Ο πρωταθλητής (Αυγούστου)

Γιατί έδωσε συνέντευξη τύπου ο Ιβάν Σαββίδης; Για να παρουσιάσει το νέο προπονητή της ομάδας, τον Ολλανδό Χουμπ Στέφενς; Σας παρακαλώ, δεν θέλω κουταμάρες. Αυτά δεν αρμόζουν στο μέγεθος ενός Σαββίδη. Ενός ανθρώπου, δηλαδή, που μιλάει με τον Πούτιν στον ενικό και κοντράρει ανοικτά τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας. Δεν πρέπει να μας προξενεί έκπληξη. Είναι δυνατόν ένας απλός προπονητής, ένας υπάλληλος, να επισκιάζει την πριμαντόνα του συλλόγου; Ούτε στο Χόλιγουντ δεν γίνονται αυτά. Ο Στέφενς, λοιπόν, είπε κάποια λόγια και πάπαλα. Όσο έλαμψε, έλαμψε. Έστω αυτό το λίγο. Κατόπιν ήρθε η σειρά του Σαββίδη. Ο οποίος δεν (μας) παρουσίασε κάτι καινούριο. Είχε δώσει ισχυρό στίγμα ήδη από τον Οκτώβρη του προηγούμενο χρόνου. Πολυλογίες, υποσχέσεις, υπονοούμενα και αντιφάσεις. Αλλά δεν πτοείται. Οδοστρωτήρας. Τυφώνας. Χείμαρρος. Βέβαια, δεν ξέρω κατά πόσον η συνέντευξη αφορούσε τους οπαδούς του Π.Α.Ο.Κ., αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Άκυρο. Ας το κάνουμε.

Ασχολήθηκε με τον Δώνη υπέρ το δέον. Σαν τον εραστή που τον χωρίζει η γκόμενά του και εκείνος, νομίζοντας ότι την εκδικείται, διαλαλεί παντού ότι ήταν μάπα στο κρεβάτι. Κι όμως, ο Σαββίδης είναι εκείνος που ζήτησε να χωρίσει με τον Δώνη. Νομίζω ότι πλέον έχουμε περάσει οριστικά στην πίστα της εμπάθειας και της εμμονής. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά πέταξε και το μπαλάκι στον Βρύζα, λέγοντας ότι ο Δώνης ήταν δική του επιλογή -μόνο και μόνο για να τον αποθεώσει αργότερα! Ότι και καλά ο ίδιος δεν φέρει ευθύνη και είναι αμόλυντος. Αν σε ένα μαγαζί δεν ευθύνεται ο ιδιοκτήτης, ποιος σκατά επωμίζεται την ευθύνη; Σταυρόλεξο για ικανούς λύτες. Μετά αναφέρθηκε στον Μαρινάκη. Ο οποίος Μαρινάκης δεν του έχει δώσει την παραμικρή σημασία. Μπορεί κάποια στιγμή να συμβεί, όμως αυτή η ώρα δεν έχει έρθει ακόμα. Αλλά δεν παίζει ρόλο. Η ανακάλυψη εχθρών είναι δωρεάν και προσθέτει έξτρα πόντους στο προφίλ του παράγοντα που όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει. Όπως ακριβώς οι συνεντεύξεις του Ιβάν προσθέτουν πόντους στο πουλί του Αγνώστου Δημοσιογράφου του Π.Α.Ο.Κ. Άντε, εύχομαι σε μελλοντική συνέντευξη να ανακοινώσει και την ανέγερση ενός σχετικού μνημείου για τους δημοσιογράφους του Π.Α.Ο.Κ. Κάτι αντίστοιχο με το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη (φώτο) στο Σύνταγμα. Και αντί για τσολιάδες να βάλει τον Κόλκα και τον Βασιλόπουλο, έχοντας stand by τον Γιώργο τον Μίνο, να φυλάνε Θερμοπύλες. Ούτως ή άλλως προβαίνει συνεχώς σε αποκαλύψεις περί των επιχειρηματικών του σχεδίων. Σαν να ασκεί πολιτική μέσω του Π.Α.Ο.Κ. Και θα κολλήσει σε ένα απλό κτίσμα; Ας είμαστε σοβαροί. Ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή, από αυτό που δείχνει ο Σαββίδης. Απόδειξη οι απόψεις του περί χρεών, παγωμένων και μη. Το να ακούς τον Μπάμπη τον φούρναρη, έστω κάποιο λαμόγιο, να εκστομίζει παιδικά επιχειρήματα για την αποπληρωμή των χρεών της εταιρίας του, μέχρι ένα σημείο το καταλαβαίνεις. Αλλά το να λέει ο Σαββίδης, ένας επιχειρηματίας μεγάλης οικονομικής επιφάνειας, βεληνεκούς και κύρους, με εκβιαστικό ύφος, ότι δεν πληρώνει όλα τα χρέη με τις προσαυξήσεις και τους τόκους, χτυπάει άσχημα. Ξενίζει. Και σε κάνει να απορείς. Λες και του ζήτησε κανείς να πληρώσει παραπάνω από αυτά που χρωστάει η Π.Α.Ε. Σαν να είναι το κράτος σερβιτόρος και να απαιτεί γενναίο μπουρμπουάρ επειδή το τραπέζι έκανε μεγάλο λογαριασμό. Πραγματικά ξεχνάς κι αυτά που ξέρεις. Ούτε οι παλιατζήδες στην Κωνσταντινούπολη δεν κάνουν τέτοια παζάρια. Διότι, μέχρι πρότινος, νόμιζα ότι όποιος αγοράζει μια εταιρία, εκτός από τα κέρδη, επωμίζεται και τα χρέη αυτής. Μάλλον είμαι πολύ αφελής και βλαξ.

Εν τέλει, για να μην μείνουν παραπονεμένοι και οι οπαδοί για το μέλλον της ομάδας, πέταξε, πάντοτε χωρίς φόβο, και δυο βόμβες. Όχι, μην ανησυχείτε, δεν έκανε λόγο για κάποιο σχέδιο. Δεν χρειάζεται, άλλωστε. Το εταιρικό πλάνο της Π.Α.Ε. Π.Α.Ο.Κ. ονομάζεται ''Ιβάν είμαι, ό,τι θέλω κάνω''. Η πρώτη βόμβα, λοιπόν, έχει να κάνει με τον Ροναλντίνιο. Προς τέρψιν της ψυχικής μου υγείας, επιτρέψτε μου να μην προβώ σε σχετικό σχόλιο. Η δεύτερη αφορά τους στόχους της ομάδας. Θέλει, λέει, το πρωτάθλημα, το κύπελλο και το Champions League. Για το κύπελλο και το τσου λου δεν ξέρω, αλλά πρωταθλητής (Αυγούστου) θα βγει σίγουρα. Όπως κάθε σεζόν. Απλά όχι στο ποδόσφαιρο.

Υ.Γ.1 Τις προάλλες αναρωτιόμουν τι ποδόσφαιρο θα παίξει η Μπάγερν. Την απάντηση την δίνει ο ίδιος ο Γκουαρντιόλα «Θα πρέπει να προσαρμόσω το παιχνίδι μας στους παίκτες μας στο 100%. Το ποδόσφαιρο ανήκει στους ποδοσφαιριστές, όχι στους προπονητές».

Υ.Γ.2 Θυμάστε τι λέγαμε για τον Νεϊμάρ; Ό,τι είναι πολύ πιθανό τα χνώτα του Βραζιλιάνου να μην ταιριάξουν με αυτά του Μέσι και κατ' επέκταση με το σύστημα της Μπάρτσα; Κάτι ανάλογο δήλωσε ο Κρόιφ, θίγοντας, πλην του αγωνιστικού, και το θέμα των χορηγών, το οποίο οι οπαδοί ανέκαθεν υποτιμούσαν. Για παράδειγμα, ο Νεϊμάρ και η Μπαρτσελόνα είναι με την Nike, ενώ ο Μέσι με την Adidas. Κι όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο Ολλανδός: «Ή πουλάς τον Μέσι ή δεν αγοράζεις τον Νεϊμάρ».

Y.Γ.3 Πολύ κουβέντα έγινε για την ύπαρξη της Ταϊτής στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών και τη χρήση της ως σάκο του μποξ. Όμως, ακόμα μεγαλύτερη κουβέντα έγινε για το κατά πόσον οι αντίπαλοί της έπρεπε να τη σεβαστούν, φροντίζοντας να μην φορτώνουν συνεχώς την εστία της με γκολ. Η εκτίμησή μου προσδιορίζεται στο ότι η Ταϊτή έλαβε γνήσιο και αυθεντικό σεβασμό: την αντιμετώπισαν όπως κάθε άλλη ομάδα. Όπου βρίσκεις τον αντίπαλο, οποιοσδήποτε κι αν είναι αυτός, προσπαθείς να τον ισοπεδώσεις. Έτσι κάνουν οι μεγάλες ομάδες. Σε αυτά τα πράγματα δεν υπάρχουν fair play και τρίχες κατσαρές.

Υ.Γ.4 Λέγεται ότι ο Ηλιάδης, αυτός που υπογράφει προπονητές με βάση τα οπαδικά τους αισθήματα, προσπάθησε να φέρει πίσω στον Άρη τον Ούμπιντες. Θα παραβλέψω το γεγονός ότι σχεδόν κανείς από τους πρώην παίχτες μας δεν θέλει να επιστρέψει, προφανώς διότι φάγανε τρελό παπατζιλίκι, άσχετα αν μιλάνε για τον Άρη με σχετικά καλά λόγια, και θα εστιάσω στο ευτυχές γεγονός ότι αυτή η μπαλαδόφατσα θα κοσμεί τα γήπεδα της Α' Εθνικής με τη φανέλα του Ατρομήτου. Από τους καλύτερους παίχτες που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και, πιθανολογώ, καλός άνθρωπος. Τέλος, να πω ότι η ομάδα του Περιστερίου υπέγραψε άλλους δυο παίχτες. Τον μυτόγκα Παπαδόπουλο και τον Γεωργίου. Τον τελευταίο, μάλιστα, τον παρακολουθώ εδώ και δυο χρόνια και έχω εντυπωσιαστεί, για τα δεδομένα της Ελλάδας, με την τακτική του παιδεία και τα προσόντα του.

Υ.Γ.5 Σπάστε τα όλα!