Οι μπούκλες σκόραραν!

Απόψε παίξαμε με τον Λεβαδειακό. Πολύ σημαντικό ματς, όπως όλα εκείνα άλλωστε στα οποία εμπλέκονται ομάδες που παλεύουν για τη σωτηρία. Όχι ότι για τον Άρη ο αγώνας ήταν αδιάφορος, το αντίθετο μάλιστα. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι η εικόνα της ομάδας στο πρώτο ημίχρονο έδειξε μια μικρή αδιαφορία. Πως ξεκινήσαμε όμως στο πρώτο μέρος; Με Πέσκοβιτς, Κουλουχέρη (αμάν αμάν) και τον άγνωστο Ορτίθ ως παρτενέρ του Θύμιου. Γενικά η εντεκάδα είχε πολλές αλλαγές, απόρροια του rotation που επιχείρησε ο Κούπερ. Τουλάχιστον έπαιζε ο Αντού (πουλέν).

Το ξεκίνημα ήταν χαλαρό για τις δυο ομάδες. Ο Λεβαδειακός φάνηκε να περιμένει τον Άρη και να παίξει την κόντρα όποτε του δινόταν η ευκαιρία με κινητήριους μοχλούς τους Γκονζάλες, Αγκάλι και Μπάρκογλου. Ο Άρης όμως ήταν νωχελικός, δεν λειτουργούσε σωστά ανασταλτικά, δεχόταν εύκολα την κάθετη και μπερδευόταν συχνά από τις εναλλαγές θέσεων των Αγκάλι και Μπάρκογλου. Οι μετριότατοι Νάτσο και Ναφτί αδυνατούσαν να υποστηρίξουν τους Τζόνσον και Κάμπορα και γιατί να το κάνουν άλλωστε; Ο Κούπερ ζητούσε από τους παίχτες να πλαγιοκοπήσουν. Αυτοί όμως προτιμούσαν να παίζουν από τον άξονα. Γιατί; Μόνο ο Αντού επιχείρησε κάποιες προσπάθειες, αλλά οι μπαλιές του πηγαίνανε στα πουλιά. Και σαν να μην έφτανε αυτό είχες και τον Έντι να βγαίνει αρκετά έξω από την περιοχή για να πάρει μπάλα και να ανοίξει χώρους. Δεν ξέρω αν η αγωνιστική συμπεριφορά του Αμερικανού ήταν αυτή που ήθελε ο Κούπερ, είμαι σιγουρότατος όμως ότι η ομάδα ήταν αφηρημένη. Το μυαλό μας δεν ήταν στο παιχνίδι.

Το πρώτο μέρος τελείωσε με τον ΕΡΚ να είναι φανερά εκνευρισμένος. Οι παίχτες τα κάνανε όλα ανάποδα. Είχαμε άκαρπη υπεροχή και το βασικότερο δεν είχαμε ουσία. Ο Κούπερ είχε δηλώσει πριν το ματς ότι πρέπει να επικεντρωθούμε στο πρωτάθλημα και στον Λεβαδειακό, αλλά η εικόνα της ομάδας δεν ήταν αντάξια των δηλώσεων του Αργεντίνου. Περίμενα να ανέβουμε στο δεύτερο μέρος και πράγματι κάπως έτσι έγινε. Ευτυχώς.

Ξεκινήσαμε με τον Νασούτι να περνάει (ουφ!) στη θέση του Κουλουχέρη. Λίγο αργότερα μάλιστα παραλίγο να σκοράρει. Ωστόσο, ο Τζόνσον εξακολουθούσε να λειτουργεί σαν καμμένος ιμάντας και μάλλον μπουρδούκλωνε την επίθεση των γηπεδούχων. Πάντως, η ομάδα πατούσε πιο γερά. Εν τω μεταξύ, ο Φαράντος έκανε την ομάδα του πιο επιθετική με την είσοδο του Ναπολεόνι. Στον άλλο πάγκο, ο Κούπερ περνούσε τον Κόκε στη θέση του Τζόνσον, την ίδια στιγμή που ο Ζησόπουλος ανέτρεπε τον Αντού. Ο Νέτο το μετουσίωσε σε γκολ και ανακούφισε τον Κάνθαρο. Οι φιλοξενούμενοι όφειλαν να ανοιχτούν για να ψάξουν την ισοφάριση, κάτι που θα λειτουργούσε υπέρ μας. Μάλιστα, απείλησε με τον υπερ-Πέσκοβιτς να λέει όχι. Οι γραμμές είχαν ανοίξει για τα καλά, ο Κούπερ το διέκρινε άμεσα και πέρασε τον κολοσσιαίο Πρίττα για να φρενάρει τον ρυθμό. Σωστή κίνηση από τον πάγκο. Στα επόμενα λεπτά και μέχρι το τέλος οι γηπεδούχοι είχαν φάσεις για να κάνουν το 2-0, αλλά δεν μπόρεσαν.

Η ταμπακιέρα είναι ότι η ομάδα κέρδισε έναν αξιόμαχο αντίπαλο και πήρε τους πολυπόθητους τρεις βαθμούς. Σε συνδυασμό με τα αποτελέσματα των άλλων αγώνων η νίκη αυτή είναι χρυσάφι για τον απλό λόγο ότι η διαφορά στα play off με Ολυμπιακό και Π.Α.Ο.Κ. μειώθηκε στους δύο βαθμούς. Μπορεί στα πρώτα 45 λεπτά να μην ήμαστε συγκεντρωμένοι, αλλά στην επανάληψη βελτιωθήκαμε, τρέξαμε, δώσαμε πλάτος στο γήπεδο και κυρίως σοβαρευτήκαμε. Η άμυνα του Λεβαδειακού στο πρώτο ημίχρονο άντεξε και έκλεισε τους χώρους, αλλά στο δεύτερο μέρος και μετά το γκολ (ψιλο)κλάταρε. Η ομάδα της Λειβαδιάς πάλεψε και έπεσε μαχόμενη. Η πάλη με τη σωτηρία όμως συνεχίζεται. Θα ήταν κρίμα με τα σημερινά αποτελέσματα να μην κερδίζαμε. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά.

Υ.Γ.1 Πως σας φάνηκε ο Ορτίθ; Προσωπικά μου φάνηκε καλός σε γενικές γραμμές.