Στοπ στους προπονητές

«Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί υπάρχει η πίεση αυτή για το 7ο πρωτάθλημα. Υπάρχει ψύχωση και δεν εξελίσσεται καλά για μένα και την ομάδα. Η ομάδα θα είναι πρώτη εφόσον αξίζει να είναι πρώτη. Είσαι πρωταθλητής εφόσον το αξίζεις και παρουσιάζεσαι καλύτερος στο γήπεδο από τον αντίπαλο». Τάδε έφη Σρέτσκο Κάτανετς. Όλοι ξέρουμε ποια ήταν η μοίρα του στο ελληνικό πρωτάθλημα. Από τότε έχουν περάσει δέκα ολόκληρα χρόνια. Τι άλλαξε; Η άποψη, την οποία κατέρριψε ο Μαρινάκης με την απόλυση του Ζαρντίμ, ότι το μόνο που στηρίζουν τον προπονητή είναι τα αποτελέσματα.  Πρέπει να τον στηρίζει, βλέπετε, και η ορθότητα του εταιρικού πλάνου. Όχι η παράνοια αυτού.

Αυτά ως προς την εισαγωγή. Ξεκινάμε, λοιπόν, από ορισμένες δηλώσεις του Ζαρντίμ, με αφορμή τους αντιπάλους του Ολυμπιακού στο ελληνικό πρωτάθλημα, που έλαβαν μέρος στην Πορτογαλία: «Ο δικός μας στόχος είναι να παίζουμε για να κερδίζουμε και να προσφέρουμε καλό θέαμα. Μερικές φορές δεν είναι εύκολο να το καταφέρουμε γιατί παίζεις κόντρα σε αντιπάλους οι οποίοι αμύνονται με έντεκα ποδοσφαιριστές. Κλείνονται στα μετόπισθεν και δεν μας αφήνουν χώρο. Είναι πρόβλημα γιατί δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε το παιχνίδι μας». Μα, ο ρόλος του προπονητή, αγαπητέ Ζαρντίμ, είναι να λύνει τους τακτικούς γρίφους του αντιπάλου και, παράλληλα, να δημιουργεί τους δικούς του. Ο Πορτογάλος, όμως, έχει και ορισμένα ελαφρυντικά.

Πρώτον, αμφιβάλλω ότι η διοίκηση του είπε να έχει ως άμεση προτεραιότητα το θέαμα. Δεν νομίζω, δηλαδή, να πήγε κάποιος από την διοίκηση, π.χ. ο κυρ Σάββας, και να είπε στον Ζαρντίμ: «Παίξε μπαλάρα και ας μην πάρουμε το πρωτάθλημα. Και να το χάσουμε, δεν πειράζει». Αντίθετα, είναι σίγουρο ότι του ζήτησαν το πρωτάθλημα και σχεδόν βέβαιο ότι επιζητούν να σπάσουν όσα περισσότερα ρεκόρ μπορούν (π.χ. να το πάρουν αήττητοι). Δεύτερον, είχαμε πει ότι ο Πορτογάλος θεωρείται, αισθάνεται και μάλλον είναι αιχμάλωτος του Βαλβέρδε. Όμως, δεν φταίει εκείνος για αυτό το πράγμα. Η διοίκηση τον επέλεξε ως αντικαταστάτη του Ισπανού. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά τον παρουσίασε δημόσια ως ένα hot όνομα που έβριθε παρόμοιας φιλοσοφίας με τον Βαλβέρδε. Και, μέσω των οπαδικών δημοσιογράφων που περνάνε την ανεπίσημη γραμμή της διοίκησης, απαιτούσαν να παρουσιάσει στο χόρτο συγκεκριμένα πράγματα. Ο Ζαρντίμ, όμως, δεν ήταν Βαλβέρδε: το ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας του προκατόχου του, δηλαδή αυτή η ξεκάθαρη υπεροχή έναντι του αντιπάλου, αντικαταστάθηκε, όπως λένε, από βαθμοθηρία. Είναι πράγματι έτσι; Το τρίτο σημείο δίνει ψήγματα της αλήθειας. Κι αυτή υποδηλώνει ότι, πλην της φιλοσοφίας του Βαλβέρδε, δεν είχε και τους ίδιους παίχτες. Για αυτό έδειχνε ανασφαλής· έδειχνε κολλημένος με μια μόνιμη εντεκάδα. Για αυτό έδωσε έμφαση στη φυσική κατάσταση και πόνταρε, με πολύ μεγάλη επιτυχία, στα στημένα.

Είχε διαπιστώσει ότι ο αντίπαλος κλείνεται υπερβολικά και ότι συρρίκνωνε τις γραμμές του κάθετα και οριζόντια. Είχε αντιληφθεί -μέσω των προπονήσεων, στις οποίες δεν έχουμε ιδέα τι συμβαίνει- ότι οι παίχτες της μεσαίας γραμμής (Μοντέστο και Μανιάτης) δεν έχουν δημιουργικές αρετές και έφεση για κάθετο παιχνίδι -εξαιρείται ο Ιμπαγάσα. Για αυτό και προτιμούσε να κάνει παιχνίδι από τις πλευρές -κυρίως με τον Αμπτούν- κι όχι από τον άξονα. Βέβαια, αρκετοί τον κατηγορούν ότι χαράμιζε τον Μασάδο στον ασβέστη, δεν έκανε rotation, δεν έδινε ευκαιρίες σε νέα παιδιά και όποτε τα έβλεπε σκούρα πετούσε στο χόρτο, υπό μορφή πανικού, Τζιμπούρ, Μήτρογλου και Πάντελιτς. Για όλα αυτά, βέβαια, υπάρχουν και εξηγήσεις -αλλά, όπως είναι αναμενόμενο, τέτοιου είδους εξηγήσεις δεν αρέσουν στον απαιτητικό κόσμο. Για παράδειγμα, τον Μασάδο, ο οποίος ''έπρεπε να παίζει'', τον έβαζε στην πτέρυγα, διότι ήθελε να αγωνίζεται πάντα με δυο κόφτες για να προστατεύσει το μηδέν -η διοίκηση που επέλεξε τον προπονητή, όμως, δεν έπρεπε να γνωρίζει από πριν την αγωνιστική του φιλοσοφία και τον τρόπο που στήνει την ομάδα; Επίσης, όταν το παιχνίδι έφτανε προς το τέλος με το σκορ να είναι ισόπαλο, ήταν απολύτως λογικό να φορτώνει την αντίπαλη περιοχή με επιθετικούς και κορμιά, από την στιγμή που το τόπι είχε κατασκηνώσει στο τερέν του αντιπάλου και η ομάδα είχε δουλέψει στα στημένα. Τι είδους παίχτες θα έβαζε; Αμυντικούς και τερματοφύλακες; Πάντως, θα μπορούσε να αξιοποιήσει καλύτερα το ρόστερ και να δώσει περισσότερες ευκαιρίες σε ορισμένους παίχτες -αν και επαναλαμβάνω ότι στις προπονήσεις δεν έχουμε ιδέα τι γίνεται.

Και φτάνουμε στον επίλογο. Ξεχνάμε πολλές φορές ότι ο Ζαρντίμ είναι Πορτογάλος. Και οι Πορτογάλοι προπονητές έχουν συγκεκριμένο αγωνιστικό στυλ. Στην χώρα μας, για παράδειγμα, έχει περάσει ο Καρβιαλιάλ, ο Μασάδο, ο Φερέιρα, ο Πεσέιρο κι ο Σάντος. Ποιο είναι το κοινό σημείο όλων αυτών των προπονητών; Ότι ποτέ δεν μπόρεσαν να πείσουν το κοινό για το εγχείρημά τους. Ακόμα κι ο Σάντος έφτυσε αίμα για να γίνει αποδεκτός -αν και στην περίπτωσή του επικρατούν ιδιαίτερες συνθήκες (π.χ. επικοινωνιακός μανδύας δημοσιογράφων). Για τους Πορτογάλους, λοιπόν, δεν υπάρχει θέαμα, αλλά σκοπιμότητα (π.χ. κρατάω το μηδέν και ψάχνω το γκολ με κάθε πιθανό τρόπο). Στο πορτογαλικό πρωτάθλημα αυτό ισχύει. Στο πρόσφατο Euro, ο προπονητής της Πορτογαλίας, Πάουλο Μπέντο, ο οποίος είχε μετατρέψει τον Μουτίνιο σε ανασταλτικό μέσο και είχε αναθέσει την ανάπτυξη στον Μεϊρέλες, από την άμυνα ξεκινούσε. Ακόμα κι ο Μουρίνιο έχει λειτουργήσει καθ' αυτόν τον τρόπο και μάλιστα χωρίς ενοχές ή ντροπές -ποιος ξεχνάει τον ημιτελικό απέναντι στην Μπάρτσα; Προσοχή: δεν τους προσάπτω κάποια κατηγορία π.χ. κακοποίηση ποδοσφαίρου, ασχετοσύνη ή λανθασμένη αγωνιστική φιλοσοφία. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι επαγγελματίες που προσπαθούν για το καλύτερο. Απλά οι αντιλήψεις τους διαφέρουν από εκείνες του -συχνά παράλογα απαιτητικού- κόσμου. Και, φυσικά, διαφέρουν από τα θέλω των διοικήσεων που δεν επιθυμούν να δυσαρεστήσουν το κοινό τους. Και ειδικά τους οργανωμένους. Εκτός αν ο Μαρινάκης κι ο κόσμος του Ολυμπιακού θεωρούν ότι ο προπονητής της ομάδας είναι rag doll. Από τους Aerosmith.

Υ.Γ.1 «Το πιο ανησυχητικό είναι ότι με τον Ολυμπιακό του χρόνου να εισπράττει τα χρήματα συμμετοχής στον Τσάμπιονς Λιγκ, αν δεν εμφανιστεί επενδυτής σε άλλη ομάδα, η ψαλίδα θα ανοίξει ακόμα περισσότερο. Και θα ανοίγει και θα ανοίγει, μέχρι που να φτάσουμε στο εξής φαινόμενο. Ο Ολυμπιακός να έχει πάρει μέχρι και 50 Έλληνες ποδοσφαιριστές, να τους έχει δανείσει στις 14 από τις 18 ομάδες της Super League και μόνο τέσσερις να μην εξαρτώνται έμμεσα από τον Ολυμπιακό. Να έχουμε φτάσει, δηλαδή, σε ένα σημείο που ο Ολυμπιακός μετακινώντας παίκτες θα μπορεί να επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τη δυναμική των αντιπάλων του. Και το σενάριο μη σας φαίνεται μακρινό». Από τον Αντώνη Πανούτσο.

Υ.Γ.2 Δεν είναι λίγοι εκείνοι που συνδυάζουν το ξεφούσκωμα των μεταγραφικών προσδοκιών με την αβεβαιότητα που νιώθει ο Σαββίδης για τα επιχειρηματικά και πολιτικά του πλάνα. 

Υ.Γ.3 Ενίσχυση για την Σάλκε με τον εκρητικό Μπαστός από την Λιόν. Μαζί με Ντράξλερ, Χούντελαρ, Φαρφάν, Αφελάι και Χόλτμπι (από το καλοκαίρι στην Τότεναμ) συνθέτουν μια άκρως ελκυστική μεσο-επιθετική γραμμή.