Χρόνια πολλά Αρειανάρα! Με ρίσκο!

Ένας κλασικός τρόπος για να βγεις στην κόντρα είναι ο εξής: δίνεις βάθος στα μετόπισθεν, ο κόφτης αγωνίζεται πολύ κοντά στα σέντερ μπακ, οι παίκτες σπάνε την μπάλα πίσω και επιχειρούν οριζόντιες πασούλες για να ανεβάσουν την αντίπαλη άμυνα ψηλά και κατόπιν βγάζουν βαθιές μπαλιές στην πλάτη της. Συνήθως, το παραπάνω πλάνο εναρμονίζεται με τις επιταγές τακτικού ρεαλισμού. Σπάνια τίθεται θέμα τακτικής επιλογής. Το κυρίως θέμα, όμως, αφορά τον τρόπο υλοποίησης. Για παράδειγμα, στο ματς του Άρη απέναντι στον Ο.Φ.Η., ο Αναστόπουλος παρέταξε διπλή ζώνη άμυνας, με τους παίχτες να αμύνονται πίσω από μπάλα και σέντρα, τα ακραία χαφ να επωμίζονται ανασταλτικό ρόλο και να ενεργοποιούν παγίδες ελάχιστα μέτρα έξω από την περιοχή του Σαχσανίδη, ενώ ως target man των -ομολογουμένως- περιορισμένων και χλιαρών αντεπιθέσεων ορίστηκε η ταχύτητα και η φόρμα του Παπουλή. Δεν μπορείς, όμως, να πηγαίνεις μονίμως με πρώτη, δεν μπορείς να ανέβεις την ανηφόρα με πέμπτη και σίγουρα δεν μπορείς να έχεις την μηχανή να δουλεύει συνεχώς στο ρελαντί. Είναι προφανές ότι απαιτείται η λήψη ρίσκων. Προσοχή: υπολογισμένων ρίσκων. Επί παραδείγματι, ένα υπολογισμένο ρίσκο στην προαναφερόμενη περίπτωση, συνιστά η χρησιμοποίηση του Σίσιτς, ο οποίος δεν διαθέτει την απαιτούμενη αμυντική προσήλωση, αλλά μπορεί να κρατήσει μπάλα, να την σπάσει επιτυχώς στα πλευρά ή να προβεί σε προσωπική ενέργεια. Αντίθετα, ένα απονενοημένο ρίσκο θα αφορούσε τις επελάσεις των δυο ακραίων μπακ, το μεγάλο πλάτος ή την πίεση στα 3/4 του γηπέδου: ο Ο.Φ.Η. δεν διαθέτει ποιότητα και κυρίως δεν έχει δουλευτεί για να αγωνίζεται με τέτοιον τρόπο· δεν έχει το know how. Ο Αναστόπουλος, ένας πρακτικός και ρεαλιστής προπονητής, γνωρίζει πως να σφυρηλατεί την ταυτότητα της εκάστοτε ομάδας που προπονεί: η ελαχιστοποίηση ρίσκων συνάδει με τις δυνατότητες της κρητικής ομάδας.

Ακόμα, όμως και ομάδες που τηρούν αρκετά κοινά στοιχεία μεταξύ τους, δεν λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Για παράδειγμα, ο Πανιώνιος. Σε αντίθεση με τον Ο.Φ.Η., οι ''Πάνθηρες'', δεν παίζουν τόσο ελαστική άμυνα και δεν της δίνουν τόσο βάθος. Φυσικά, και οι δυο ομάδες παίζουν την κόντρα. Αλλά ο Μάντζιος, προτιμά να κλέβει μπάλες, προκειμένου να βγει γρήγορα μπροστά και να πιάσει ανοργάνωτη την αντίπαλη άμυνα, παρά να ροκανίζει τον χρόνο και να καταστρέφει το παιχνίδι του αντιπάλου. Επίσης, δεν είναι αρνητικός στο να κρατήσει και λίγο μπάλα κι αν χρειάζεται μπορεί να ανοίξει κάπως το πλάτος ή να ανεβάσει τις γραμμές, έστω κι αν πρέπει να πάρει υπολογισμένα ρίσκα (συνέβη στο δεύτερο γκολ του Κούτσι). Ο Πανιώνιος, λοιπόν, δεν ακολουθεί πιστά τον εξής άγραφο ποδοσφαιρικό κανόνα: «Είναι πιο εύκολο να καταστρέψεις το παιχνίδι του αντιπάλου σου, παρά να επιβάλλεις το δικό σου». Μεγάλο ρόλο στην ομαλή εφαρμογή του αγωνιστικού πλάνου παίζουν ο Όμο και ο Κούτσι. Ο πρώτος καθαρίζει σαν απορρυπαντικό τους αντιπάλους κι ο δεύτερος αναλαμβάνει ρόλο εκτελεστή. Για να εκτελέσει, όμως, πρέπει να πάρει μπάλα. Και την παίρνει. Είτε κάθετα, συνεργαζόμενος π.χ. με τον Γουνδουλάκη, είτε παράλληλα, δεχόμενος πάσα από τον Ντιμπαλά ή τον Μενδρινό. Όπως ακριβώς μπήκαν τα δυο γκολ του Πανιωνίου στον χθεσινό αγώνα. Δεν αρκεί, όμως, να την πάρει. Πρέπει να ξέρει τι να την κάνει. Ο Φιλανδός μπορεί να είναι αργός και φαινομενικά άτεχνος, αλλά πρόκειται για παρεξήγηση. Την έλλειψη ταχύτητας την αναπληρώνει με σωστές τοποθετήσεις, πάντοτε εντός περιοχής, ενώ η φαινομενική τεχνική ανεπάρκεια ουσιαστικά δεν επηρεάζει την αποστολή του: ο παίχτης γνωρίζει τις απαιτήσεις της θέσης του και ορισμένες βασικές αρχές του ποδοσφαίρου, όπως σπάσιμο μπάλας στα πλευρά με ταυτόχρονη διενέργεια κάθετου σπριντ, σύντομη κίνηση χωρίς μπάλα και παιχνίδι με πλάτη, ενώ συνηθίζει να εκτελεί με την μία, χωρίς να κοντρολάρει και να χρονοτριβεί. Καλός παίχτης. Αν ήταν πιο μικρός, θα τον ήθελα στον Άρη. Δεν είναι εύκολο να παίζεις με ψευτοεννιάρια. Και πάμε στον Ντιμπαλά, ο οποίος, κινούμενος στα όρια του οφσάιντ, ερχόταν από πίσω και πατούσε περιοχή, ανοίγοντας, παράλληλα, χώρους για τον Κούτσι. Ο Μάντζιος, λοιπόν, έστησε την ομάδα του, όπως περιγράφω παραπάνω. Στην θεωρία εφάρμοσε 4-4-2 με ρόμβο, αλλά στην πράξη μετατρεπόταν σε 4-2-2-1-1. Προσπάθησε, δηλαδή, να συνδέσει τις γραμμές με παίχτες, προκειμένου να επιμηκύνει τον άξονα και να του δώσει βάθος. Εξάλλου, η ομάδα στερούταν πλάτους: ο Μενδρινός κι ο Αντούνες είχαν μετατραπεί ξεκάθαρα σε εσωτερικά χαφ, αγωνιζόμενοι μπροστά από τους Όμο και Ρόβα, ούτως ώστε να κλείσουν χώρους, ενώ τα ακραία μπακ, Ρόκας και Κουρντί, δεν πέρασαν ποτέ την σέντρα. Μολαταύτα, οι γηπεδούχοι δεν είχαν καλές επιστροφές.

Από την άλλη πλευρά, ο Μασάδο πήρε ένα υπολογισμένο ρίσκο: τον Κανούλα. Το ρίσκο, όπως όλοι είδαμε, δεν του βγήκε. Δεν πειράζει. Δεν θα τον κρεμάσουμε. Επίσης, από τον τραυματισμό του Μίτσελ και έπειτα, παίρνει και ένα υποχρεωτικό ρίσκο: τον Τσουκάνη. Η ενέργεια του παίχτη στο δεύτερο γκολ του Πανιωνίου ήταν αδιανόητη. Ακόμα προσπαθώ να το χωνέψω. Είχε μετριότατη παρουσία -για να μην πω κακή- και το κυριότερο: δεν συνάντησε ιδιαίτερη πίεση -για κάποιον ανεξήγητο, πλην ανακουφιστικό λόγο, ο Μάντζιος δεν στοχοποίησε τον Τσουκάνη και δεν φόρτωσε την δεξιά πτέρυγα της ομάδας του. Σκέψου να συναντούσε και πίεση. Μέχρι στιγμής έχει καταστεί σαφές ότι το υποχρεωτικό ρίσκο του Μασάδο δεν έχει βγει. Όπως, επίσης, τώρα καταλαβαίνουμε τον λόγο που ο Μίτσελ έπαιζε συνεχώς και ακατάπαυστα. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά: ο Φατί και ο Καπετάνος βρισκόντουσαν σε διάταξη λοξής φάλαγγας, με τον πρώτο να έχει επωμιστεί ανασταλτικό ρόλο (βελτιώθηκε με την είσοδο του Παπαζαχαρία, στο 46' λεπτό) και τον δεύτερο δημιουργικό (είχε μέτρια απόδοση και χαρακτηρίζεται από σταθερή αστάθεια), ο Ούμπιντες, αυτή η αεικίνητη μπαλαδόφατσα, από τα πόδια του οποίου ξεκινάει οτιδήποτε καλό για τον Άρη, έτρεχε οριζόντια πίσω από τον Κανούλα, ο δυναμικός και ολίγον άτακτος Καζναφέρης έπαιρνε μέτρα, ενώ οι Νέτο και Ακόστα έδιναν ένα σχετικά μεγάλο πλάτος στην διάταξη της ομάδας. Ο Πανιώνιος, όμως, ευτύχησε να ισοφαρίσει και να ανατρέψει το σκορ, εκμεταλλευόμενος την σχετική νωθρότητα του Άρη: δεν μπαίναμε δυνατά στις μονομαχίες, δεν κάναμε φάουλ τακτικής σκοπιμότητας και είχαμε μεγάλα κενά στην αμυντική γραμμή. Οι φιλοξενούμενοι δυσκολευόντουσαν να κρατήσουν και να κυκλοφορήσουν μπάλα, αλλά όταν αυτή έφτανε στο χώρο ευθύνης του Σανκαρέ και του Ντίκο, συναντούσαμε αρκετά προβλήματα με τις διαγώνιες αλληλοκαλύψεις και το κάθετο παιχνίδι των αντιπάλων. Επίσης, ο Σανκαρέ δεν βρέθηκε σε αγωνιστική ετοιμότητα, προέβη σε αρκετά λάθη και δεν μπόρεσε να προωθήσει το παιχνίδι ''με την μπάλα κάτω''.

Για να μην σας κουράζω περαιτέρω με περιττές, υποθέτω, λεπτομέρειες, καταφέραμε, μέσα σε εφτά λεπτά, να γυρίσουμε (κωλο)τούμπα το σκορ. Σαν αυτές που κάνουν οι Έλληνες πολιτικοί. Αξιοποιήσαμε την αγωνιστική καθίζηση των Πανιώνιων, ποδοσφαιρική αφέλεια θα έλεγα, οι οποίοι, θεωρώ, από την στιγμή που πήραν κεφάλι στο σκορ υποτίμησαν τον Άρη και δεν πίστεψαν ότι είχαμε σωματικές και ψυχικές δυνάμεις: αποδείξαμε για μια ακόμη φορά ότι το ρεζερβουάρ είχε αποθέματα, οι παίχτες διαθέτουν ποδοσφαιρικό εγωισμό και φιλότιμο, η φυσική κατάσταση κυμαίνεται σε ικανοποιητικά επίπεδα κι ότι το κλίμα μεταξύ των παιχτών φαίνεται καλό. Το ορμητικό επτάλεπτο της ανατροπής, από το 72' μέχρι το 78' λεπτό, τους ντρόπιασε και τους εξέθεσε. Κι όταν πήραν πρέφα ότι κακώς κατέβασαν ταχύτητα, ήταν πολύ αργά: οι παίχτες είχαν χάσει την ψυχραιμία τους, ενώ ήταν σαφές ότι οι συναισθηματικές μεταπτώσεις επηρέασαν και τον πάγκο που είχε μείνει κυριολεκτικά αδρανής και οκνηρός. Συν τοις άλλοις, δεν επηρεαστήκαμε από τους τραυματισμούς του Ακόστα και του Ντίκο, αξιοποιήσαμε για πολλοστή φορά τα στημένα, ενώ έπιασαν τόπο και οι αλλαγές, σε πρόσωπα και θέσεις, του Μασάδο. Το όνειρο συνεχίζεται. Οι φιλοξενούμενοι, λοιπόν, νόμιζαν ότι το ματς έληξε στο 63' λεπτό -αλλά από πότε ένα ματς λήγει σε τόσο πρώιμο χρονικό σημείο; Οι αμυντικοί σταμάτησαν να διεκδικούν κεφαλιές, έπαψαν να μπαίνουν δυνατά στις μονομαχίες και, αν κρίνω από το γκολ του Τριανταφυλλάκου, διέκοψαν και το μαρκάρισμα. Απόλυτη εξαίρεση αποτελεί ο Μιχαηλίδης, ο οποίος υπήρξε ασταθής και ανεπαρκής καθόλη την διάρκεια του αγώνα: τα ρεφλέξ του ήταν πιο αργά και ασυντόνιστα από αυτά της κρατικής μηχανής, ενώ σου έδινε την εντύπωση ότι δεν έπεφτε κάτω για να μην λερωθεί. Και για του λόγου το αληθές, επιχειρήσαμε τέσσερα σουτ προς την εστία και έγραψαν και τα τέσσερα. Τέλος, επιτρέψτέ μου να καταστώ και ολίγον υπερβολικός. Δεν ήταν δυνατόν να έχανε η Αρειανάρα!. Απλά δεν ήταν δυνατόν! Έχει γενέθλια!

Χρόνια πολλά αγάπη μου γλυκιά και στα 100 θα 'μαι πάλι εδώ να στο τραγουδώ!!! 

Χρόνια πολλά αγάπη μου γλυκιά και στα 1000 εγώ θα σου τραγουδώ απ' τον ουρανό!!!

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση στο κουίζ της προηγούμενης ανάρτησης είναι ο Ρομπέρτο Μερίνο. Το βρήκε ο Νίκος, ο Μανόλο κι ο Γιώργος. Μπράβο στα παιδιά. Θυμάμαι μια εκπομπή της Αθλητικής Κυριακής, στην οποία αναγκάστηκα να παρακολουθήσω πέντε φορές μια μαλακία του Ριβάλντο, και μόλις μία φορά μια μαγική ενέργεια του Περουβιανού. Γαμημένη υποκρισία.

Υ.Γ.2 Η Αρειανάρα, παραμονή των γενεθλίων της, κέρδισε σε ποδόσφαιρο, μπάσκετ και βόλεϊ.

Υ.Γ.3 Ο Γιάννης Κάρμης, δικηγόρος της Π.Α.Ε. Παναθηναϊκός, ορίσε, με κωμικοτραγικά επιχειρήματα είναι η αλήθεια, την υπεράσπιση της εταιρίας: «Ο Παναθηναϊκός έκανε ό,τι μπορούσε αλλά ήταν πάνω από τις δυνάμεις του. Αυτοί που τα έκαναν δεν έχουν σχέση με τον Παναθηναϊκό, αλλά είναι εκτός ποδοσφαίρου. Είναι λόγω του μνημονίου αυτά που συμβαίνουν και θα μπορούσαν να γίνουν οπουδήποτε. Κάναμε ό,τι μπορούσαμε, αλλώστε η Π.Α.Ε. πήρε και τα εύσημα του Ολυμπιακού για αυτό», ανέφερε και συνέχισε: «Τα επεισόδια αυτά συνδέονται με μπαχαλάκηδες. Είναι εκείνοι που καίνε την Αθήνα. Εκατό τέτοιοι δούλευαν την αστυνομία». Ο Γιάννης Κάρμης, μάλιστα, άφησε αιχμές κατά των κύριων Μπιτσαξή και Γερουλάνου για τις δηλώσεις που έκαναν προ ημερών και κάλεσε την επιτροπή να μην επηρεαστεί στην λήψη της απόφασής της: «Μην επηρεαστείτε. Υπάρχουν κάποιοι που θέλουν να παρουσιάσουν ως λάφυρο τον Παναθηναϊκό στην προεκλογική περίοδο που έρχεται. Να αναζητήσετε και την ευθύνη που έχουν κι άλλοι φορείς. Μην δώσετε τη χαριστική βολή στον Παναθηναϊκό. Δεν θα πληρώσουμε εμείς τη νύφη. Περιμένω από εσάς την ηρωική απόφαση». Έτσι είναι. Σαν άλλη Αντιγόνη κατέφυγε στην επίκληση του συναισθήματος. Πώς, όμως, μπορείς να προβάλλεις το συναίσθημα, όταν, λόγω προϊστορίας, είσαι ανήμπορος να επικαλεστείς το ήθος του πομπού; Ο δικηγόρος, πάντως, δεν μασάει. Σαν άλλος Λυσίας επικαλέστηκε την λογική. Την παράλογη λογική. Κι αυτό μας κάνει. Για να μην μας κατατροπώσουν οι Μακεδόνες. Σαν άλλος Νικίας επικαλέστηκε το ήθος του δέκτη. Για να μην πάθει ο Π.Α.Ο. ότι πάθανε οι Αθηναίοι στη Σικελία. Πάλι καλά που δεν επικαλέστηκε τον Κανέλλο ή έστω τον Καρούλια ως αυθεντίες. Μόλις, λοιπόν, διάβασα την υπερασπιστική γραμμή του Κάρμη σκέφτηκα αυτά που γράφει ο Πανούτσος παρακάτω. Διαβολεμένη σύμπτωση; Προφανώς, όχι. Απλά, είχαμε, υποθέτω, κοινή κριτική σκέψη. Γράφει ο Πανούτσος: «Μέχρι και μισή χιλιάδα φορές θα έχει γραφτεί το κλισέ ότι κόσμος, όντας εξοργισμένος από αυτό που του συμβαίνει, είναι φυσικό να βγάζει την οργή του στο γήπεδο με πράξεις βίας. Προσέξτε, όμως. Όχι, όλος ο κόσμος. Για παράδειγμα, ο κόσμος του Παναθηναϊκού είναι εξοργισμένος από την ανέχεια και κάνει επεισόδια, αλλά ο κόσμος του Ολυμπιακού δεν έχει υποστεί μειώσεις και κάθεται ήσυχος. Επίσης το Δ.Ν.Τ. έχει βάλει χαράτσι στον κόσμο του χάντμπολ και ειδικά στους φίλους της Α.Ε.Κ. και του Π.Α.Ο.Κ. γι’ αυτό και πέρυσι κι εφέτος με το που βρίσκονται στον τελικό πλακώνονται. Αντίθετα, η πλουτοκρατία του Αθηναϊκού και του Φιλίππου Βέροιας τη βγάζει αραχτή. Αλλά εκτός του ότι τα μέτρα έχουν αγγίξει τον κόσμο σε μερικά σπορ, όπως το χάντμπολ και το μπάσκετ των γυναικών, πάνε και ανά θύρες. Στο πέταλο των οργανωμένων του Παναθηναϊκού που κάθονται οι άνεργοι και στην 29 που μπήκαν οι κάτοχοι στεγαστικών δανείων γινόταν της παλαβής. Απέναντι που καθόντουσαν οι φίλοι της τρόικα ήταν ήσυχα. [...] Επίσης, το επιχείρημα ότι ο κόσμος εξαγριώθηκε και αντέδρασε και από εκεί προκλήθηκαν τα επεισόδια, δεν αντέχει. Κανένας δεν πάει για να παρακολουθήσει ένα ήσυχο ματς στο γήπεδο, αλλά καλού κακού παίρνει μαζί του και τέσσερα 15κιλα μπιτόνια βενζίνη για να φτιάχνει μολότοφ, έτσι και τον εξαγριώσουν».

Υ.Γ.4 Πλείστοι επιμένουν να κατηγορούν τον Τζίγγερ για την τροπή που πήραν τα διοικητικά. Ξέχασε, λένε, τον Παναθηναϊκό. Πρόκειται σαφώς για επιφανειακή προσέγγιση. Μα, οι οπαδοί και οι δημοσιογράφοι τον ξέχασαν πρώτοι. Και φυσικά μερίδιο ευθύνης, πολύ σημαντικό και ιδιαίτερο, φέρουν και οι υπόλοιποι μέτοχοι. Για την ΓΗΠΕΛ, για τις Α.Μ.Κ., για τα επικοινωνιακά τερτίπια, για τα κίνητρά τους. Δεν νομίζω ότι η στοχοποίηση του ραλίστα οδηγεί κάπου. Για να ξέρουμε και τι λέμε.

Υ.Γ.5 Ίσως το πιο μελωδικό τραγούδι των Ramones.