Οι Έλληνες ζούνε με το χθες

Λέγαμε το καλοκαίρι ότι η ηγεσία μιας χώρας δεν είναι παγωτό. Να μην μας αρέσει η μία γεύση και να επιλέγουμε μια άλλη. Για παράδειγμα, να αλλάζουμε το σορμπέ λεμόνι με φράουλα Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αυτά είναι αστεία πράγματα. Ο πολιτικός στίβος δεν συνιστά πεδίο δοκιμών. Και δεν πρέπει να τις ανέχεται: δεν πρέπει να τις ανεχόμαστε. Όπως αυτό το κακόγουστο αστείο με την Χρυσή Αυγή που θυμίζει πείραμα της N.A.S.A. Τέλος πάντων. Ας επανέλθουμε στον Αλέξη. Με ποιο κριτήριο να κυβερνήσει ο Τσίπρας; Επειδή βγαίνει και δηλώνει ότι είναι έτοιμος να πάρει τα ηνία της Ελλάδας; Τι σημαίνει αυτό; Κι ο Τζέφρυ έλεγε ότι «λεφτά υπάρχουν». Το μοναδικό αβαντάζ του Τσίπρα είναι ότι δεν έχει δοκιμαστεί στην εξουσία. Κι ως εκ τούτου, μπορεί να λέει και να τάζει ό,τι γουστάρει. Πάντοτε εκ του ασφαλούς. Και, φυσικά, με το στόμα. Αυτή είναι η πολιτική του. Άντε, στο τσακίρ κέφι, να συμμαζεύει τα ασυμμάζευτα από αυτά που δηλώνουν τα στελέχη των διάφορων παρατάξεων που συγκροτούν το ΣΥ.ΡΙΖ.Α ή να επιτίθεται στον Μπένι για τη λίστα Λαγκάρντ. Εκτός αν ο Έλληνας ψηφοφόρος θέλει να τιμωρήσει την Ν.Δ. και το παρηκμασμένο ΠΑ.ΣΟ.Κ., διορθώνοντας το λάθος με λάθος. Όπως έγινε με την εκτόξευση της  Χρυσής Αυγής σε τρίτο κόμμα. Η πολιτική, όμως, δεν αντιπροσωπεύει το λίκνο της εκδίκησης, αλλά την επιλογή του λιγότερο κακού. Και μια κυβέρνηση, με τον Τσίπρα Πρωθυπουργό, τους κλώνους του Τατσόπουλου (αλήτης) Υπουργούς και τις ''ριζοσπαστικές'' προτάσεις του κόμματος να γίνονται (;) πράξη, μόνο άσχημα πράγματα μπορούν να επιφέρει. Κι αυτό είναι γκαραντί.

Καλώς ή κακώς, όπως έχει η κατάσταση αυτή την στιγμή, όπως δηλαδή διαμορφώθηκε από τις τελευταίες εκλογές και έπειτα, πρέπει να υπάρξει στήριξη στον Σαμαρά. Και πριν πέσετε να με φάτε, οφείλω να σας υπενθυμίσω ότι ουδείς πολιτικός με εκφράζει. Εξάλλου, είπα και στην προηγούμενη παράγραφο ότι η πολιτική είναι η επιλογή του λιγότερο κακού. Κι όταν λέω στήριξη στον Σαμαρά, εννοώ ουσιαστικά να βοηθήσουμε στον εαυτό μας: να φερόμαστε ως άνθρωποι και όχι σαν άνθρωποι. Αλλά πώς μπορεί να συμβεί αυτό, όταν δεν μπορούμε να σεβαστούμε τα πιο απλά πράγματα; Για παράδειγμα, να μην καπνίζουμε σε δημόσιους χώρους, να μην οδηγούμε σαν μανιακοί στον δρόμο ή να μην πετάμε σκουπίδια από δω κι από κει. Ας μην ξεφύγω, όμως. Ένας άλλος που πρέπει να στηρίξει τον Σαμαρά είναι ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Με έργα. Του δίνεται μια μοναδική ευκαιρία να μείνει στην ιστορία ως ένας μεγάλος μεταρρυθμιστής. Και θα είναι κρίμα, για όλους μας, να την πετάξει στον κάδο των αχρήστων. Πλην των ισχυρότατων επιρροών της Τρόικας στο πρόγραμμα διάσωσης της χώρας, οι κυβερνώντες πρέπει να επιδείξουν δημιουργικότητα, πρωτοβουλία και φαντασία. Κι όλα αυτά με την συνδρομή έντονης θέλησης. Δεν υπάρχει άλλη πολιτική λύση στον ορίζοντα. Για παράδειγμα, η φοροδιαφυγή πρέπει να παταχθεί. Και είμαι απόλυτος σε αυτό. Χωρίς να ενδιαφέρει το κράτος ποιος φοροδιαφεύγει, πως λέγεται, τι δουλειά κάνει κ.λπ. Όπως, επίσης, πρέπει να ξεκινήσουν όλες οι νόμιμες διαδικασίες για την ενδεχόμενη εξόρυξη υδρογονανθράκων. Χωρίς να λογαριάζουμε ιδιαίτερα τις ενστάσεις των Τούρκων. Τέλος, ωραίοι οι κοινωνικοί αυτοματισμοί, αλλά χωρίς αρμόδιους ελεγκτικούς μηχανισμούς, δεν υπάρχει προκοπή.

Συνεπώς, το αδηφάγο και δυσανάλογα μεγάλο κράτος που μας περιβάλλει, που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε παρέα με τους εκλεγμένους αντιπροσώπους μας, που εμείς οι ίδιοι το αποτελούμε, πρέπει να εξομαλυνθεί και αναπόφευκτα να συρρικνωθεί. Ειδάλλως, θα γίνουμε όλοι, ή έστω οι περισσότεροι εξ υμών, άμισθοι υπάλληλοι ενός προβληματικού κράτους. Ναι, εκείνοι ήταν μεγαλο-κλέφτες, κι εμείς μικρο-απατεώνες. Αλλά αυτό τι σημαίνει; Ότι πρέπει να κοιτάμε το ''ένδοξο'' παρελθόν και να κατακρίνουμε τα πάντα και τους πάντες πλην των εαυτών μας; Ότι δεν πρέπει να ξεριζωθούν νοοτροπίες δεκαετιών; Η Άντζελα Δημητρίου (φώτο) τραγούδαει ότι οι χωρισμένοι ζούνε πάντα με το χθες. Το ίδιο και οι Έλληνες. Ίσως, διότι, χορτάτος λαός δεν επαναστατεί. Και προφανώς εννοώ νοητικά.

Υ.Γ.1 Από τον Κώστα Καίσαρη: «Γι' αυτό λοιπόν επαναλαμβάνω αυτό που έλεγα και χθες: Το δίδυμο Αδαμίδη-Βιντιάδη είναι πολύ χειρότερο από το δίδυμο Τσάκα-Φεϊζάλ. Ο Τσάκας τουλάχιστον έχει δείξει μια συνέπεια. Για όσους είναι άπιστοι Θωμάδες έφερε τον πρίγκιπα στην Αθήνα. Να τον δούνε από κοντά. Να τον ακουμπήσουνε για να διαπιστώσουν ότι είναι πραγματικός κι ότι δεν πρόκειται για περί φαντάσματος. Και αν ζήτησε τρεις μέρες παράταση για τα λεφτά δεν χάθηκε ο κόσμος. Ο Βιντιάδης μέχρι τώρα δεν έχει παρουσιάσει απολύτως τίποτα. Προφανώς έχει δει αλευρωμένους τους ΑΕΚτζήδες και τους έχει περάσει για μυλωνάδες».

Υ.Γ.2 Από τον Αντώνη Πανούτσο: «Αυτό που με τα χρόνια πιστεύω είναι ότι ο καλός τεχνικός διευθυντής κρίνεται από τους παίκτες που απορρίπτει και όχι από αυτούς που παίρνει».

Υ.Γ.3 Η νίκη του Άρη, επί του Πανιωνίου, αποτελεί μεγάλη, πολύ μεγάλη βαθμολογική ανάσα-έστω κι αν αποδείχτηκε για μια ακόμα φορά η εξάρτηση της ομάδας από τον Αγκάνθο. Και σε αυτό το σημείο, όπως έχουμε πει, πρέπει να ενδιαφερόμαστε μόνο για τους βαθμούς. Το μόνο που ελπίζω είναι ότι η διοίκηση, όποια κι αν είναι αυτή τέλος πάντων, θα έχει καταστρώσει εναλλακτικά σχέδια για κάθε ενδεχόμενο (π.χ. παραμονή ή υποβιβασμό).

Υ.Γ.4 Αλίευσα ένα (εύστοχο) σχόλιο κάποιου χρήστη από μια αθλητική ιστοσελίδα: «Φτάσαμε στο σημείο να ενοχοποιήσουμε την πεντακάθαρη, αδιαμφισβήτητη και εμφατικά μεγαλειώδη ανωτερότητα μιας ομάδας». Ποια ήταν η αφορμή για την συγκεκριμένη δήλωση; Η νίκη και η εμφάνιση της Μπαρτσελόνα απέναντι στην Εσπανιόλ.

Υ.Γ.5 Αυτά είναι!