Μπαλαδόφατσες vs αθλητές

Διαβάζω πολλά για τις επιθετικές τριάδες των δυο ομάδων. Η πρώτη, αυτή της Ρεάλ, αποτελείται από το λεγόμενο BBC, δηλαδή Μπέιλ, Μπενζεμά και Κριστιάνο Ρονάλντο. Η δεύτερη, εκείνη της Μπαρτσελόνα, γνωστή κι ως MSN, απαρτίζεται από τους Μέσι, Σουάρες και Νεϋμάρ. Εάν κάποιος θέλει σώνει και καλά να συγκρίνει αυτές τις δυο τριάδες, δεν πρέπει να χρονοτριβήσει ως προς τα συμπεράσματα που μπορεί να εξάγει. Το τρίδυμο της Ρεάλ στηρίζεται σε στοιχεία που δεν ερμηνεύονται με αυστηρά ποδοσφαιρικούς όρους. Και πριν πέσετε να με φάτε, δώστε μου λίγο χρόνο να εξηγήσω τι εννοώ. Εν αρχή, έχεις αυτό το τέρας, αυτόν τον μέγιστο αθλητή, τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Δύναμη, άλμα, ταχύτητα, έκρηξη, αντοχή: τα έχει όλα σε μέγιστο βαθμό. Αλλά δεν μπορείς να πεις ότι διαθέτει δημιουργικότητα ή ότι είναι φοβερός ντριμπλέρ. Ο Μπέιλ, ένας ποδοσφαιριστής που η Ρεάλ «έπρεπε να αποκτήσει», είναι ταχύς, έχει δυνατό σουτ,  τρέχει σαν αγριόγατα, αλλά όσες φορές τον έχω δει να επιχειρεί πλασέ θυμάμαι την αδερφή ενός φίλου μου που προσπαθούσε να κλωτσήσει την μπάλα. Τέλος, υπάρχει κι ο Μπενζεμά, ο οποίος στηρίζεται περισσότερο στη δύναμη και στο πείσμα του, και λιγότερο στην εκτελεστική δεινότητά του. 

Πάμε και στην Μπάρτσα. Ξεκινάμε με τον Μέσι. Δεν είναι ούτε ψηλός, ούτε δυνατός, ούτε ιδιαίτερα γρήγορος. Αλλά για να τον ρίξεις κάτω, χρειάζονται δυο κλώνοι του Πέπε. Επίσης, η ικανότητά του να ντριμπλάρει σε λίγα τετραγωνικά και να κόβει με τις πάσες του σαν βούτυρο την άμυνα του αντιπάλου είναι απολαυστική. Κάτι αντίστοιχο, έστω και σε μικρότερο βαθμό, ισχύει για τον Νεϋμάρ. Ο Βραζιλιάνος έχει αποδεχτεί τον ρόλο του στην ομάδα και δεν προκαλεί προβλήματα στα αποδυτήρια. Στο χόρτο μπορεί να παρουσιάζεται ολίγον ανυπόμονος και κάπως άτακτος, νομίζοντας ότι παίζει στην Εθνική Βραζιλίας όπου όλα τα περιμένουν από αυτόν, αλλά οι κινήσεις χωρίς την μπάλα και οι ντρίμπλες του αποτελούν μεγάλο πλεονέκτημα όσον αφορά την διάσπαση μια κλειστής άμυνας. Είναι απαραίτητο, νομίζω, σε μια ομάδα που λειτουργεί σαν υπολογιστής να υπάρχει και ένας απρόβλεπτα απρόβλεπτος παίχτης. Τέλος, ο Σουάρες φαίνεται να κουμπώνει με τους προαναφερθέντες. Πιέζει σαν σκύλος, είναι ομαδικός, μπορεί να εκτελέσει σε πρώτο χρόνο και κρατά πίσω την αντίπαλη άμυνα, δημιουργώντας μεγάλα κενά και μεγάλες αποστάσεις μεταξύ των αντίπαλων γραμμών.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Διότι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, η επιθετική τριάδα της Ρεάλ είναι πιο αθλητική, ενώ η αντίστοιχη της Μπάρτσα είναι πιο ποδοσφαιρική· αποτελείται από μπαλαδόφατσες που δεν αμελούν την τακτική. Ωστόσο, η Ρεάλ έχει ένα μεγάλο όπλο. Δεν ξέρω σε τι κατάσταση βρίσκεται ώστε να αντεπεξέλθει σε ένα ντέρμπι, αν και έδειξε ότι επέστρεψε δυνατός, αλλά η απουσία του ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής. Ο καλύτερος παίχτης της Ρεάλ, λοιπόν, για την περσινή σεζόν, ο απόλυτος μαέστρος, ένας πραγματικός θερμοστάτης που ρυθμίζει ολόκληρο το παιχνίδι της Ρεάλ, είναι αυτός που θα καθορίσει το τέμπο των γηπεδούχων. Χωρίς αυτόν η Ρεάλ συμπεριφέρεται διαφορετικά. Και, ενδεχομένως, πιο άτακτα, πιο ανυπόμονα. Μπορεί, επομένως, να προτιμώ τους MSN, αλλά, επίσης, λατρεύω να βλέπω τον Μόντριτς (φώτο) σε δράση.

Αποτελεί ακλόνητο δεδομένο ότι ο Αντσελότι θα τον ξεκινήσει στο παιχνίδι, προτιμώντας ένα 4-3-3 στην επίθεση και ένα 4-4-2 στην άμυνα, με τον Μπέιλ να αναπροσαρμόζει το σύστημα και τη διάταξη, καθώς σε αυτόν πέφτει ο κλήρος να μετατρέπεται από τρίτος επιθετικός στον τέταρτο της μεσαίας γραμμής όταν η ομάδα αμύνεται. Γιατί ο Μπέιλ; Διότι, σε φάση αντεπίθεσης, η έκρηξή στα πρώτα βήματα και η ταχύτητά του μπορούν να προκαλέσουν ρήγματα στα άκρα της άμυνας των Καταλανών. Ο Ουαλός, εξάλλου, γουστάρει να τρέχει με την μπάλα στα πόδια και, ως εκ τούτου, θέλει χώρους. Και τα άκρα της άμυνας των γηπεδούχων δεν φημίζονται για τις γρήγορες επιστροφές τους.

Από την άλλη πλευρά, η Μπαρτσελόνα δείχνει ότι βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση. Όσοι με διαβάζουν γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν αναφέρομαι σε αριθμούς και στατιστικά στοιχεία. Υπάρχουν στιγμές που η Μπάρτσα θυμίζει την ομάδα επί Γκουαρντιόλα. Η άμυνα στο τερέν του αντιπάλου είναι ασφυκτική, τα κάθετα σπριντ και οι κάθετες πάσες συχνότατες, ενώ φαίνεται ότι έχουν αυξηθεί οι διαγώνιες πάσες στο δεύτερο δοκάρι. Η τελευταία τακτική επιλογή, δε, προκαλεί αναμπουμπούλα στην αδύνατη πλευρά του αντιπάλου. Σε αυτό βοηθάνε το work rate του Σουάρεζ και η διεισδυτικότητα του Νεϋμάρ. Ο Μέσι, φυσικά, βρίσκεται εκτός συναγωνισμού. Ο τρόπος που ντριπλάρει, σκοράρει και, κυρίως, πασάρει είναι εκπληκτικός. Διαθέτει τρομερό vιsion και σε συνάρτηση με τις συνεχείς κινήσεις των Σουάρεζ και Νεϋμάρ δημιουργείται συχνά χάος στην αμυντική τακτική του αντιπάλου. Τέλος, υποθέτω ότι το κενό του Μπούσκετς θα το αναπληρώσει ο Μαστσεράνο -αλίμονο σε αυτούς που θα κυνηγά ο Αργεντινός-, αλλά οφείλω να τονίζω ότι ο Ματιέ δεν κουμπώνει, τουλάχιστον με μια πρώτη, πρόχειρη ματιά, με τον κώδικα της Μπαρτσελόνα. Το καλό για την Μπαρτσελόνα είναι ότι ο Πικέ βρήκε την φόρμα του. Είθε να παρακολουθήσουμε ένα όμορφο παιχνίδι!

Υ.Γ.1 Στην Αγγλία κοντράρεται η Λίβερπουλ με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Όποιος δεν έχει παρακολουθήσει την ομάδα του Ρότζερς, με αφορμή το ντέρμπι, ας το κάνει και δεν θα χάσει.

Υ.Γ.2 Λυπάμαι για την Πάρμα. Δεν μου αρέσει να φτάνουν οι ομάδες σε τέτοια κατάσταση. Το ίδιο ισχύει και για τις ελληνικές ομάδες. Η μόνη διαφορά είναι ότι στην Ιταλία αυτοί που δημιούργησαν χρέη μπορεί και να τιμωρηθούν από τις αρμόδιες αρχές. Στην Ελλάδα απλά κερδίζουν δημοσιότητα.