Η πεμπτουσία και το στοίχημα

Ποια είναι η πεμπτουσία των διακοπών; Πριν περίπου δυο χρόνια έγραφα: «Στις διακοπές ουδόλως ασχολήθηκα με τα του Άρη. Προηγούνταν άλλα πράγματα. Τι πράγματα; Θάλασσα, φαγητό, γυναικάρες, διασκέδαση, ψυχαγωγία, γέλιο, λιώσιμο. Νομίζω ότι καταστάσεις που περιλαμβάνουν ή αναδεικνύουν τη μιζέρια, την γκρίνια, την αντικοινωνικότητα και την έλλειψη ευελιξίας δεν έχουν θέση στις διακοπές και εν γένει στη ζωή μας. Πάντως, είναι εκπληκτικό το πως ο καθένας από εμάς συλλαμβάνει τον όρο ''διακοπές'' μέσα στο μυαλό του. Θεωρώ ότι στις διακοπές μέσω της σωματικής κούρασης αναδύεται η ψυχική ανάταση. Όταν λέω σωματική κούραση δεν εννοώ να σέρνεις το κορμί σου όπως ο Καραγκούνης κι ο Κατσουράνης. Δεν υπονοώ να φτάνεις στα όρια σου και να πέφτεις λιπόθυμος στα πλακόστρωτα σοκάκια της Μυκόνου από το ποτό και την εξάντληση. Ο Κάνθαρος βρίσκεται σε μια ηλικία που τον στίβουν και βγάζει χυμούς. Έχει ικανοποιητικά αποθέματα ενέργειας και το κυριότερο έχει την διαύγεια να χρησιμοποιεί τα εν λόγω αποθέματα προς όφελός του. Τουλάχιστον έτσι πιστεύει. Επομένως, η ψυχική ανάταση θα προέλθει μέσα από την διαφορετικότητα και την εναλλαγή καταστάσεων που βιώνει ο εκάστοτε ταξιδιώτης. Μολαταύτα, όπως έχουμε αναφέρει πολλάκις, ο κάθε άνθρωπος κυβερνάται από τη δική του ιδιοσυγκρασία. Εξαρτάται από τη δική του φιλοσοφία. Διακρίνεται από τη δική του νοοτροπία. Άρα, η ψυχοθεραπευτική επίδραση των διακοπών χαρακτηρίζεται ως μία άκρως σχετική έννοια».

Νταξ, ωραία όλα αυτά. Μια ενδιαφέρουσα άποψη. Όμως, αρκεί για να περιγράψει το μεγαλείο των διακοπών; Πριν περίπου ένα χρόνο, λίγο πριν τις περσινές διακοπές, έγραφα: «Θα έχετε ακούσει, φαντάζομαι, τον θυμόσοφο λαό να λέει ότι ο χαρακτήρας του ανθρώπου φαίνεται στα χαρτιά και στο ποτό. Συμφωνώ μέχρι κεραίας, αλλά οφείλω να συμπληρώσω ότι φαίνεται και στις διακοπές. Ο δυσκοίλιος στις διακοπές βγάζει μάτι. Ο δυσπροσάρμοστος φωνάζει από μακριά. Το ίδιο και ο παρτάκιας. Ο μίζερος. Ο τσιγκούνης. Ο βρομιάρης. Αυτά τα πράγματα δεν κρύβονται. Είναι τελείως διαφορετικό, όντας στην πόλη, να βγαίνεις με κάποιον για καφέ ή να τον συναντάς έξω από τον κινηματογράφο και τελείως διαφορετικό να μένετε στο ίδιο δωμάτιο ενός νησιού για πέντε μέρες. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Να ζείτε, να αναπνέετε και να λειτουργείτε από κοινού σε λίγα τετραγωνικά. Και να διακατέχεστε όλοι από την ευθυμία των διακοπών: η χαλάρωση είναι αναπόφευκτη, πράγμα που σημαίνει ότι ο καθένας θέλει να κάνει αυτό που γουστάρει. Συνεπώς, στις διακοπές πάντα ανακαλύπτεις νέες πτυχές στον χαρακτήρα του κάθε συνταξιδιώτη».

Και, με αφορμή τις περσινές διακοπές, ανακάλυψα ότι η καλή παρέα αποτελεί μακράν το πιο βασικό στοιχείο. Καθοριστικός παράγοντας. Ζωτικής σημασίας. Ανέκαθεν το γνώριζα, αλλά πέρυσι μου αποτυπώθηκε με πυρωμένο σίδερο. Σαν να πήρε κάποιος ένα κατσαβίδι και να το βίδωσε στο μυαλό μου. Και μάλλον για αυτόν το λόγο οι περσινές διακοπές επισκίασαν όλες τις προηγούμενες! Πέρασα τέλεια! Ανεπανάληπτα! Υπέροχα! Όπως είχα γράψει για το πρώτο σκέλος των περσινών διακοπών, σε Σύρο, Μύτικα και Σπάρτη: «Τέτοια χημεία έχω να δω από τον περιοδικό πίνακα του Μεντελέγιεφ». Και η τραγική ειρωνεία είναι ότι, πριν την αναχώρηση, δεν ήμουν βέβαιος για την επιτυχία του εγχειρήματος. Μα, πόσο λάθος έκανα! Μάλλον πρόκειται για μία από αυτές τις χαριτωμένες νοητικές αστοχίες που, αφού έχουν τελειώσει όλα, τις σκέφτεσαι και γελάς! Δεν ξέρω αν με βρίσκετε υπερβολικό στις εκδηλώσεις μου. Μπορεί και να είμαι. Αλλά -το ομολογώ χωρίς ντροπή- ποσώς με ενδιαφέρει. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι, μπάτζετ και συγκυριών επιτρέποντος, να περάσω/περάσουμε εξίσου καλά και φέτος. Για να ξεχαρμανιάσουμε από τα πάθη που μας ταλαιπωρούν και τις έγνοιες που μας βασανίσουν. Από τα προβλήματα που μας καταδυναστεύουν. Αυτό είναι το στοίχημα του φετινού καλοκαιριού. Το καταλαβαίνω απόλυτα ότι φέτος, για διάφορους λόγους, η σύνθεση/σύσταση της παρέας θα είναι ελαφρώς διαφορετική. Δεν πειράζει. Εύχομαι, εκ βάθους καρδίας, σε όσους θα λείπουν από το περσινό team να περάσουν καταπληκτικά. Όπου κι αν πάνε, ό,τι κι αν κάνουν, με όποιον κι αν είναι! Το ίδιο εύχομαι για όλους! Πάρτε την καλοκαιρινή υπόθεση εργασίας, ράψτε την στα μέτρα σας και κάντε την πραγματικότητα! Καλό καλοκαίρι!

Υ.Γ.1 Στις εποχές που διανύουμε δεν χρειάζονται πείσματα. Ας πάψουμε να κατακρίνουμε τα πάντα και τους πάντες. Ας σταματήσουμε την αδικαιολόγητη γκρίνια. Με πιάνει αηδία. Οργίζομαι. Εξοργίζομαι. Και -επιτέλους!- πρέπει να μπει ένα τέλος στην αχαριστία. Δεν γίνεται να συνεχιστεί αυτή η συμπεριφορά προς τον άνθρωπο που μας έσωσε τρεις και τέσσερις φορές. Που έσωσε την ίδια τη χώρα. Είναι παράλογο. Άτιμο. Ανήθικο. Να τα βάζουμε με εκείνον που βαράει υπερωρίες. Ακόμα και τις αργίες. Σε τριπλό και τετραπλό ταμπλό παίζει. Πώς να τα βγάλει πέρα ο καψερός; Έχει να αντιμετωπίσει την Τρόικα, τα νιάτα του Αλέξη και την έκρηξη της Χρυσής Αυγής. Την πολιτική αστάθεια, τα πάσης φύσεως προβλήματα του κόμματος και την καλπάζουσα ανεργία. Αλλά δεν τα παρατάει. Άγρυπνος φρουρός. Πιστός στρατιώτης. Και, πάνω από όλα, ευπατρίδης. Ό,τι μπορεί, κάνει. Και πάντα από ανιδιοτέλεια. Χωρίς συμφέρον ή προσωπικό όφελος. Δέκα ζευγάρια σόλες έχει λιώσει από το τρέξιμο. Από τα ταξίδια εις τας Ευρώπας στα meeting της Τρόικας, από τα meeting της Τρόικας στην Βουλή, από την Βουλή στα γραφεία του κόμματος κι από τα γραφεία του κόμματος να στήνεται μπροστά στις κάμερες για δηλώσεις. Όπως τις προάλλες που δήλωσε, σε άψογα ΠΑ.ΣΟ.Κ., για το χαράτσι: «Δεν πρέπει να μας ζητήσει κάποιος συγγνώμη; Δεν πρέπει να πει ότι έσφαλα;». Και έχει απόλυτο δίκιο.

Υ.Γ.2 Μαθαίνω ότι η παρουσία του Νίκου Γκάλη στον τελικό του Champions League, ως επίσημος προσκεκλημένος του Μισέλ Πλατινί, μαγνήτισε τα πλήθη. Από τους παλιούς ποδοσφαιριστές και τους αξιωματούχους της Ουέφα μέχρι τον απλό τον κόσμο. Κοίτα να δεις τώρα τι θυμήθηκα. Τον Φραγκίσκο Αλβέρτη. Ο οποίος έχει να λέει για τη φορά που είχε πάει η ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού να παίξει στην Ιταλία. Καθώς, λοιπόν, περνούσαν οδικώς από ένα ιταλικό χωριό, η αποστολή της ομάδας σοκαρίστηκε με κάτι ηλικιωμένους τύπους που αναγνώρισαν (!) τον Νίκο Γκάλη. Αυτό θα πει αναγνωρισιμότητα. Κι όλα αυτά πριν είκοσι χρόνια.

Υ.Γ.3 Από τον Κώστα Καίσαρη: «Φούσκα η περιβόητη δίκη Βαρδινογιάννη-Βγενόπουλου. Μια μεγαλοπρεπής φούσκα για να μιλήσουμε στην γλώσσα του Χρηματιστηρίου που κατέχει πολύ καλά ο Ανδρέας Βγενόπουλος. Με τον ''Mr. MIG'' να είναι σφόδρα ενοχλημένος επειδή δεν του έδωσαν τον λόγο. Κι είχε πάει μάλιστα αυτοπροσώπως ο Βγενόπουλος. Κι ήθελε σώνει και καλά να πάρει τον λόγο. Επί της ουσίας τώρα η ταπεινότητά μου λέει χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι. Αν δηλαδή το 2008 που έκανε πίσω ο Τζίγγερ άφησε χρέη στον Παναθηναϊκό 15 εκατομμυρίων, όπως λέει ο Βγενόπουλος ή τριών όπως λέει ο Τζίγγερ. [...] Σε ό,τι έχει να κάνει όμως με τον αξιότιμο κύριο Βγενόπουλο, υπάρχει μία άλλη δίκη που γίνεται αυτές τις μέρες. Γνωστή ως δίκη της Marfin. Κι όχι για τρία ή δεκατρία εκατομμύρια, αλλά για τρεις νεκρούς. Αυτούς που είχαν καεί ζωντανοί στο υποκατάστημα της Σταδίου, με τη μία κοπέλα να είναι μάλιστα έγκυος. Με τη δίκη αυτή ουδείς ασχολείται. Οι τηλεοράσεις δεν παίζουν απολύτως τίποτα. Το ίδιο και οι μεγάλες εφημερίδες. Κι ούτε, βέβαια, αισθάνθηκε την ανάγκη να πάει στο δικαστήριο ο ίδιος ο Βγενόπουλος. Να υπερασπιστεί την τιμή και την υπόληψη της τράπεζας. [...] Τίποτα απ' όλα αυτά, λοιπόν, επαναλαμβάνει η ταπεινότητά μου, δεν θίγουν την τιμή και την υπόληψη του Βγενόπουλου. Ώστε να νιώσει την ανάγκη να πάει στο δικαστήριο, να υπερασπιστεί την τράπεζα και τα τέσσερα στελέχη της που είναι στο εδώλιο. Ποιος ασχολείται με τρεις νεκρούς; Οταν λέει όμως ο Βαρδινογιάννης ότι άφησε χρέη μόνο τριών εκατομμυρίων στον Παναθηναϊκό, το θέμα είναι βαρύ κι ασήκωτο. Σε σημείο που πάει ο ίδιος ο Βγενόπουλος στο δικαστήριο αυτοπροσώπως. Οι τρεις νεκροί στο υποκατάστημα της Marfin, τσιμέντο να γίνουν». Χωρίς σχόλιο. Το μόνο που θα πω είναι ότι η πιάτσα (sic!) έχει βουίξει πως η επόμενη μεγάλη σύλληψη για απάτες προς το Δημόσιο είναι ο Βγενόπουλος.

Υ.Γ.4 Το καλοκαίρι μπαίνει δυνατά! Πολύ δυνατά!