Δείγματα πραγματικού ποδοσφαίρου

Ο προπονητής της Βαλένθια, Ουνάι Έμερι, προτίμησε, σε αντίθεση με τα ποδοσφαιρικά χαρακτηριστικά της ομάδας, να ακολουθήσει μια αμυντικογενή τακτική, ένα ποδόσφαιρο αναμονής θα έλεγα, και να παίξει την κόντρα. Το αποτέλεσμα, αλλά και η εμφάνιση, τον δικαίωσαν. Οι φιλοξενούμενοι παρατάχθηκαν με ''κοντά τις γραμμές'', μικρό πλάτος και μοναδικό προωθημένο τον Σολδάδο. Απεγκλώβιζαν ανώδυνα την μπάλα από την περιοχή τους και με όπλο το πολύ καλό passing game, κούραζαν τους αντιπάλους τους και έριχναν τον μεταβολισμό του παιχνιδιού. Προσοχή: επαναλαμβάνω ότι το τακτικό πλάνο υιοθετούσε το passing game, ήτοι κοντές και συρτές πάσες, κι όχι ατομιστίες ή μακρινές μπαλιές. Ωστόσο, η Βαλένθια δεν ήταν επικίνδυνη: αφενός μεν οι παίχτες του Έμερι δεν έδειχναν ιδιαίτερη διάθεση για επίθεση, αφετέρου δε το αμυντικό transition game των γηπεδούχων βρισκόταν σε ικανοποιητικά επίπεδα -κομβικό σημείο έπαιξαν τα αρκετά φάουλ εις βάρος της Βαλένθια, προφανώς για να κόψει τον ρυθμό της Μπιλμπάο. Από την άλλη πλευρά, οι Βάσκοι είχαν μια χλιαρή πρωτοβουλία, αναπτυσσόντουσαν κάθετα, έπαιρναν βοήθεια από τους ακραίους, αλλά είχαν πρόβλημα στην δημιουργία ξεκάθαρων φάσεων: ήταν φανερό ότι οι απουσίες των Γιορέντε και Τοκέρο στοίχισαν, με τους Ντε Μάρκος και Σουσαέτα να αδυνατούν να ανταποκριθούν εναλλάξ σε ρόλο target man. Όλα, επομένως, έδειχναν ότι το πρώτο ημίχρονο θα έληγε ισόπαλο, χωρίς τέρματα (κλισέ). Φευ! Ο Σαν Χοσέ, βλέπετε, είχε αντίθετη άποψη. Υποθέτω ότι δεν έφαγε όλο το φαγητό του κι ως εκ τούτου η πάσα που επιχείρησε προς τον τερματοφύλακα δεν έφτασε ποτέ: ο Σολδάδο τρούπωσε, τσίμπησε, ντρίμπλαρε και πλάσαρε. Κι όλα αυτά με τον Πάμπλο Ερνάντεζ, όντας ανίκανος να κινηθεί με ή χωρίς την μπάλα, να μένει απλή αναφορά στο φύλλο αγώνος.

Το δεύτερο μέρος αποδείχτηκε ακόμη χειρότερο για τους γηπεδούχους. Εντούτοις, παρά την ψυχολογική κατάπτωση από το λάθος του Σαν Χοσέ, στο ξεκίνημα του ημιχρόνου και για περίπου δέκα λεπτά, οι παίχτες του Μπιέλσα πίεσαν έντονα τους Τοπάλ και Παρέχο στα χαφ, πήραν μέτρα και πάτησαν περιοχή, έχοντας τον Μουνιαίν ως κύριο εκφραστή. Και ξαφνικά, οι ''Νυχτερίδες'', στο 57' λεπτό, πάλι με τον Σολδάδο, κόντρα στη ροή του ματς, διπλασίασαν τα τέρματά τους. Από εκείνο το σημείο και έπειτα, η Βαλένθια, έχοντας την ψυχολογία του προβαδίσματος και την ασφάλεια των δυο τερμάτων, ανέβασε τις γραμμές της και άρχισε να σφίγγει τον κλοιό -ο καλύτερος τρόπος άμυνας λέγεται κυκλοφορία μπάλας. Η συγκεκριμένη δράση εντάθηκε έτι περισσότερο μετά την αποβολή του ιδιαίτερα δραστήριου Ιραόλα στο 66' λεπτό. Η πρωτοβουλία των κινήσεων εκ μέρους της Βαλένθια, επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά την ποιότητα του Χάβι Μαρτίνεζ. Με σωστές τοποθετήσεις, έξυπνες πάσες και γρήγορες επεμβάσεις κουμάνταρε την αμυντική λειτουργία και έδειξε ότι μπορεί να διαχειριστεί την πίεση, αλλά ήταν φύσει αδύνατο να καλύψει σε βάθος τα κενά του άξονα -η απόδοση των Ιτουράσπε, Ερέρα, Ντε Μάρκος και Σουσαέτα κυμάνθηκε σε φτωχά επίπεδα. Και το παιχνίδι έληξε με τον Σαν Χοσέ να χαρίζει άλλο ένα γκολ στον Σολδάδο· αυτή τη φορά με πέναλτι. Ο Έμερι ήταν ευχαριστημένος. Όπως δήλωσε κι ο ίδιος: «Είχαμε πολύ υπομονή μέχρι να πάρουμε τον έλεγχο του παιχνιδιού. Η αποβολή του Ιραόλα μας βοήθησε να κυριαρχήσουμε στο γήπεδο. [...] Αυτή η νίκη μας δίνει πραγματικά μια ώθηση αυτοπεποίθησης». Η Βαλένθια, λοιπόν, είχε ελαφρώς μικρότερη κατοχή μπάλας, αλλά εκμεταλλεύτηκε τα λάθη του Σαν Χοσέ, αξιοποίησε τις απουσίες των Γιορέντε και Τοκέρο και δημιούργησε περισσότερες φάσεις: το ποδόσφαιρο αναμονής βγήκε νικητής.

Κι από το Σαν Μαμές πάμε στη Λίλλη, όπου η τοπική ομάδα, η Λιλ, τέθηκε αντιμέτωπη με τη Βαλενσιέν. Το πλάνο του Ρούντι Γκαρσία στα εντός έδρας ματς είναι πολύ απλό: τοποθετεί τον Μαβουμπά μπροστά από τα κεντρικά μπακ και δίνει εντολή να φτάνει η μπάλα στον Αζάρ. Το πρώτο τρικ έχει ως αποτέλεσμα την ασφάλεια των ευάλωτων Μπεριά και Σετζού και την απελευθέρωση του Πεντρετί και του Μπαλμόν. Ο μεν Πεντρετί επιβλέπει την οργάνωση και την ανάπτυξη της ομάδας, ο δε Μπαλμόν τρέχει σαν μαινόμενος ταύρος στον άξονα και ισοπεδώνει τα πάντα όλα. Μέχρι και κρυφός επιθετικός μετατρέπεται. Το δεύτερο τρικ συνεπάγεται την προώθηση των ακραίων μπακ. Πράγματι οι Ντεμπουσί και Ντινιέ έτρεξαν παράλληλα με τον ασβέστη, άλωσαν τον χώρο ευθύνης τους και πλαγιοκόπησαν τον αντίπαλο. Και κάπου εδώ φτάνουμε στον Αζάρ, ο οποίος στα χαρτιά έπαιζε έξω δεξιά. Ο Βέλγος είναι soft παίχτης, αλλά τεχνίτης, γρήγορος, εκρηκτικός, ντριμπλέρ, ασισταδόρος, διεμβολιστής. Δοκιμάζει τα ποδάρια του και του αρέσει να αλλάζει πλευρές. Αυτό ακριβώς έκανε και χθες. Κάθε φορά, λοιπόν, που άλλαζε πλευρά, ο Ντε Μέλο συνέκλινε προς τον άξονα για να πατήσει περιοχή και το απέναντι ακραίο μπακ ανέβαινε για να εξισορροπήσει το ομολογουμένως μεγάλο πλάτος, να ασκήσει θεωρητικό πρέσινγκ στην αμυντική γραμμή της Βαλενσιέν και να διαχειριστεί την αδύνατη πλευρά. Κι όταν οι φιλοξενούμενοι σήκωναν την μπάλα στον αέρα, θέλοντας να βγουν στην κόντρα, τότε ερχόταν ο Μαβουμπά και, είτε λειτουργώντας σαν σύρτης είτε ως τρίτο σέντερ μπακ, καθάριζε τη φάση. Η ουσία είναι οι πρωταθλητές έπαιξαν ακριβώς ως πρωταθλητές: σάρωσαν τον αντίπαλο και έσπειραν τον πανικό στην άμυνα του Πενετό. Κυριάρχησαν στην μεσαία γραμμή, είχαν μεγάλη κατοχή, ήταν πανίσχυροι στον αέρα και νικητές στις προσωπικές μονομαχίες. To 4-0 ήταν αναμενόμενο και λογικό. Ακόμα και με τις εξωτερικές αλλαγές του Γκαρσία, η ομάδα δεν έχασε ίχνος της ορμητικότητάς της: η Λιλ ήταν επιθετική καθόλη την διάρκεια του ματς. Όσοι είδαν το παιχνίδι, πρέπει να έμειναν λίαν ευχαριστημένοι. Το ίδιο κι ο Μαντσίνι που παρακολουθούσε από τις κερκίδες του γηπέδου τον Αζάρ.

Υ.Γ.1 Για το Άρης - Ο.Φ.Η. μην περιμένετε ανάρτηση. Στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος. Εντούτοις, έχω αναφέρει πολλάκις ότι στο τρέχον χρονικό σημείο, σημασία έχουν τα αποτελέσματα κι όχι οι εμφανίσεις. Οι Κόντης και Αθανασιάδης το γνωρίζουν καλύτερα -πού είναι τα λεφτά, κύριοι; Οφείλω, όμως, να εστιάσω στην περίπτωση του Γιαννώτα. Έχω αναφερθεί στο πρόσφατο παρελθόν για το συγκεκριμένο θέμα και ελπίζω να μην με απασχολήσει εκ νέου. Δεν ξέρω ποιος έχει αναλάβει την προστασία του και ποιος υποδύεται τον μέντορά του, αλλά είναι προφανές ότι κάτι δεν τσουλάει καλά. Ο ποδοσφαιριστής διαθέτει ορισμένες δυνατότητες και ξεκάθαρο potential, αλλά πρέπει να δουλέψει (και) νοητικά. Το σύστημα του Άρη δεν έχει ανάγκη τους ψευτοτσαμπουκάδες και τις μαγκιές του κώλου, αλλά γνήσιο ποδοσφαιρικό τσαμπουκά και αγωνιστικό πάθος. Όπως οι πολίτες της Ελλάδας χρειάζονται κρίση, λογική και ήθος.

Υ.Γ.2 Ξέσπασε ο Χρήστος Ταπούτος μετά το τέλος του αγώνα με το Μαρούσι. Και δικαίως. Με αφορμή την μετάβαση της αποστολής του Άρη με λεωφορείο προς την Αθήνα, δήλωσε: «Ελπίζουμε να μην μας ζητηθεί να πάμε κολυμπώντας στη Ρόδο, αν αντιμετωπίσουμε στα πλέι οφ τον Κολοσσό!».

Υ.Γ.3 Από το πρώτο στούντιο άλμπουμ, ''το Alice in Hell'', των Καναδών Annihilator, που κυκλοφόρησε το 1987, ακούμε και απολαμβάνουμε το ομώνυμο τραγούδι. Ο Jeff Waters είχε κέφια.