Η μέρα της κρίσεως (και ο αόρατος εχθρός)

Λέγαμε ότι ο κίνδυνος να καταστούμε άμισθοι υπάλληλοι του κράτους είναι κάτι παραπάνω από ορατός. Θα πρέπει, όμως, να γνωρίζουμε ότι το χρήμα δεν εξαφανίζεται: απλά φεύγει από τις δικές μας τσέπες και πάει σε κάποιες άλλες. Και στην προκειμένη περίπτωση, όπως υποδηλώνουν οι αρχές της οικονομίας, οι τσέπες αυτές ανήκουν στο κράτος. Μια στιγμή, όμως: τι σημαίνει ''κράτος''; Ποιοι το αποτελούν; Γνωρίζουμε την εννοιολογική διαφορά μεταξύ κράτους και κυβερνήσεως; Αν δεν την γνωρίζουμε, υπάρχει σοβαρότατο πρόβλημα. Και παρατηρώ, κρίνοντας από τη συμπεριφορά του κόσμου που θεωρεί την ταπεινοφροσύνη αλλεργία και αρνείται να υποστεί αυτοκριτική ή να αντιμετωπίσει το είδωλό του στον καθρέφτη, ότι μάλλον θεωρούμε το κράτος ως έναν αόρατο εχθρό που καταπνίγει τα όνειρά μας και ισοπεδώνει τα δικαιώματά μας. Κρίμα. Ίσως θα έπρεπε να γράψω μια ανάρτηση που να επεξηγεί τις καταφενάστατες διαφορές. Όπως, πάνω κάτω, συνέβη σε αυτήν την περίπτωση. Τέλος πάντων.

Προς οικονομία της συζήτησης, λοιπόν, αναφέρω ότι το κράτος είμαστε όλοι εμείς. Κι όποιος έχει αντίρρηση/ένσταση μπορεί να αναμετρηθεί με τον Αριστοτέλη. Και τι είναι οι κυβερνώντες; Οι διαχειριστές. Προσοχή, όμως: τους εκάστοτε διαχειριστές ποιος τους ψηφίζει; Ρητορικό το ερώτημα. Ποιος έφερε στην τρίτη θέση την Χρυσή Αυγή; Ποιος όρισε τον Τσίπρα ως αντιπολίτευση; Ποιος διατηρούσε το παρηκμασμένο και υπερχρεωμένο ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εξουσία; Όλοι γνωρίζουμε την απάντηση. Άρα, τι πρέπει να γίνει;

1. Να αρχίσουμε να λειτουργούμε ως άνθρωποι και όχι σαν άνθρωποι που δαιμονοποιούν το είναι και θεοποιούν το φαίνεσθαι -κυριολεκτικά έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου, αλλά δεν θα σταματήσω να το λέω και να το γράφω. Και θα πρέπει να καταλάβουμε ότι η σημερινή θεοποίηση του φαίνεσθαι, διαμορφώνει το αυριανό είναι. Τελικά, ποια είναι τα όνειρά μας;
2. Όταν θα διαχωρίσουμε -αναφέρομαι και στους πολίτες και στην κυβέρνηση- τον μισθό, ο οποίος ανταμείβει την παραγωγή συγκεκριμένου προϊόντος ή υπηρεσίας, με την πρόνοια, η οποία στηρίζει εκείνον που για αντικειμενικούς λόγους δεν μπορεί να παράγει ή παράγει λίγα, τότε θα έχουμε κάνει το πρώτο βήμα για χαμηλότερη ανεργία, καλύτερους μισθούς και ουσιαστική στήριξη όσων έχουν πραγματική ανάγκη. Απαιτείται, δηλαδή, εξορθολογισμός των μισθών και αναστήλωση του κράτους πρόνοιας. Για παράδειγμα, η επικρατούσα κατάσταση στα Μ.Μ.Μ. είναι να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο και να αναρωτιέσαι γιατί πονάς. Όμως, είναι προφανές ότι όλοι αυτοί οι ''διαπρεπείς'' συνδικαλιστές δεν έχουν καταλάβει τι συμβαίνει. Και γιατί συμβαίνει. Και σε τέτοιες περιπτώσεις, ο μόνος τρόπος για να το βάλουν καλά στο μυαλό τους είναι να ορθώσει το ανάστημά της η κυβέρνηση και να πάρει κεφάλια. Αντίθετα, στο θέμα της επιβολής έμμεσων φόρων που επιβάλλονται μετά την αγορά του προϊόντος, όπως συνέβη πρόσφατα με τα αυτοκίνητα, η κυβέρνηση οφείλει να παραδεχτεί ότι φέρθηκε με επιμελή προχειρότητα που καταδεικνύει άχαρη εισπρακτική πολιτική: πρόκειται περί σκληρού φάουλ. Και δεν μιλάμε καν για άμεσο φόρο που πληρώνεις την στιγμή της αγοράς και μπορείς να υπολογίσεις εκ των προτέρων.
3. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα πρέπει -επιτέλους!- να μάθουν τι σημαίνει αντιπολίτευση και πως ασκείται. Επίσης, θα πρέπει να γίνει αντιληπτό, από όλα τα κόμματα, ότι τα ντεσιμπέλ της φωνής, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα μπινελίκια και οι ειρωνείες σχολικού επιπέδου δεν αντιπροσωπεύουν ορθολογικά επιχειρήματα, κι ότι η Βουλή δεν αποτελεί χώρο ηθοποιίας, αναψυχής, ψυχαγωγίας ή διασκέδασης.
4. Τέλος, οι κυβερνώντες -οι διαχειριστές που λέγαμε- θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν, όσο είναι ακόμα νωρίς, ότι οι διαρθρωτικές αλλαγές δεν αποτελούν προϊόν επιλογής. Πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν υπάρχει επάγγελμα χωρίς κόστος.

Και φτάνουμε στον επίλογο. Ο Στέφανος Μάνος, με αφορμή τη χρηματοδότηση των κομμάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό και το τραπεζικό σύστημα, είχε δηλώσει: «Διαμαρτυρόμαστε για τις περικοπές (δικαίως), αλλά δυστυχώς δεν διαμαρτυρόμαστε για τις δαπάνες που τις προκαλούν». Για την ακρίβεια, ποτέ δεν διαμαρτυρηθήκαμε: απλά καλοπερνούσαμε και κακομαθαίναμε. Διότι σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα έβγαινε Πρωθυπουργός ο Τζέφρυ με το ''λεφτά υπάρχουν''. Επομένως, η επιστροφή του χτυπήματος πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Και να είστε σίγουροι ότι κάτι τέτοιο θα συμβεί. Και θα συμβεί εις βάρος μας. Με δράστες εμάς τους ίδιους.

Υ.Γ.1 Το έχω ξαναγράψει στο παρελθόν, αλλά είπα να το ποστάρω εκ νέου: «Βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε. Κι όταν πράγματι μεγαλώνουμε, βιαζόμαστε να ξαναγίνουμε νέοι. Βιαζόμαστε να φορέσουμε καλοκαιρινά/χειμωνιάτικα ρούχα. Βιαζόμαστε όταν οδηγούμε. Βιαζόμαστε να περάσει ο χρόνος. Κι όταν περνάει, αναρωτιόμαστε γιατί περνάει τόσο γρήγορα. Βιαζόμαστε να φάμε: πολλές φορές καταπίνουμε αμάσητη την τροφή μας. Σαν πρόβατα -οποιοσδήποτε συνειρμός δεν είναι τυχαίος. Και, τέλος, βιαζόμαστε να κρίνουμε. Άσχημα. Κακοπροαίρετα. Έτσι, για να το παίξουμε γίγαντες. Είτε αυτό λέγεται Μπαρτσελόνα, είτε πρόκειται για εκλογές, είτε αφορά κάποιον φίλο ή γκόμενα». Στην τελευταία πρόταση είμαι σίγουρος ότι ο καθένας μπορεί να προσθέσει τις δικές του συνιστώσες.

Υ.Γ.2 Για τον Άρη, τον Αλκαράθ και το ματς της Κυριακής, θα τα πούμε στην επόμενη ανάρτηση.

Υ.Γ.3 Ο Σπυρόπουλος και, κυρίως, ο Βύντρα είναι ήρωες. Σκεφτείτε να πηγαίνατε στη δουλειά σας και έξω από το γραφείο σας να βλέπατε υβριστικά/χλευαστικά πανιά, αφιερωμένα σε εσάς, ενώ, παράλληλα, να υπήρχαν ορισμένοι αμετανόητοι τύποι οι οποίοι, όπου βρίσκονταν και στέκονταν, να φώναζαν συνθήματα εις βάρος σας. Και εσείς, μέσα από ένα πλαίσιο συνεχούς αμφισβήτησης και ατέρμονης γκρίνιας, να έπρεπε να αποδώσετε τα μέγιστα. Εκτός αν νομίζουμε ότι ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής πληρώνεται για να υπομένει εμπάθειες, κακοπροαίρετη κριτική, βρισιές, μπινελίκια και μειωτικά σχόλια από μια ελάχιστη μερίδα κόσμου που αγαπάει τον σύνδεσμό της περισσότερο από την ομάδα -κι όχι για να κλωτσάει μια μπάλα. Διότι, αν την αγαπούσαν, δεν θα φερόντουσαν καθ' αυτόν τον τρόπο. Κι όπως οι παράγοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου πρέπει να φοιτούν σε σχολή παραγόντων, έτσι και οι οπαδοί των ελληνικών ομάδων πρέπει να φοιτούν σε σχολή οπαδών.

Υ.Γ.4 Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, η μέρα της κρίσεως. Από τους Whitesnake. Πανέμορφο κομμάτι. Και σε ήχο, και σε στίχους.

...Like the rolling thunder, I feel the power of love, It's a gift from heaven, And the Lord above...Take it easy, Take it slow, I'll take you anywhere you wanna go, Places never seen before, 'Cause I love you, an' I need you, I'll do my best to please you, My love can open any door, When you hear the thunder, In your darkest night, I'll be there to hold you, When the lightning strikes, So don't you worry, You can ease your mind, 'Cause we'll be dancing, At the end of time, Who loves you, Who needs you, Who'll do his best to please you, I love you, I need you, I'll get down on my knees...