Ένας πραγματικός manager

Ας μιλήσουμε λίγο για τον Αρσέν Βενγκέρ. Είναι ο άνθρωπος που θα μπορούσε να είναι καθηγητής Οικονομικών. Μιλάει έξι γλώσσες (γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά, ισπανικά, ιταλικά και γιαπωνέζικα), και συνηθίζει να βγάζει το σκληρό του πρόσωπο στους Γάλλους παίχτες του για να μην τον κατηγορήσουν ότι ευνοεί τους συμπατριώτες του. Και κύριος με ''κ'' κεφαλαίο. Εντός και εκτός γηπέδου. Αρκετά, όμως, με τα δημοσιογραφικά ευφυολογήματα. Ο Αρσέν Βενγκέρ είναι ο άνθρωπος που άλλαξε την Άρσεναλ. Πραγματικός manager. Καινοτόμος. Δημιουργικός. Ναι, έδειξε υπομονή με τα σκληρά γεροντοπαλίκαρα που είχε βρει στο Λονδίνο και, αλήθεια, προσπάθησε να αξιοποιήσει κάθε πτυχή του ταλέντου τους. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι είχε διαφορετικά πλάνα για την ομάδα. Πιο φανταχτερά. Όταν η ανηλεής φθορά του χρόνου επέβαλλε την απομάκρυνση της παλαιάς φρουράς, άρχισαν τα ωραία. Διότι ο Αρσέν, στην μακρόχρονη παρουσία του στον πάγκο της Άρσεναλ, έχει παρουσιάσει πραγματικό ποδόσφαιρο. Ελκυστικό. Μοντέρνο. Επιθετικό. Με ισχυρές δόσεις τακτικής επιλογής και μάλιστα χρησιμοποιώντας διαφορετικά συστήματα. Είναι, δηλαδή, ένας δάσκαλος. Ένας δάσκαλος του ποδοσφαίρου. Σήμα κατατεθέν το εντυπωσιακό transition game, δηλαδή υψηλό τέμπο και passing game, και οι γραμμές που πάντα βρίσκονται κοντά. Βέβαια, σε αυτό παίζει ρόλο, πλην του τρεξίματος, και το γεγονός ότι του αρέσει να τοποθετεί την αμυντική γραμμή σχετικά ψηλά. Πράγμα που τις τελευταίες δυο σεζόν, λόγω ανεπάρκειας των άλλων γραμμών, το έχει πληρώσει ακριβά. Φαίνεται ότι ακόμα κι αυτός ο άνθρωπος, για τον οποίο όλοι όσοι πέρασαν από την ομάδα στάζουν μέλι, δεν μπορεί να βγάζει πάντα και συνέχεια τον καλύτερο εαυτό του κάθε παίχτη.

Η πολιτική του Βενγκέρ να επενδύει συνεχώς σε νέα ταλέντα, χάνοντας παράλληλα του κορυφαίους παίκτες του στην καλύτερη και πιο ώριμη ηλικία, δεν απέδωσε και τώρα βρίσκεται υπό έντονη πίεση για να κάνει τους ''Κανονιέρηδες'' και πάλι πρωταγωνιστές. Οχτώ χρόνια χωρίς τίτλο θεωρούνται πολλά από τους οπαδούς. Έχει, όμως, και κάποια ελαφρυντικά. Δεν είναι ότι ξαφνικά ξέχασε να κάνει εύστοχες επιλογές ή να δημιουργεί παίχτες. Επί χρόνια το μπάτζετ του συλλόγου, λόγω της κατασκευής του νέου γηπέδου, κυμαινόταν σε χαμηλά επίπεδα: αναγκαστικά έπρεπε με μικρό κόστος να πετύχει μεγάλη απόδοση -αλλά την ίδια στιγμή οι βασικοί αντίπαλοί του μεγάλωναν συνεχώς. Έπειτα, έχει να αντιμετωπίσει -όπως και οι υπόλοιπες ομάδες- την υπεραξία των Άγγλων ποδοσφαιριστών: για αυτό η Premier έχει καταντήσει η Μέκκα της ποδοσφαιρικής ξενομανίας. Συν τοις άλλοις, το Δ.Σ. αποτελείται από Βρετανούς, Αμερικανούς και κάτι περίεργους τύπους από το ανατολικό μπλοκ. Είναι προφανής, πιστεύω, η ασυμβατότητα απόψεων. Φέτος, όμως, του δίνεται ένα μεταγραφικό μπάτζετ της τάξεως των 73 εκατομμυρίων ευρώ. Θα μπορέσει να υπογράψει παίχτες με εμπειρία που θα ''βγουν μπροστά'' όταν το επιβάλλουν οι περιστάσεις; Εξάλλου, η μαγιά υπάρχει. Οι Τζακ Γουίλσιρ, Αάρον Ράμσεϊ, Κιέραν Γκιμπς, Άλεξ Τσάμπερλέϊν και Καρλ Τζέκινσον θεωρούνται, πλέον, τουλάχιστον από τον Αλσατό, έτοιμοι ποδοσφαιριστές. Απλά χρειάζονται άξιους συμπαραστάτες. Έχουν ακουστεί πολλοί μεταγραφικοί στόχοι. Από τον φοβερό Γκουντογκάν της Ντόρτμουντ, τον ντεφορμέ Τόρες της Τσέλσι και τον φευγάτο Χιγκουαΐν της Ρεάλ μέχρι τον Αμπτούν (!) του Ολυμπιακού. Αλλά μέχρι στιγμής έχει υπογράψει μόνον ο ταλαντούχος Σανόγκο.

Οι οπαδοί του αγγλικού συλλόγου εθισμένοι τα τελευταία χρόνια στην γκρίνια, βρίσκουν ευκαιρία να ξεσπάσουν. Με το παραμικρό. Οι φωνές πλέον δεν πνίγονται, όπως γινόταν κάποτε για την έλλειψη Άγγλων στην εντεκάδα, για την απειθαρχία ορισμένων ποδοσφαιριστών ή για τις πωλήσεις παιχτών σε ανταγωνιστές, σε μια κίνηση που έδειχνε ότι η Άρσεναλ μετατρεπόταν σε ένα είδος feeder club για μεγαλύτερες ομάδες. Μέχρι και πανό σηκώθηκε εις βάρος του Αλσατού προπονητή (κλισέ). Η τελευταία κατηγορία έχει να κάνει με το ότι καθυστερεί πολύ να αγοράσει παίχτες. Όμως, είναι φανερό ότι ψάχνουν αφορμή. Και καλό θα ήταν να σήκωναν και κάποιο πανό για τον ιδιοκτήτη, ο οποίος δήλωσε δημόσια ότι ήρθε στην Άρσεναλ για να βγάλει λεφτά κι όχι να βάλει, μη μπορώντας να καταλάβει ότι μια ποδοσφαιρική επιχείρηση διακατέχεται από πολλές ιδιοτροπίες και φλογερά πάθη, ή να εκτιμήσουν το γεγονός, έστω και λίγο, ότι η πολιτική της εταιρίας συνάδει με το F.F.P. και τη βιωσιμότητα. Ναι, μπορεί η Άρσεναλ να έχει μετατραπεί σε Άγιαξ της Αγγλίας, αλλά το Δ.Σ. και οι οπαδοί πρέπει να προβούν σε αμοιβαίες υποχωρήσεις. Δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο. Εν τέλει, ίσως όλα αυτά να μην έχουν σημασία. Το επόμενο καλοκαίρι λήγει το συμβόλαιό του και όλοι περιμένουν ότι ο άνθρωπος που κάθεται στον πάγκο της ομάδας από το 1996 θα αποτελέσει παρελθόν. Κι ο πρώτος που σίγουρα θα στενοχωρηθεί με αυτό το γεγονός είναι ο Μουρίνιο, ο οποίος λάτρευε να βγάζει τον Βενγκέρ έξω από τα ρούχα του. Στο Παρίσι, πάντως, τον περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες. Και ανοιχτές τσέπες.

Υ.Γ.1 Το ότι ο Αγγέλου επέκτεινε την συνεργασία του με τον Άρη για τρία επιπλέον χρόνια, δεν σημαίνει ότι θα κάτσει κιόλας μια ολόκληρη τριετία. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρόκειται για θαύμα ολκής.

Υ.Γ.2 Βραζιλία - Ισπανία, 3-0; Τι έγινε, ρε παιδιά;

Υ.Γ.3 Αποσύρθηκε ο Δήμος Ντικούδης. Καλός παίχτης. Είχε περάσει κι από την Αρειανάρα, με πολύ μέτρια αποτελέσματα, σε μια ομολογουμένως περίεργη σεζόν.

Υ.Γ.4 Έχω ετοιμάσει ένα άρθρο κοινωνικού χαρακτήρα, το οποίο θεωρώ ως ένα από τα καλύτερα κείμενα που έχω γράψει σε αυτό το blog. Κι αυτό δεν συμβαίνει συχνά. Να είστε σε εγρήγορση.

Υ.Γ.5 Ελπίζω να αρέσουν οι Judas Priest στους γείτονές μου!

...Now you are mine, In my control, One taste of your life, And I own your soul, Softly you stir, Gently you moan, Lust's in the air, Wake as I groan...You knew at first sight, You'd enjoy my attack, That with my first bite, There'd be no turning back, So come in my arms, I strike any hour, I will return, To trap and devour, In the dead of night, Love bites...