Λογική και δικαιοσύνη

Πώς γίνεται να σκοράρεις τρεις φορές, χωρίς να δεχτείς ούτε ένα γκολ; Δύσκολα. Πολύ δύσκολα. Η πρόκριση, βλέπετε, χάθηκε στην Γερμανία. Η Ρεάλ, λοιπόν, έχοντας μονάχα δυο αλλαγές σε σχέση με το προηγούμενο ματς, ξεκίνησε ζωηρά, απέκτησε εξαρχής την κατοχή, μάλλον και την πρωτοβουλία, και προσπαθούσε διακαώς να εξαργυρώσει την ορμητικότητά της, πριν αυτή εξασθενήσει. Στο ίδιο διάστημα, η Ντόρτμουντ αποδέχθηκε το γεγονός ότι το παιχνίδι θα μεταφερθεί στο τερέν της, έδωσε, εννοείται συνειδητά, μέτρα στον αντίπαλο και απέδειξε ότι μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο αναμονής, έστω και με σχετικά μέτρια αποτελέσματα. Όλα αυτά μέχρι το 25' λεπτό, χρονικό σημείο κατά το οποίο το matrix του γηπέδου, μάλλον από περίεργα τερτίπια της μπάλας, έδειχνε κουλούρια. Κατόπιν, η Ρεάλ έσβησε. Τελείως αναπάντεχα. Λες και ήταν λεμόνι που ξεζουμίστηκε. Η ομάδα του Κλοπ, πάλι, παρά τον τραυματισμό του Γκέτσε, συνέχισε στο ίδιο μοτίβο. Με χαρακτηριστική πειθαρχία, περισσότερη κατοχή μπάλας και ξαφνικά ξεσπάσματα, ροκάνιζε τον χρόνο. Εξάλλου, είχαν μείνει μονάχα είκοσι λεπτά για το τέλος του πρώτου ημιχρόνου. Κι αυτό τελείωσε με τους γηπεδούχους να μην απειλούν και να μην απειλούνται.

Μολαταύτα, τα πράγματα άλλαξαν άρδην στην επανάληψη (κλισέ). Η Ρεάλ επιβεβαίωσε τον άγραφο νόμο που λέει ότι ''τίποτα δεν είναι τόσο κακό, ώστε να μην μπορεί να γίνει χειρότερο'', και η Ντόρτμουντ  επιβεβαίωσε ότι κάποιες φορές, όσο ικανός και να είναι ο επιθετικός, η μπάλα αρνείται να μπει στο τέρμα. Και φτάνουμε στο 70' λεπτό, όποτε η Ρεάλ άρχισε να δείχνει σημάδια βελτίωσης. Οι αλχημείες του Μουρίνιο έπιασαν τόπο, μάλλον χωρίς να το περιμένει ούτε ο ίδιος, και, παρά την νέα χαμένη ευκαιρία του Λεβαντόφσκι, οι Μαδριλένοι ανέβαζαν στροφές. Και μέσα σε πέντε λεπτά πέτυχαν αυτό που δεν μπόρεσαν να κάνουν επί σχεδόν ένα 90λεπτο. Ο Κλοπ, με μια κίνηση τακτικού ρεαλισμού ή ακλόνητου πανικού, τράβηξε την ομάδα πίσω, αλλά το ένστικτο επιβίωσης της Ρεάλ ήταν πολύ ισχυρό για να πάψει να προσπαθεί. Τελικά, έμεινε στην προσπάθεια, με την ποδοσφαιρική λογική να μην καταργείται. Το ίδιο και η ποδοσφαιρική δικαιοσύνη.

Ακριβώς όπως στην Βαρκελώνη, όπου η Μπάγερν έκανε επίδειξη δύναμης απέναντι στην Μπαρτσελόνα. Αν δεν γνώριζες το σκορ του πρώτου αγώνα, θα νόμιζες ότι οι φιλοξενούμενοι είναι αυτοί που κυνηγούν τέσσερα γκολ και οι γηπεδούχοι εκείνοι που διαχειρίζονται το σκορ. Έχω υποστηρίξει άπειρες φορές ότι για να κερδίσεις μια ομάδα που παίζει ποδόσφαιρο, πρέπει να παίξεις ποδόσφαιρο -ελπίζω να το θυμάστε. Και η Μπάγερν έκανε ακριβώς αυτό: έπαιξε ποδόσφαιρο. Πραγματικό ποδόσφαιρο. Χωρίς να υπονομεύσει τις αρετές της. Διότι μια μεγάλη ομάδα πρέπει να είναι προβλέψιμη. Το ίδιο, φυσικά, ισχύει και για την Μπάρτσα. Αλλά στα δυο ματς που τέθηκε αντιμέτωπη με τους Γερμανούς ήταν σαφώς κατώτερη: μοιραία αποκλείστηκε. Το εντυπωσιακό δεν είναι ότι μάζεψε την μπάλα συνολικά εφτά φορές από τα δίχτυα της, αλλά το ότι δεν πέτυχε ούτε ένα γκολ. Και πώς να σκοράρει, όταν ο Φάμπρεγας, ο οποίος υποδυόταν το ψευτοεννιάρι, είχε λάθος διάταξη και τακτική συμπεριφορά; Όταν ο Σονγκ ανεδείκνυε περίτρανα τη σημαντικότητα του Μπούσκετς; Όταν η απουσία του Μέσι, δηλαδή του παίχτη που λειτουργεί σαν μαγνήτης για τους αντιπάλους, λυγίζει αγωνιστικά την Μπάρτσα και τονώνει ψυχολογικά τον αντίπαλο;

Μια Μπάρτσα, λοιπόν, άνευ εμπνεύσεων, με κακή κυκλοφορία, χωρίς κάθετα σπριντ, με μετριότατη αλληλοκάλυψη και άσχημη κάλυψη του χώρου, δεν είχε ελπίδα απέναντι σε μια Μπάγερν που δεν φοβόταν. Μια Μπάγερν που, όντας σε φάση επίθεσης, αξιοποιούσε όλο το πλάτος του γηπέδου, εκμεταλλευόταν την αδύνατη πλευρά, όπως συνέβη στο πρώτο γκολ, αύξανε το τέμπο όποτε ήθελε με τον Ρόμπεν και τον Ριμπερί, είχε δεδομένους αυτοματισμούς και ουδέποτε αρνήθηκε να παλέψει για την κατοχή. Και σε φάση άμυνας; Τότε ο Μαρτίνεθ γινόταν τρίτο σέντερ μπακ, ο Μίλερ οπισθοχωρούσε δίπλα στον Σβαϊνστάιγκερ, ο οποίος έκανε μια μπουκιά τα χαφ της Μπάρτσα, ο Ριμπερί  έδινε στήριγμα στον Αλάμπα και ο Μάντζουκιτς λειτουργούσε σαν λίμπερο της επίθεσης. Πάντως, μου κάνουν εντύπωση αυτά που δήλωσε ο Βιλανόβα για τον Μέσι, πριν τον αγώνα, και η χρησιμοποίηση του Αργεντίνου ποδοσφαιριστή στο ματς με την Μπιλμπάο. Τέλος πάντων. Μάλλον δεν έχουν καμιά σημασία. Το σίγουρο είναι ότι η έχουσα προβλήματα Μπαρτσελόνα παγιδεύτηκε από το δικό της παιχνίδι και την ξεκάθαρη ανωτερότητα του αντιπάλου. Τέλος, ήταν φανερό ότι ένας από τους δυο αντιπάλους είχε ανάγκη τον Γκουαρντιόλα. Κι αυτή δεν είναι η ομάδα του Χάινκες.

Υ.Γ.1 Ας εξετάσουμε την άποψη του Κώστα Καίσαρη και του Αντώνη Καρπετόπουλου, τους οποίους θεωρώ λαμπρές εξαιρέσεις, με τα καλά τους και τα κακά τους, στον κανόνα της μίζερης και άθλιας δημοσιογραφίας. Ας ξεκινήσουμε από τον Καίσαρη: «Σε τι έχει να ελπίζει ο οπαδός του; Και λέμε για τον κανονικό οπαδό. Για τον απλό κόσμο. Όχι για τους οργανωμένους. Αυτοί είναι μια χαρά. Έχουν τον πρώτο και τελευταίο λόγο στην ομάδα και το όνειρό τους έγινε πραγματικότητα: έφυγε ο Τζίγγερ και πέρασε το κουμάντο στα χέρια τους. Ο κανονικός κόσμος του Παναθηναϊκού σε τι μπορεί να ελπίζει για το μέλλον; Στην επιστροφή στη Λεωφόρο; Σε τι μπορεί να ποντάρει: Ότι θα βρει κάποια δανεικά ο Αλαφούζος για προστάτζες στις μεταγραφές αλλά και γι αυτούς που θέλουν λεφτά για να φύγουν; Τι μπορεί να κάνει αισιόδοξο τον οπαδό του Παναθηναϊκού, εν όψει της νέας περιόδου; Η επιλογή των Αναστασίου-Νταμπίζα; Ή ότι ο Αλαφούζος μαθαίνει από τα λάθη του και δεν θα τα ξανακάνει;». Και κλείνουμε με τον Καρπετόπουλο: «Ο Τσιώλης έχοντας και χρόνο και αληθινή στήριξη έφτιαξε μια εξαιρετική ομάδα με ποιότητα, βάθος και αγωνιστική ταυτότητα. Στον ΠΑΟΚ, που εδώ και καιρό βγάζει, μόνο και μόνο γιατί απέκτησε επενδυτή, κάτι το υπερφίαλο που δεν του ταιριάζει, ο Αστέρας έδωσε ένα σκληρό μάθημα: ο Τσιώλης προετοίμασε ένα άψογο ματς, οι ποδοσφαιριστές του ανταποκρίθηκαν και ο λόγος είναι ότι όλοι τους τίμησαν το ποδόσφαιρο χωρίς να ασχολούνται με ανακοινώσεις για τη διαιτησία, απαιτήσεις για αντιντόπινγκ κοντρόλ και άλλα τέτοια παραποδοσφαιρικά και άθλια». 

Υ.Γ.2 Ο Σκόρδας άστραψε και βρόντηξε. Λογικό και αναμενόμενο, έπειτα από τον αδυσώπητο πόλεμο που δεχόταν συστηματικά τα τρία τελευταία χρόνια. Το μόνο που ελπίζω, τώρα που κρατάει τα λουκάνικα, είναι να προσπαθήσει για το καλό του Άρη κι όχι για το κακό των εχθρών του. Έχουμε χρόνο, όμως. Κάποια στιγμή θα γράψουμε για αυτόν.

Υ.Γ.3 Στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. σκέφτονται να διαγράψουν τον Γιώργο Παπανδρέου. Ε, και; Λες και νοιάζει τον πρώην Πρωθυπουργό αν θα τον διαγράψουν ή όχι από τη ''μεγάλη δημοκρατική παράταξη''. Σιγά μην φορέσει και τσίγκινο σωβρακάκι για να γλιτώσει από την μανιώδη οργή του περίδοξου Βενιζέλου. Απλά να πω ότι σε μια γνήσια δημοκρατική χώρα, όπως δεν είναι η Ελλάδα, αυτός ο άνθρωπος θα ήταν πίσω από τα κάγκελα, φορώντας βραχιόλια και ριγέ στολή. Και σε άλλες εποχές, θα είχε ένα θερμό τετ α τετ με τον δήμιο.

Υ.Γ.4 Δεν ξέρω αν έχετε ακούσει στο ραδιόφωνο τη νέα διαφήμιση της Vodafone. Ειλικρινά σας μιλάω, τη βρίσκω καταπληκτική. Οι νοητές εικόνες που σου δημιουργεί ο ήχος του πιάνου και τα αυθεντικά λόγια αγάπης που ανταλλάσσει το ζευγάρι, χωρίς να λογαριάζει την ανηλεή φθορά του χρόνου, μου δημιουργούν μια ανεξήγητα όμορφη αίσθηση ταύτισης. Και ναι, δεν το κρύβω, συγκινούμαι. Κάθε φορά που την ακούω.

Υ.Γ.5 Φεύγω. Θα γυρίσω την Τρίτη ή την Τετάρτη. Σας εύχομαι καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση! Να περάστε καλά και να προσέχετε τους σύγχρονους Βαραββάδες! Λευτεριά στα αρνιά!