της. Λίγη ώρα μετά, ανοίγει πάλι η πόρτα και μπαίνει ο Παύλος Χαϊκάλης, ο οποίος μαζί με την κυρία που τον συνόδευε κάτσανε ακριβώς στο διπλανό τραπέζι. Δεν θα σχολιάσω την εξυπηρέτηση του καταστήματος που τον κέρασε μπουκάλι κρασί και εξαιρετικά γλυκά, αλλά τα λόγια του Χαϊκάλη προς τον μετρ του καταστήματος, όταν άρχισαν να μιλάνε για πολιτικά. Η απάντηση του επαγγελματία ηθοποιού και νυν βουλευτή; «Υπομονή, κάντε λίγη υπομονή και θα δείτε, όλα θα φτιάξουν».

Υ.Γ.2 Τακτική πληρότητα ο Μπιέλσα, μουσική ολοκλήρωση οι Jethro Tull. Δεν μπορώ να τους περιγράψω με λόγια. Απλά εξαιρετικοί. Εάν κάποιος με ρωτούσε ποια είναι η αγαπημένη μου μπάντα, θα απαντούσα άμεσα, χωρίς δισταγμό, Jethro Tull. Στο πλαίσιο, λοιπόν, της προώθησης του album ''Α'', το 1980, οι Jethro Tull ανοίγουν τη συναυλία με ένα άκρως υποτιμημένο τραγούδι, το ''Black Friday'', το οποίο σε πολλές live περιπτώσεις συνδύαζαν με το ''Locomotice Breath''. In his prime o Ian Anderson στο συγκεκριμένο live, φαντασμαγορικό ρομπότ ο Martin Barre, σταθερή αξία ο Dave Pegg, αλλά την παράσταση κλέβει ο εκρηκτικός Mark Craney και, κυρίως, ο βιρτουόζος Eddie Jobson. Η μουσική ιδιοφυία που ακούει στο όνομα Ian Anderson είχε/έχει μια τρομερή ικανότητα στο να επιλέγει top-class μουσικούς. Αυτή τη φορά, όμως, ξεπέρασε τα όρια του. Μην το χάσετε!