Η γρήγορη μετάβαση του brand name

Ο Σάντος δήλωσε ότι θέλει να φύγει. Στην Εθνική Ελλάδος έμεινε, λέει, για άλλα δυο χρόνια με απόφαση καρδιάς κι όχι λογικής. Θα παραβλέψω τις οικονομικές παραμέτρους που ορίζουν το συμβόλαιό του και θα το δεχτώ. Επίσης, είπε ότι του έλειψε η καθημερινή τριβή των πάγκων. Να το δεχτώ κι αυτό. Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι αν έμεινε με απόφαση καρδιάς, λογικής ή χρημάτων. Ούτε γιατί θέλει να φύγει. Το πρόβλημα είναι ποιος θα τον αντικαταστήσει. Οι φήμες λένε ότι η Ε.Π.Ο. θα βολιδοσκοπήσει τις προθέσεις του Μπάγεβιτς, ενώ κάποιοι τολμηροί, μεταξύ των οποίων κι ο γράφων, θεωρούν ότι θα πρέπει να κάτσει κάποιος Έλληνας, με επικρατέστερο τον υποτιμημένο Αναστόπουλο. By the way, που λένε και στο χωριό μου, έχουμε και ένα φιλικό με τους Ελβετούς. Δεν θα ασχοληθώ τακτικά με το παιχνίδι. Εξάλλου, ο Σάντος άλλα λέει κι άλλα κάνει. Θα σταθώ σε μέρος των δηλώσεων του προπονητή της Εθνικής Ελβετίας, Ότμαρ Χίτσφελντ, ο οποίος υποστήριξε: «Η Ελλάδα είναι μια ομάδα που παίζει πάντα καλά στην άμυνα και ξεχωρίζει σε αυτό τον τομέα. Ο κ. Σάντος είναι λάτρης της πειθαρχίας. Είναι μια ομάδα που παίζει δυνατά και μπορεί να αλλάξει γρήγορα από την άμυνα στην επίθεση και από την επίθεση στην άμυνα». Κι έρχομαι ο καψερός και ρωτάω: μπορεί ο κύριος Χίτσφελντ να μας πει πότε διέκρινε στην Εθνική Ελλάδος γρήγορη μετάβαση από την άμυνα στην επίθεση; Εκτός αν είμαι πιο άσχετος από όσο νομίζω και αγνοώ πλήρως τη σημασία του όρου ''επιθετικό transition game''. 

Και πάμε στην Γαλλία και συγκεκριμένα στην Παρί. Έχουμε αναφέρει πλείστες φορές ότι το χρήμα από μόνο του δεν αρκεί. Χρειάζεται σχέδιο. Εταιρικό σχέδιο. Βέβαια, όταν διαθέτεις την οικονομική δύναμη της Παρί, θεωρείς ότι όλα αγοράζονται. Μέχρι και τα εταιρικά σχέδια. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Δεν αρκεί να έχεις το χρήμα, αλλά πρέπει να το ξοδεύεις και σωστά. Να το επενδύεις. Ειδάλλως, θα προβαίνεις σε ανούσιες και άσκοπες σπατάλες. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, την Μάντσεστερ Σίτι. Τα ποσά που έχει ξοδέψει, π.χ. για μεταγραφές, είναι τρομακτικά. Το ίδιο ισχύει και για τον Ρομάν Αμπράμοβιτς, ο οποίος ακόμα και τώρα, δέκα χρόνια μετά την αγορά της εταιρίας από τον Κεν Μπέιτς, δείχνει να μην έχει μάθει τι σημαίνει εγκράτεια και υπομονή. Παρατηρώ, όμως, ότι η Παρί έχει μια ιδιαιτερότητα: το γαλλικό πρωτάθλημα δεν έχει το πρεστίζ της Πρέμιερ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται (τηλεοπτικά δικαιώματα, χορηγίες, προβολή κ.ά.). Και η μεταγραφή του Μπέκαμ έγινε ακριβώς για αυτόν το λόγο. Για να φέρει λάμψη στο Παρίσι. Να γίνει η ομάδα πιο αναγνωρίσιμη, να αποκτήσει πιο ισχυρό brand name. Δεν μπορώ να προβλέψω αν θα αξιοποιηθεί αγωνιστικά.

Εντούτοις, ο Μπέκαμ αδικείται στις συζητήσεις για την ποδοσφαιρική του επάρκεια. Η υστερία, βλέπετε, σχετικά με το lifestyle που ακολουθούσε, τον επισκίαζε. Προσωπικά, ανέκαθεν τον θεωρούσα υψηλότατης ποιότητας ποδοσφαιριστή. Πάντα ήταν παίχτης του προπονητή, αν και τα Μ.Μ.Ε. το απέκρυβαν επιμελώς, απόλυτος επαγγελματίας και σκύλος μέσα στο γήπεδο. Ήξερε μπάλα και γνώριζε ποδόσφαιρο. Και το πιο σημαντικό: κατάφερε να υποτάξει την πίεση ενός τεράστιου επικοινωνιακού μηχανισμού. Η αντοχή που έχει επιδείξει, σε μακροχρόνιο επίπεδο, και οι αντιστάσεις που έχει καλλιεργήσει αποτελούν αξιοθαύμαστο επίτευγμα. Είναι προφανές ότι η μεταγραφή του στην Παρί αποτελεί προϊόν μάρκετινγκ και δημοσίων σχέσεων, αλλά αυτό δεν μειώνει, επ' ουδενί, την αξία και την ιστορία του 37χρονου Εγγλέζου (sic!). Και είμαι περίεργος να δω σε τι κατάσταση βρίσκεται. Ο Βενγκέρ, πάντως, που τον παρατηρούσε μέχρι πρότινος στις προπονήσεις της Άρσεναλ, έμεινε με το στόμα ανοιχτό.

Υ.Γ.1 Όταν κερδίζει ο Π.Α.Ο.Κ., οφείλεται στον κόσμο, και εσχάτως στον Σαββίδη· όταν χάνει ο Π.Α.Ο.Κ., φταίει ο Δώνης. Όσον αφορά τον ''επαναστάτη'', ο οπαδός σε ό,τι έχει να κάνει με τα είδωλά του είναι πιο φανατικός κι από τον Ηλία Κασιδιάρη. Κι ας καπελώνεται ο προπονητής. Το εντυπωσιακό, πάντως, είναι το πόσο γρήγορα ενεργοποιήθηκαν, μάλλον άδικα και για λάθος λόγους, οι επικοινωνιακοί μηχανισμοί εις βάρος του Δώνη. Ούτε υπολογισμένο να ήταν. Ή μήπως ήταν; Μπα, αποκλείεται. Δραάττωμαι της ευκαιρίας, λοιπόν, και υπενθυμίζω το στοίχημα του Σαββίδη.

Υ.Γ.2 Δεν έχασε ο Ολυμπιακός, κέρδισε ο Ατρόμητος. Από θέαμα, πάντως, το οποίο ζητούσαν επισταμένα οι φίλοι του Ολυμπιακού, δεν υπήρχε πρόβλημα. Δεν πρέπει να υπάρχει παράπονο. Πέντε γκολ, δοκάρια, πέναλτι, ανατροπές στο σκορ. Χαμός στο ίσωμα. Καλώς έφυγε ο Ζαρντίμ και ήρθε ο Αντώνης. Το θέαμα επέστρεψε -κι ας μην ήταν μονόπλευρο από πλευράς Ολυμπιακού: ακόμα καλύτερα. Το κοινό που βρέθηκε στο Καραϊσκάκη πρέπει να έμεινε ευχαριστημένο. Να έφυγε ικανοποιημένο. Και ο κόσμος που είχε κόψει το γήπεδο επί Ζαρντίμ, αναμένεται να επιστρέψει με χορό και με τραγούδι. Και για να σοβαρευτώ: με αυτά που είδε ο Μίτσελ, μην απορήσετε αν ακολουθήσει ακριβώς την τακτική του Ζαρντίμ.

Υ.Γ.3 Με αφορμή την σύλληψη των τεσσάρων ''αναρχικών'' με τα Καλάσνικοφ, τα μεθεόρτια αυτής και την αντίδραση της κοινής γνώμης, θα μπορούσα να γράψω ένα κείμενο, πάντοτε με τσαχπινιά και στυλ, για να σας χαρίσω απλόχερα τη δική μου διάσταση των πραγμάτων. Δεν μπορώ να το κάνω, όμως. Έχω βαρεθεί να γράφω τα αυτονόητα. Ντρέπομαι όταν αυτό συμβαίνει. Ειλικρινά σας μιλάω.

Υ.Γ.4 The Chain!