Η συμφωνία της καταστροφής

Η τελευταία φορά που πήγα στο Καραϊσκάκη ήταν σε ένα φιλικό με την Πολωνία. Ε, λοιπόν, πήγα και χθες. Πάλι είχαμε εκπλήξεις, υπνωτικά χάπια και σουμπούτεο. Αναφέρομαι στα του Άρη. Και για μια ακόμη φορά, διαπιστώνω με απόλυτη ακρίβεια ότι το γήπεδο είναι η αποθέωση της μαλακίας. Είσαι από παντού περικυκλωμένος. Δεν ξέρει από που να φύγεις. Τέλος πάντων. Πάμε να δούμε τι έγινε στο ματς.

Αντιγράφω ένα σχόλιο που έγραψα σε άρθρο του VardARIS: «Με τον Ολυμπιακό θυμάμαι επικές σφαγές. Δεν ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει τίποτα. Οφείλουμε να παρουσιαστούμε έτοιμοι και αιφνιδιαστικοί. Θέλω να πιστεύω ότι ο Μασάδο θα παρατάξει την ομάδα με τακτικό ρεαλισμό και δεν θα σπαταλήσουμε το πρώτο ημίχρονο, όπως στα ματς με ΠΑΟΚ και ΑΕΚ. Δεν μας ταιριάζει το ποδόσφαιρο αναμονής και σίγουρα δεν είμαστε αμυντικογενής ομάδα. Από την άλλη, δεν μπορούμε να παίξουμε ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Ο Ολυμπιακός είναι πολύ καλύτερος στον συγκεκριμένο τομέα. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να παίξουμε ποδόσφαιρο κατοχής και να εκμεταλλευτούμε την επίθεση που βρίθει με ταχύτητα σε πόδια και συνδυασμούς. Το πρόβλημα είναι ότι ο Ολυμπιακός, όντας ικανότατος στο ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, θα αποζητά κι αυτός την κατοχή. Επομένως, ποια θα είναι η τακτική επιλογή του Μασάδο: θα περιμένει πίσω ή θα βγει μπροστά; Όντας λάτρης του αιφνιδιασμού, προτείνω να βγούμε μπροστά, να ρισκάρουμε και να βάλουμε φωτιά στο Καραϊσκάκη». 

Αστόχησα πλήρως στα θέλω του Μασάδο -στα υπόλοιπα έπεσα διάνα. Μόλις είδα την σύνθεση της εντεκάδας, απόρησα, παραξενεύτηκα και ένα απαισιόδοξο συναίσθημα άρχισε να με γαργαλάει. Μόλις είδα την διάταξη στο χόρτο, το απαισιόδοξο συναίσθημα μετατράπηκε σε σιγουριά: οδεύαμε ολοταχώς προς ήττα. Κι ακόμα το χρονόμετρο δεν είχε ξεπεράσει το πρώτο λεπτό. Το αγωνιστικό πλάνο του Μασάδο, λοιπόν, ήταν κυριολεκτικά εκτός πραγματικότητας. Ήταν μια άστοχη τακτική επιλογή που έκανε μπαμ εκ των προτέρων. Προσοχή: τακτική επιλογή κι όχι τακτικός ρεαλισμός. Ο Καστίγιο ήταν αποκομμένος από την μεσαία γραμμή κι ως εκ τούτου παρουσιαζόντουσαν δυο επιλογές: μακρινές μπαλιές που συχνά κατέληγαν σε μυστήριο λαϊκού ήρωα ή οπισθοχώρηση του Νέρι τουλάχιστον δέκα μέτρα για να πάρει μπάλα. Και πες ότι την έπαιρνε. Τι την έκανε; Μοίραζε οριζόντιες πασούλες. Υπενθυμίζω ότι βρισκόμαστε ακριβώς στον ασβέστη της σέντρας. Έστω, λοιπόν, ότι κάτοχος της μπάλας γινόταν ο Παπαζαχαρίας. Ποια ήταν η επόμενη κίνηση; Πάσα προς τα πίσω. Προσοχή: είναι αυτονόητο ότι η μπάλα, κατά τη διάρκεια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα θα γυρίσει και πίσω, αλλά το συγκεκριμένο μοτίβο που περιγράφω ίσχυε καθόλη τη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου. Είναι, όμως, προφανές: ο Παπαζαχαρίας δεν έχει οργανωτικές ικανότητες, ενώ οι απόπειρες του Πρίττα (Ολύμπιος Θεός) για κάθετο παιχνίδι ήταν αποτυχημένες. Ακόμα κι ο Καπετάνος που είχε επωμιστεί την ανάπτυξη, σπάνια έπαιρνε μπάλα κι όταν την είχε δεν ήξερε που να την μοιράσει. Η απόγνωση ήταν τόσο μεγάλη που μέχρι κι ο Σανκαρέ προσπάθησε να πάρει μέτρα στον άξονα και να φτιάξει παιχνίδι από πίσω. Επιπλέον, η οπισθοχώρηση του Καστίγιο έκλεινε την ομάδα στο τερέν της και το κυριότερο: δεν έδειχνε την παραμικρή διάθεση να βγει.

Από την άλλη πλευρά, ο Ολυμπιακός ήταν ορμητικός, επιθετικός, έπαιζε με ''κάτω την μπάλα'', είχε ικανοποιητικό transition game σε άμυνα και επίθεση και, δίχως να πιέζει έντονα, ψηλά ή παθιασμένα, ανάγκαζε τους παίχτες του Άρη σε εύκολα λάθη. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά τα εκμεταλλευόταν έξοχα. Για παράδειγμα, ο Λαζαρίδης έκανε όσα λάθη δεν έχει κάνει σε 1,5 χρόνο με την φανέλα του Άρη. Αντίθετα, ο Σανκαρέ ήταν πιο συγκεντρωμένος και ικανός, αλλά κι αυτός συνάντησε αρκετά προβλήματα, κυρίως από τις διαγώνιες και κάθετες πάσες του άρχοντα Ιμπαγάσα -για μια ακόμη φορά φαίνεται το μέγεθος της επίδρασης του Ιμπαγάσα στο παιχνίδι του Ολυμπιακού. Εντούτοις, και οι δυο κεντρικοί οπισθοφύλακες μετέτρεπαν το τόπι σε φλεγόμενο αστέρα. Για να φύγει η ευθύνη από πάνω τους και να απεγκλωβιστεί η άμυνα. Αλλά και πάλι: μέναμε προσκολλημένοι στο τερέν μας. Ούτε τσιμέντο ταχείας πήξης να μας έριχναν. Ο Σανκαρέ, λοιπόν, έστριβε σωστά και γρήγορα, αλλά συχνά είχε να αντιμετωπίσει δυο και τρεις αντιπάλους. Όπως ο Τσουκάνης, την πλευρά του οποίου επισκέφθηκαν οι Αμπτούν (ορεξάτος), Μιραλάς, Ντιόγκο και Τοροσίδης. Η επίθεση του Ολυμπιακού, έχοντας αυξομειούμενο πλάτος και φορτωμένη μεσαία γραμμή, πόνταρε στο αριστερό άκρο του αντιπάλου και δικαιώθηκε. Ο Τσούκανης, όντας εκτός περιοχής, είχε αρκετά προβλήματα στο ένας εναντίον ενός, ενώ στο μεγάλο κουτί μάρκαρε χώρο κι όχι κορμιά. Κι όλα αυτά χωρίς να πάρει μέτρα στην πλευρά (την σέντρα την περνούσε μόνο για να εκτελέσει πλάγιο άουτ). Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, τώρα κατάλαβα γιατί παίζει συνεχώς ο Μίτσελ. Έχει, όμως, και δυο ελαφρυντικά: πρώτον, τα κορδόνια του (τα έδενε συνεχώς) και δεύτερον, δεν πήρε βοήθειες από τους συμπαίχτες του. Πώς να αλληλοκαλύψει διαγώνια, όταν ο Ακόστα δεν γυρνούσε κι ο Λαζαρίδης αλλού πατούσε κι αλλού βρισκόταν; Επαναφέρω την κουβέντα περί λαθών εκ μέρους Λαζαρίδη. Η αποθέωση ήταν η φάση, στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου, που οδήγησε στην αποβολή του Σηφάκη και το πέναλτι υπέρ του Ολυμπιακού. Ένα λάθος που μας άφησε με εννιά παίχτες και μετουσιώθηκε σε εις βάρος μας γκολ. Ναι, εννιά παίχτες. Ξεκινήσαμε, βλέπετε, με δέκα. Ο Σολτάνι δεν μετράει. Έχω την εντύπωση ότι πιο πολύ έτρεξα εγώ από το καρεκλάκι που καθόμουν, παρά ο Αλγερινός. Τέλος πάντων.

Το πρώτο μέρος τέλειωσε με τον Μαρκάνο να βλέπει το ματς δωρεάν, τον Μέλμπεργκ, λόγω της τάσης του Καστίγιο προς την αριστερή πλευρά, να ακουμπάει κάποιες φορές μπάλα για να μην σκουριάσει και τον Μέγιερι να είναι θυμωμένος που δεν τον έπαιζαν ούτε τα ball boys. Μπορώ να πω με απόλυτη βεβαιότητα ότι ο Ολυμπιακός αποζημίωσε τον κόσμο του, κυριάρχησε στο γήπεδο, δεν αποσυντονίστηκε από το επιθυμητό αργό τέμπο των φιλοξενουμένων και εκμεταλλεύτηκε στο έπακρον τα λάθη του αντιπάλου. Και κάτι τελευταίο: ήταν φανερό, δοθέντος της δεδομένης απροθυμίας του Άρη να βγει μπροστά και της απομόνωσης του Καστίγιο, ότι ο Μοντέστο, ως κορυφή του αμυντικού τριγώνου μεταξύ του ιδίου και των Μέλμπεργκ-Μαρκάνο, περίσσευε. Οι Μακούν και Ιμπαγάσα, ευρισκόμενοι περίπου στο ίδιο ύψος, αλλά και οι γρήγορες επιστροφές των Τοροσίδη και Χολέμπας εξασφάλιζαν σε μεγάλο βαθμό την άμυνα -ίσως ο Βαλβέρδε ήθελε να πειραματιστεί εν όψει του αγώνα με τη Μέταλιστ ή απλά να πάει στα σίγουρα. Ένας Βαλβέρδε που δεν χρειάστηκε να επέμβει: η ροή του ματς τον βοήθησε σε αυτό. Εξάλλου, μια δουλεμένη ομάδα δεν χρειάζεται πάντα την καθοδήγηση από τον πάγκο, διότι ξέρει από πριν τι να κάνει και πως να λειτουργήσει.

Το δεύτερο μέρος δεν έκρυβε πολλές συγκινήσεις. Οι γηπεδούχοι, παίζοντας με την μηχανή στο ρελαντί, έπεσαν, ενώ οι φιλοξενούμενοι, φανερώνοντας μια χλιαρή διάθεση, ανέβηκαν κι ως εκ τούτου το παιχνίδι απέκτησε διαδικαστικό χαρακτήρα. Σε κάποια σημεία, μάλιστα, θύμιζε φιλικό αγώνα. Άρα, περνάμε στον επίλογο. Τι γεύση μου άφησε το ματς; Σπαταλήσαμε πάλι ένα ημίχρονο. Σε κάθε ματς, δηλαδή, που κρύβει εντάσεις, δυσκολίες και δύναμη, θα παίζουμε καθαυτόν τον τρόπο; Γιατί, όμως; Τι είχε στο μυαλό του ο Μασάδο; Την προστασία των Βελλίδη, Ούμπιντες και Φατί (πρακτικό βαρόμετρο) από κάρτες και τραυματισμούς; Ή μήπως έχει μετανιώσει την τακτική του αγώνα με τον Εργοτέλη, στον οποίο κατεβήκαμε με επιθετική διάθεση και παρουσιάσαμε πολύ καλή εικόνα, αλλά δεν μας έκατσε το αποτέλεσμα; Νταξ, η αποβολή του Σηφάκη και ο τραυματισμός του Ακόστα σαφώς επηρέασαν τα σχέδια και τις διορθωτικές κινήσεις του Μασάδο για το δεύτερο ημίχρονο, αλλά η εικόνα του πρώτου 45λέπτου ήταν αρκετά κάτω του μετρίου. Ήταν κακή. Σίγουρα, μια ήττα από τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη θεωρείται εντός προγράμματος. Ίσως πολύ απλά τηρήσαμε το πρόγραμμα. Αλλά, ρε παιδιά, θέλουμε να μπούμε play off; Ναι ή όχι; Θέλουμε να προσπαθήσουμε; Ναι ή όχι; Εκτός αν θεωρούμε ότι θα παίξουμε ούτως ή άλλως Ευρώπη, λόγω αποκλεισμών ορισμένων ελληνικών ομάδων από τις λίστες της Ουέφα. Και κάτι τελευταίο: αν το ματς το είχαμε όντως ξεγραμμένο, τότε να το λέγαμε και στους παίχτες για να προβούν στις ανάλογες δηλώσεις.

Υ.Γ.1 Είχα μια χαριτωμένη διαφωνία με έναν φίλο του Π.Α.Ο. για το ποιος έπαιξε χειρότερα: ο Άρης ή ο Παναθηναϊκός; Εκεί φτάσαμε. Όπως στην πολιτική. Που δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο. Ο Τζέφρυ έσωσε την Ελλάδα πολλάκις: το ίδιο θα κάνει κι ο Αντωνάκης. Εκτός αν πεταχτεί από την κουρτίνα ο Καρατζαφέρης. Πάντως, το κίνημα της πατάτας καλά κρατεί. Τους έχει ξεφτιλίσει όλους. Όλους!

Υ.Γ.2 Εύχομαι καλή επιτυχία στον Ολυμπιακό για τη ρεβάνς με τη Μέταλιστ. Μπορεί να προκριθεί.

Υ.Γ.3 Είναι κομματάρα ή είναι ιδέα μου;