Χρονιά επιβίωσης

Η περσινή σεζόν συνιστά έναν ποδοσφαιρικό άθλο. Η ομάδα απέδειξε ότι η πίστη και η τρέλα, παρέα με μερικές δόσεις ικανότητας, μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Και απέναντι σε όλα τα προγνωστικά, διαψεύδοντας ακόμα και τους ίδιους τους Αρειανούς, αποφύγαμε τον υποβιβασμό. Έχοντας, μάλιστα, να αντιμετωπίσουμε εξωτερικές και εσωτερικές απειλές. Οι διαιτησίες που είχε ο Άρης πρέπει να ήταν από τις χειρότερες που θυμάμαι να έχει οποιαδήποτε ομάδα όσο παρακολουθώ συνειδητά ποδόσφαιρο -το μόνο που θέλαμε είναι να μας αφήσουν να παίξουμε και να μην μας γαμάνε. Μιλάμε για σφαγή με το γάντι. Χωρίς αναισθητικό. Το ίδιο ισχύει και με την ανελέητη προπαγάνδα που δέχθηκε από τον Φεβρουάριο και έπειτα. Αδυσώπητος επικοινωνιακός πόλεμος. Ότι και καλά ανέβηκε στο άρμα του Μαρινάκη. Τρία πουλάκια κάθονταν και πλέκανε πουλόβερ! Ήθελα να ήξερα, αν δεν είχα ''ανέβει'' στο άρμα του Μαρινάκη, τι άλλο θα έβλεπαν τα ματάκια μου! Κι όλα αυτά με την Ε.Π.Ο. να έχει διακόψει διπλωματικές σχέσεις με την Π.Α.Ε. Άρης. Μολαταύτα, το μέγεθος της επιτυχίας διογκώνεται, και μάλιστα σε υπερβολικό βαθμό, από τις εσωτερικές απειλές. Τις οποίες δεν μπορέσαμε να τιθασεύσουμε και να διαχειριστούμε σε κανένα σημείο της σεζόν. Ελπίζω να θυμάστε την Λειψία και το Βατερλώ. Και ευτυχώς που πήρε το πηδάλιο η λελογισμένη τρέλα του Σούλη και του Σκόρδα, διότι αυτή τη στιγμή θα ψάχναμε μεταχειρισμένο τρακτέρ για να κάνουμε τουρνέ στην επαρχία.

Ούτε αυτοκριτική, ούτε απόδοση ευθυνών, ούτε ορθή επικοινωνιακή πολιτική, ούτε εταιρικό πλάνο, ούτε τίποτα. Για να μην αναφέρω τις αντικαταστάσεις επί αντικαταστάσεων. Όχι μόνο στους προπονητές, αλλά και στους παίχτες. Μέχρι και Πρόεδρο αλλάξαμε. Μυαλά αλλάξαμε; Το καλό που μας θέλω. Πέρυσι, μέσα από αυτό το blog είχα κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου, αλλά δυστυχώς απευθυνόμουν σε ώτα μη ακουόντων. Είχα προσπαθήσει να προετοιμάσω νοητικά τους Αρειανούς για αυτά που επρόκειτο να δουν και να αντιμετωπίσουν. Και απέτυχα σε μεγάλο βαθμό, έστω κι αν, εν τέλει, οι οπαδοί στήριξαν ανιδιοτελώς την ομάδα. Ευτυχώς φέτος δεν χρειάζεται να προβώ σε παρόμοιες ενέργειες. Ο μέσος φίλαθλος του Άρη, με την πολύτιμη πείρα που απέκτησε από την περσινή σεζόν, έχει εναρμονιστεί ικανοποιητικά με το νέο status quo της Π.Α.Ε. και πλέον ξέρει τι να (μην) περιμένει. Έχει κατανοήσει ότι (και) η φετινή σεζόν θα είναι χρονιά επιβίωσης και μάλλον έχει πάψει να εναποθέτει τις ελπίδες του στην so called περηφάνια και δυναμική του συλλόγου. Εν ολίγοις, έχει εμποτιστεί με ρεαλισμό. Κι αυτό μόνο σε καλά πράγματα μπορεί να οδηγήσει.

Όσο για το αγωνιστικό, ας μην περιμένουμε θαύματα -θα το αναλύσουμε περαιτέρω σε ανύποπτη χρονική στιγμή. Εν αρχή, αυτός ο Χατζηνικολάου δεν με πείθει. Νταξ, είναι Αρειανός -κύριε Ηλιάδη, για αυτό προσλήφθηκε; Προπονητής είναι; Θα το διαπιστώσουμε κατά τη διάρκεια της σεζόν. Αλλά, ρε παιδιά, με το χέρι στην καρδιά, ποιος πιστεύει ότι ο Χατζηνικολάου θα βγάλει τη σεζόν; Παρακαλώ να σηκωθεί άφοβα από τη θέση του και να το δηλώσει. Υπόσχομαι ότι θα βάλω τα δυνατά μου για να τον πιστέψω. Το ευτυχές είναι ότι η διοίκηση έχει δείξει μια ζωντάνια και μια κινητικότητα. Μεταξύ άλλων, ανανέωσε τον Αγκάνθο, ο οποίος, όταν είναι νοητικά νηφάλιος, αποτελεί vital part σε αυτόν τον Άρη, κράτησε τον χρήσιμο Πουλίδο, για να κρατάει κι ο ίδιος την αμυντική γραμμή, βρήκε πολύ γρήγορα έναν Σλοβένο, που δεν έχω ιδέα τι ψάρια πιάνει, για αντικαταστάτη του Κοέλιο και υπέγραψε τον Παπαδόπουλο για τη θέση του Παπαστεριανού. Συν τον Μανιά που τον ήθελαν οι μισές ομάδες του πρωταθλήματος. Όμως, ας μην αποπροσανατολιζόμαστε από τα γρήγορα αντανακλαστικά της διοίκησης: υπάρχουν ακόμα ορισμένα κενά, αγωνιστικά και μη. Ο Άρης του 2013 πρέπει να παίζει άμυνα πριν παίξει επίθεση και να καταλάβει ότι η περσινή αναγκαιότητα της βίαιης ένταξης των νεαρών παιχτών πρέπει βαθμιαία να μετατραπεί σε σχέδιο. Επιπλέον, η προσπάθεια με το άρθρο 99 καλό θα είναι να μας πουν γιατί διεξάγεται. Για να λειτουργήσουμε -επιτέλους!- με έναν οικονομικό (εξ)ορθολογισμό και να πάψουμε να γινόμαστε βορά των μάνατζερ ή να μηδενίσουμε το κοντέρ των χρεών και να τραβήξουμε ξανά προς την ''δόξα''; Αν ισχύει το δεύτερο, καλύτερα να υποβιβαστούμε μόνοι μας, να συγχωνευθούμε ή να αυτοδιαλυθούμε. Εκτός αν πήραμε το μάθημά μας. Τέλος, θεωρώ αυτονόητο ότι ως στόχος ορίζεται η αποφυγή του υποβιβασμού. Αρκεί να αφήσουμε τις ντρίμπλες για το γήπεδο κι όχι στην αλήθεια.

Υ.Γ.1 Βαρέθηκα να διαβάζω, αγγίζοντας τα όρια της εμπάθειας/ζήλιας, για το αργό, όπως ισχυρίζεται μεγάλη μερίδα του κόσμου, κέντρο του Π.Α.Ο.Κ. Είναι προφανές ότι η άγνοια μας βρίσκεται σε έξαρση. Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρη έκθεση, αλλά θα το αναφέρω επιγραμματικά. Μια ομάδα που έχει μεσαία γραμμή με αργούς παίχτες, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα είναι αργή. Μια ομάδα που έχει γρήγορους παίχτες, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα είναι γρήγορη. Ελπίζω να καταλαβαίνουμε την αξία της ανάπτυξης, των αυτοματισμών, του transition game και της ορθής διάταξης, συν το γεγονός ότι η μπάλα τρέχει πιο γρήγορα από τον παίχτη. Αυτά.

Υ.Γ.2 Είμαι σίγουρος ότι ο Βίγια στην Ατλέτικο δεν θα χαραμίζεται στον ασβέστη και, όντας πλέον υγιής, θα ξαναβρεί την φόρμα του!

Υ.Γ.3 Ο Σισοκό της Παρί για τον Ολυμπιακό, ο Γκουργκάφ για τον Π.Α.Ο.Κ. και ο Κίβου για τον Παναθηναϊκό. Οι μεγαλύτεροι παραμυθάδες εν δράσει!

Υ.Γ.4 Οφείλω να δηλώσω ότι ορισμένες φορές η (αθλητική) δημοσιογραφία παρουσιάζει πραγματικές ειδήσεις κι όχι νέα του κώλου. Όπως στην περίπτωση του Τζόρβα, ο οποίος υπέγραψε στον Απόλλωνα. Πολύ όμορφα. Ποια είναι η είδηση στην προκειμένη περίπτωση; Ότι ένας τερματοφύλακας της ικανότητας του Τζόρβα βρήκε συμβόλαιο στην Α' Εθνική. Το λογικό και το αναμενόμενο θα ήταν να πάει σε κάποια ομάδα που αγωνίζεται σε χαμηλότερη κατηγορία. Αλλά τότε δεν ήταν είδηση.

Υ.Γ.5 Γκαρσόν, πιάσε δυο I Want You (She's So Heavy)!