Σαν ζευγάρι τελικού

Η Ρεάλ κυνηγάει το τσου λου. Βέβαια, αυτό δεν συνιστά είδηση. Ας μην ξεχνάμε ότι το ισπανικό πρωτάθλημα έχει κάνει φτερά προ πολλού. Το πολύ πολύ να ανατρέψει την Ατλέτικο και να καταλάβει την δεύτερη θέση. Από την άλλη πλευρά, έχουμε την Μάντσεστερ. Στην Αγγλία είναι με το ένα χέρι πάνω στο πρωτάθλημα. Δεν κινδυνεύει από κανέναν. Ούτε καν από αυτοκτονίες. Έχει το knowhow να συντηρεί δυνάμεις, να διαχειρίζεται αποτελέσματα και να προσθέτει σκοπιμότητα, όποτε κριθεί απαραίτητο από τον προπονητή της. Ρεάλ και Μάντσεστερ, λοιπόν. Μεγάλα ονόματα, βαριές φανέλες. Σαν να πρόκειται για τελικό. Δεν είναι, όμως. Ούτε πρόκειται για πρωτάθλημα, δηλαδή κάποιον μαραθώνιο 34 ή 38 αγωνιστικών. Δυο ματς είναι όλα κι όλα. Ένα στην Μαδρίτη κι ένα στο Μάντσεστερ. Με τις ισορροπίες να είναι πολύ λεπτές και εύθραυστες. Όπως συνέβη χθες, μεταξύ Παρί και Βαλένθια, με το γκολ του Ραμί να ανατρέπει τα δεδομένα.

Ο περισσότερος κόσμος, καθώς και οι εταιρίες στοιχημάτων, βάφτισαν ως φαβορί την Ρεάλ. Δεν έχω σκοπό να σας πείσω για το αντίθετο. Το σκορ, όμως, υποδηλώνει άλλα πράγματα. Έχουμε πει, πάντως, ότι το αποτέλεσμα αποτελεί ένα κομμάτι του παζλ κι όχι ολόκληρη την εικόνα. Ένα άλλο κομμάτι, για παράδειγμα, είναι η εμφάνιση. Και η αλήθεια είναι ότι η Ρεάλ έδειχνε πιο ορμητική, πιο πληθωρική, πιο διψασμένη -αλλά και πιο ανυπόμονη. Η άμυνά της παρατάχθηκε πέντε μέτρα πίσω από την σέντρα, ελέω της ταχύτητας του Βαράν, αλλά, προϊόντος χρόνου, φάνηκε ότι υπάρχει μερικό πρόβλημα στο τεχνητό οφσάιντ: αυτός ο σχιστομάτης ο Καγκάβα, που έβγαινε ως κρυφός φορ, πήγε να την κάνει τη ζημιά. Ο Αλόνζο ήταν το μυαλό κι ο Κεντίρα τα πόδια. Ο τελευταίος, μάλιστα, έπαιρνε μέτρα στον άξονα και πατούσε περιοχή. Ο Μπενζεμά, ο οποίος δείχνει ότι δεν μπορεί να ακολουθήσει τον ρυθμό των υπολοίπων, άνοιγε χώρους για τον Ρονάλντο, ενώ ο Ντι Μαρία προσπαθούσε να συγκλίνει -το έκανε με σχετική επιτυχία- από τη δεξιά πτέρυγα προς τον άξονα και να απειλήσει με το αριστερό του πόδι. Οι φιλοξενούμενοι, πάντως, την είχαν μυριστεί την δουλειά. Παρουσίασαν αμυντικό βάθος, έστηναν παγίδες στα άκρα αμύνης και έψαξαν την κόντρα στο ανοιχτό γήπεδο. Και πράγματι, μέχρι ενός σημείου δημιούργησαν προβλήματα στο δεδομένο πλάτος της Ρεάλ -αλλά όχι στην πρωτοβουλία της. Το γκολ του Γουέλμπεκ, στο 20' λεπτό, έκρουσε το καμπανάκι του κινδύνου για τους Ισπανούς: η Ρεάλ κατάλαβε ότι πριν παίξεις επίθεση, πρέπει να είσαι σίγουρος ότι μπορείς να καλύψεις τα μετόπισθεν. Η αντίδραση ήταν άμεση. Ο Ρονάλντο, με αξιοθαύμαστο επιτόπιο άλμα, έπιασε την κεφαλιά και έφερε το ματς στα ίσια. Αλλά δεν ήταν αρκετό για να ξεπλύνει το εντός έδρας γκολ που δέχτηκε η Ρεάλ και δεν φανέρωνε την υπεροχή της.

Στις αρχές του δεύτερου 45λέπτου, η εικόνα των γηπεδούχων δεν άλλαξε ιδιαίτερα. Διατηρούσαν ψηλά τις γραμμές, είχαν μεγάλο πλάτος και, όποτε έχαναν την μπάλα, έκαναν γρήγορα φάουλ για να κόψουν την αντεπίθεση των αντιπάλων. Από την άλλη πλευρά, ο τσίχλας πήρε δραστικές αποφάσεις. Συνέχισε να παίζει ποδόσφαιρο αναμονής, απομόνωσε τον Φαν Πέρσι, έδωσε εντολή στον Ρούνεϊ να καλύπτει τον Ράφαελ και μετέτρεψε τον Γουέλμπεκ σε ένα είδος σκύλου που κυνηγάει ρουκέτες που έρχονται από την άμυνα. Επίσης, καθώς κυλούσε ο χρόνος, τοποθέτησε τον Κάρικ ελάχιστα μέτρα πιο πίσω -πιο κοντά στους Έβανς και Φέρντιναντ-, ώστε να κλείσει τους διαδρόμους από τον άξονα. Εν μέρει, οι τακτικές του ενέσεις είχαν αποτέλεσμα. Ωστόσο, το αμυντικό βάθος δεν έχει ιδιαίτερο νόημα, αν δεν μπορείς να εκμεταλλευτείς τους ανοιχτούς χώρους. Δεν εννοώ να μπεις με την μπάλα στα δίχτυα, αλλά να την απεγκλωβίζεις ανώδυνα από την περιοχή σου, να την κυκλοφορείς και να πάρεις λίγο την κατοχή -έστω κι αν υπήρχαν αντεπιθέσεις που οι Άγγλοι χτυπούσαν σαν κόμπρες. Υποθέτω ότι για αυτό ευθύνονται, εν πολλοίς, η πίεση, όταν χανόταν η μπάλα, και οι γρήγορες επιστροφές των Μαδριλένων. Κι ας είχε ανεβάσει ο Μουρίνιο, από το 70' λεπτό και έπειτα, την αμυντική γραμμή ακριβώς στη σέντρα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη συμπίεση των γραμμών της Μάντσεστερ, η οποία, πλέον, μετά τη διπλή ευκαιρία που είχε στο 72' λεπτό, αμυνόταν -με τακτική συνέπεια- πίσω από την μπάλα και τη σέντρα. Παρόλα αυτά, στο τελευταίο πεντάλεπτο, προφανώς λόγω προπονητικών οδηγιών, η Μάντσεστερ βγήκε από το καβούκι της και ανέβασε τις γραμμές της, προκαλώντας προβλήματα στην ανάπτυξη των γηπεδούχων και ρήγματα στην συνοχή τους. Όσο για τις αλλαγές, δεν νομίζω ότι έπαιξαν ιδιαίτερο ρόλο στην εξέλιξη του ματς, παρά μόνο φρέσκαραν τις ομάδες, αλλά ακόμα δεν έχω καταλάβει τι σκεφτόταν ο Μουρίνιο όταν έβαζε τον Πέπε, στο 84' λεπτό. Τέλος πάντων.

Το θέμα είναι ότι το εκτός έδρας γκολ της Μάντσεστερ μπορεί να αποδειχθεί χρυσάφι και να καταστήσει την Ρεάλ μια ομάδα χωρίς στόχους. Ναι, ο Έβανς δεν γνωρίζει μπάλα. Ναι, ο Τζόουνς ήταν απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα. Ναι, η Μάντσεστερ δεν κατάφερε να αξιοποιήσει τα αδύναμα αμυντικά άκρα του αντιπάλου και δεν πρόκρινε το ένας εναντίον ενός. Και, τέλος, ναι, οι Μαδριλένοι ήταν καλύτεροι. Αλλά το ποδόσφαιρο δεν είναι το πιο δίκαιο άθλημα στον κόσμο -όμως, είναι από τα πιο ελκυστικά. Και ο επαναληπτικός δεν είναι εκδρομή να λένε οι παίχτες κι ο προπονητής της Ρεάλ ''τα περάσαμε όμορφα''.

Υ.Γ.1 Το σκέφτηκα τις προάλλες και κατόπιν, εντελώς τυχαία, το διάβασα στον Καρπετόπουλο: «Το ακόμα χειρότερο για τον Αρη είναι ότι τόσο ο Πλατανιάς όσο και η Βέροια έχουν να παίξουν τις τελευταίες αγωνιστικές με τον συμπολίτη ΠΑΟΚ. Θα παίξει ο ΠΑΟΚ για να σώσει τον Αρη; Επειδή δεν έχω ξεχάσει το ματς με την Καλαμαριά, όπου η εξέδρα του ΠΑΟΚ σφύριζε τον Φερνάντεζ για τις επεμβάσεις και τον Μίετσελ για το γκολ, λέω όχι. Ο Αρης ακόμα κρατάει την τύχη στα χέρια του. Δώρα όμως δεν μπορεί να περιμένει από κανέναν». Θα έρθει η στιγμή που θα μιλήσουμε και για τα ''δώρα''. Διότι δεν είναι μόνο η επικοινωνιακή τακτική εις βάρος του Άρη και τα τακτικά διαιτητικά λάθη, αλλά και τα ερασιτεχνικά έργα της διοίκησης. Κι αν προσδιορίσουμε το μονοπώλιο ευθυνών στην διαιτησία, την Ε.Π.Ο. ή σε κάποια πλεκτάνη, τότε έχουμε υποβιββαστεί και δεν το ξέρουμε.

Υ.Γ.2 Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πως θα παραταχθεί ο Ολυμπιακός. Ο Μίτσελ φαίνεται ενημερωμένος για το υλικό της ομάδας, αλλά εδώ δεν πρόκειται για κάποιο αδιάφορο ματς που χωράνε πειραματισμοί και δοκιμές. Επίσης, είμαι περίεργος να δω τη διαχείριση του αποτελέσματος. Κυρίως από τους δημοσιογράφους.

Υ.Γ.3 Θέλω εδώ και πολύ καιρό να γράψω ένα άρθρο για τις ''σημαίες'' των ομάδων, αλλά πραγματικά διστάζω. Χαίρε, Ράιαν Γκιγκς!

Υ.Γ.4 Ας πάρουμε μια γερή δόση εϊτίλας! Έστω και διασκευασμένη.