Δύο ήταν τα αινίγματα που συνόδευαν τον τελικό. Το πρώτο έχει να κάνει με το τι είδος ποδοσφαίρου θα βλέπαμε από τις δυο ομάδες, ειδικά στο πρώτο 20λεπτο. Το δεύτερο ποιος θα είναι ο αντικαταστάτης του Γκέτσε. Ας ξεκινήσουμε από το τέλος. Τι θα έκανε ο Κλοπ; Θα έβαζε τον Σαχίν στον άξονα και τον Ρόις αριστερά ή θα μετατόπιζε τον τελευταίο στον άξονα και θα προτιμούσε για τα αριστερά τον Γκρόσκροϊτς; Τελικά προτίμησε τον Γκρόσκροϊτς, με τον Ρόις να έχει έναν ελεύθερο ρόλο πίσω από τον Λεβαντόφσκι, και μάλλον δικαιώθηκε για αυτό που είχε στο μυαλό του. Ο Γερμανός μέσος έκανε ένα πολύ καλό ανασταλτικό παιχνίδι, αλλά στην επίθεση ήταν αμέτοχος. Ουσιαστικά αλληλοεξουδετερώθηκε με τον Λαμ, με τον τελευταίο να αρχίζει τις επελάσεις και να δίνει στήριγμα στον Ρόμπεν (φώτο) μετά το 75' λεπτό. Αλλά η πλευρά του Γκρόσκροϊτς δεν είχε μόνο τον Λαμ: υπήρχε κι ο Ρόμπεν. Κι αυτόν δύσκολα τον σταματάς με τεχνάσματα τύπου ''Γκρόσκροϊτς''. Είχαμε πει, εξάλλου, ότι θα ήταν τακτικό έγκλημα από τον Κλοπ να μην καλύψει ποσοτικά τα άκρα της άμυνάς του. Τι έκανε, λοιπόν; Έβαλε τον Γκρόσκροϊτς αριστερά και μπλόκαρε τον Λαμ, για να απομονώσει τον Ρόμπεν, έδωσε εντολή στον Μπέντερ να καλύπτει διαγώνια τον Σμέλτσερ, και, όποτε ο Ολλανδός συνέκλινε προς το κέντρο αμύνης, έβγαινε ο Χούμελς για να τον τρομάξει. Τον τρόμαξε μία, τον τρόμαξε δύο, την τρίτη φορά ήρθε η σειρά του Ρόμπεν να τον τρομάξει. Τι άλλο να κάνει ο Κλοπ; Θα μπορούσε ίσως, προϊόντος χρόνου, να προκρίνει τις παγίδες.
Δεν ήταν, όμως, μόνο ο Γκρόσκροϊτς που αλληλοεξουδετερώθηκε με τον Λαμ. Υπήρχε κι ο Μπλαστσικόφσκι με τον Αλάμπα, αν και οφείλω να ομολογήσω ότι στα πρώτα λεπτά του αγώνα ο Αυστριακός συνάντησε τρομακτικά προβλήματα -θα μιλήσουμε παρακάτω για το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Επίσης, υπήρχε ο Γκουντογκάν με τον Σβάινσταϊγκερ. Ναι, ο πρώτος έτρεξε άπειρα χιλιόμετρα στον άξονα, όντας σε διάταξη λοξής φάλαγγας με τον Μπέντερ να βρίσκεται λίγα μέτρα πιο πίσω του, αλλά, επί της ουσίας, δεν μπόρεσε να πάρει μέτρα στο επιθετικό παιχνίδι. Με τον Σβάινσταϊγκερ σε μέτρια βραδιά (κλισέ), αναδύθηκε η ποιότητα του Χάβι Μαρτίνεθ, ο οποίος σου έδινε την εντύπωση ότι κρατούσε μόνος του τη μεσαία γραμμή. Μεγάλη ψυχραιμία, σωστές τοποθετήσεις και ικανοποιητικές μεταβιβάσεις, σε παράλληλο και διαγώνιο επίπεδο, συνέθεσαν μια άκρως ώριμη ποδοσφαιρική εμφάνιση από τον Βάσκο. Βέβαια, τις αρετές τους τις γνωρίζαμε από την θαυμάσια Μπιλμπάο του Μπιέλσα. Δεν περιμέναμε τον τελικό. Προς τα πού έσπαγε τις μπάλες ο Χάβι Μαρτίνεθ; Προς τον Ριμπερί και τον Ρόμπεν. Λέγαμε στο προηγούμενο άρθρο ότι ο Χάινκες έπρεπε να μιλήσει ξεχωριστά σε αυτούς τους δυο ποδοσφαιριστές. Για να προλάβει το κακό. Υποθέτω ότι το έπραξε. Αλλά ο Ριμπερί παραλίγο να τα τινάξει όλα. Κακόκεφος, γκρινιάρης και συχνά θυμωμένος για ανούσιους λόγους, θύμισε γκόμενα που δεν τις κάνεις τα χατίρια. Κακώς δεν αντικαταστάθηκε νωρίτερα από τον Χάινκες.
Και φτάνουμε στο σημείο που όλοι περιμέναμε. Το τι είδους ποδόσφαιρο επέλεξαν να παίξουν οι δυο αντίπαλοι. Πριν αρχίσω εις βάθος τις τακτικές αναλύσεις - τρομάρα μου!-, πρέπει να πω δυο πραγματάκια που αποτελούν ένα είδος σταθεράς. Σαν φυσική ένα πράγμα. Πρώτον, η Ντόρτμουντ είναι μια ομάδα που στηρίζεται στο σύνολο. Δεν έχει τον παίχτη σταρ που μπορεί με μια προσωπική ενέργεια να αλλάξει τη ροή του ματς. Πολύ καλοί οι Ρόις, Λεβαντόφσκι και Γκουντογκάν, αλλά δεν είναι, π.χ., Μέσι ή Ζιντάν. Δεν είναι καν Ρόμπεν. Μπορεί κάποια στιγμή να γίνουν, αλλά αυτή η στιγμή δεν ήρθε ακόμα. Και νομίζω ότι για αυτόν τον λόγο η απουσία του Γκέτσε πόνεσε ψυχολογικά την ομάδα του Κλοπ περισσότερο από αγωνιστικά: το σύνολο έχασε ένα υπερπολύτιμο γρανάζι. Δεύτερον, η Ντόρτμουντ τρέχει. Πολύ. Πάρα πολύ. Και τρέχει ποιοτικά. Αυτό το καταλάβαμε, για μία ακόμη φορά, από το διαολεμένο πρώτο 20λεπτο. Οι τυπικά γηπεδούχοι έπιασαν ένα υψηλότατο τέμπο, κορυφαίου επιπέδου, που δείχνει πόσο σκληρά έχει δουλέψει αυτή η ομάδα στην προπόνηση. Αξιοποιούσαν όλο το πλάτος του γηπέδου, κυρίως την δεξιά πτέρυγα, και όλα τα γρανάζια του συνόλου, και προσπάθησαν να λυγίσουν ψυχολογικά τον αντίπαλο. Μπορώ να πω ότι τα κατάφεραν. Για αυτό και οι παίχτες του Χάινκες οπισθοχώρησαν άτακτα τις γραμμές τους, σαν ένα είδος ενστικτώδους αυτοσυντήρησης, και περίμεναν να περάσει η μπόρα. Η Μπορούσια μπήκε με τρομακτική ορμή που συμπαρέσυρε, σαν χείμαρρος, όλους τους παίχτες των Βαυαρών. Όλους, πλην Νόιερ. Με συγχωρείτε, αλλά στο πρώτο 20λεπτο δεν υπήρχε Μπάγερν στο γήπεδο. Υπήρχε μόνο ο Νόιερ. Ο Κλοπ πίεσε στα 4/4 του γηπέδου (!) και επιχείρησε να εξαργυρώσει την ξέφρενη ορμητικότητά του με κάποιο γκολ. Και μόλις έχανε την μπάλα, λάμβανε μέρος με εξαιρετική πειθαρχία η μετάβαση από φάση επίθεσης σε φάση άμυνας. Ήταν προφανές ότι ήθελε να προηγηθεί νωρίς και να αναγκάσει την Μπάγερν να ανοιχτεί: οι αντεπιθέσεις μετά στους κενούς χώρους θα αναλάμβαναν τα υπόλοιπα. Επίσης, γνώριζε ότι σε περίπτωση παράτασης οι παίχτες του δεν θα άντεχαν σωματικά: η ομάδα δεν διαθέτει ποιοτικό βάθος πάγκου και δεν μπορεί να διατηρήσει υψηλές στροφές για παραπάνω από 60-65 λεπτά. Και έτσι ακριβώς έγινε: το ξέφρενο πρώτο 20λεπτο είχε κόστος.
Η Μπάγερν, μη έχοντας επιλογές και όντας ανήμπορη να αντιδράσει, περίμενε υπομονετικά να εξασθενήσει η ορμητικότητα των αντιπάλων. Και πράγματι, έστω και με
ορισμένα τερτίπια της μπάλας, οι τυπικά φιλοξενούμενοι, δίνοντας βάθος στην αμυντική
τους γραμμή, αλλά και σε όλη την άμυνα, κράτησαν χαρακτήρα και άρχισαν να
παίρνουν μέτρα. Το τέμπο εκ μέρους της Ντόρτμουντ έπεσε αισθητά, αλλά η ομάδα δεν έγινε ξαφνικά ακίνδυνη. Όχι, βέβαια! Είχε ακόμα απόθεμα βενζίνης στο ρεζερβουάρ. Η Μπάγερν σταδιακά ισορρόπησε το παιχνίδι (κλισέ), άρχισε να μετατρέπει σε ουσία την κατοχή, αλλά έδειξε λίγα πράγματα. Προσπαθούσε με γεμιστά και ψηλές μπαλιές να προωθήσει την μπάλα μπροστά, καθώς οι Γκουντογκάν και Μπέντερ είχαν φράξει την μεσαία γραμμή. Σε εκείνο το σημείο, ο μόνος που ήταν επικίνδυνος στο στρωτό ποδόσφαιρο ήταν ο Ρόμπεν. Η ομάδα, πάντως, έβγαλε φάσεις και θα μπορούσε να σκοράρει. Η Ντόρτμουντ, όμως, είχε τον δικό της Νόιερ. Στο δεύτερο ημίχρονο, και συγκεκριμένα από το 60' λεπτό και έπειτα, η Ντόρτμουντ έριξε συνειδητά τους ρυθμούς, έδωσε χώρο στον αντίπαλο, έδειξε να αποδέχεται την κατοχή της Μπάγερν και εμφάνισε σημάδια αταξίας ή λάθος διάταξης, ενώ, παράλληλα, φάνηκε να μένει από δυνάμεις. Στο τελευταίο μισάωρο ανέλαβε ο Ολλανδός εξτρέμ. Με όπλο την ταχύτητά του και την ικανότητά του στην κλειστή ντρίμπλα, ''βγήκε μπροστά'' και έδωσε το έναυσμα για αντεπίθεση. Κι ο καλύτερος συμπαίχτης του ήταν η αμυντική γραμμή της Ντόρτμουντ που πρόδωσε κάθε ελπίδα για επικράτηση. Φοβερή δυσλειτουργία στο τεχνητό οφσάιντ, καθώς οι Μίλερ, Ρόμπεν και Μάντζουκιτς δεν είχαν πρόβλημα να το σπάνε κατά το δοκούν, πολλά προβλήματα με την μπάλα κάτω, κυρίως με τον Χούμελς που ανελάμβανε την ευθύνη της πρώτης πάσας, και αδυναμία στο ένας εναντίον ενός. Ουσιαστικά, η Ντόρτμουντ του πρώτου 30λέπτου δεν είχε σχέση με την Ντόρτμουντ του τελευταίου μισάωρου. Δεν είχε διάρκεια. Και η Μπάγερν του τελικού δεν είχε σχέση με αυτό που περιμέναμε να δούμε.
Υ.Γ.1 Οι εκλογές τελείωσαν. Ο Σκόρδας, για μία ακόμη φορά, μπήκε στο περιθώριο και ο Ηλιάδης ανέλαβε τα ηνία. Καλή μας τύχη.
Υ.Γ.2 Μπράβο στον μπασκετικό Άρη. Δεν πειράζει που δεν πέρασε τον Πανιώνιο. Το πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις. Ακόμα και χωρίς την πολυπόθητη πρόκριση, πρόκειται περί αγωνιστικής υπέρβασης.
Χάρης
ΑπάντησηΔιαγραφή[αντιγράφω σχόλιο από το προηγούμενο κείμενο μιας και με πρόλαβες Κάνθαρε!]
Θα πω την αμαρτία μου: το χθεσινό ματσάκι ήταν κάπως... βαρετό! Να ξηγηθώ:
Με το καλημέρα αρχίζει το "πάνω-κάτω" της μπάλας, αλλά γρήγορα η Μπορούσια Ντόρτμουντ κυριαρχεί και βάζει την Μπάγερν Μονάχου στα δίχτυα, η οποία περπατάει. Τους κλέβουν την μπάλα πριν πουν κίμινο, ορμάνε μπροστά, αλλά είτε σκοντάφτουν στον Νόιερ είτε τα τελειώματα είναι της πλάκας. Μετά το 30' περίπου παίρνει και η Μπάγερν τα πάνω της με την κεφαλιά του Μάντζουκιτς που σταματάει στον Βάιντενφέλερ και το δοκάρι. Το πάνω-κάτω που ξεκινάει στο 2ο ημίχρονο δείχνει ότι άμυνες δεν υπάρχουν (το οποίο φάνηκε αργότερα στο πέναλτυ ζεϊμπεκιά/νησιώτικο του Ντάντε, που πέτυχε τον Ρόις στην κοιλιά και τον ξάπλωσε)! Σαν να παίζουν μπάλα 5η-6η Δημοτικού μεταξύ τους! Δεν λέω, ωραίο είναι να πηγαίνει πάνω-κάτω η μπάλα (σε σχέση με το ανιαρό τουρλουμπούκι του ελληνικού πρωταθλήματος, ή κάτι σούπες τύπου Μάντσεστερ-Τσέλσυ σε τελικό), αλλά δεν υπήρχε ένταση, σασπένς, ούτε οι μεγάλες αποκρούσεις των τερματοφυλάκων (πιο πολύ χάθηκαν ευκαιρίες από τους επιθετικούς παρά έγιναν αποκρούσεις)! Έγινε μια μόνο ηρωική απόκρουση, κι αυτή από τον αμυντικό Σούμποτιτς πάνω στην γραμμή! Στο 2ο ημίχρονο η Ντόρτμουντ τα είχε φτύσει από το πρέσσινγκ του 1ου ημιχρόνου, και η Μπάγερν κυριάρχησε, ωσότου ο Ρόμπεν βάλει το νικητήριο γκολ στο 89.
Θα έλεγα ότι η κατάκτηση του τροπαίου δικαίωσε το ευρύτερο σχέδιο του οργανισμού Μπάγερν Μονάχου. Θα ήταν κρίμα παίκτες όπως ο Ρόμπεν (πείτε ό,τι θέλετε για τις ατομιστίες του, αλλά κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι είναι τρελός παικταράς) να μείνουν χωρίς αυτόν τον τίτλο. Ο Γκουαρδιόλα, που αναλαμβάνει τα ηνία στον πάγκο, δεν θα είναι πλέον "υποχρεωμένος" να σηκώσει την κούπα, αν δεν τα κατάφερνε ούτε φέτος η ομάδα. Κι εντάξει, σαν κόουτς έχει σηκώσει το Τσου Λου ήδη 2 φορές. Το γεγονός αυτό θα τον απελευθερώσει από δεσμεύσεις και θα κάνει πραγματικά ό,τι θέλει με την διαχείριση του ρόστερ. Πάντως νομίζω ότι θα πρέπει να καθιερώσουν τον Μίλλερ σαν σέντερ φορ, με δεδομένο ότι του χρόνου με το καλό οι Κρόος και Γκέτσε θα είναι βασικοί. Ο Ριμπερί λογικά θα παραμείνει, ενώ άγνωστο το τί θα γίνει με τον Ρόμπεν. Η υπόλοιπη ομάδα λογικά θα μείνει ως έχει, με εξαίρεση το κέντρο της άμυνας.
Με την συμμετοχή στον τελικό και την πολύ καλή εμφάνιση της ομάδας, δικαιώθηκε επίσης το σχέδιο της Μπορούσια Ντόρτμουντ. Δεν είναι λίγο για μια ομάδα που απειλήθηκε με διάλυση λόγω χρεών πριν 10 περίπου χρόνια να ανέβει σταδιακά, να πάρει με πιτσιρίκια 2 σερί πρωταθλήματα Γερμανίας και να πηγαίνει καπάκι στον Τελικό του Τσάμπιονς Ληγκ. Πιστεύω ότι αργά και σταθερά πολλά από τα παιδιά αυτά θα πωληθούν. Γκιουντογκάν, Ρόις, Λεβαντόφσκι, Χούμμελς είναι αυτοί που ξεχώρισαν, ενώ ο Γκέτσε ήδη έφυγε για την Μπάγερν Μονάχου. Το θέμα είναι να κρατήσει όσους μπορεί με ανανεώσεις συμβολαίων και να αντικαταστήσει όσους φύγουν με τον βέλτιστο τρόπο. Όπως αντικατέστησε τον Καγκάουα με τον Ρόις.
Συμφωνώ με όλα και συγκεκριμένα με την τελευταία πρόταση! Παρόλ' αυτά, χαίρομαι που η ομάδα μου τη πήρε και φέτος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάμε γι' άλλα :)
Χάρη, μάλλον εσύ με πρόλαβες! Συμφωνώ ότι χάθηκαν ευκαιρίες από τους επιθετικούς, αλλά είδαμε και δυο τερματόφύλακες με σοβαρότητα, που πάντα πρέπει να έχει ένας καλός κίπερ. Η απόκρουση του Σούμποτιτς ήταν όλα τα λεφτά, καθώς και ο πανηγυρισμός του Κλοπ. Σαν να πήρε το τσου λου έκανε! Η καρατιά του Ντάντε δεν γίνεται ούτε στο 8x8 που παίζω κάθε Παρασκευή. Για το επίπεδο που έχει η Μπάγερν, ήταν απλά απαράδεκτο, όπως απαράδεκτος ήταν κι ο Ριμπερί. Τέλος, να προσθέσω -δεν το έγραψα στο αρχικό κείμενο- ότι η Ντόρτμουντ συνάντησε πάρα πολλά προβλήματα στα στημένα και στον αέρα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι σόι άμυνα επιλέγουν ορισμένοι προπονητές να παίξουν, π.χ., στα κόρνερ. Από κει και πέρα, δεν είμαι υπέρ της άποψης ότι θα ήταν κρίμα να μην το πάρει, π.χ., ο Ρόμπεν επειδή και καλά το αξίζει. Στο ποδόσφαιρο, όπως και στη ζωή, δεν παίρνουμε πάντα ό,τι μας αξίζει. Καλώς ή κακώς, έτσι τσουλάει η διαδικασία. Ακούγομαι κάπως κυνικός, το ξέρω, αλλά έτσι το βλέπω. Για το τι θα κάνει ο Γκουαρντιόλα του χρόνου, υπόθέτω ότι θα γράψουμε κάποιο άρθρο σχετικά με αυτό. Τώρα, το τι θα κάνει η Ντόρτμουντ δεν νομίζω ότι αποτελεί αίνιγμα. Συμφωνώ με την τελευταία παράγραφο, αν και πιστεύω ότι ο Κλοπ δεν είναι υπέρ των πωλήσεων. Αλλά είμαι περίεργος να δω τα αντανακλαστικά της ομάδας και του Κλοπ για τη νέα σεζόν. Το γράφω αυτό, διότι πολλές φορές σε τέτοιες περιπτώσεις βλέπουμε μια καθίζηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήTwisted, νομίζω ότι η Μπάγερν, αν και γνωρίζει πολύ καλά την Ντόρτμουντ, αιφνιδιάστηκε από το τρελό πρέσινγκ που άσκησε η ομάδα του Κλοπ. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Δεν αντέδρασε καλά. Σήκωσε πολλές φορές την μπάλα στον αέρα, ειδικά στο πρώτο μέρος, δεν έπαιξε καλή άμυνα, δεν είχε καλή κυκλοφορία και ουσιαστικά πόνταρε στις εμπνεύσεις ενός παίχτη. Η άνοδος της ομάδας στο δεύτερο μέρος προήλθε από την κόπωση της Ντόρτμουντ κι όχι από κάποιο πλάνο του Χάινκες. Μολαταύτα, το πήρε. Και πολύ καλά έκανε.
Άλλη μια φορά αποδείχτηκε η ανυπαρξία επαφής με το άθλημα ορισμένων "επαγγελματιών". Όπως ότι η Ντόρμουτ έπαιξε με 4-3-3, όπως κάνει συνήθως. Καμιά σχέση! Το σύστημα ήταν 4-2-3-1 ή μερικές στιγμές 4-4-1-1, όταν ίσως οι παίκτες έχαναν τις εντεταλμένες τοποθετήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Μπορούσια πίεσε πολύ στην αρχή, με αποτέλεσμα να μείνει νωρίς από δυνάμεις. Τόσες που απαιτούνται για να εφαρμόσει τον ξέφρενο ρυθμό που απαιτεί μια αναμέτρηση με τη Μπάγερν. Στο 2ο ημίχρονο άρχισε από νωρίς να σηκώνει τη μπάλα, με μακρινές μπαλιές από τα μπακ (κυρίως από τον Σούμποτιτς). Εκεί φάνηκε στα μάτια μου ότι θα δυσκολευτεί στη συνέχεια. Και αν δεν είχε κάνει το κοροϊδίστικο πέναλτι ο Ντάντε θα είχε χάσει την κούπα από νωρίς.
Κάτι ακόμα. Πολύ σωστή κίνηση η απόκτηση του Σωκράτη από τους Βεστφαλούς. Εκτός απροόπτου θεωρώ ότι θα είναι βασικούρα. Και πως, αν η Μπορούσια δεν έχανε το καλοκαίρι κάποιους βασικούς της, θα την ανέβαζε επίπεδο. Τώρα θα εξαρτηθεί από τους αντικαταστάτες τους.
Υπουργέ, και οι δυο ομάδες ξεκίνησαν με 4-2-3-1, με τη διάταξη να διαφέρει κάπως, αλλά να τηρεί αρκετά κοινά στοιχεία. Βέβαια, υπήρχαν στιγμές που η Ντόρτμουντ, σχεδόν εξ ολοκλήρου στο δεύτερο μέρος, δεν λογάριαζε συστήματα και διατάξεις. Για παράδειγμα, έβλεπες τον Χούμελς να κάνει επέλαση από τον άξονα προς την περιοχή του Νόιερ ή τον Σμέλτσερ να αποπειράται να πατήσει περιοχή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά αυτό το πράγμα που έκανε ο Ντάντε είναι ανεπίτρεπτο για τέτοιο επίπεδο! Δεν το ήθελε, αλλά δείχνει ότι η τεχνική κατάρτιση του παίχτη κυμαίνεται σε μάλλον φτωχά επίπεδα.
Ο Σωκράτης δεν με πείθει. Δεν ξέρω πως θα ανταποκριθεί στη νέα του ομάδα, αλλά θεωρώ ότι δεν έχει βελτιωθεί παρά ελάχιστα. Και τεχνικά, και τακτικά. Και μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, καθώς το να έχεις περάσει από Βρέμη και, κυρίως, Μίλαν, που θεωρείται σχολή για την άμυνα, δεν είναι και λίγο πράγμα. Αρχίζω να πιστεύω ότι έχει μάνατζερ τσακάλι.
Το έγραψα αλλά δεν ξαναμπήκες στο θέμα. Είχε και post game.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα σέβη όλων μας στους δυό Ελληνογερμανούς μανατζαρέους, Kώστα Φάρρα και Κώστας Φλώρη = FK Sports, που έκλεισαν τη δουλειά. Καλοφάγωτη η πεντακοσαρού που παντελονιάσανε, την αξίζουν.
Σωστός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. Το post game όντως δεν το είδα.
Χάρης
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τον Παπασταθόπουλο συμφωνώ, κι εμένα με εξέπληξε η μεταγραφή του στην Μπορούσια Ντόρτμουντ. Βέβαια, σε σχέση με κάτι Σαντάνα (φεύγει για Σάλκε) που έχουν στον πάγκο, καλύτερος θα είναι για να έχει βάθος το ρόστερ. Αν μιλάγαμε για τον προ 5ετίας Παπασταθόπουλο (όταν έφυγε από την ΑΕΚ και ξεκίνησε την καριέρα του στο εξωτερικό) θα έλεγα ότι ναι, το αξίζει ο μπαγάσας. Τα 2 χρόνια του στην Τζένοα ήταν πολύ καλά, όταν όμως πήγε στην Μίλαν (είχε την ευκαιρία να διακριθεί, καθώς πέραν του Τιάγκο Σίλβα δεν υπήρχε άλλος πρωτοκλασάτος αμυντικός, μιας και ο Νέστα παρέπαιε λόγω των τραυματισμών του και της ηλικίας του, και δεν τα κατάφερε) σταμάτησε η εξέλιξή του. Στην Βέρντερ τα τελευταία 2 χρόνια και στην Εθνική ομάδα τον βλέπω να είναι στάσιμος (δεν τον βοηθά και το ότι υστερεί κάπως σε σωματικά προσόντα για κεντρικός αμυντικός, παρ' ότι είναι σχετικά γρήγορος). Θέλω να πιστεύω ότι ο Κλοπ κάτι ξέρει παραπάνω από μας, μιας και τον έχει δει στην Μπουντεσλίγκα 2 χρόνια. Αν και δεν πρέπει να αποκλειστεί το ενδεχόμενο οι μεταγραφές σε όλο τον κόσμο να είναι είτε ευκαιρία για ξέπλυμα χρήματος του αφεντικού, είτε για να παίρνουν μίζες διάφοροι στους συλλόγους (π.χ. αν πήραν αμοιβή 500 χιλιάρικα οι μάνατζερ του Παπασταθόπουλου, ίσως τα 100-200 να τα έδωσαν σε έναν αρμόδιο περί των μεταγραφών της Μπορούσια Ντόρτμουντ, ή στον ίδιο τον Κλοπ).
Χάρη, δεκτό αυτό με τη μίζα και σίγουρα συμβαίνει στο ποδόσφαιρο -οι manager είναι πολύ μεγαλύτερη πληγή από αυτό που νομίζουμε-, αλλά δεν θα μπορούσε, π.χ. ο Κλοπ, να πάρει μίζα με κάποιον άλλον καλύτερο παίχτη; Τον στάσιμο Παπασταθόπουλο βρήκε; Νταξ, υποθέτω ότι ξέρει καλύτερα από εμάς. Από τον Σαντάνα μάλλον είναι καλύτερος, αλλά δεν νομίζω ότι είναι καλύτερος από τον Χούμελς, ακόμα και τον Σούμποτιτς.
ΑπάντησηΔιαγραφή