Συναρπαστικές μάχες

Όλοι μιλάνε για το θαύμα του Α.Π.Ο.Ε.Λ. Στην πραγματικότητα δεν υφίσταται θαύμα. Όλα, ή έστω τα περισσότερα, έχουν κυλίσει βάσει προγράμματος και σχεδίου. Απλά, επειδή οι περισσότεροι αδυνατούν να το αντιληφθούν ή να το παραδεχτούν, θεωρούν ότι η κυπριακή ομάδα έχει μεγάλο πάτο. Στην πραγματικότητα αυτό που διαθέτει, και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό, ονομάζεται πίστη -ναι, υπάρχουν ομάδες, όσο παράξενο κι αν ακούγεται σε κάποιους, οι οποίες δουλεύουν μεθοδικά με υλικά που ορισμένοι έκριναν ως ανεπαρκή. Δεν θα τοποθετήσω τους οπαδούς σε αυτή την κατηγορία. Οι οπαδοί πρέπει να διακατέχονται από πίστη, ανεξαρτήτως συνθηκών και καταστάσεων. Κι όταν γράφω πίστη δεν εννοώ κάτι Θείο -μην παρεξηγηθούμε. Ο Α.Π.Ο.Ε.Λ. σε τι πιστεύει; Στην ομοιογένεια; Στην άγνοια κινδύνου; Δεν το έχω σπουδάσει ακόμα. Ίσως στον χρόνο. Ας μην ξεχνάμε ότι η συγκεκριμένη ομάδα δουλεύει και δουλεύεται επί 2,5 χρόνια. Εξωπραγματικός χρονικός ορίζοντας για τα δικά μας δεδομένα. Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι δεν υπερεκτιμούν τις δυνατότητές τους. Η ομάδα του Γιοβάνοβιτς δρα σαν τακτικός χαμαιλέοντας. Προσαρμόζεται, ανάλογα με την έδρα, στον εκάστοτε αντίπαλο και προσπαθεί, αναπληρώνοντας την τεχνική ανεπάρκεια με το πάθος, την ομαδικότητα και τον τακτικό ρεαλισμό, να κλέψει το αποτέλεσμα. Και το καταφέρνει με αξιοθαύμαστο τρόπο. Και μάλιστα, παίζοντας ποδόσφαιρο (αναμονής). Με συχνές και ακριβείς αλληλοκαλύψεις, γρήγορες επιστροφές, αντεπιθέσεις, συσπείρωση γραμμών, ελαχιστοποίηση ρίσκων. Αυτό μπορεί, αυτό παίζει. Και ναι, υπάρχει και σκοπιμότητα. Η σκοπιμότητα, όμως, διαθέτει πολλές πτυχές και δεν είναι όλες καταδικαστέες. Δεν ξέρω τι θα συμβεί στην επόμενη σελίδα του ευρωπαϊκού παραμυθιού, αλλά το λέει η καρδούλα τους.

Όπως το έλεγε και η καρδούλα του Μάνσταϊν (στρατιωτική ιδιοφυΐα), ο οποίος, στις 15 Μαρτίου του 1942, παρόμοια εποχή με τη σημερινή, με μια ξαφνική και ορμητική αντεπίθεση, ανακατέλαβε το Χάρκοβο από τους Σοβιετικούς. Το συγκεκριμένο γεγονός πρόσθεσε αρκετούς κόκκους άμμου στην ασθμαίνουσα επιθετική πρωτοβουλία των Γερμανών και έδωσε την δυνατότητα στον Χίτλερ να ποντάρει -ανεπιτυχώς τελικά- στην αρματομαχία του Κουρσκ, τον Ιούλιο του 1943. Η τακτική ισοπαλία στο Κουρσκ, σήμανε στρατηγική ήττα. Ίσως έφταιγε το τερέν του μετώπου και οι καιρικές συνθήκες. Όπως στο Χάρκοβο του 2012. Όπου μας έπρηξαν τα καλαμπαλίκια με το χόρτο και το κρύο. Λες και οι Ουκρανοί έπαιζαν σε άλλο γήπεδο και με διαφορετικές καιρικές συνθήκες. Τέλος πάντων. Αυτό, πάντως, που δεν γνωρίζω είναι το αν οι στρατιώτες του Στρατάρχη Μάνσταϊν είχαν παρόμοια αγωνιστική συμπεριφορά με κάποιους παίχτες του Ολυμπιακού. Υποθέτω πως όχι. Ίσως πρέπει να ρωτήσουμε τον Ορμπάιθ. Ο Βάσκος δεν ανέβαζε την ομάδα ψηλά, δεν έπαιζε κάθετο ποδόσφαιρο και δεν έκοβε. Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπω κόφτη να μην κόβει. Αλλά είναι η πρώτη φορά που βλέπω αμυντικό χαφ να μην ιδρώνει και να μην λερώνει την φανέλα. Ο Φουστέρ, για παράδειγμα, που έπαιζε, υποτίθεται, έξω δεξιά, μοχθούσε στο γήπεδο. Το ίδιο ίσχυε και για τον Μανιάτη που αδυνατούσε να προωθήσει την μπάλα στην εμπροσθοφυλακή, αλλά τουλάχιστον έτρεχε πάνω, κάτω και πλαγίως. Αντίθετα, οι Τζιμπούρ και Μιραλάς έτρεχαν μόνο με την φαντασία τους. Συμπεριφέρονται λες και παίζουν Pro στο Playstation. Προκλητικοί ποδοσφαιριστές. Αν μπορείς να τους αποκαλέσεις τέτοιους. Όσο για τον Μακούν, έχω να του πω ένα μεγάλο μπράβο, διότι καταφέρνει σε κάθε εμφάνισή του να ρεζιλεύει τους δημοσιογράφους που προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι ήρθε ο κλώνος του Φερνάντο Ιέρο. Το ρεζουμέ είναι ότι για να παίξεις ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, χρειάζεσαι απαραίτητα κατοχή μπάλας. Και για να έχεις -σε αυτό το επίπεδο- κατοχή μπάλας, χρειάζεσαι απαραίτητα κάποιον παίχτη που να φέρει τα τεχνικά χαρακτηριστικά του Ιμπαγάσα. Ακόμα καλύτερα τον ίδιο τον Ιμπαγάσα και το κύρος του. Επομένως, η πίστη στο πλάνο, ήτοι το αγωνιστικό σχέδιο, δεν απέδωσε καρπούς. Η απόδειξη έγκειται στο ότι η μοναδική δράση που κόπασε την, έστω και φλύαρη, επιθετικότητα της Μέταλιστ, ήταν το -κόντρα στη ροή του παιχνιδιού- γκολ του Ολυμπιακού κι όχι η  εκ πεποιθήσεως τακτική συμπεριφορά. Μάλιστα ακόμα και μετά την επίτευξη του τέρματος, δεν άλλαξε το οτιδήποτε στο παιχνίδι του Ολυμπιακού. Άκυρο. Άλλαξε η απόδοση του Αβραάμ: κατέστη έτι υψηλότερη. Ως εκ τούτου, ο Αβραάμ είναι ο Μ.Ο.Μ. -ο τίτλος του M.V.P. ανήκει στον Φουστέρ: μπορεί να είχε πιει το φίλτρο της εξαφάνισης, αλλά η ενέργειά του άλλαξε τα δεδομένα του ματς. Και όχι, αρνούμαι να δεχτώ ότι η ομάδα, ελέω Βάσκου, φοβήθηκε την πολυδιαφημισμένη επίθεση των Ουκρανών. Αν ο Βαλβέρδε φοβήθηκε το οτιδήποτε, αυτό ηταν η ομάδα του και τίποτα άλλο. Η εμφάνιση, λοιπόν, κυμάνθηκε σε φτωχά επίπεδα. Η νίκη, όμως, στο Χάρκοβο ήταν σημαντικότατη: όπως η ανακατάληψη της πόλης από τον Μάνσταϊν.

Αντίθετα, η ομάδα του Μπιέλσα, η Π.Α.Ε. με την  αξιοθαύμαστη εταιρική κουλτούρα, η απολαυστική Μπιλμπάο, πιστεύει στην τακτική πληρότητα.  Ο Ιραϊθόθ πρόσθετε σιγουριά κάτω από τα δοκάρια. Ο Σουσαέτα εφορμούσε από τα μετόπισθεν και μετατρεπόταν σε κρυφό κυνηγό. Ο Ιραόλα επέλαυνε από τη δεξιά πτέρυγα. Ο Χάβι Μαρτίνεζ, είτε ως κεντρικός αμυντικός είτε ως αμυντικός χαφ, ενεργούσε ως play maker. Ο Σαν Χοσέ πρόσθετε σθένος στην αμυντική γραμμή. Ο Ντε Μάρκος κινούταν συνεχώς στην πλάτη της άμυνας. Ο Γιορέντε, λειτουργώντας ως target man, ορίστηκε ως ο επίσημος εκτελεστής. Και ο Μουνιαΐν, ένα ταλέντο που βρίθει με ποδοσφαιρικό θράσος, ορμώμενος από την αριστερά πλευρά, μπέρδευε τους αντιπάλους, προσωπικούς και μη. Οι Βάσκοι, λοιπόν, παρουσιάστηκαν εξόχως σοβαροί και προσηλωμένοι. Δεν πρέπει να προξενεί έκπληξη: πρόκειται για πάγια αγωνιστική νοοτροπία της φετινής Μπιλμπάο. Ακόμα και μετά το τέρμα του Ρούνεϊ έδειξε ανεπηρέαστη και αποφασισμένη να απλώσει το παιχνίδι της. Από την άλλη πλευρά, η Μάντσεστερ αμυνόταν αποκλειστικά στο δικό της τερέν, κυνηγούσε την κόντρα και πόνταρε σε κάποιες εμπνεύσεις του Ερνάντεζ. Είμαι βέβαιος ότι ο τσίχλας προβληματίστηκε σφόδρα, ειδικά στο ανασταλτικό κομμάτι: οι παίχτες της Μπιλμπάο έφτιαχναν φάσεις κυριολεκτικά όποτε γούσταραν. Το πρόβλημα των Άγγλων, πλην του επιθετικού οργασμού των φιλοξενουμένων, εντεινόταν κι από την φτωχή απόδοση ορισμένων παιχτών. Ο Ρούνεϊ μπορεί να χρίστηκε σκόρερ, αλλά βρισκόταν φανερά εκτός παιχνιδιού, ο Παρκ δεν πρόλαβε να δει τι χρώμα είχε η μπάλα, τα ακραία μπακ έτρεχαν και δεν έφταναν, ενώ οι Έβανς και Σμόλινγκ παρέταξαν δύναμη, αλλά όχι μυαλό. Συν τοις άλλοις, οι πτέρυγες ήταν εξαφανισμένες: η ομάδα, παρόλο που προτίμησε την κόντρα και ακολουθώντας, έστω και  κάπως μπερδεμένα, το 4-4-2, διέθετε ελάχιστο πλάτος στο γήπεδο. Την φρεσκάδα, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, την χάριζε ο ποδοσφαιρικά ηλικιωμένος Γκιγκς. (Ανοίγω παρένθεση.) Πραγματική σημαία. Πιθανολογώ ότι ο Γκιγκς υφίσταται τόσα χρόνια στο μηχανισμό του οργανισμού, διότι ο ίδιος ο προπονητής του αποτελεί σημαία της ομάδας. Είναι πολύ σημαντικό για τον εκάστοτε προπονητή να έχει υπό την εξουσία του παίχτες που τους καταλαβαίνει και τον καταλαβαίνουν. Να έχει παίχτες που πλένουν τα δόντια τους με την ίδια οδοντόβουρτσα. Το ίδιο ισχύει και για τον Σκόουλς. (Κλείνω παρένθεση.) Και για να σφυρίξουμε τη λήξη του άρθρου: η Μπιλμπάο, αφού ολοκλήρωσε την ανατροπή του σκορ και έριξε τον μεταβολισμό του παιχνιδιού, πήρε μια μέγιστη, τεράστια νίκη και πλέον, παρά την αναμενόμενη πίεση της Μάντσεστερ στη ρεβάνς, φλερτάρει με κάτι παραπάνω από μια πρόκριση. Αναμένεται συναρπαστικό παιχνίδι στο θρυλικό Σαν Μαμές. Και όχι, δεν εκπλήσσομαι, ούτε από τη νίκη μήτε από την εμφάνιση.

Υ.Γ.1 Πρώτη φορά -και ελπίζω τελευταία- παρατηρώ επαγγελματία τερματοφύλακα να προσπαθεί να αποκρούσει, ή να μπλοκάρει, ή να κλείσει το οπτικό πεδίο του σουταδόρου, γυρνώντας με την πλάτη προς την μπάλα. Αναφέρομαι στον Ουκρανό τερματά της Μέταλιστ. Απίστευτα πράγματα.

Υ.Γ.2 Το σφάλμα (χέρι) του Ντε Μάρκος στις καθυστερήσεις, αναπτέρωσε τις όποιες (λιγοστές;) ελπίδες των Άγγλων. Απαρηγόρητος θα είναι ο Βάσκος. Εγώ, αν βρισκόμουν στη θέση του, θα ήμουν.

Υ.Γ.3 Ό Άρης, προς απογοήτευση πολλών, κέρδισε την υπόθεση Κάμπορα. Κι αντί, όλοι αυτοί που έλεγαν την μαλακία τους, να βγουν να ζητήσουν συγγνώμη, κάθονται και ζητάνε και τα ρέστα. Δεν πιανόμαστε από πουθενά. Είμαστε για λύπηση. Δεν αναφέρω την απόφαση, επειδή με νοιάζει η δικαίωση από το CAS. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι χάθηκε ένας πολύ καλός επιθετικός. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά χάθηκε κι ο αντικαταστάτης του, ο Ρουίζ.

Υ.Γ.4 Τάδε έφη Κώστας Καίσαρης: «Στην Ελλάδα όλοι έχουνε μάθει να υποδύονται ρόλους. Να εμφανίζονται σαν κάτι το διαφορετικό απ' αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Σαν τους τραβεστί. Που φοράνε γυναικεία ρούχα, βάζουνε περούκα και κραγιόν, τακούνια και νάιλον κάλτσες και υποδύονται τις γυναίκες. Αυτό ακριβώς γίνεται στα υψηλά κλιμάκια της κοινωνίας. Στην κορυφή της πυραμίδας. Οι πολιτικοί υποδύονται τους σωτήρες της χώρας. Ο Βενιζέλος ότι αγωνίζεται για να σώσει την πατρίδα. Ο Λοβέρδος για την Υγεία κι η Αννούλα του χιονιά χθες για την Παιδεία και σήμερα για την Ανάπτυξη. Για το καλό της Ελλάδας βιάζεται να γίνει πρωθυπουργός ο Σαμαράς. Οι πολιτικοί υποδύονται τους σωτήρες. Οι επιχειρηματίες τους φιλάνθρωπους που κάνουνε δωρεές και φτιάχνουνε εκκλησίες και νοσοκομεία. Οι παράγοντες του ποδοσφαίρου ότι αγωνίζονται για το 50-50. Οι δημοσιογράφοι ότι υπηρετούν την αλήθεια και πάει λέγοντας».

Υ.Γ.5 Τα χρόνια πέρασαν. Στην σκηνή σέρνεται. Με το ζόρι περπατάει. Δεν μπορεί να εκφέρει λόγο. Χρειάζεσαι μεταφραστή για να καταλάβεις τι λέει. Δεν σταματάει, όμως. Συνεχίζει ακάθεκτος. Βρήκε τον αντικαταστάτη του Zakk Wylde, στο πρόσωπο του Έλληνα Gus G, του κιθαρίστα των Firewind. Και βάζει μπρος για νέες κατακτήσεις.