Ευρωπαϊκά παραμύθια

Το έχω γράψει πολλές φορές: είναι ψυχολογικά σημαντικό, όταν παίζεις εκτός έδρας, να ξέρεις ότι και γκολ να δεχτείς δεν αλλάζει κάτι, διότι πάλι ένα τέρμα χρειάζεσαι. Η Ουντινέζε, έχοντας αποτυπώσει την ουσία της παραπάνω άποψης με πυρωμένο σίδερο στο μυαλό της και παίζοντας ως γνήσια ιταλική ομάδα, κατάφερε να πάρει την νίκη και κατ' επέκταση την πρόκριση. Το 0-0 του πρώτου αγώνα κρίνεται ως άκρως ύπουλο αποτέλεσμα κι ως εκ τούτου η διαχείριση του αποψινού ματς έπρεπε να είναι ιδανική -αλλά τι σημαίνει ιδανική; Εν προκειμένω, να εξαργύρωνε νωρίς την επιθετικότητά του και να πετύχαινε ένα γκολ που τόσο πολύ χρειαζόταν -το παιχνίδι αναμονής, ειδικά μέσα στην Τούμπα, δεν του ταιριάζει. Εντούτοις, δεν μπορώ να καταλογίσω ευθύνες στον Μπολόνι. Ο Ρουμάνος, με δεδομένα τα προβλήματα της ομάδας, έχει διατηρήσει την αγωνιστική ετοιμότητα της ομάδας στο έπακρον. Οι Ιταλοί, όμως, είναι πιο ποιοτικοί, πιο μοντέρνοι τακτικά, χτύπησαν τον Π.Α.Ο.Κ. στα ευαίσθητά του σημεία (στημένα, ταχύτητα, τεχνική ανεπάρκεια αμυντικής γραμμής, αντοχή) και μετά περίμεναν απλά τον διαιτητή να σφυρίξει την λήξη. Κατάφεραν, βλέπετε, να πετάξουν δυο γκολ στο πρώτο 15λεπτο και να αποσυντονίσουν πλήρως τον Π.Α.Ο.Κ. Ελπίζω -επιτέλους!- να μάθουμε ότι ένα γκολ από μόνο του δεν σημαίνει τίποτα: απλά αλλάζει το νούμερο στο μάτριξ του γηπέδου. Παίζει τεράστιο ρόλο πως μπαίνει το γκολ και σε ποιο χρονικό σημείο αυτό επιτυγχάνεται. Οφείλουμε, δηλαδή, να κατανοήσουμε τις ψυχολογικές επιβαρύνσεις και τις αγωνιστικές επιπτώσεις που προκύπτουν -αυτές είναι οι πραγματικές πληγές. Και το κυριότερο: να μάθουμε να τις ξεχωρίζουμε από την τεχνική ή τακτική ανεπάρκεια. Έτσι, όταν ο Κρέσιτς λειτουργεί σαν κλώνος του Τζόρβα, μη μπορώντας να απομακρύνει ικανοποιητικά την μπάλα, ας μην στεκόμαστε αποκλειστικά στην ανωτερότητα της Ουντινέζε. Οι Π.Α.Ο.Κ.τσήδες, πάντως, δεν νομίζω ότι τα έβαψαν μαύρα. Η ομάδα, τηρουμένων των αναλογιών, φλέρταρε με την πρόκριση στους 16, έβγαλε κάποια μύρια, μάζεψε αρκετούς βαθμούς για την ομάδα και τη χώρα, ενώ, παράλληλα, έβγαλε γνήσιο ποδοσφαιρικό τσαμπουκά και αποκόμισε ισχυρές δόσεις ηρωισμού με αποκορύφωμα το ματς του Λονδίνου. Τέλος, το ευρωπαϊκό παραμύθι του ΠΑ.Ο.Κ. ξεχείλιζε από την ελπίδα της πρόκρισης.

Αντίθετα, το ευρωπαϊκό παραμύθι του Ολυμπιακού ξεχειλίζει από την πίστη στο πλάνο. Ο Βαλβέρδε, είτε αντιμετωπίζει την Ελπίδα Σαππών, είτε τον Άρη, είτε την Άρσεναλ, ακολουθεί το δικό του πλάνο. Δεν λογαριάζει τις φυλλάδες, δεν υπολογίζει τα θέλω των οπαδών και -το πιο σημαντικό- αφήνει τον αντίπαλο να προσαρμοστεί πάνω του. Αυτό δείχνει ότι διδάσκει συγκεκριμένο αγωνιστικό σχέδιο, όπως την πίεση στο τερέν του αντιπάλου ή το σχέδιο ανάπτυξης με ''την μπάλα κάτω'', και μεταλαμπαδεύει πνεύμα ανωτερότητας στους παίχτες του. Μοναδική εξαίρεση σε απόλυτο βαθμό, αποτελεί το εντός έδρας ματς του Ολυμπιακού με αντίπαλο την Μαρσέιγ. Ένα ματς, στο οποίο ο ίδιος ο Βαλβέρδε έκρινε ότι ο Ολυμπιακός ήταν ανέτοιμος. Πράγματι ήταν, αλλά σε αυτό φέρει ευθύνη εκείνος και μόνον εκείνος. Όπως ακριβώς ευθύνεται και στα υπόλοιπα παιχνίδια, ευρωπαϊκά και μη, κερδισμένα και μη. Δανείζομαι μια πρόταση που έγραψα για τον Μπολόνι, ώστε να την αποδώσω στον Βαλβέρδε: «Μπορεί να επιμένει σε κάποιες αγωνιστικές συνιστώσες, αλλά δεν πρόκειται για εμμονές: όταν έχω να αντιμετωπίσω έναν κανονικό προπονητή, καταλαβαίνω και αντιλαμβάνομαι ότι αυτό που οι περισσότεροι αποκαλούν ''εμμονή'', μεταφράζεται ως ατέλεια του πλάνου -αλίμονο, αν τα πλάνα και τα σχέδια ήταν χωρίς ατέλειες». Απόψε, λοιπόν, ο Ολυμπιακός του πρώτου ημιχρόνου ήταν ακριβώς αυτό που περιμέναμε: ο Μιραλάς έτρεχε με την μπάλα, ο Τζιμπούρ χωρίς αυτήν, ο Ιμπαγάσα οργάνωνε, τα ακραία μπακ τρέχανε στον ασβέστη και οι κεντρικοί οπισθοφύλακες έκοβαν ότι υπήρχε στην εμβέλειά τους. Κι όταν κάτι έβγαινε εκτός πεδίου δράσης ή βεληνεκούς, τότε ερχόταν ο Κάρολ και το κατέρριπτε. Μην περιμένετε να αποθεώσω τον Ιρλανδό -η υπερβολή είναι δουλειά των δημοσιογράφων και των επαγγελματιών οπαδών. Αν ζητάτε την γνώμη μου, ο Κάρολ, έπραξε αυτό που υποδηλώνει η ιδιότητά του: φύλακας του τέρματος. Το πιο σημαντικό στοιχείο που απελευθέρωσε ο Κάρολ, και μάλιστα άθελα του, λέγεται ηρωισμός. Αυτό ξύπνησε την κερκίδα κι αυτό αφύπνισε τον πάγκο και τους παίχτες στο δεύτερο μέρος. Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, προκρίθηκε στους 16 του πρώην Ουέφα και πραγματικά χαίρομαι, διότι τον βλέπω προετοιμασμένο για διάκριση. Για να το πετύχει, όμως, αυτό θα πρέπει να σκοράρει εκτός έδρας, όπως ακριβώς έκανε στο Καζάν. Ας μην ξεχνάμε ότι το μυστικό της Ατλέτικο Μαδρίτης στον δρόμο προς την κούπα, λεγόταν εκτός έδρας γκολ, αποφασιστικότητα και δίψα. Δεν υπονοώ, φυσικά, ότι ο Ολυμπιακός θα πάει για κούπα. Απλά δείχνω το μονοπάτι που περπατά η διάκριση -πρόκειται για σχετική έννοια. Στο χέρι του είναι να την μετατρέψει σε απόλυτη.

Κάπως έτσι, λοιπόν, δημιουργούνται οι ποδοσφαιρικές ιστορίες, γεννιούνται τα ευρωπαϊκά παραμύθια. Δεν σας κρύβω ότι ζηλεύω. Μου λείπει η αναμονή, η προσμονή, η δίψα, η ελπίδα, η ατμόσφαιρα. Δεν πειράζει. Γνωρίζω ότι η υπομονή αποτελεί μέγιστη αρετή, κι ως εκ τούτου θα περιμένω. Θα επιστρέψουμε. Μέχρι τότε, ο Π.Α.Ο.Κ. και ο Ολυμπιακός πρέπει να επανέλθουν στην σκληρή πραγματικότητα του ελληνικού πρωταθλήματος. Για τον μεν Π.Α.Ο.Κ. η προσήλωση θα είναι άμεση, αν και θεωρώ ότι θα συμβεί κάπως απότομα, ενώ για τον δε Ολυμπιακό τα πράγματα είναι πιο σύνθετα και ενδεχομένως προκύψουν επίπονα. Όπως λέει κι ο Λιακόπουλος: «Ο καιρός γαρ εγγύς».

Υ.Γ.1 Ο Χρίστο Στόιτσκοφ, παλαιά δόξα του ποδοσφαίρου και νυν προπονητής της Λίτεξ Λόβετς, με αφορμή το επερχόμενο φιλικό παιχνίδι με τον Άρη, δήλωσε: «Κρίση; Ποια κρίση; Την άκουσα, αλλά δεν τη βλέπω. Σε μια χώρα που υπάρχει οικονομική κρίση, τα πράγματα θεωρώ ότι είναι πολύ διαφορετικά σε όλους τους χώρους. Τα μπουζούκια τα είδα γεμάτα, το κέντρο της πόλης γεμάτο από καταναλωτές, τα μαγαζιά όλα γεμάτα και όλοι οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από αυτοκίνητα».

Υ.Γ.2 Στα πλαίσια της σύσκεψης για τον στημένο και αρρωστημένο τελικό κυπέλλου μπάσκετ, έπεσα πάνω στο παραλήρημα του Θανάση Γιαννακόπουλου. Δεν μπορούσα να κρύψω την θλίψη μου. Πραγματικά άθλιος. Πανάθλιος, για την ακρίβεια.

Υ.Γ.3 Ολοκληρώθηκε η γενική συνέλευση της Λέσχης Φίλων Άρη. Έχω την αίσθηση ότι, αντί να απαντηθούν ερωτήματα και να λυθούν απορίες, δημιουργήθηκαν νέα θέματα προς επίλυση. Ο Γιώργος Τότσικας αναφέρει αρκετά από αυτά.

Υ.Γ.4 Κάθε άρθρο του Κώστα Καίσαρη είναι απολαυστικό: «Τα ρούχα του σκίζει ο Λοβέρδος: ''Κανένας απ' αυτούς που ψήφισαν όχι στο µνηµόνιο, δεν πρέπει να µπει στα ψηφοδέλτια''. Τα ίδια και ο πρώην εργατοπατέρας Πρωτόπαπας. Όπως και στη Νέα Δηµοκρατία. Όλοι βάζουν βέτο να µείνουν εκτός ψηφοδελτίων οι αντιµνηµονιακοί και να µην επιστρέψουν. Κι είναι απλό. Μόλις και µετά βίας ξεπερνάει το 20% η Νέα Δηµοκρατία και το 10% το ΠΑΣΟΚ. Σφαγή θα γίνει εκλογές. Ειδικά στο ΠΑΣΟΚ. Τα τρία τέταρτα της σηµερινής κοινοβουλευτικής οµάδας θα µείνουν απ' έξω. Αν, λοιπόν, γυρίσουνε πίσω οι διαγραφέντες, θα βγούνε µε τα µπούνια. Αυτούς θα σταυρώσει ο κόσµος. Με τους µνηµονιακούς υποψηφίους να την έχουν πουτσίσει για τα καλά. Γι' αυτό κι ο Λοβέρδος βράζει φασόλια να µη γυρίσει κανένας πίσω. Δεν είναι θέµα αρχών. Είναι θέµα προσωπικής επιβίωσης».

Υ.Γ.5 Η ονομασία του συγκροτημάτος είναι εμπευσμένη από τον Ιβάν Παβλόφ, γνωστός επιστήμονας για τις έρευνές του στο φαινόμενο των εξαρτημένων αντανακλαστικών, και τα περίφημα σκυλιά του. Το εντυπωσιακό, όμως, είναι άλλο: Για πολλά χρόνια κυκλοφορούσε μια ανυπόστατη φήμη ότι ο τραγουδιστής έχει αυτοκτονήσει, επειδή η φωνή του ακούγεται ως γυναικεία (!). Η φήμη, εν τέλει, αποδείχτηκε αναληθής -ο τραγουδιστής ζει και βασιλεύει. Αυτό που ξέρω είναι ότι η φωνή του είναι μαγευτική και συγκαταλέγεται στις κορυφαίες φωνές που έχουν ακούσει τα αυτιά μου. Ίσως η κορυφαία. Βουαλά.