Ένας εναντίον όλων

Κάποιοι θεωρούν τον Μουρίνιο υπερτιμημένο. Ορισμένοι τον λατρεύουν. Άλλοι τον μισούν. Ελάχιστοι, πάντως, αδιαφορούν. Ας βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Είναι ο Μουρίνιο κανονικός προπονητής; Ναι, είναι. 'Εστω κι αν δεν έχει παρουσιάσει κάποια φοβερή τακτική καινοτομία ή έχει ξοδέψει υπέρογκα ποσά για μεταγραφές. Η συμπεριφορά του, όμως, επισκιάζει την προπονητική του ικανότητα. Στρέφει τα φώτα πάνω του, πάντοτε εσκεμμένα, αλλά όχι για αγωνιστικούς λόγους ή, έστω, όχι για ορθούς αγωνιστικούς λόγους. Και πολύ φοβάμαι ότι θα μείνει γνωστός για τα καραγκιοζιλίκια και τις ίντριγκές του, κι όχι για το προπονητικό του έργο, ακόμα και τα αποτελέσματά του. Και επειδή δείχνει εμμονή σε αυτή τη συμπεριφορά, γίνεται φανερό το μέγεθος της αλαζονείας του. Το χειρότερο είναι ότι δεν έχει ιδέα τι συμβαίνει. Το χείριστο ότι έχουν καταλάβει όλοι οι άλλοι.

Το ότι θα έφευγε από τη Ρεάλ το γνωρίζαμε ήδη από το προηγούμενο καλοκαίρι. Γιατί, όμως, ήρθε στη Μαδρίτη; Για να πάρει το τσου λου με τρίτη διαφορετική ομάδα; Επιτρέψτε μου να διατηρώ ισχυρές αμφιβολίες. Η πικρή αλήθεια είναι ότι πήγε στη Ρεάλ για να βάλει ένα τέλος στη κυριαρχία της Μπαρτσελόνα. Και η υπερηχητική σφαλιάρα που δέχτηκε από τους Καταλανούς, με το κοντέρ να σταματάει στα πέντε γκολ, σε μία από τις πρώτες συναντήσεις των δυο ομάδων με τον Μουρίνιο στον πάγκο της Ρεάλ, πείσμωσε τον Πορτογάλο έτι περισσότερο. Δεν μπορούσε να αφήσει αναπάντητη τέτοια ντροπή. Με συγχωρείτε, αλλά αυτό κατάλαβα. Όπως πρόπερσι το καλοκαίρι που προετοίμασε την ομάδα του για το Σούπερ Καπ. Μα, ποιος ισορροπημένος προπονητής φορτσάρει την ομάδα του στις αρχές Αυγούστου; Μάλλον εκείνος που έχει εμμονή με έναν συγκεκριμένο αντίπαλο. Ακόμα και οι πρόσφατες δηλώσεις του, περί παύσης της κυριαρχίας της Μπαρτσελόνα επί των ημερών του, φανερώνουν ανεξήγητη και αδικαιολόγητη έπαρση. Διότι μέσα σε τρία χρόνια πήρε ένα πρωτάθλημα, ένα κύπελλο και ένα Σούπερ Καπ. Έτσι σταματάνε οι κυριαρχίες; Απορία ολκής. Εκτός αν θεωρεί ότι το πρωτάθλημα που κατέκτησε ισοδυναμεί με δυο ή τρεις τίτλους. Αν και η αλήθεια είναι ότι τη σεζόν 2011-2012, δηλαδή τη χρονιά που πήρε το πρωτάθλημα, η Ρεάλ Μαδρίτης απέδωσε θαυμάσιο ποδόσφαιρο. Η ομάδα, όντας σφυρηλατημένη στο επιθετικό transition game, παρουσίασε ένα ελκυστικό σύνολο που έπαιζε ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, χωρίς να (δια)τηρεί υψηλά ποσοστά κατοχής. Δεν συμβαίνει και συχνά.

Τα πράγματα, όμως, δεν είχαν ανάλογη συνέχεια. Όποιος πήγαινε εναντίον του, έμπαινε στο περιθώριο. Στην αρχή υπήρχε πρόβλημα με τον Βαλντάνο, το οποίο, με την στήριξη του Πέρεθ, λύθηκε υπέρ του Μουρίνο. Μετά ήρθε η κόντρα με τους παίχτες, με τις φήμες να υποδηλώνουν ότι τα αποδυτήρια μυρίζουν μπαρούτι, όντας χωρισμένα σε Ισπανούς και Πορτογάλους, και ότι μια ντουζίνα παίχτες εισηγήθηκαν στον Πέρεθ την απομάκρυνση του προπονητή τους! Ο Πορτογάλος, λόγω άγνοιας κινδύνου, έκανε επίδειξη δύναμης και αλαζονείας, αποφασίζοντας το παραγκωνισμό του Κασίγιας, αλλά ύστερα προέκυψαν μεγαλύτερα προβλήματα. Ο Πέπε, ένας σύμμαχος του Μουρίνιο, έσπευσε να υπερασπιστεί τον αρχηγό, ο Μαρτσέλο γκρίνιαζε για το χρόνο συμμετοχής του, ο Ρονάλντο δεν διέψευδε τα δημοσιεύματα που έκαναν λόγο για θέληση του ίδιου να φύγει από τη Ρεάλ, το σύνολο των παιχτών ήταν δυσαρεστημένο για την αμυντική τακτική που εφάρμοζαν απέναντι στην Μπαρτσελόνα, ενώ θρυλική έχει μείνει η ατάκα του Ράμος για το κοντό παντελονάκι που ποτέ δεν φόρεσε ο Μουρίνιο! Κι όλα αυτά με τα ισπανικά Μ.Μ.Ε. να αποδέχονται την κήρυξη πολέμου εκ μέρους του Μουρίνιο, η περηφάνια του οποίου περίμενε να είναι υπεράνω κριτικής, άσχετα αν ο ίδιος παρέμενε προκλητικά προκλητικός. Από όλη αυτή την ιστορία δεν γινόταν να λείπουν οι οπαδοί, οι οποίοι είχαν χωριστεί σε δυο στρατόπεδα, άλλοι υπέρ κι άλλοι κατά του Πορτογάλου. Τρανή απόδειξη το γεγονός ότι στο τελευταίο του παιχνίδι στον πάγκο της Ρεάλ οι γιούχες επισκίαζαν τις επιδοκιμασίες και τούμπαλιν! Είναι προφανές, νομίζω, πως όταν χάνεις το touch με τους οπαδούς, όλα βαίνουν εις βάρος σου. Αυτό κατάλαβε κι ο Πέρεθ, ο οποίος, ενώ στην αρχή τον στήριζε δημόσια, στη συνέχεια άρχισε να τηρεί σιγή ιχθύος και ασυρμάτου. Το ήξερε κι ο ίδιος ότι η φετινή σεζόν του Μουρίνιο θα ήταν η τελευταία του στον πάγκο της Ρεάλ.

Ένας εναντίον όλων, λοιπόν. Αντιμετώπισε τους πάντες, εκτός από τον εαυτό του. Δεν απέτυχε επειδή δεν πήρε το τσου λου με τρίτη ομάδα ή επειδή δεν κατέκτησε κι άλλους τίτλους στην Ισπανία. Ούτε επειδή, όπως δήλωσε ο ίδιος, η φετινή σεζόν ήταν η χειρότερη της καριέρας του. Απέτυχε διότι δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει ότι η Ρεάλ Μαδρίτης αποτελεί τεράστιο μέγεθος. Μεγαλύτερο από αυτόν. Με μια συγκεκριμένη φιλοσοφία που τα τερτίπια του Μουρίνιο δεν μπορούσαν και -προφανώς!- δεν ήθελαν να ακολουθήσουν. Ξέχασε ότι κάθε σεζόν αναιρεί τι έχεις πετύχει στο τέλος της προηγούμενης. Ξέχασε ότι κάθε σεζόν συνιστά μια νέα αφετηρία. Κι ο Μουρίνιο μπορεί να νόμιζε ότι το παρελθόν του τού επιφυλάσσει ένα ξένοιαστο μέλλον και μια απεριόριστη εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό του, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα αλαζονικά του ένστικτα δέχτηκαν ισχυρό πλήγμα. Ο Πορτογάλος μπορεί να έχει τον τρόπο του, αλλά και η Ρεάλ έχει τον δικό της. Μένει να δούμε αν στον επόμενο σταθμό της καριέρας του θα εφαρμόσει ό,τι έμαθε στον πάγκο των Μαδριλένων. Η Τσέλσι, πάντως, φαντάζει μια εύκολη επιλογή. Χωρίς ρίσκα. Σαν καταφύγιο. Αλλά στο ποδόσφαιρο, όπως και στη ζωή, οι εύκολες επιλογές συχνά επιφέρουν δύσκολες προσαρμογές.

Υ.Γ.1 Σούλη, συγγνώμη που σε διώξαμε. Σε ευχαριστώ για το πάθος, την όρεξη και την πίστη που φανέρωσες στον Άρη. Και ελπίζω την επόμενη σεζόν που θα σε χρειαστούμε για να μας ξανασώσεις, να δείξεις καλή καρδιά και να επανέλθεις.

Υ.Γ.2 Δεν μπορώ να καταλάβω τον πανικό που κυρίευσε ορισμένους από το κλείσιμο της Ε.Ρ.Τ. Λες και κλείνει ένας άριστος οργανισμός που λειτουργούσε πάντα με διαφάνεια και ορθολογισμό. Το θέμα, όμως, δεν είναι ότι κλείνει η Ε.Ρ.Τ., αλλά γιατί κλείνει και ποια είναι η εναλλακτική πρόταση. Διότι το να κλείνουμε ή να συγχωνεύουμε οργανισμούς μόνο και μόνο για να τους πλασάρουμε στο κοινό με νέο περιτύλιγμα (π.χ. νέα ονομασία), δεν έχει ιδιαίτερο νόημα και μάλλον δεν ικανοποιεί το συμφέρον κανενός.

Υ.Γ.3 Είναι πιάνο; Ναι, είναι πιάνο! Κι όχι μόνο! Καταπληκτικό κομμάτι, δεν νομίζετε;