Συμπεράσματα και απορίες

Από το ματς του Ολυμπιακού προκύπτουν ορισμένα θλιβερά συμπεράσματα. Σε εξωαγωνιστικό και αγωνιστικό επίπεδο. Ας ξεκινήσουμε με τα εξωαγωνιστικά. Πρώτον, η τραγική διαχείριση των δημοσιογράφων. Κι όταν μιλάω για τραγική διαχείριση, εννοώ την αδικαιολόγητη αβάντα υπέρ του Ολυμπιακού κι όχι πάντα με το κριτήριο της ''φουστανέλας''. Ένας επικοινωνιακός μανδύας που προσπαθεί να μας πείσει για το απίστευτο, προεξοφλεί, με ιδανικό τρόπο θα έλεγα, δονκιχωτικές καταστάσεις και, κατόπιν, καταλήγει στο φιάσκο των ''μετά Χριστόν προφήτων''. Αιώνια θύματα αυτής της νοσηρής συμπεριφοράς είναι οι οπαδοί της ομάδας, ορισμένοι εκ των οποίων δείχνουν να συνέρχονται από τον υπνωτισμό. Αρκεί να ξεκαθαρίσουν μέσα στο κεφάλι τους ''πως ονειρεύονται τον Ολυμπιακό'': θέαμα ή αποτέλεσμα; Να πω κι αυτό πριν το ξεχάσω: το να βγαίνουν διάφοροι και να λένε ότι η Λεβάντε δεν είναι κάτι ιδιαίτερο ως ομάδα, είναι κάπως άκομψο και άκαιρο όταν ο αντίπαλός της έχει αποκλειστεί με τέσσερα γκολ στην κεφάλα. Έτσι δεν είναι, κύριε Γιαννακόπουλε; Δεύτερον, οι δηλώσεις του Βλαχοδήμου -αλλά, εν μέρει, και του Φετφατζίδη. Ενός ποδοσφαιριστή, δηλαδή, που είχε ενεργή συμμετοχή και στα δυο παιχνίδια και έζησε διά ζώσης το πως ήρθαν αυτά τα δυο αποτελέσματα. Είναι προφανές ότι το καράβι του συγκεκριμένου παίχτη δεν αρμενίζει στην πραγματικότητα. Πάλι καλά που οι Κοντρέρας και Κάρολ είχαν άλλη άποψη. Πιο ρεαλιστική.

Τρίτον, η συμπεριφορά των οπαδών των άλλων ομάδων. Να παίζει ελληνική ομάδα στην Ευρώπη και να εύχεσαι να χάσει ή να ξεφτιλιστεί είναι από τα άγραφα. Ό,τι κι αν έχει διαπράξει ο Ολυμπιακός στο ελληνικό πρωτάθλημα, πρέπει να καταλάβουμε πως στην Ευρώπη βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι: το ελληνικό ποδόσφαιρο χρειάζεται απεγνωσμένα βαθμούς. Εκτός αν θεωρούμε ότι, προκειμένου να επιβιώσουμε στη ''ζούγκλα'', πρέπει να υιοθετήσουμε ανάλογες τακτικές. Τότε, να το κλείσουμε το μαγαζί και να το γυρίσουμε στο καλλιτεχνικό πατινάζ. Επειδή σκοτώνει ο ένας, θα σκοτώνουμε κι εμείς; Έτσι πάει; Παράνοια (μαζί σου Αρειανάρα στα ουράνια). Και, τέλος, ουδείς έχει δικαίωμα να σνομπάρει ευρωπαϊκό αγώνα. Είτε πρόκειται για ελληνικές ομάδες, είτε για οπαδούς, είτε για δημοσιογράφους. Η εμφάνιση του Ολυμπιακού απέναντι στη Λεβάντε θύμιζε καλοκαιρινή προετοιμασία. Η αντίδραση του Ολυμπιακού στο μοναδικό γκολ του αγώνα θύμιζε τις ευχές όλων που θέλανε γρήγορο γκολ. Και δικαιώθηκαν. Απλά το γκολ το έβαλαν οι Ισπανοί.

Αλλά έχουμε και τα αγωνιστικά συμπεράσματα. Ξεκινώ με μια γενική παρατήρηση. Τι ήθελε ο Μίτσελ; Να κυνηγήσει την πρόκριση; Να κερδίσει το παιχνίδι; Να μην χάσει; Να παίξει ωραίο ποδόσφαιρο; Ειλικρινά, όσο και να βασανιζόμουν, δεν μπορούσα να καταλάβω. Επίσης, δεν μπορούσα να καταλάβω ποιος ήταν ο ρόλος του Γκρέκο. Στα χαρτιά έπαιζε έξω αριστερά, στο χόρτο έπαιζε κάτι σαν αριστερό εσωτερικό χαφ και στην πραγματικότητα δεν έπαιζε πουθενά. Κι αυτή η απορία μου δεν είναι πρόσφατη. Εδώ και μήνες προσπαθώ να καταλάβω σε ποια θέση αγωνίζεται και ποια διάταξη λαμβάνει στο χώρο. Το αποτέλεσμα ήταν να εκτεθεί ανεπανόρθωτα ο Λυκογιάννης. Πώς να τα βάλει απέναντι σε υπεράριθμους αντιπάλους, όντας μόνος και αβοήθητος; Τι άλλο δεν μπορούσα να καταλάβω; Το λόγο που ο Ιμπαγάσα καθόταν στον πάγκο. Το ίδιο ισχύει και για την ταχύτητα του Μανωλά. Και γιατί μπήκε ο Φετφατζίδης ως αλλαγή στο δεύτερο 45λεπτο; Νομίζω ότι παίρνω την απάντηση στο τι ήθελε ο Μίτσελ από το ματς. Και σκεφτείτε ότι ο Μίτσελ γνώριζε, υποτίθεται, καλά την Λεβάντε. Όμως, τον Ολυμπιακό τον γνώριζε; Δεν το νομίζω. Με ένα αργό κεντρικό αμυντικό δίδυμο, ένα αμυντικό χαφ (Φέισα) που φαίνεται δυσκίνητο, διστακτικό, αδύναμο και χωρίς ικανότητα για κάθετο ποδόσφαιρο, τον Μασάδο σε έναν ελεύθερο ρόλο που μάλλον τον επέλεξε ο ίδιος, τον Μήτρογλου να εξακολουθεί να αγνοεί τι σημαίνει οφσάιντ και τον Τζιμπούρ, για μία ακόμη φορά, απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα, σε τι μπορεί να ελπίζει κανείς; Ο μόνος που έβγαζε φρεσκάδα ήταν ο άναρχος Βλαχοδήμος -αλλά είπαμε: ζει σε άλλη πραγματικότητα.

Η Λεβάντε, λοιπόν, αμυνόταν με 4-5-1. Ουσιαστικά, ο Μάρτινς ήταν ο μοναδικός που στεκόταν μπροστά από την μπάλα. Και μόλις το ποδόσφαιρο αναμονής κέρδιζε την μπάλα από τους γηπεδούχους -δεν ήταν δύσκολο-, ξεδίπλωναν, χωρίς χρονοτριβή, το κάθετο ποδόσφαιρό τους. Ο Ρίος, αν και δεν βρήκε τον Χολέμπας απέναντί του, όργωνε την αριστερή πλευρά, ο Ρούμπεν κρατούσε άψογα τη θέση του κι ο Μπακέρο έδειχνε στον Μασάδο πως πρέπει να αγωνίζεται κάποιος που έχει ελεύθερο ρόλο. Πιο πίσω, στη μεσαία γραμμή, όλα κυλούσαν ρολόι. Χωρίς να κουραστούν τα χαφ της Λεβάντε, υποχρέωναν τους γηπεδούχους σε λάθη. Προσοχή: αβίαστα λάθη -υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ λάθους και αβίαστου λάθους, και κάποια στιγμή πρέπει να το εξηγήσουμε. Το ίδιο μοτίβο επικρατούσε και στην αμυντική γραμμή. Με στοιχειώδη αλληλοκάλυψη και βασικό ντουμπλάρισμα αντιπάλων, κυρίως μέσα στην περιοχή, δεν προέκυψε το παραμικρό πρόβλημα και ο παραμικρός κίνδυνος. Πώς προσπαθούσε να σπάσει ο Ολυμπιακός την άμυνα των αντιπάλων; Με σέντρες στο πουθενά, ορισμένες προσωπικές ενέργειες που φανέρωναν απόγνωση, ανυπομονησία και έλλειψη ομαδικότητας, και μακρινά σουτ που κατέληγαν σε μυστήριο λαϊκού ήρωα. Και χωρίς πλάτος. Αυτό έδειχνε την αδυναμία/ανικανότητα του Ολυμπιακού να αναπτυχθεί κάθετα, να διασπάσει κλειστές άμυνες, να πάρει την πρωτοβουλία και να πλαγιοκοπήσει. Το μόνο που έκανε ήταν να παίζει ένα ανούσιο ποδόσφαιρο κατοχής, με οριζόντιες πασούλες και χωρίς αυτοματισμούς, και να έχει αργές επιστροφές κάθε φορά που έχανε την μπάλα. Κι όλα αυτά, απέναντι σε μια στατική άμυνα. Γιατί η άμυνα της Λεβάντε ήταν στατική; Διότι η επίθεση του Ολυμπιακού ήταν σαν σουμπότεο. Λες και τα πόδια των παιχτών είχαν βυθιστεί σε τσιμέντο ταχείας πήξης. Όχι τίποτα άλλο, αλλά δεν καταφέραμε να δούμε πως θα ανταποκρινόταν η Λεβάντε απέναντι σε ισχυρή πίεση και ταχύτητα σκέψης. Τέλος, αντί επιλόγου, έχω ακόμα μια απορία. Υποτίθεται ότι όταν ο προπονητής είναι καινούριος σε μια ομάδα, οι παίχτες προσπαθούν να κάνουν καλή εντύπωση. Προσπαθούν να κερδίσουν την εύνοια του. Για παράδειγμα, να βγάλουν πάθος και ποδοσφαιρικό τσαμπουκά, και να δείξουν αγωνιστική ετοιμότητα. Είδατε εσείς κάτι τέτοιο;

Υ.Γ.1 Για τα χρέη του Άρη, αλλά και της Α.Ε.Κ., είχαμε αναφερθεί στις αρχές Σεπτεμβρίου. Το παρακάτω κείμενο προέρχεται από τον Κώστα Καίσαρη: «Από µόνος του τις έφερνε ο Κόντης όλες αυτές τις καραβιές µε τους ξένους ποδοσφαιριστές; Ο Παναθηναϊκός, όπως και η ΑΕΚ, χρεοκοπήσανε για άλλον λόγο. Υπήρχαν µέτοχοι που βάζανε λεφτά. Τα παρατήσανε και φύγανε και το καράβι βούλιαξε. Στον Άρη δεν υπήρχανε αφεντικά. Διαχείριση κάνανε εκ των ενόντων. Και δεν αφήσανε κολυµπηθρόξυλο. Τον ξεσκίσανε τον Άρη. Τον ξεπατώσανε. Και το χειρότερο απ' όλα: Αυτή η οµερτά που επικρατεί. Κανένας δεν καταγγέλλει κανέναν. Κανένας δεν ζητάει έλεγχο. Και ο ''Σούπερ 3'' στο κόλπο. Με τον Μιχαλήτσιο τα βάζουνε και µε τους ποδοσφαιριστές. Για τη ληστεία, που έχει γίνει όλα αυτά τα χρόνια στον Άρη, ουδείς ασχολείται. Ούτε καν ο Ιωαννίδης, που το παίζει Αρειανός. Να διατάξει έναν έλεγχο για να φανεί πού πήγανε τα λεφτά του Άρη. Τίποτα. Λες και είναι όλοι στο κόλπο. Έτσι ακριβώς µεταφράζεται αυτή η συνωµοσία της σιωπής. Όλοι µαζί τα φάγαµε, καταπώς λέει ο Πάγκαλος και κανείς δεν κατηγορεί κανέναν. Έτσι πάει. Αν δεν πληρώνεις τους ποδοσφαιριστές, αν δεν πληρώνεις την Εφορία κι έχουνε φτάσει τα χρέη σου κοντά στα 20 εκατοµµύρια Γιούρο, κάπου αλλού πηγαίνανε τα λεφτά όλα αυτά τα χρόνια». 

Υ.Γ.2 Φοβερά πράγματα στο Λιόν - Τότεναμ. Ο Πρόεδρος της Λιόν χαρακτήρισε, πριν το ματς στο Ζερλάν, την Τότεναμ ''αγγλικά ροζ μπιφ'', ενώ άφησε υπόνοιες για τον διαιτητή του πρώτου αγώνα, σχολιάζοντας καυστικά: «Δεν θέλω να συνδέσω το γεγονός ότι ήταν Πορτογάλος ο διαιτητής, ίδιας δηλαδή εθνικότητας με τον προπονητή της Τότεναμ». Η συνέχεια δόθηκε σε παμπ της Λυών, όπου οπαδοί της Τότεναμ δέχθηκαν επίθεση από Γάλλους νεοναζί, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι οι Άγγλοι οπαδοί πάθανε τα ίδια και στην Ρώμη, όταν η ομάδα αγωνίζόταν απέναντι στην Λάτσιο. Η διοίκηση της Λυόν, πάντως, έσπευσε να απευθύνει συγγνώμη προς τους οπαδούς της Τότεναμ για τα επεισόδια. Όχι, όμως, και για το ''αγγλικά ροζ μπιφ''.

Υ.Γ.3 People are strange when you're a stranger, Faces look ugly when you're alone, Women seem wicked when you're unwanted, Streets are uneven when you're down...