Τι την έκανε την μπάλα ο Θεός!

Κάθομαι εδώ και πόση ώρα, κοιτώντας την οθόνη, κυριολεκτικά σαν κολυμπηθρόξυλο, με τα δάχτυλα έτοιμα να πληκτρολογήσουν και την παραμικρή υποψία σκέψης, για να γράψω για τον Νίκο Γκάλη και την εκδήλωση που οργάνωσε ο Άρης προς τιμήν του. Σκέφτηκα να αρχίσω το κείμενο, δίνοντας τα εύσημα στους δημοσιογράφους που έδωσαν την πραγματική διάσταση για τον Νίκο Γκάλη. Μετά θεώρησα σωστό να τονίσω ιδιαίτερα το γεγονός ότι είναι λάθος να προσεγγίζουμε αυτό το ιερό τέρας της Ευρώπης με οπαδικούς όρους και κριτήρια: ο Γκάλης δεν ανήκει μόνο στον Άρη, αλλά σε όλους τους Έλληνες, και οι 20χρονοι φίλοι του Π.Α.Ο., μαζί με ορισμένους δημοσιογραφίσκους, καλό είναι να πάψουν να συντηρούν δονκιχωτικές και ανυπόστατες συγκρίσεις. Κάποια στιγμή σκέφτηκα να κράξω τον Ιωαννίδη, που για μία ακόμα φορά μπέρδεψε τους ρόλους του. Τον κάλεσαν, είχα την εντύπωση, ως προπονητή του μπάσκετ κι αυτός συμπεριφερόταν ως Υπουργός. Και τι βλακείες είναι αυτά; Άκου η σάλα να ονομαστεί σε ''Nick Galis Hall''. Όλο το γήπεδο έπρεπε να ονομαστεί σε ''Νίκος Γκάλης''! Σε κάποια φάση, άλλαξα παντελώς γνώμη και αποφάσισα ότι το κείμενο έπρεπε να ξεκινήσει με ένα μπράβο προς τη διοίκηση του Άρη για την πρωτοβουλία που πήρε, καθώς και για την άριστη εκτέλεση της εκδήλωσης. Κατόπιν, άλλαξα εκ νέου γνώμη, για να γράψω το παράπονό μου για το ότι έχω να δω σπάσιμο μέσης και (εύστοχο) σουτάκι υπό ασφυκτική πίεση από την εποχή του Νώε. Και τι θα έγραφα για την καριέρα του; Πώς θα το έγραφα;

Ξαφνικά, καθώς πάσχιζα να επιλέξω τις κατάλληλες λέξεις που θα αποτύπωναν το μεγαλειώδες μεγαλείο αυτού του χαρισματικού μπασκετμπολίστα, μεταφέρθηκα νοητά στην Μύκονο και αναδημιούργησα το περιστατικό που έλαβε μέρος. Τότε που, στο άκουσμα ''Νίκος Γκάλης'', έσπευσα να τον συναντήσω. Κι όταν λέμε έσπευσα, εννοώ ότι εμφανίστηκαν φτερά στα πόδια. Και, πράγματι, τον συνάντησα. Του μίλησα. Βγήκα φωτογραφίες μαζί του. Αλλά, ακόμα και τώρα, μετά από τόσο καιρό, υπάρχουν στιγμές που δεν μπορώ να το πιστέψω. Μιλάμε για σοκ και δέος. Το ίδιο σοκ και δέος που ένοιωσα όταν παρακολούθησα από τον υπολογιστή την εκδήλωση. Γνήσια συγκίνηση. Και στην πρώτη περίπτωση, και στην δεύτερη. Μερικοί ενδέχεται να με θεωρείτε υπερβολικό. Δεν σας κατηγορώ. Μπορεί και να είμαι. Εντούτοις, μάλλον δεν έχει σημασία που είμαι κυριολεκτικά ανίκανος να συνθέσω ένα άξιο κείμενο προς τιμήν του Γκάλη. Εξάλλου, τα έχουν πει άλλοι πριν από μένα, πληρέστερα και καλύτερα. Προσωπικά, μου αρκεί που τον συνάντησα από κοντά. Μου αρκεί που τον έχω παρακολουθήσει εντατικά, έστω κι από βιντεοκασ(σ)έτες, και θαύμασα τις αδιαμφισβήτητες ικανότητές του. Διότι όσοι τον έχουν δει να αγωνίζεται, ξέρουν. Και τον τιμούν ανιδιοτελώς, μη μπορώντας να ξεχάσουν. Με πρώτους και καλύτερους τους αντιπάλους του. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε εμείς είναι να τον ευχαριστήσουμε θερμά για τις χαρές και το θέαμα που μας προσέφερε. Τι την έκανε την μπάλα ο Θεός!

Υ.Γ.1 Διαβάζω ότι θα επιστρατεύσουν τους καθηγητές. Θα προσπεράσω την εν πολλοίς άδικη αντιμετώπιση που λαμβάνει αυτός ο κλάδος, καθώς τώρα μας έπιασε ο πόνος για το εκπαιδευτικό σύστημα, και θα πω ότι μακάρι να μπορούσαμε να επιστρατεύσουμε λογική και ήθος. Έστω να βρούμε κάποια τράπεζα που να δανείζει αυτά τα δυο στοιχεία.

Υ.Γ.2 Για τον τελικό κυπέλλου δεν έχω να πω τίποτα. Δεν θέλω. Δεν επιθυμώ να ασχοληθώ, βρε παιδί μου. Ας ελπίσουμε ότι θα ασχοληθούν -επιτέλους!- οι ίδιοι οι φίλοι του Ολυμπιακού. Αντίθετα, θα ευχηθώ καλή επιτυχία στην ομάδα του Μπαρτζώκα.

Υ.Γ.3 Αφιερωμένο στον Νίκο Γκάλη.