Ο προσκεκλημένος και οι συμβουλές

Είναι πολύ σημαντικό να συζητάμε για ένα πρόβλημα, π.χ. το ελληνικό χρέος, αλλά είναι έτι σημαντικότερο να εντοπίζουμε και να αναλύουμε τα αίτια που το προκαλούν. Όπως, επίσης, είναι θεμελιώδες να γκρινιάζουμε για τις μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, αλλά ίσως θα έπρεπε να δυσανασχετούμε για τις προγενέστερες δαπάνες, ή μάλλον σπατάλες, εξαιτίας των οποίων μειώθηκε η αγοραστική μας δύναμη. Κι εμείς, την παρούσα φάση, βρισκόμαστε σε μια ομολογουμένως (αξιο)περίεργη θέση: προσπαθούμε να λύσουμε ένα πρόβλημα, χωρίς καν να βρισκόμαστε σε ικανή θέση να το διατυπώσουμε! Γίνονται αυτά τα πράγματα; Δεν θέλω κουταμάρες. Στην Ελλάδα γίνονται και παραγίνονται. Η χώρα του πασαλείμματος γαρ. Ο τόπος έχει γεμίσει αυθεντίες (ή ''αυθεντίες'') που διαφημίζουν με κάθε μέσον την απόλυτη άρνηση ή αποδοχή καταστάσεων. Από Υπουργούς και τηλεδικαστές μέχρι την κυρία Ευσταθία που μένει στο απέναντι διαμέρισμα και τον Μπάμπη τον υδραυλικό. Πάρτε, για παράδειγμα, τις εξελίξεις με την Ε.Ρ.Τ. και τις εκατέρωθεν ακραίες γνώμες που ακούγονται επί του θέματος. Πιθανολογώ ότι υπάρχουν και λαμπρές εξαιρέσεις που λειτουργούν δίχως ελλειμματική λογική. Ευτυχώς. Ξεφύγαμε, όμως. Λέγαμε για την (αξιο)περίεργη θέση στην οποία βρισκόμαστε. Κακά τα ψέμματα. Ποιος δεν θέλει να ξεφύγει η χώρα από τον οικονομικό κλοιό; Προς οικονομία της συζήτησης ας δεχτούμε ότι όλες οι πλευρές έχουν εγκαθιδρυμένο συμφέρον να βγούμε από την κρίση (ή ''κρίση''). Για να συμβεί κάτι τέτοιο όμως, πρέπει να σκεπαστούμε με έναν μανδύα ορθολογισμού. Και, φυσικά, απαιτούνται όνειρα και ρεαλισμός. Διότι το μόνο που βλέπω είναι γκρίνια και πεσιμισμός. Συν η επιμονή στο χθες. Στις μέρες της δόξης. Φαίνεται ότι, πλην της κυρίας Διαμαντοπούλου, κι ο ελληνικός λαός εκφράζεται από εκείνες τις εποχές.

Εκτός αν παραμένουμε προσκολλημένοι στο πάρτι που θέλουμε να διοργανώσουμε και στον επίτιμο προσκεκλημένο αυτού: το μίσος. Διότι, να είστε βέβαιοι, προς τα εκεί πάνε τα πράγματα. Μίσος προς τον συνάνθρωπό μας που βρήκε εργασία, επειδή εμείς μένουμε με τα καλαμπόκια στα δόντια. Παίζει ρόλο το πως βρήκε εργασία; Ναι, βέβαια, παίζει. Αλλά το κύριο θέμα είναι να έχει τα προσόντα για τη θέση και να αξίζει την πρόσληψη. Ας μην εκτελούμε συλλήβδην όσους βρίσκουν εργασία, επειδή εμείς μένουμε στον πάγκο. Μίσος προς τους πολιτικούς που εμείς ψηφίζουμε. Όμως, δεν κάθονται μόνοι τους στα ξύλινα έδρανα της Βουλής. Ούτε τους παίρνουν από το χεράκι οι γυναίκες τους και οι πεθερές τους, και τους παλουκώνουν με το έτσι θέλω. Ο ελληνικός λαός τους τοποθετεί εκεί. Με την ψήφο του. Συνειδητά. Και μετά, αντί να κοιτάξει το είδωλό του στον καθρέφτη και να το φτύσει μεγαλοπρεπώς, κάθεται και ουρλιάζει για την ανεπάρκειά τους. Απίστευτα πράγματα. Μίσος για τους (λαθρο)μετανάστες. Με δυο μορφές. Μία μπρουτάλ και μία ''πολιτισμένη''. Ή, για να το θέσω πληρέστερα, ξύλο και αντιρατσισμός. Μίσος προς την ηγεσία της Γερμανίας. Επειδή δεν μας δίνουν τις πολεμικές αποζημιώσεις. Ή, ακόμα καλύτερα, για τον δεύτερο Χίτλερ, όπως ο Τράγκας χαρακτηρίζει την Μέρκελ. Λες και η Καγκελάριος της Γερμανίας, ο Darth Vader, ήταν αυτή που έπαιρνε μίζες, επιδόματα ντεμέκ τυφλότητας και μαϊμού συντάξεις. Μίσος προς τα έργα και τις προσπάθειες της Κυβέρνησης. Με κομπάρσο το λαό. Και βασικό πρωταγωνιστή την αντιπολίτευση -η οποία δεν ξέρει πως να ασκεί αντιπολίτευση! Ό,τι και να πει ο Σαμαράς, ο Τσίπρας, ο οποίος δήλωσε ότι είναι έτοιμος να ηγηθεί της χώρας, θα το καταρρίψει. Δεν αφήνει τίποτα να αιωρείται. Ούτε το φοβερό και τρομερό FLAK 88 (φώτο) δεν είχε τέτοια σφοδρότητα/αποτελεσματικότητα. Θα σουφρώσει το μέτωπο, θα κουνήσει τα χεράκια του και θα αντικρούσει, πάντοτε με τσαχπινιά, κάθε λέξη του Έλληνα Πρωθυπουργού. Βρε, να βγει ο Σαμαράς και να πει ότι ο ήλιος είναι κίτρινος και λάμπει σαν τον Άδωνι όταν βγαίνει μπροστά στις κάμερες, θα πέσει στο κενό. Όχι, θα πει ο Τσίπρας, είναι πράσινος, σαν του ΠΑ.ΣΟ.Κ., και δύει σαν την οικονομία της Ελλάδας. Δεν βγάζεις άκρη. Αλλά είναι θλιβερό. Να βλέπεις Έλληνες πολιτικούς, στην πλειονότητά τους επαγγελματίες πολιτικούς, να μπερδεύουν, πάντοτε ηθελημένα, τα κομματικά με τα πολιτικά και το προσωπικό συμφέρον με την πατρίδα. 

Άρα, τι κάνουμε; Υπάρχουν δυο επιλογές: μία για τους ψηφοφόρους και μία για τους πολιτικούς. Πρώτον, και κυριότερον, αρχίζουμε να συμπεριφερόμαστε ως άνθρωποι κι όχι σαν άνθρωποι -ή ανθρωπάκια. Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου. Κι ας διαφωνούν, σε θεωρία και πράξη, οι περισσότεροι. Πρέπει -επιτέλους!- να αρχίσουμε τη νοητική προσπάθεια. Όπως μια θείτσα που μπαίνει προχθές στο κατάστημα που βρισκόμουν και, ενώ η υπάλληλος εξυπηρετούσε εμένα, ζήτησε επίμονα να προηγηθεί, διότι είχε αφήσει, όπως είπε, το αμάξι σε επικίνδυνη και παράνομη θέση. Λες κι εγώ είμαι λακαμάς που έψαχνα θέση παρκαρίσματος για ένα τέταρτο της ώρας. Ή μου έπεσε ο κώλος που πάρκαρα το αμάξι πέντε λεπτά με τα πόδια από το κατάστημα που ήθελα να επισκεφθώ. Τέλος πάντων. Η δεύτερη επιλογή, εκείνη που αφορά τους πολιτικούς, είναι πολύ απλή. Ας ακολουθήσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αυτή η μαριονέτα, το παράδειγμα του Γεωργίου Α'. Και επειδή το Σύνταγμα, το οποίο θυμόμαστε όποτε μας κάνει κέφι, δεν ορίζει τέτοια διαδικασία, ας το εφαρμόσει ο κλειδοκράτορας λαός. Τι έκανε, λοιπόν, ο Βασιλιάς; Όταν άκουγε την αντιπολίτευση να κατακρίνει για το καθετί την Κυβέρνηση και να διατυμπανίζει ότι είναι έτοιμη να κυβερνήσει τη χώρα, τής έδινε την εξουσία. Μόλις αυτή έπαιρνε τα ηνία, τα έκανε όλα ταναπού και, κατόπιν, προσπαθώντας να γλιτώσει από την μανιώδη οργή του λαού, έμπαινε οικειοθελώς στο περιθώριο. Επομένως, προς τον Τσίπρα έχω να δώσω δυο συμβουλές. Να προσέχει τι δηλώνει και τι εύχεται. Το ίδιο ισχύει και για τον ελληνικό λαό.

Υ.Γ.1 Παραλία: ο απόλυτος ορισμός της οφθαλμοπορνείας. Από όλα έχει ο μπαξές. Τύφλα να έχει η οδός Αθηνάς και η οδός Αιόλου. Η ελληνική κοινωνία σε μικρογραφία. Και χωρίς πολλά ρούχα. Αλλά πάντοτε με ποζεριά. 

Υ.Γ.2 Παρακολουθεί κανείς το Κύπελλο Συνομοσπονδιών;

Υ.Γ.3 Τον θυμάστε τον Κωστή; Πρόκειται για τον ήρωα μιας προγενέστερης ιστορίας που δημοσιεύσαμε την ημέρα της εορταστικής του εορτής. Μαθαίνω ότι βρίσκεται σε εξωπραγματική σωματική κατάσταση και σε άκρως ικανοποιητική ψυχολογική φάση! Επίσης, αισθάνεται ότι κάτι αρχίζει να αλλάζει. Πάντοτε προς το καλύτερο! Δεν ξέρω, μπορεί να ευθύνεται το παρακάτω κομμάτι!