Θα χάσουμε μόνο το πάρτι

Διακρίνω μια φθορά. Ψυχολογική φθορά. Είναι αναμενόμενο -αλλά όχι απαραίτητα και λογικό. Η κατάσταση της οικονομίας, οι υποχρεώσεις πάσης φύσεως, η αδυναμία καλλιέργειας αντιστάσεων, η βιασύνη στις κρίσεις μας, η έλλειψη παιδείας, η μετάφραση της υπομονής ως ανοχή και οι φρενήρεις ρυθμοί δεν μας επιτρέπουν να χαλαρώσουμε. Για μια στιγμή, όμως: θέλουμε να χαλαρώσουμε; 

Δεν είμαι τόσο σίγουρος. Πολλοί άνθρωποι λειτουργούν ψυχαναγκαστικά. Όντας, ανήμποροι να ενταχθούν σε ένα πλαίσιο ηρεμίας, μέτρου και ορθολογισμού, προτιμούν να υποταχθούν στην γκρίνια. Και γκρινιάζουν άσχημα. Ατέρμονα. Χωρίς τακτ. Δίχως να αντιλαμβάνονται ότι δεν βιώνουν μόνοι μια κατάσταση: ο μικρόκοσμός τους γειτνιάζει με τις ζωές άλλων ανθρώπων, γνωστών και αγνώστων, που δεν μοιράζονται απαραίτητα την ίδια παρανοϊκή τρέλα με αυτούς. Δεν κλεινόμαστε, λοιπόν, μόνο μέσα στα σπίτια μας, τα οποία μετατρέπουμε συνειδητά σε ψυχολογική φυλακή υψίστης ασφαλείας, αλλά, επίσης, αποκλείουμε όποιον προσπαθεί να διαπεράσει την εσωτερική μας πανοπλία. Υψώνουμε ένα νοητικό φράγμα, προκαλώντας τον οποιοδήποτε να το υπερπηδήσει, σταυρώνουμε τα πόδια και τα χέρια, και παραμένουμε έγκλειστοι στο σπίτι μας. Λες και μας αρέσει αυτή η κατάσταση. Σαν να διοργανώνουμε ένα πάρτι και να έχουμε στείλει προσκλητήρια στην απαισιοδοξία, στον πανικό, στη μιζέρια, στην γκρίνια και στη θλίψη. Κι όλοι αυτοί οι υποψήφιοι να περιμένουν με λαχτάρα τον επίτιμο καλεσμένο του πάρτι: το μίσος. Καταλαβαίνω ότι δεν είναι δυνατόν να είναι όλοι λογικοί, συνετοί, αισιόδοξοι, σκεπτικοί, υπομονετικοί ή/και ψύχραιμοι -μολαταύτα, υπάρχουν άνθρωποι που μας αγαπούν για αυτό που είμαστε, έστω κι αν δεν επεξεργαζόμαστε τις συμβουλές και τις γνώμες που μας χαρίζουν απλόχερα. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Το χείριστο, όμως, είναι ότι δεν προσπαθούμε. Και θα πρέπει -επιτέλους!- να αρχίσουμε την προσπάθεια. Ο Μαχάτμα Γκάντι υποστήριζε: «Πρέπει να είσαι η αλλαγή που εύχεσαι να δεις στον κόσμο». Εμείς, άραγε, τι είδους αλλαγή ευχόμαστε;

Αυτός ο έντονος αρνητισμός δεν έχει προσβάλλει μόνο τους πολίτες της διπλανής πόρτας, αλλά και την κυβέρνηση -δηλαδή τους διαχειριστές. Απογυμνωμένη από ορθά αντανακλαστικά, αρνούμενη να προβεί στις λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές, αλυσιδωμένη με τα ψυχολογικά δεσμά της Τρόικας, αποκομμένη από την πραγματική πραγματικότητα και όντας αδύναμη να αφουγκραστεί τον παλμό, τα αποθέματα και τις αντιστάσεις της κοινωνίας, προσπαθεί να επιβάλλει τα θέλω της μέσω μιας άκρατης νομολαγνείας που, εν τελευταία ανάλυση, μάλλον προξενεί περισσότερο κακό και διαιωνίζει το πρόβλημα (π.χ. υπέρμετρη φορολογία). Η νομολαγνεία, λοιπόν, την οποία έχει αγκαλιάσει προ πολλού το πολιτικό σύστημα, αποτελεί τη δραστική ουσία στο μηχανισμό αντίδρασης της κυβέρνησης. Κι όλα αυτά, ενώ επιμένουμε να ερμηνεύουμε την πραγματική ζωή με μαθηματικά (π.χ. επίδομα ανεργίας), να συγχέουμε τους πραγματικούς ανθρώπους με στατιστικά στοιχεία (π.χ. δείκτες ανεργίας) και να μεταθέτουμε την ευθύνη στον πολίτη/καταναλωτή, υπό την μορφή κοινωνικών αυτοματισμών, χωρίς ελεγκτικούς μηχανισμούς πάσης φύσεως. Ουσιαστικά, πρόκειται για υπεκφυγή που δίνει φιλί ζωής σε ένα παρωχημένο μοντέλο. Διότι, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, δεν χρειάζονται περισσότεροι νόμοι και σκληρότερα μέτρα, αλλά άμεση εφαρμογή/τήρηση των ήδη υπαρχόντων. Και επειδή το κράτος μπορεί, όταν θέλει και του κάνει κέφι, να εφαρμόσει και το παραμικρό άρθρο, εδάφιο, διάταξη ή κανόνα, αρχίζω να αναρωτιέμαι αν πρόκειται για έλλειψη ικανότητας ή θέλησης. Έστω επιλεκτικής δράσης. Τέλος πάντων.

Απαιτείται, λοιπόν, πολιτική και κοινωνική συνείδηση. Για παράδειγμα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο νόμος πρέπει να εφαρμόζεται κι από τις δυο πλευρές (κράτος και πολίτες). Κι όλα αυτά, με τη συνδρομή της ειλικρίνειας: οι περίτεχνες ντρίμπλες στην αλήθεια πρέπει να σταματήσουν. Τι άλλο χρειάζεται; Ρεαλισμός. Όνειρα. Συναίσθημα. Αξίες. Ηθική. Η περιφρόνηση στους άγραφους κανόνες επισύρει δυσαρέσκειες, οι οποίες, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, επιστρέφουν το χτύπημα. Δυστυχώς, όμως, η προσήλωσή μας στους εν λόγω κανόνες βρίσκεται στις τελευταίες σελίδες της προσωπικής μας ατζέντας. Κι αυτό, διότι κοιτάμε την πάρτι μας -και το πάρτι μας με τους προαναφερθέντες καλεσμένους. Είμαστε, βλέπετε, εγκλωβισμένοι στην υπερβολική φιλαυτία μας. Εγωισμός του κώλου, δηλαδή. Ούτε αυτό δεν μπορούμε να κάνουμε σωστά. Επομένως, αν θέλουμε να απελευθερωθούμε από την ψυχολογική φθορά, θα πρέπει να αποδεσμεύσουμε τη σκέψη μας από την σκοπιμότητα. Θα πρέπει να ξαναβρούμε τα αρχέτυπα και να πάψουμε να μιμούμαστε πλήθος κακέκτυπων. Θα πρέπει να ακούμε περισσότερο και να μιλάμε λιγότερο. Ίσως για αυτό ο Θεός μας έδωσε δυο αυτιά και ένα στόμα. Κι αν θέλουμε να πούμε κάτι, ας είναι μια καλή κουβέντα. Δεν χρειάζεται να στάζει συνέχεια δηλητήριο η γλώσσα μας. Ούτε να προκρίνει το ψέμα ή τη χαζομάρα. Και πού ξέρετε; Ίσως ταξιδέψουμε από την πλάνη στην αλήθεια κι από το σκοτάδι στο φως. Ας το δοκιμάσουμε. Δεν έχουμε να χάσουμε κάτι. Εκτός από το πάρτι που διοργανώνουμε. Ε, καλύτερα για όλους μας.

Υ.Γ.1 Οι γιορτές έχουν λάβει τέλος. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα λάβει τέλος και η ανθρωπιά μας. Η αγάπη, εκδηλωθείσα με πάσα μορφή, δεν πρέπει να έχει ημερομηνία λήξης. Όποιος νοιάζεται και ενδιαφέρεται, συνεχίζει σε αυτό το μοτίβο. Σιωπηλά και διακριτικά, αλλά πάντοτε με συνέπεια.

Υ.Γ.2 Η Μπάγερν, όντας με τα εννιά δάχτυλα πάνω στη γερμανική κούπα, έχει αφοσιωθεί πλήρως στην Ευρώπη. Και η άλωση του Λονδίνου αποτελεί γεγονός. Απέναντι σε μια Άρσεναλ που παλεύει να τρουπώσει στην πρώτη τετράδα της Πρέμιερ, δηλαδή το τσου λου, και αδυνατεί να κερδίσει την Μπλάκμπερν για το κύπελλο. Επομένως, ποια Ευρώπη και ποια Μπάγερν; Ο Βενγκέρ έχει άλλα προβλήματα λύσει. Και κάτι μου λέει ότι μέχρι το ερχόμενο καλοκαίρι, παρά την απεριόριστη εκτίμηση που τρέφω στο πρόσωπό του, δεν θα έχει προλάβει να τα λύσει. Ας μην ξεχνάμε και το Μίλαν - Μπαρτσελόνα. Νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα για την Μίλαν να γινόταν το πρώτο ματς στην Βαρκελώνη. Τώρα θα πρέπει να ρισκάρει λίγο περισσότερο. Κι αυτό απέναντι στην Μπάρτσα, σπάνια φέρνει αποτέλεσμα.

Υ.Γ.3 Ορισμένα τραγούδια ακούγονται πιο ευχάριστα live παρά στη studio version. Όπως αυτό που ακολουθεί.