Εκεί που κάνουν έρωτα οι αράχνες

Οσάκις έχω παρακολουθήσει την φετινή Τσέλσι, τρίβω τα μάτια μου και απορώ μήπως έχω κάνει λάθος και παρακολουθώ άλλη ομάδα. Προφανώς δεν αναφέρομαι στο θέαμα, καθώς στο λεξιλόγιο στο Μπενίτεθ δεν υπάρχει τέτοια λέξη, αλλά στην τακτική, την οποία θα χαρακτήριζα, με αρκετή επιείκεια, αχαρακτήριστη. Χθες, απέναντι στη διψασμένη Μπενφίκα, προσπαθούσα να διακρίνω τι είδους ποδόσφαιρο έπαιζε. Και, μα τον Χριστό και την Παναγία, δεν μπόρεσα να καταλάβω. Ποδόσφαιρο αναμονής δεν έπαιζε. Εκτός αν πρόκειται για κάποια αντιφατική καινοτομία που επιβάλλει να μαρκάρεις χαλαρά τον αντίπαλο στα 3/4 του γηπέδου. Τότε παραδέχομαι το λάθος μου, δηλώνω άσχετος και πάω πάσο. Μήπως έπαιζε ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας; Δεν θέλω κουταμάρες. Στο ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας δεν δίνεις τόσο βάθος στην αμυντική γραμμή. Εκτός αν ο Τσεχ ένοιωθε μοναξιά και ήθελε παρεούλα. Μπα, δεν νομίζω: οι παίχτες της Μπενφίκα φρόντισαν για αυτό. Λέτε να έπαιξε ποδόσφαιρο κατοχής; Για να παίξεις ποδόσφαιρο κατοχής θες την μπάλα και οι παίχτες την Τσέλσι σπάνια την είχαν. Επιπλέον, δεν είχαν φαντασία. Ένας παίχτης έλειπε, ο Αζάρ, αυτός ο Βέλγος αλητάμπουρας, και αυτομάτως δεν υπήρχε δημιουργικότητα και προσωπική ενέργεια. Παρόλα αυτά, νομίζω ότι δεν έχουμε να κάνουμε με τακτικό ρεαλισμό, αλλά τακτική επιλογή· και μάλλον άστοχη. Σίγουρα, οι Σάλβιο και Γκαϊτάν είναι καλοί παίχτες, αλλά είναι τόσο σοβαρός λόγος για να μην ανεβαίνουν οι Αθπλικουέτα και Κόουλ; Αν και η αλήθεια είναι ότι δυο φορές που ανέβηκε ο Ισπανός μπακ, ψάχναμε να βρούμε που πήγε η μπάλα. Και γιατί ο Λάμπαρντ έπαιζε σαν λίμπερο μπροστά από τα σέντερ μπακ; Τι να κάνει σε αυτή τη θέση; Όσες φορές πήρε μέτρα, λόγω της εγγενής τάσης του να ψάχνει το γκολ με μακρινά σουτ, έδειξε την αξία του. Και τι δουλειά είχε ο Ραμίρεζ ως κρυφός επιθετικός; Έχεις τον Μάτα και τον Όσκαρ, και δίνεις εντολή στον Ραμίρεζ να τρυπάει την αντίπαλη άμυνα από δεξιά; Ακόμα κι όταν ο Γκαϊτάν υποχρεώθηκε να παίξει ως αριστερό μπακ, ο Μπενίτεθ δεν άλλαξε το παραμικρό για να το εκμεταλλευτεί: ουσιαστικά έπαιζε χωρίς δεξιό φτερό. Πάλι καλά που υπήρχε ο Νταβίντ Λουίζ. Έπαιρνε την πρώτη πάσα, οργάνωνε, έστω κι αν το πλάνο πρόκρινε τις βαθιές μπαλιές προς τον Τόρες, έκοβε και, τέλος, γέμιζε με την αφάνα του την άδεια από συμπαίχτες μεσαία γραμμή. 

Μολαταύτα, η Τσέλσι ήταν αυτή που το σήκωσε. Κι αυτό δεν τιμάει και πολύ την Μπενφίκα. Οι παίχτες του Χόρχε Χεσούς έδιναν την εντύπωση ότι όποτε ήθελαν κατασκήνωναν στο τερέν της Τσέλσι και πολιορκούσαν την περιοχή. Μέχρι εκεί, όμως. Καλές οι πασούλες και οι πλαγιοκοπήσεις, αλλά, όταν πατάς περιοχή, και οι Πορτογάλοι πράγματι πάτησαν, χρειάζεσαι αποτελεσματικότητα. Και οι Λουζιτανοί δεν την είχαν. Όπως δεν είχαν υπομονή και καθαρό μυαλό. Θυμηθείτε τα σουτ του Γκαιτάν, ο οποίος έκανε σπουδαία δουλειά στο να συγκλίνει προς τον άξονα και να ταλαιπωρεί τον Ιβάνοβιτς, σε μυστήριο λαϊκού ήρωα. Επίσης, στο πρώτο γκολ που δέχεται, η διάταξη της άμυνας θύμισε τον Ο.Φ.Η. του Μάουρερ και τον Πανιώνιο του Λίνεν. Αμέσως μετά βλέπεις την ψυχολογία του Λουιζάο, ο οποίος έβαλε μπρος τον ανιχνευτή αντίπαλης σάρκας και βουρ στο ψητό. Κι αυτός ο προπονητής πολύ γκαντεμόπαιδο, βρε παιδί μου. Το Σάββατο τρώει γκολ στις καθυστερήσεις και χάνει το πρωτάθλημα. Στον χθεσινό τελικό ποντάρει με τον Ροντρίγκο, αντί του Λίμα, και τού βγαίνει μάπα το καρπούζι. Βλέπει τον Γκαράι, τον άνθρωπο που παρίστανε με άκρατη επιτυχία το αντιαεροπορικό, να τραυματίζεται και τον Ιβάνοβιτς να στέλνει την κεφαλιά εκεί που κάνουν έρωτα οι αράχνες. Νταξ, θα μου πείτε, συμβαίνουν αυτά στο ποδόσφαιρο. Έχουμε πει, εξάλλου, ότι δεν επικρατεί πάντα η ποδοσφαιρική λογική ή δικαιοσύνη. Αλλά η αλήθεια είναι ότι η Μπενφίκα, με σύστημα 4-4-2, ήταν καλύτερα στημένη. Είχε πιο ορθολογική διάταξη και καλύτερη κυκλοφορία, αξιοποιούσε ικανοποιητικά το πλάτος του γηπέδου στο τερέν του αντιπάλου, κυρίως με τον Σάλβιο, και προσπαθούσε φιλότιμα να πιάσει ένα σχετικά υψηλό τέμπο. Απλά έτυχε να έχει σε κακή βραδιά ορισμένα γρανάζια. Για παράδειγμα, δεν πήρε βοήθειες από τα ακραία μπακ, αν και υποθέτω ότι αυτό έγινε συνειδητά, ο Ροντρίγκο δεν υποστήριξε τον τακτικό ρόλο του Καρντόσο ως target man, ενώ δεν φάνηκε ο Πέρεζ, το στήριγμα στη μεσαία γραμμή του ικανού Μάτιτς, αν και κατάφερε να περιορίσει αισθητά τον Μάτα. Ίσως, πάλι, τίποτα από όλα αυτά που γράφω να έχουν σημασία. Ένα ματς είναι, και δη (και) τελικός, όλα θα μπορούσαν να συμβούν. Εκτός αν δεχτούμε, όπως εσχάτως υποστηρίζουν ορισμένοι, ότι η τύχη είναι ικανότητα.

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση στο κουίζ της προηγούμενης ανάρτησης είναι η Κίντερ Μπολόνια, η οποία στον τελικό του F4 συνάντησε την Α.Ε.Κ. Το βρήκε ο Ιταλός, μάλλον κατά τύχη, και ο Striker, βάσει άριστου συλλογισμού.

Υ.Γ.2 Η μεταγραφή (;) του Φαλκάο στην Μονακό έχει προκαλέσει μεγάλες συζητήσεις. Μία εκ των απόψεων που άκουσα, κάνει λόγο για ποδοσφαιρική σκλαβιά. Και καλά ότι τα παιχνίδια των μάνατζερ αποδεικνύονται ανώτερα από τη θέληση του ποδοσφαιριστή. Συγγνώμη, αλλά (ποδοσφαιρικό) σκλάβο που αμείβεται με δέκα μύρια το χρόνο πρώτη φορά βλέπω...

Υ.Γ.3 Ο Ατρόμητος και τα Γιάννενα, με τις νίκες τους απέναντι σε Π.Α.Ο.Κ. και Αστέρα, έβαλαν, λένε κάποιοι, φωτιά στα  play off! Ε, και; Λευτεριά στον Γιώργο Δώνη!