Τι απέγινε αυτό το παιδί;

Τις προάλλες, χάζευα την επετηρίδα από το Γυμνάσιο και το Λύκειο. Ανέμελα χρόνια. Παρατηρούσα τους παλιούς μου συμμαθητές, έναν προς έναν, και αναρωτιόμουν τι απέγιναν αυτά τα παιδιά. Η προσοχή μου, όμως, επικεντρώθηκε κυρίως σε ένα συγκεκριμένο άτομο. Το όνομα του: Κωστής. Τι να απέγινε, άραγε, αυτό το παιδί; Τι να του συνέβη; Πώς να διαχειρίστηκε τα τερτίπια της μοίρας;

Ολοκληρωμένη απάντηση δεν μπορώ να σας δώσω. Ίσως είναι καλύτερα να απαντήσουν εκείνοι που γνωρίζουν ακόμα αυτό το παιδί και διαπιστώνουν ιδίοις όμμασι, σαν ένα είδος αυτόπτη μάρτυρα, την εξέλιξή του. Διότι -οφείλω να σας πληροφορήσω- ακόμα παιδί είναι. Θέλει να γελάει, να χαμογελάει, να παίζει, να διασκεδάζει, ακόμα και να κάνει ή να λέει χαριτωμένες ανοησίες. Κι ας σου βγάζει σοβαρότητα. Μια αίσθηση υπευθυνότητας. Μια νότα λογικής. Κατά βάθος είναι ένα ναζιάρικο και τσαχπίνικο αγόρι που βρίθει μερικής αθωότητας. Μάλιστα, έχει φτάσει στο σημείο να χαίρεται με τη χαρά του άλλου, ακόμα και να συγχωρεί! Έστω κι αν αυτός ο άλλος του έχει φερθεί άσχημα. Σκάρτα. Ανέντιμα. Ψυχολογική διαστροφή; Μπορεί. Συναισθηματικό βίτσιο; Μάλλον. Πάντως, σε αντίθεση με αυτό που πιστεύουν οι περισσότεροι, κάτι τέτοιο αποτελεί, νομίζω, ύψιστο προσωπικό παράσημο. Ίσως, εν τελει, να πρόκειται για κάποια από τις λογικές τρέλες που επιχειρεί κατά καιρούς. Όπως η προσπάθειά του να βρει εργασία. Το ότι δεν βρίσκει απλά προσδιορίζει το χειρότερο. Το χείριστο είναι η αντιμετώπιση που λαμβάνει από ορισμένη μερίδα του κοινωνικού του περίγυρου. Με τα χτυπήματα να είναι απανωτά. Και συχνά κάτω από τη μέση. Να νοιώθει ανίκανος, άχρηστος. Να του λένε ότι κάθεται κι ότι είναι άεργος. Πως δεν προσπαθεί αρκετά και δεν ενδιαφέρεται. Πως, επειδή δεν εργάζεται, δεν έχει δικαίωμα να αισθάνεται κουρασμένος. Μέχρι και σφιχτοχέρη τον έχουν αποκαλέσει, επειδή το περιορισμένο του μπάτζετ δεν τού επιτρέπει σπατάλες, συνεχή κεράσματα και πολυσχιδείς δαπάνες. Που να ήξεραν την πραγματική αλήθεια! Μολαταύτα, αντέχει -ευτυχώς υπάρχουν και λαμπρές εξαιρέσεις που τον στηρίζουν. Και έχει το τακτ να ακούει στωικά, και πάντοτε με προθυμία, τα παράπονα των άλλων για τα της εργασίας τους. Παραμένει, μαθαίνω, ψύχραιμος, υπομονετικός και αισιόδοξος, δηλαδή εχθρός της γκρίνιας. Κι ας μεταφράζει μεγάλη μερίδα του κόσμου την υπομονή ως αδιαφορία, τεμπελιά ή ανοχή. Μακάρι να ανακαλύψουν κάποτε ότι πρόκειται για υπέρτατη αρετή! Τους το εύχομαι ολόψυχα! Όσο για την αισιοδοξία, οι περισσότεροι θεωρούν ότι αποτελεί ένα δονκιχωτικό ταξίδι με βάρκα την ελπίδα. Ίσως αυτοί οι άνθρωποι να μην πιστεύουν στα θαύματα -αλλά πιστεύουν πολύ εύκολα αυτά που δύσκολα σκέφτονται. Όμως, τι άλλο θα μπορούσε να είναι ο ήρωας της ιστορίας μας; Απαισιόδοξος; Δεν ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία του: η θέλησή του, η οποία μερικές φορές επισκιάζει τη λογική του, τού επιβάλλει να είναι αισιόδοξος. Εξάλλου, δεν φαίνεται να έχει κάποια χρησιμότητα το να είναι κάτι άλλο.

Για αυτό ακριβώς παραμένει ο εαυτός του. Ένα παιδί. Ένα ώριμο παιδί. Με εξάρσεις συναισθηματισμού. Χωρίς να φοβάται να εκφράσει αλήθειες, έστω κι αν ορισμένες φορές πρέπει να είναι πιο προσεκτικός ως προς τον τρόπο, να ζητήσει συγγνώμη ή να πει ευχαριστώ. Που δεν έχει ανάγκη, και δεν επιθυμεί, να πλασάρει μια ωραιοποιημένη εικόνα του εαυτού του. Μολονότι αρκετοί έχουν προθυμοποιηθεί, κι όχι απαραίτητα από καλοσύνη, να δημιουργήσουν ένα προφίλ για λογαριασμό του. Μάλλον αχρείαστο, δεν νομίζετε; Σαν τα ελαττώματα που έχει. Γιατί ξαφνιάζεστε; Ως άνθρωπος έχει πάθη, ατέλειες και αδυναμίες. Και κάνει λάθη. Όπως, για παράδειγμα, ότι περιμένει κάποιες φορές να σκέφτονται και οι άλλοι σαν αυτόν. Ή, όντας αυστηρός κριτής του εαυτού του, να έχει υψηλές απαιτήσεις από συγκεκριμένα άτομα που σημαίνουν πολλά για εκείνον, π.χ. γκόμενα ή καλός φίλος. Επίσης, μάλλον θα πρέπει να χαλαρώσει τους αντιδραστικούς του μηχανισμούς και τις άμυνές του σε εύθραυστες καταστάσεις που χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής. Ωστόσο, ένα από τα μεγαλύτερά του λάθη, ίσως το μεγαλύτερο, είναι ότι τα παραδέχεται. Αλλά, μήπως η παραδοχή των λαθών συνιστά μια μορφή αρετής; Για τους περισσοτέρους, όχι. Μάλλον την ερμηνεύουν σαν αδυναμία. Ως αποτέλεσμα γίνεται έρμαιο στις ορέξεις άκαρδων, ''αναμάρτητων'' ανθρώπων. Λες και πάσχουν από μία ανίατη ασθένεια που αγγίζει τα όρια της διαστροφής και τους επιβάλλει να κατακεραυνώνουν εκείνον που έχει τα κότσια να παραδεχτεί τις αστοχίες του. Καημένε, Κωστή! Μην ανησυχείτε. Δεν έχω πρόθεση να υπερασπιστώ τον πρωταγωνιστή μας. Εν τέλει, δεν έχει σημασία τι πιστεύω εγώ για αυτόν. Ούτε τι πιστεύουν οι άλλοι. Σημασία έχει τι πιστεύει ο ίδιος για τον εαυτό του. Ξοδεύουμε, βλέπετε, τόσο πολύ χρόνο και κόπο στο να αναρωτιόμαστε τι γνώμη έχουν οι άλλοι για μας που αμελούμε τεχνηέντως να εξερευνήσουμε το βαθύτερο εγώ μας. Και νομίζω ότι αυτό το ώριμο αγόρι ξέρει πάρα πολύ καλά από τι είναι φτιαγμένο και ποια είναι τα όριά του. Κι αν είναι τόσο έξυπνο και ικανό όσο θεωρείται από μέγιστη μερίδα του κόσμου, τότε δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να τιμωρήσει τα όποια ελαττώματά του και να υπερπηδήσει τα εμπόδια, σωματικά και ψυχολογικά, που του παρουσιάζονται -αλλά, διάβολε, ο συναισθηματικός τομέας συνιστά ιδιόρρυθμο πεδίο που απαιτεί ειδικούς χειρισμούς: τα πράγματα δεν εξαρτώνται αποκλειστικά από εκείνον, αλλά σίγουρα επηρεάζεται από την εξέλιξη αυτών.

Δεν θέλω να σας κουράσω άλλο. Έγραψα πολλά -κι όμως, αποδεικνύονται λίγα! Ενδεχομένως και ανούσια ή βαρετά. Αλλά μην ξεχνάτε ότι έπρεπε να σας δώσω μια ελάχιστη γεύση του ήρωά μας. Εν τέλει, τι απέγινε αυτό το παιδί; Λέτε να αγάπησε; Να ερωτεύτηκε; Το πιο πιθανό. Μα, τι γράφω; Σχεδόν σίγουρο! Ναι, είμαι βέβαιος! Όπως είμαι βέβαιος ότι μέσα από τέτοιες καταστάσεις, ασχέτως κατάληξης, αναβαθμίστηκε ως προσωπικότητα. Εξελίχθηκε. Βελτιώθηκε. Κι από φίλους; Υποθέτω ότι πρόκειται για τυχερό άνθρωπο. Το να έχεις ανθρώπους στους οποίους μπορείς να στηριχτείς και να ανοιχτείς, αποτελεί μεγάλη υπόθεση. Πραγματική ευτυχία. Αυτός ο νεαρός άνδρας, λοιπόν, χτίζει τις προϋποθέσεις και περιμένει καρτερικά την ευκαιρία για να αξιοποιήσει τις γνώσεις που έχει αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια και να λάμψει σε παν επίπεδο. Και να είστε σίγουροι ότι, μόλις αυτή παρουσιαστεί, θα την αδράξει. Χρόνια του πολλά!

Υ.Γ. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς ακούτε τα τραγούδια που συνοδεύουν τις αναρτήσεις. Τουλάχιστον τα ακούω εγώ. Και το συγκεκριμένο είναι εξαιρετικά αφιερωμένο στον πρωταγωνιστή της ιστορία μας!

I've had enough of being programmed, And told what I ought to do, Let's get one thing straight, I'll choose my fate, And it's got nothing to do with you, The years are flying by and it's time I got high, Took a sample of the good things in life, This is a chance, I'm gonna take, Gonna kick out trouble and strife, I grow sick and tired of the same old lies, Might look a little young, So what's wrong, You don't have to be old to be wise...