Οι μεγαλύτεροι παραμυθάδες

Ένας από του πιο γνωστούς μυθοποιούς είναι ο Αίσωπος. Παραμυθάς ολκής. Οι ιστορίες του χαρακτηρίζονται σύντομες, απλές, κατανοητές. Και διδακτικές σε υπερθετικό βαθμό. Σαν παραβολές. Και πάντοτε διασκεδαστικές. Με πρωταγωνιστές όμορφα ζωάκια που μιλούν και συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι. Εξάλλου, έτσι πρέπει να είναι τα παραμύθια. Να διατηρούν μια παιδική αθωότητα, ενόσω κινούνται στην ελκυστική σφαίρα της φαντασίας, και να καταλήγουν σε ηθικά διδάγματα. Όμως, δεν είναι όλα τα παραμύθια ψυχαγωγικά. Ούτε απευθύνονται απόλυτα σε παιδιά. Επίσης, δεν προκύπτουν πάντα ηθικά διδάγματα και, τέλος, ορισμένοι τα χρησιμοποιούν για παραπλανητικούς σκοπούς. Προς τι αυτή η σύντομη εισαγωγή; Για να σας αποδείξω ότι υπάρχουν και μεγαλύτεροι παραμυθάδες από τον Αίσωπο.

Ο Καρλ Μαρξ, λοιπόν, ισχυριζόταν ότι η θρησκεία αποτελεί το όπιο του λαού. Κι εγώ ισχυρίζομαι ότι οι μεταγραφές αποτελούν το όπιο του οπαδού. Δεν παίζει ρόλο που η ομάδα που υποστηρίζει δεν διαθέτει λεφτά. Να κόψει το λαιμό της και να βρει. Δεν παίζει ρόλο που τα κίνητρα των μεταγραφών θα είναι αξιοπερίεργα. Σιγά τα ωά. Αφού δεν θα ασχοληθεί και κανείς με αυτά. Δεν παίζει ρόλο αν θα εξαϋλώσουν τις αγωνιστικές αναπηρίες της ομάδας ή αν υπηρετούν το μακρόπνοο σχεδιασμό. Το κοινό θέλει μεταγραφές. Τελεία και παύλα. Αν δεν γίνουν, κράζουν. Αν γίνουν και δεν ικανοποιήσουν, πάλι κράζουν. Εξάλλου, αυτός είναι ο ρόλος του οπαδού: να γκρινιάζει και να απαιτεί. Σαν τις γυναίκες. Μονά-ζυγά δικά τους. Κι αυτό που φοβούνται οι Πρόεδροι των ελληνικών Π.Α.Ε. είναι η οργή των οπαδών. Ελάχιστοι γλίτωσαν από δαύτους. Με το πιο πρόσφατο παράδειγμα να είναι ο Τζίγγερ. Για αυτό ορισμένοι τους έχουν στα όπα όπα. Πασάδες. Όπως ο Κόκκαλης παλαιότερα. Κι ας υποτιμούν αρκετοί εξ αυτών τη δύναμη που έχουν. Όπως, π.χ., ο Σαββίδης. Ο οποίος δεν έχει ιδέα που ήρθε και μάλλον δεν θα έχει ιδέα πως να φύγει αν στραβώσουν τα πράγματα. Ξεφύγαμε, όμως. Λέγαμε για τις μεταγραφές. Καλοκαίρι χωρίς μεταγραφές, δεν υπάρχει. Το ένα συμπληρώνει το άλλο. Συμπληρωματικά αγαθά, όπως μαθαίναμε στα οικονομικά. Το να έχουμε μπει στο καλοκαίρι και να μην υπάρχει έξαρση στη μεταγραφολογία είναι σαν να τρως αχνιστά μύδια που δεν έχουν αχνιστεί. Διαστροφή; Μπορεί. Χόμπι; Ίσως. Αλλά έτσι είναι η κατάσταση. Φήμες επί φημών και παπαριά επί παπαριάς.

Όπως την εποχή που συμμετείχα στο πιο cult Forum της ελληνικής επικράτειας, εκείνο του Metropolis Radio. Με το κάθε ένα από τα μέλη να γράφει την προσωπική του άποψη για τον επόμενο σταθμό του τάδε παίχτη ή να μοιράζεται inside info, ή ''inside info'', με τους υπολοίπους. Και την επόμενη μέρα να βλέπεις στις εφημερίδες -κυρίως στη MetroSport, αλλά όχι μόνο- να αναγράφονται τα ίδια ακριβώς ονόματα. Εκτός αν ο δημοσιογράφος είχε φάει πολύ πεπόνι το προηγούμενο βράδυ, με αποτέλεσμα να βλέπει όνειρα και εφιάλτες. Σαν τον Κάνθαρο που είχε ονειρευτεί στον ύπνο του ότι έπαιζε μπάλα στην Παναχαϊκή και κατόπιν πήρε μεταγραφή στην Ρόμα. Το όνειρο του Κάνθαρου, όμως, ήταν ακριβώς αυτό: όνειρο. Αυτά που ονειρεύονται οι δημοσιογράφοι, πάντοτε στον ξύπνιο τους, τα πλασάρουν σαν υπαρκτή πραγματικότητα. Με δόση αλήθειας. Και επέρχεται τρέλα. Παράνοια (μαζί σου Αρειανάρα στα ουράνια). Δεν γλιτώνεις το ζουρλομανδύα. Να ακούς ονόματα που ανήκουν σε μεγάλες ομάδες και δεσμεύονται με συμβόλαιο ή είναι ελεύθεροι και έχουν υψηλότατο κασέ. Αλλά αυτά, φαίνεται, είναι ζητήματα ήσσονος σημασίας. Για αυτό και κάθε τέτοιο δημοσίευμα πάντοτε αναφέρει με μικρά γράμματα, όπως στα συμβόλαια, ότι ''η συγκεκριμένη περίπτωση είναι πολύ δύσκολη''. Να υπάρχει και η πισινή, δηλαδή. Αλλά κάθε δημοσιογράφος που σέβεται τον εαυτό του δεν κολλάει σε τέτοιες λεπτομέρειες. Υπάρχει, όμως, και η ανάποδη πλευρά. Να βαφτίζεται το κάθε σαπάκι παιχταράς. Κι ο δημοσιογράφος να αναλύει το βιογραφικό του παίχτη και να αποθεώνει τα πιο απίστευτα πράγματα. Για παράδειγμα, το παρατσούκλι που συνοδεύει τον ποδοσφαιριστή. Με το ελληνικό πρωτάθλημα να μετατρέπεται σε ζούγκλα, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Με πρωταγωνιστές τα ζωάκια που χρησιμοποιούσε ο Αίσωπος. Καρχαρίες και κόμπρες. Γύπες και λύκοι. Κουνούπια και σκυλιά. Από όλα έχει ο μπαξές. Τύφλα να έχουν οι παλιατζήδες στο Μοναστηράκι. Ή να ανιχνεύει αποθεωτικά βιντεάκια από το youtube που αναδεικνύουν την ποιότητα, ή ''ποιότητα'', του παίχτη. Αν θέλετε μπορώ να σας φτιάξω ένα βιντεάκι από την ένδοξη καριέρα του Κάνθαρου. Να το βλέπετε και να τρίβετε τα μάτια σας. Ποιος Ζιντάν και ποιος Χατζηπαναγής; Μια χαψιά τους κάνω.

Αλλά, όταν ακούς μεταγραφικά σενάρια από τον Απρίλιο και τον Μάιο, καταλαβαίνεις τι πρόκειται να επακολουθήσει τους επόμενους μήνες. Μιλάμε για συνειδητά ψέμματα. Χωρίς ντροπές. Και, αρκετές φορές, δίχως αναισθητικό. Εκμεταλλευόμενοι τον εθισμό των οπαδών, πλασάρουν διαρκώς ονόματα, αφήνουν να αιωρούνται ανυπόστατες υπόνοιες και συντηρούν στην επικαιρότητα ανέφικτους μεταγραφικούς στόχους. Όχι τίποτα άλλο, αλλά δεν υπάρχει και κάποια μεγάλη αθλητική διοργάνωση για να αποπροσανατολιστούμε ευχάριστα. Να ξεχαρμανιάσουμε. Τα Mundial και τα Euro είναι τις ζυγές χρονιές. Τις μονές, όπως είναι η φετινή, δεν υπάρχει τίποτα. Ετοιμαστείτε, λοιπόν, για τους μεγαλύτερους παραμυθάδες και τα μεγαλύτερα παραμύθια. Ποιος Αίσωπος και τρίχες κατσαρές;

Υ.Γ.1 Μου φαίνεται ότι έχουμε ξεχάσει πως απόψε αγωνίζεται η Εθνική. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους φιλάθλους. Επίσης, μου φαίνεται ότι έχουμε ξεχάσει τη σημαντικότητα του αγώνα. Το ματς δεν θα το παρακολουθήσω, καθώς παίζω μουντιαλίτο, αλλά θα πρέπει να θυμόμαστε ότι οι συναντήσεις των Εθνικών συγκροτημάτων που πραγματοποιούνται στο τέλος της σεζόν, πάντα κρύβουν κινδύνους για τα υποτιθέμενα φαβορί.

Υ.Γ.2 Ορίστε το ποτενσιόμετρο στα ύψη και σπάστε τα όλα!

...A little beauty, I love you madly, Come on home with me, I know you're hot, I know what you've got, You know I want to shake your tree, Come on honey, touch me right there, Come on honey, don't you get scared, Come on honey, let me get you in the sack, You know The Chase Is Better Than The Catch, All right! Let me hear ya! I can't hear ya!