Το Ελληνόμετρο

Δεν υπάρχει μόνο το Αρειανόμετρο. Όχι, βέβαια. Για να βλέπουν και να εξακριβώνουν οι Σουπεράδες πόσο Αρειανός είσαι και, κατ' επέκταση, αν έχεις το δικαίωμα να κολλάς οπαδόσημα στο κιτρινόμαυρο άλμπουμ της κάθε σεζόν. Υφίσταται και το Ελληνόμετρο. Το οποίο μετράει τον πατριωτισμό -ή ''πατριωτισμό'': κάντε υπομονή μέχρι τον επίλογο. Και προσθέτει εκατοστά στο ελληνικό πουλί μας. Η μέτρηση πραγματοποιείται με ταχύτητα Όβερμαρς. Και θεωρείται πάντα αξιόπιστη και μη διαπραγματεύσιμη. Αν οι Θεοί του Πατριωτισμού λάβουν μια απόφαση, δύσκολα αυτή αλλάζει. Σαν τα σφυρίγματα ενός διαιτητή σε κάποιον αγώνα. Και το σημαντικότερο: είναι τζαμπέ. Από όλες τις απόψεις. Δεν απαιτεί πολύ χρόνο. Ούτε κόπο. Μόνο στόμα. Όσο για χρήμα; Ελάχιστο. Ένα κομμάτι ύφασμα και ένα σπρέι φτάνουν και περισσεύουν. Τίποτα άλλο δεν χρειάζεται. Ούτε καν επιχειρήματα, λογικά ή παράλογα. Άντε και μια βροντερή φωνή, κλίμακας 4. Σαν αυτή του Γιάννη Μποσταντζόγλου (φώτο). Αλλά μάλλον την ίδια δουλειά κάνουν και οι φωνητικές χορδές του Άδωνι ή του Καμμένου. Μέγιστοι πατριώτες και οι δυο. Εμείς, αλήθεια, πότε θυμόμαστε να είμαστε πατριώτες; Όταν ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος, προφανώς προς όφελος της πατρίδος, μάς πίνουν το αίμα με φόρους και χαράτσια; Όταν η Χρυσή Αυγή διοργανώνει, πάντοτε άρτια, αυτές τις υπέροχες συγκεντρώσεις και δηλώνει με στόμφο ότι δεν υπάρχει ούτε ένας νόμιμος μετανάστης; Όταν στεκόμαστε στο φωτεινό σηματοδότη και διαπιστώνουμε ότι ο Πακιστανός με την βούρτσα και τον κουβά στο χέρι, (μάς) δημιουργεί ένα είδος αισθητικής ρύπανσης; Όταν μάς κάνει κέφι κι όποτε μάς συμφέρει; Εν τέλει, τι προσπαθούμε να μασκαρέψουμε με τον (ντεμέκ) πατριωτισμό; Διότι είναι σίγουρο ότι τον χρησιμοποιούμε για να καλύψουμε τεχνηέντως δεδομένες ανεπάρκειες. Είτε αυτές αναφέρονται στην πολιτική, είτε στην προσωπική μας ζωή, είτε σε ηθικοπλαστικά ζητήματα.

Ναι, το ξέρω, η εισαγωγή είναι μακροσκελής. Ζητώ άφεση αμαρτιών και συγχώρεση. Αλλά, πρωτίστως, ζητώ να καταλάβουμε πως η τωρινή κρίση, την οποία βιώνουμε ποικιλοτρόπως, είναι κυρίως αξιακή -η οικονομική κρίση αποτελεί το αποτέλεσμα κι όχι το πρωτογενές αίτιο. Τι προκαλεί μια αξιακή κρίση; Νοητική σύγχυση. Κι ως γνωστόν, είναι χαρακτηριστικό της σύγχυσης να οδηγεί τους ανθρώπους σε σύγχιση. Σε κοινωνική αναστάτωση. Mίζερη γκρίνια. Αδικαιολόγητο μίσος. Και σε αστραφτερή απόγνωση. Κάπου εδώ κάνει την εμφάνισή του το Ελληνόμετρο. Οι μετρήσεις του οποίου υπερκαλύπτουν, ή ακυρώνουν, κάθε εύλογο ερώτημα που μπορεί να προκύψει ως απόρροια μιας τεθλασμένης κατάστασης. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τα τεκταινόμενα σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό πεδίο. Τα πεπραγμένα πολιτικών και πολιτών πυροδοτούν τον πάσης φύσεως πατριωτισμό; Ας εμβαθύνουμε κάπως περισσότερο. Πάμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τυχαία επιλέγω το αγώνισμα της άρσης βαρών. Οι αθλητές που συνιστούσαν την αποκαλούμενη Dream Team του Χρήστου Ιακώβου ενθάρρυναν ή αποθάρρυναν τον πατριωτισμό; Μας ένοιαζε που ο συμπαθέστατος και αξιοπρεπέστατος Κάχι Καχιασβίλι είναι Γεωργιανός; Μήπως το μόνο που μας ένοιαζε είναι η συλλογή μεταλλίων; Με κάθε κόστος; Αν ο εν λόγω αθλητής δεν είχε ταλέντο προς την άρση βαρών, τι αντιμετώπιση θα είχε; Την ίδια; Ελαφρώς διαφορετική; Ολότελα διαφορετική; Και τι μέτρηση θα έβγαζε τότε το Ελληνόμετρο; Ο Γεωργιανός με τον οποίο πλέναμε μαζί πιάτα και ποτήρια σε μια καφετέρια που δούλευα πριν χρόνια, τι αντιμετώπιση είχε; Αλλά, ξέχασα, η λάντζα δεν λογίζεται ως ταλέντο. Και δεν (αντ)αμείβεται με ελληνικά διαβατήρια. Ο καψερός, βλέπετε, δεν μπορούσε να ανακαλύψει κάποιο κρυφό του ταλέντο, έστω να ειδικευτεί στο ζετέ και στο αρασέ, για να κατευνάσει τον πατριωτικό πατριωτισμό ορισμένων.

Την ίδια περίπου κατάσταση, και διαχείριση, βιώνουμε αυτό το διάστημα με την περίπτωση του Γιάννη Αντετοκούμπο. Του εκκολαπτόμενου μπασκετικού σταρ που ορίστηκε, θυμίζω, στο νούμερο 15 του φετινού ντραφτ. Ο ίδιος μπορεί να νοιώθει Έλληνας, όπως λέει, και πολύ καλά κάνει, αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Δεν διαδραματίζει κανέναν σημαίνοντα ρόλο. Το ζητούμενο είναι τι θα αποφασίσει η συμβατική σοφία του Ελληνόμετρου. Κι αυτό το καταραμένο όργανο μέτρησης, κυριολεκτικά υποκριτικό, απεφάνθη ότι από τη στιγμή που έχει ταλέντο στο μπάσκετ, δικαιούται να πάρει και το ελληνικό διαβατήριο -αλλά δεν κρατάμε καν τα προσχήματα: οι γονείς του Γιάννη πήραν ελληνικό διαβατήριο; Για να σηκώνει τη σημαία της Ελλάδος ψηλά, με τις Εθνικές ομάδες και την μελλοντική του καριέρα στο Ν.Β.Α., και να εκσπερματώνει η δημοσιογραφία της φουστανέλας, η περήφανη ελληνική πολιτεία και ορισμένοι απολίτιστοι πολίτες. Και ερωτώ: αυτό αποτελεί ή δεν αποτελεί υπέρτατη, και συνάμα ύπουλη, μορφή ρατσισμού; Να πριμοδοτούμε ένα νέο παιδί, επειδή έτυχε να έχει ταλέντο στο μπάσκετ, ενώ, την ίδια στιγμή, χιλιάδες συνομήλικοί του που δεν έχουν έφεση σε κάποιο άθλημα, τηγανίζουν πεπόνια και ξύνουν με τα νύχια τους τα κάγκελα. Εν τέλει, μόνον οι ταλαντούχοι και οι ικανοί αξίζουν να γίνουν Έλληνες; Και το αστείο της υπόθεσης είναι ότι μέχρι και η Χρυσή Αυγή, αυτή η πάντοτε ευαίσθητη παράταξη σε θέματα (λαθρο)μεταναστών, τήρησε σιγή ιχθύος και ασυρμάτου. Διότι ήξερε πολύ καλά ότι αν έβγαινε και έλεγε το παραμικρό για τον Γιάννη Αντετοκούμπο θα την έτρωγε η μαρμάγκα -επιλεκτική πολιτική: αυτό δείχνει ότι η Χρυσή Αυγή αρχίζει να απορροφάται από το σύστημα. Όπως η ελληνική πολιτεία, δηλαδή η εκάστοτε Κυβέρνηση, σπεύδει να δώσει ελληνικά διαβατήρια σε όσους προστάζει η φωνή της ψηφοθηρίας. Ένας Θεός ξέρει, πάντως, πως άντεξε ο Μιχαλολιάκος, ο Καιάδας κι ο Κασιδιάρης να βλέπουν τον Αντετοκούμπο, έναν Νιγηριανό, να ανεμίζει την ελληνική σημαία. Αν και, για να είμαι ειλικρινής, περίμενα την Χρυσή Αυγή να βγάλει μια ανακοίνωση στην οποία να αποδίδει η ίδια τα εύσημα στον εαυτό της για την σκληρή προπόνηση που υποβάλλει καθημερινά τους (λαθρο)μετανάστες. Έχετε δει τους Σουδανούς, τους Νιγηριανούς και τους Πακιστανούς πώς τρέχουνε; Πιο γρήγορα κι από κόψιμο. Δεν είναι τυχαίο.

Τέλος, επιτρέψτε μου να προβώ σε ορισμένα συμπεράσματα, υπό μορφή ερωτημάτων. Πρώτον, μπερδεύουμε, με πρώτους και καλύτερους τα κομματόσκυλα, τον γνήσιο πατριωτισμό με τον ντεμέκ πατριωτισμό. Και, έπειτα, πόσοι εξ ημών γνωρίζουν τον ορισμό του εθνικισμού; Ο Σαρλ Ντε Γκωλ, Πρόεδρος και Στρατηγός της Γαλλίας, έλεγε: «Πατριωτισμός είναι όταν βάζεις πάνω απ' όλα την αγάπη για τη χώρα σου. Εθνικισμός είναι όταν βάζεις πάνω απ' όλα το μίσος για τις άλλες». Ο γνήσιος πατριωτισμός, λοιπόν, δεν χρειάζεται Ελληνόμετρα και λοιπά αποστάγματα αλχημειών. Αυτά είναι τρίχες κατσαρές. Επομένως, ας αποφασίσουμε τι είδους πατριωτισμό θέλουμε κι ας σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Δεύτερον, συχνά λέμε να φύγουν οι ξένοι -αλλά σε ποιους ξένους αναφερόμαστε; Οι ταλαντούχοι και οι ικανοί, όπως ο Κάχι Καχιασβιλι κι ο Γιάννης Αντετοκούμπο, συμπεριλαμβάνονται σε αυτούς; Ή εννοούμε μόνο τους ανίκανους, τους φτωχούς και τους εξαθλιωμένους; Τρίτον, και τελευταίον, γνωρίζουμε τη διαφορά μεταξύ ιθαγένειας και εθνικότητας; Είναι δυνατόν, πιστεύετε, κάποιος που έχει την ελληνική ιθαγένεια (=υπηκοότητα), αλλά όχι την εθνικότητα, να νοιώθει περισσότερο Έλληνας και να εκτιμά πληρέστερα κάποια πράγματα από κάποιον που γεννήθηκε εξ ορισμού Έλληνας; Η απάντηση είναι σαφώς καταφατική. Κι αν αναρωτιέστε (το) γιατί, ρίξτε μια καθαρή, νηφάλια ματιά γύρω σας. Θα εκπλαγείτε με αυτά που θα παρατηρήσετε.

Υ.Γ.1 Πέρυσι, το σύμπαν συνωμότησε με τέτοιον τρόπο, μαγικό τρόπο, για όλα τα μέλη της παρέας, που μου χάρισε τις πιο τέλειες διακοπές! Φέτος, η κατάσταση φαντάζει μάλλον κάπως διαφορετική. Λέτε να κάνω καμιά θυσία στους Θεούς των Διακοπών;

Υ.Γ.2 Ο George Harisson γράφει μελωδία και στίχους, ο Paul τραγουδάει, ο Eric Clapton στην lead guitar και εγένετο τραγουδάρα!