Οι βουκελάριοι εξαφανίστηκαν

Ναι, αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός. Συθέμελα ο πολιτικός κόσμος κλονίστηκε. Ο Βενιζέλος κλαίει σαν κουτάβι. Ο Σαμαράς προμηθεύτηκε τσίγκινο σωβρακάκι. Κι ο Τσίπρας αποφάσισε να συγκαλέσει την κοινοβουλευτική ομάδα για να δουν πως θα αντιμετωπίσουν, πάντοτε σαν μία γροθιά, τις εξελίξεις. Η κυρία με τον ξύλινο λόγο, την ανέκφραστη μουσούδα και τα χίλια ταγέρ δήλωσε: «Αυτό το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν με εκφράζει πια». Σωστό, θεμιτό και αναμενόμενο -να μας πει, όμως, ποιο ΠΑ.ΣΟ.Κ. την εξέφραζε. Με το τάγμα των πρασινοφρουρών να εξαφανίζεται προϊόντος χρόνου, όπως οι περίφημοι βουκελάριοι του Βελισ(σ)άριου (φώτο) στο Βυζάντιο, έχει μείνει μόνο ο Βενιζέλος να φυλάει τις κομματικές Θερμοπύλες. Με τους επί χρόνια ψηφοφόρους του κόμματος να προτιμούν τα νιάτα και τις υποσχέσεις -πάντα με το στόμα- του Αλέξη του Τσίπρα. Κι όλοι ξέρουμε το γιατί. Μπορούμε να το λέμε μεταξύ μας, αλλά απαγορεύται να το δηλώνουμε δημόσια. Η Διαμαντοπούλου, όμως, δεν σταματάει εδώ. Διερεύνησε τις αιτίες που το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πνέει τα λοίσθια. Έκανε λόγο για ''θέμα ηθικής αξιοπιστίας'' και ''πολύ μεγάλη αδυναμία επανεκίνησης''. Έπεσε διάνα. Αυτά είναι τα πραγματικά προβλήματα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Και στο τέλος πέταξε την πολιτική βόμβα: «Έχω ανάγκη την ταπείνωση». Ποιος σας είπε ότι οι πολιτικοί δεν κάνουν την αυτοκριτική τους; Ποιος διαδίδει τέτοια ασύστολα ψεύδη; Μια χαρά τα είπε η Διαμαντοπούλου. Ο κάθε πολιτικός που σέβεται τον εαυτό του διαφημίζει την αυτοκριτική του, πάντοτε προς τέρψιν του κοινού, και μηδενίζει το κοντέρ. Για να αρχίσει νέες κωλοτούμπες, νέα ψέμματα και νέες υπερβολές. Ο πρώτος διδάξας υψηλοτάτου επιπέδου ήταν ο Λοβέρδος και πλέον έχουμε και την Διαμαντοπούλου. Γιατί, όμως, έχει ανάγκη την ταπείνωση; Νταξ, είπαμε ότι μηδενίζει το κοντέρ. Πού μηδενίζει; Στο ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Αφού, όπως δήλωσε, δεν την εκφράζει. Εμμέσως πλην σαφώς, λοιπόν, ετοιμαστείτε για νέο κόμμα υπό την αιγίδα της Διαμαντοπούλου.

Μην σας κάνει εντύπωση. Ο πολιτικός στίβος είναι σαν τον πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Αντί να μειώσουμε τις ομάδες, τις αυξάνουμε. Και το διατυμπανίζουμε κιόλας. Το παρουσιάζουμε ως κάτι ελκυστικό. Που θα αποβεί, ντεμέκ, υπέρ του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το ίδιο γίνεται και στην περίπτωσή μας. Αντί να μειωθούν τα κόμματα, ο κάθε πικραμένος που δεν ''εκφράζεται'' μέσα από την κομματική του παράταξη, πάει, για ευνόητους λόγους, και ιδρύει το δικό του κόμμα. Και μετά έρχονται οι εκλογές και ακούς ορισμένους πολιτικούς να λένε ότι «η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί» και «χρειαζόμαστε αυτοδυναμία». Απίστευτα πράγματα. Μα αυτοί που τα λένε είναι ιδρυτές και μέλη των νέων κομμάτων που πλημμυρίζουν τον πολιτικό κόσμο! Και στο κάτω κάτω της γραφής, αν η κυρία Διαμαντοπούλου, και η κάθε κυρία Διαμαντοπούλου, έχει ανάγκη την ταπείνωση, να κλειστεί σε μοναστήρι ή να μείνει σε κάποιο ξερονήσι και να ζήσει σαν ασκητής. Με αυτά που προσφέρει η φύση. Έστω να πάει σε ένα από τα εξοχικά που διαθέτει. Να εγκατασταθεί εκεί και να καλλιεργεί ζαρζαβατικά. Και η μόνη ενασχόλησή της με την πολιτική να είναι οι συζητήσεις με τους κατοίκους της περιοχής για τα χρόνια της δόξης. Τότε που το πάλαι ποτέ περισπούδαστο ΠΑ.ΣΟ.Κ. έλυνε και έδενε. Έκοβε και έραβε. Με τους πρασινοφρουρούς να έχουν πιάσει όλα τα πόστα. Από υπουργικές καρέκλες και διευθυντικές θέσεις μέχρι κλητήρες και σκουπιδιάρηδες. Φαίνεται ότι εκείνο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. την εξέφραζε. Διότι, για να είμαστε και λίγο ειλικρινείς, αν η κυρία Διαμαντοπούλου είχε τσίπα, θα αποχωρούσε εσαεί από το πολιτικό σκηνικό και θα μας άδειαζε τη γωνιά. Κι αυτή βάζει πρώτη ταχύτητα για ίδρυση νέου κόμματος. Αλλά γιατί χαλάω τη ζαχαρένια μου; Λες και δεν ξέρω ότι η πολιτική είναι σαν πρέζα. Και, μάλιστα, χωρίς κέντρο απεξάρτησης. Σαν τον Βενιζέλο, ο οποίος παίρνει τη δόση του διατηρώντας με μηχανική υποστήριξη έναν παρακμάζων κομματικό οργανισμό που πρέπει να αυτοδιαλυθεί.

Υ.Γ.1 Είμαι περίεργος να δω τι πρωτάθλημα θα έχουμε του χρόνου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα πλήξουμε. Κι ας μιλάμε για ένα βαρετό, όπως έχει καταντήσει, προϊόν. Ο γράφων, πάντως, ομολογεί, με πάσα ειλικρίνεια, ότι έχει κουραστεί και κορεστεί. Και δεν υπάρχει και κανά Mundial ή Euro για να ξεχαρμανιάσουμε.

Υ.Γ.2 Με αφορμή μια κουβέντα που συμμετείχα την Κυριακή, δηλώνω ευθαρσώς τα παρακάτω. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Δεν θα υπήρχαν τόσες κακομαθημένες γυναίκες εκεί έξω, αν δεν υπήρχαν οι αντίστοιχοι άντρες -αλλά και στερεότυπα- που τους επιτρέπουν να κάνουν ό,τι θέλουν. Και για να γίνω ακόμα πιο προκλητικός/κυνικός/υπερβολικός, για να βρει κάποιος γκόμενα πρέπει να είναι είλωτας του αιδοίου, λεφτάς, μαλάκας, λακαμάς, ψεύτης ή/και λαμόγιο. Για να βρει κάποιος νορμάλ τύπος μια νορμάλ γκόμενα πρέπει να πάρει ένα τουφέκι και να κυνηγάει ανεμόμυλους. Εκτός αν αυτός ο νορμάλ τύπος αποφασίσει ότι, προκειμένου να βρέξει το παξιμάδι του ή να καμουφλάρει τις ανασφάλειές του, πρέπει να πέσει πολλά επίπεδα. Και προσωπικά αρνούμαι να πράξω κάτι τέτοιο. Το σταματώ εδώ, διότι το υστερόγραφο θα βγει μεγαλύτερο από την ανάρτηση.

Υ.Γ.3 Δεν ξέρω πόσοι από εσάς γνωρίζετε τον Hercule Poirot. Πρόκειται για φανταστικό χαρακτήρα της Agatha Christie. Βέλγος στην καταγωγή, ενίοτε παράξενος, ελαφρώς αλαζόνας, αλλά πάντοτε κομψός και gentleman. Το χόμπι του, έστω το επάγγελμά του, είναι να εξιχνιάζει μυστήρια, κυρίως φόνους. Και πάντοτε με επιτυχία. Έχει γυριστεί και σειρά. Με τον εξαιρετικό David Suchet στο ρόλο του Poirot. Σας προτρέπω να την παρακολουθήσετε. Δεν θα το μετανοιώσετε!

Υ.Γ.4 Ναι, είναι ένα από τα καλύτερα hard rock κομμάτια που υπάρχουν στο μουσικό χάρτη. Και ναι, το έχω ξαναποστάρει. Αλλά δεν το χορταίνω!

In the still of the night, I hear the wolf howl, honey, Sniffing around your door, In the still of the night, I feel my heart beating heavy, Telling me I gotta have more, In the shadow of night, I see the full moon rise, Telling me what's in store, My heart start aching, My body start a shaking, And I can't take no more, no, no, Now I just want to get close to you, An' taste your love so sweet, And I just want to make love to you, Feel your body heat...