Η μουσική της νύχτας

Μερικές φορές δεν τους καταλαβαίνω τους ανθρώπους. Είναι ικανοί να κάνουν τα πιο τρελά πράγματα, και, αρκετές φορές, για τους πιο χαζούς λόγους. Και συχνά, πράγματα που δεν περίμεναν ούτε οι ίδιοι. Αυτό, συνήθως, αποτελεί χαρακτηριστικό των έξυπνων, καθώς, ως γνωστόν, οι χαζοί λένε τις κουταμάρες και οι έξυπνοι τις κάνουν. Καταλαβαίνω, πάντως, ότι υπάρχουν στιγμές που το μυαλό αρνείται να συνεργαστεί με την υπαρκτή πραγματικότητα και δρα αιφνιδιαστικά παράλογα. Επίσης, είναι απόλυτα κατανοητό ότι ο καθείς εξ ημών διαχειρίζεται διαφορετικά τα ορόσημα που συναντά στη ζωή του. Ακόμα κι αυτά που είναι αναμενόμενο και λογικό να συναντήσει, π.χ. γενέθλια. Δεν πρέπει να προξενεί έκπληξη. Ο κάθε άνθρωπος κυβερνάται από τη δική του ιδιοσυγκρασία. Εξαρτάται από τη δική του φιλοσοφία. Διακρίνεται από τη δική του νοοτροπία. Και πολύ καλά κάνει. Αρκεί να σέβεται κάποιους άγραφους κανόνες. Και κυρίως να δείχνει μεγαλύτερη υπομονή και κατανόηση προς τους ανθρώπους που τον περιστοιχίζουν και νοιάζονται για εκείνον -ο εαυτός μας δεν (πρέπει να) αποτελεί εξαίρεση.

Όμως, τα πράγματα αλλάζουν όταν ψάχνουμε διακαώς τρόπο διαφυγής. Εκεί ισχύουν τα ίδια. Για όλους. Ονειρευόμαστε να αποδράσουμε από την δραματική καθημερινότητα, αλλά στην πραγματικότητα δεν κάνουμε τίποτα ουσιαστικό για αυτό -μήπως μας ιντριγκάρει, έστω και ενδόμυχα, μια τέτοια κατάσταση; Περιμένουμε εναγωνίως ένα αόρατο χέρι να μας πιάσει από το μπράτσο και να μας ταξιδέψει σε μέρη μακρινά. Εξωτικά. Κοσμοπολίτικα. Και του καταχρεώνουμε τα πάνδεινα, όταν αυτό δεν εμφανίζεται, ενόσω προβάλλουμε επιδεικτικά την ατσάλινη πανοπλία που (νομίζουμε ότι) φοράμε. Για να κρύψουμε, υποθέτω, την παιδική πιτζάμα που καλύπτει πρωτογενώς το σώμα μας. Κι όμως, η δραστική ουσία στο μηχανισμό αντίδρασης είναι -πάντα ήταν- ο ίδιος μας ο εαυτός. Ο αυθεντικός μας εαυτός. Ο άνθρωπος διαθέτει περισσότερες και μεγαλύτερες δυνάμεις από αυτές που πιστεύει ότι έχει, και δίνει αυξημένη βαρύτητα σε θέματα που, εν τέλει, δεν αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής. Καταραμένη ματαιοδοξία! Εκείνη είναι που τον έχει οδηγήσει σε τέτοια μονοπάτια. Πώς βάζουμε ένα τέλος στην κολακεία της ματαιοδοξίας; Πολύ απλά παύουμε να ενδιαφερόμαστε για την γνώμη αυτών που δεν μας ενδιαφέρουν. Τότε ίσως μπορέσουμε να διακρίνουμε στο μαύρο του βραδινού ουρανού τα λαμπερά αστέρια που ανθίζουν. Ή να χαζέψουμε στο γαλάζιο της θάλασσας τα κύματα που ορθώνονται για να μας χαιρετίσουν, μόνο και μόνο για να αναπαυθούν με ένα μελωδικό πλαφ. Διότι, οφείλω να σας ενημερώσω, έτσι βλέπω τα αστέρια και τα κύματα. Εξαρτάται, υποθέτω, από την οπτική γωνιά του καθενός.

Υ.Γ.1 Βρίσκομαι σε διαστημική φυσική κατάσταση και σε ικανοποιητική ψυχολογία! Επομένως, μην αποπροσανατολίζεστε από το άρθρο: απλά αποτυπώνω στην οθόνη ορισμένους προβληματισμούς που με συντροφεύουν. Σε λίγη ώρα αναχωρώ για το λιμάνι του Πειραιά, προκειμένου να επισκεφτώ την αρχοντική Σύρο, όπου πέρυσι, αν θυμάστε, είχα περάσει μαγευτικά. Υπέροχα! Τέλεια! Υπόσχομαι ότι θα απαντήσω στα σχόλιά σας, πάντοτε με χαρά, μόλις επιστρέψω! Να έχετε ένα θεσπέσιο Σου-Κου!

Υ.Γ.2 Μπαλαντέρ, μη με μαλώνεις για το περιεχόμενο της ανάρτησης! Και αστέρια σου έχω, και θάλασσα σου έχω, μέχρι και Σύρο σου έχω!

Υ.Γ.3 Ο αινιγματικός Gerard Butler, ο Leonidas από τους 300, δίνει μια απρόσμενα πανέμορφη ερμηνεία στο ρόλο του Φαντάσματος. Και ναι, το τραγούδι με ανατριχιάζει! Αγνή έμπνευση από τον Andrew Lloyd Webber.

Night time sharpens, Heightens each sensation, Darkness stirs and wakes imagination, Silently the senses, Abandon their defenses, Slowly, gently, Night unfurls it's splendor, Grasp it, sense it, Tremulous and tender, Turn your face away, From the garish light of day, Turn your thoughts away, From cold, unfeeling light, And listen to the music of the night, Close your eyes, And surrender to your darkest dreams, Purge your thoughts of the life you knew before, Close your eyes, Let your spirit start to soar, And you'll live as you've never lived before, Softly, deftly, Music shall caress you, Hear it, feel it, Secretly possess you, Open up your mind, Let your fantasies unwind, In this darkness that you know you cannot fight, The darkness of the music of the night, Let your mind, Start a journey through a strange new world, Leave all thoughts of the life you knew before, Let your soul take you where you long to be, Only then can you belong to me, Floating, falling, Sweet intoxication, Touch me, trust me, Savor each sensation, Let the dream begin, Let your darker side give in, To the power of the music that I write, The power of the music of the night, You alone can make my song take flight, Help me make the music of the night...