Το μεγαλείο της ανικανότητας

Όταν έγραφα για ρόμβο στο κέντρο, δεν εννοούσα αυτό που είδαμε στο πρώτο ημίχρονο. Ο σκοπός του ρόμβου είναι να ελέγχεις τον ρυθμό, να κυκλοφορείς την μπάλα, να συσπειρώνεις τις γραμμές, να αλληλοκαλύπτεις με μεγάλη συχνότητα και να προστατεύεις τα μετόπισθεν. Εντούτοις, η βάση (Παπαζαχαρίας) και τα άκρα του ρόμβου (Καπετάνος και Παπαστεριανός) δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του συστήματος και αδυνατούσαν να κυκλοφορήσουν το τόπι -το γεγονός ότι η κορυφή του ρόμβου, ο Ούμπιντες, δεν είχε αγγίξει μπάλα υποδηλώνει τα πάντα όλα. Ακόμα και μετά την εσωτερική αλλαγή του Καπετάνου με τον Ούμπιντες, ίσχυε το ίδιο μοτίβο. Ως εκ τούτου, δεν μπορούσαμε να απεγκλωβίσουμε την μπάλα και δεν μπορούσαμε να αναπτυχθούμε. Προσοχή: δεν κάνω λόγο για καλή ή κακή ανάπτυξη: ουσιαστικά δεν υπήρχε καν. Και μέσα σε όλα αυτά, προσθέστε και την διάταξη (σχεδόν στη σέντρα) των Νέτο και Μίτσελ. Ήταν προφανές ότι ο Μασάδο θέλησε να δώσει πλάτος, χρησιμοποιώντας τα πλάγια μπακ ως μπακ χαφ. Στη θεωρία υπήρχε δόση αγωνιστικού ρεαλισμού, στην πράξη, όμως δεν ξέραμε από που να φύγουμε. Τα κενά στα άκρα της αμυντικής γραμμής ήταν μεγαλύτερα από την προσωπικότητα της Πετρούλας κι ως εκ τούτου η Α.Ε.Κ. έκανε πάρτι. Κυριολεκτικά πάρτι. Ο Νέτο και ο Μίτσελ είχαν αργές επιστροφές, αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία. Ακόμα κι αν βρισκόντουσαν στη θέση τους, είχαν πολλά προβλήματα με τις διαγώνιες αλληλοκαλύψεις και το ένας εναντίον ενός.

Το επιστέγασμα όλων ήταν το σύνηθες: ο Σανκαρέ έσπευδε να καλύψει τον Νέτο κι ο Λαζαρίδης τον Μίτσελ. Μολαταύτα, το ακραίο μπακ δεν συνέκλινε, όπως ορίζει η αμυντική τακτική, προς το κέντρο άμυνας, προκειμένου να γεμίσει την περιοχή του Βελλίδη. Μέχρι κι ο αριστερός κεντρικός οπισθοφύλακας, ο Λαζαρίδης, κλήθηκε να καλύψει το δεξί άκρο άμυνας (!). Κι όλα αυτά απέναντι σε μία αργή ομάδα. Ο μόνος παίχτης που προσδίδει ταχύτητα με την μπάλα στα πόδια είναι ο Λεονάρντο -οι υπόλοιποι άφηναν την μπάλα να τρέξει για αυτούς και καλά έκαναν. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο ο Κωστένογλου πόνταρε στις κοντινές πάσες και τις διαγώνιες μπαλιές προς τον Καράμπελα (κλώνος του Όβερμαρς) και τον Γεωργέα, με τον Σιαλμά να επιχειρεί μπούκες και τον Λύμπε να πατάει περιοχή. Η Α.Ε.Κ., με κινητήριους μοχλούς τον Βάργκας και τον Καφέ, έπαιζε ποδόσφαιρο κατοχής, ήλεγχε την κυκλοφορία και χτυπούσε από τις πτέρυγες. Κι όχι μόνο αυτό: όση ταχύτητα έλειπε στα πόδια, αναπληρωνόταν από το μυαλό. Ο Καφές, ο Λύμπε κι ο Δέλλας μπορεί να έχουν μεγαλώσει ηλικιακά και να χαρακτηρίζονται από έλλειψη ταχύτητας, αλλά το γνωρίζουν το τόπι. Δεν είναι άμπαλοι. Ο Καφές είναι εξαιρετικός στο κάθετο παιχνίδι, ο Λυμπερόπουλος βλέπει γήπεδο κι ο Δέλλας με όπλο την σωστή τοποθέτηση προσπαθούσε να ανταποκριθεί όσο το δυνατόν καλύτερα στο κέντρο άμυνας, έχοντας ως παρτερνέρ τον Κοντοέ. Το πρώτο ημίχρονο, λοιπόν, τελειώνει με το σκορ να δείχνει κουλούρια. Η αλήθεια είναι ότι οι φιλοξενούμενοι άξιζαν και πράγματι θα έπρεπε να πετύχουν ένα γκολ, ίσως και δύο -η Α.Ε.Κ. έκανε σουτ κι εμείς τον σταυρό μας. Ας όψεται, όμως, η ανικανότητά της στο τελείωμα φάσεων. Το πρώτο ημίχρονο της Α.Ε.Κ. μου θύμισε το αντίστοιχο του πρόσφατου αγώνα με τον Ο.Φ.Η.: δεν μπόρεσε να εξαργυρώσει την υπεροχή της και δεν κατάφερε να μετουσιώσει τις τρανταχτές ευκαιρίες σε γκολ -δεν κρύβω ότι το αποτέλεσμα του πρώτου μέρους ήταν πλασματικό. Ως εκ τούτου, έδωσε στον Άρη την ευκαιρία για ανασύνταξη και αντεπίθεση. Ένας Άρης, του οποίου η φτωχή απόδοση στο πρώτο 45λεπτο θύμιζε εκείνη του αγώνα της Τούμπας.

Ο Μασάδο, βλέποντας ότι η ομάδα δεν συμμορφώνεται με το αγωνιστικό στάτους κβο και παραδεχόμενος την αστοχία του ρόμβου, ανακατεύει την τράπουλα και αλλάζει θέσεις, πρόσωπα και σύστημα. Αποσύρει τον εξαφανισμένο Τριανταφυλλάκο, ο οποίος δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στον άχαρο ρόλο που του είχε ανατεθεί, και τον Παπαστεριανό, ο οποίος, όντας αισθητά και άναρχα οπισθοχωρημένος, δεν μπόρεσε σε καμία περίπτωση να εναρμονιστεί με τις επιταγές του ρόμβου, και περνάει στις θέσεις τους τον Φατί και τον Ακόστα. Και ξαφνικά η ομάδα αποκτά πνοή και συνοχή. Το σύστημα άλλαξε σε 4-2-3-1 με την μεσαία γραμμή (Φατί και Παπαζαχαρίας σχεδόν στην ίδια ευθεία) να εμφανίζει -επιτέλους!- ορθή διάταξη και σωστή αγωνιστική συμπεριφορά. Η απόδοση της Αρειανάρας ανέβηκε, η αμυντική συμπεριφορά βελτιώθηκε, το πλάτος αυξήθηκε, κερδίζαμε τις μονομαχίες στο χώρο του κέντρου και παίρναμε συνεχώς μέτρα στο γήπεδο. Ο Μασάδο, διακρίνοντας την σωματική και ψυχολογική κούραση της Α.Ε.Κ., δίνει εντολή για αύξηση του τέμπο και ρίχνει στο ματς, στο 68' λεπτό, τον Γιαννώτα, προκειμένου να αγωνιστεί ως κρυφός επιθετικός και, εκμεταλλευόμενος την ταχύτητά του, να ανοίξει χώρους στον Καστίγιο. Ωστόσο, για κάποιον λόγο που αγνοώ, η ομάδα έδειχνε παράλογη προτίμηση στην αριστερή πλευρά:

• Ήθελε να κουράσει τον αειθαλή Γεωργέα; 
• Πόνταρε στις συνεργασίες του Ακόστα με τον Μίτσελ;
• Πίστευε ότι θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί την ποιοτική ανεπάρκεια του Κοντοέ ως αριστερού κεντρικού αμυντικού;
• Δεν εμπιστευόταν την δεξιά πλευρά, αποτελούμενη από Νέτο και Ούμπιντες;

Οφείλω, πάντως, να αποκλείσω την τέταρτη σφαίρα για λόγους τακτικού ρεαλισμού. Αυτό που ξέρω είναι ότι οι γηπεδούχοι, παρά το γεγονός ότι η αντίπαλη περιοχή είχε φίδια, σκορπιούς και κροκόδειλους, ισορρόπησαν το παιχνίδι και μπλόκαραν με την συνδρομή του Ακόστα και του Ούμπιντες τις πτέρυγες της Α.Ε.Κ. Και ελάχιστα λεπτά μετά την είσοδο του Γιαννώτα, ανέλαβε δράση ο Καστίγιο. Όχι, δεν έκανε κάποια εξωπραγματική ενέργεια, αν και έτρεξε αρκετά σε οριζόντιο επίπεδο, έστω με την μπάλα στα πόδια. Αλλά μου έσπασε τα νεύρα με τις μαλακίες του. Πρώτον, δεν έδινε πάσες και δεύτερον, άνοιξε παρτίδες με τους αντιπάλους. Γλώσσα μέσα δεν έβαλε ο μπάσταρδος. Οι αντίπαλοι, όμως, έπεσαν στην παγίδα και υπέπιπταν σε συνεχή φάουλ περιμετρικά της περιοχής του Αραμπατζή. Οι Μάκος, Γεωργέας και Δέλλας έγιναν βορά στις ορέξεις του Καστίγιο. Ουδόλως τιμητικό για αυτούς. Εν τέλει, ίσως για αυτό παίζαμε από αριστερά: για να εκμεταλλευτούμε την τάση του Καστίγιο να ξεκινάει της ενέργειές του από την αριστερή πτέρυγα. Και τελικά το γκολ μπήκε στο 79' λεπτό. Άλλωστε, μόνο από στημένο θα μπορούσαμε να σκοράρουμε. Και σκοράραμε. Ο Αραμπατζής έκανε μια υπέροχη έξοδο που θύμιζε Σαββατόβραδο. Για την ακρίβεια έμοιαζε περισσότερο με διεκδίκηση ριμπάουντ, παρά με έξοδο τερματοφύλακα. Τέλος πάντων. Οι δυνατότητες του κίπερ της Α.Ε.Κ. είναι γνωστές. Να πω και κάτι για τα στημένα. Πρόκειται για υποτιμημένη πτυχή της ποδοσφαιρικής ανάγνωσης. Για να σκοράρεις από στημένα, πρέπει να πρώτα να κερδίσεις κάποια στημένη μπάλα. Δεν στη χαρίζει κάποιος, αν και αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν ισχυρές ενστάσεις επί τούτου. Επομένως, οι στημένες φάσεις δεν αποτελούν απλά κάποιο αδιάφορο στατιστικό, αλλά αναπόσπαστο κομμάτι του εκάστοτε αγωνιστικού πλάνου. Προσοχή: δεν αναφέρομαι μόνο στο πως να σκοράρεις από στημένο, αλλά και το πως να κερδίσεις ένα στημένο. Θέλει κι αυτό δουλειά: πιστέψτε με.

Φτάνοντας στον επίλογο του κειμένου, οφείλω να δώσω συγχαρητήρια στον Κωστένογλου. Κι αυτό, διότι, παρά το γεγονός ότι δουλεύει υπό αντίξοες συνθήκες, καταφέρνει και παρουσιάζει ένα αξιόμαχο σύνολο, έστω κι αν αυτό βρίθει από αγωνιστικές αδυναμίες (ταχύτητα, αντοχή, αλληλοκάλυψη κ.ά.). Όσο για την χθεσινή ήττα, δεν φταίει αυτός. Η ανικανότητα φταίει. Εντός και εκτός χόρτου. Οι παίχτες της Α.Ε.Κ. απέδειξαν με ποικίλους τρόπους το πως χάνονται οι ευκαιρίες -το πλήρωσε με τον Ο.Φ.Η., το πλήρωσε και με τον Άρη. Κι ο Αραμπατζής κατέστησε σαφές ότι η έξοδος πρωτίστως απαιτεί αποφασιστικότητα -Σάντος, τρέχα μην το χάσεις το κελεπούρι. Επομένως, δεν πρόκειται για ατυχία ή εφαρμογή του ''νόμου του ποδοσφαίρου''. Όσο για την Αρειανάρα, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ξορκίσαμε τον δαίμονά μας που ακούει στο όνομα της Α.Ε.Κ. και κερδίσαμε ένα παιχνίδι που θα μπορούσαμε κάλλιστα, ήδη από το πρώτο μέρος, να έχουμε χάσει -όμως, ένας ποδοσφαιρικός αγώνας διαθέτει δυο ημίχρονα. Ένα πρώτο μέρος που σπαταλήσαμε χωρίς λόγο και αιτία. Το σημαντικό είναι ότι αναπληρώσαμε σε μερικό βαθμό τους χαμένους βαθμούς από την γκέλα με τον Εργοτέλη και ανεβήκαμε το βουνό της βαθμολογικής κατάταξης. Και για να φανώ και λίγο κυνικός, προκειμένου να μπούμε στην πεντάδα, από δω και πέρα σημασία έχουν τα αποτελέσματα κι όχι οι εμφανίσεις. Όπως λέει κι ο Αλέξης Σαββόπουλος με αυστηρό, πλην εύστοχο, τρόπο: «Ο Άρης φρόντισε να βγάλει μόνος του τα μάτια του, πετώντας στα σκουπίδια πολύτιμους βαθμούς που δεν έχει την πολυτέλεια να κάνει υπολογισμούς σε χρονικό ορίζοντα πέραν της μιας εβδομάδας. Πρέπει απλά να κοιτάει από αγώνα σε αγώνα να διορθώνει τις αδυναμίες του, να εκμεταλλεύεται τα πλεονεκτήματά του και να ελπίζει σε στραβοπατήματα των άλλων. Αυτός έβαλε στο παιχνίδι Ατρόμητο και Ο.Φ.Η. Δεν του φταίει κανείς άλλος». 

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση στο κουίζ της προηγούμενης ανάρτησης είναι ο Αμπρέου. Τρελός. Θεότρελος. Για αυτό τον λένε και Λόκο. Το βρήκε ο Μικρός Σκάουτερ. 

Υ.Γ.2 Λέγονται Memorain. Χώρα προέλευσης; Ελλάδα. Το 2006 κυκλοφορούν το ''Reduced to Ashes'', το έβδομο κομμάτι του οποίου έχει τον χαρακτηριστικό τίτλο ''TV War'', προς τιμή της μέταλ εκπομπής που παρουσιάζει ο Χάκος Περβανίδης στο MAD. Στο τραγούδι συμμετέχουν και δυο μεγάλοι μουσικοί: Nick Menza στα drums και Jeff Waters, ως guest, στην κιθάρα. Η υπέρτατη πώρωση ξεκινά στο 2:10 λεπτό.