Ξεχάστε την παραγγελία

Χθες έφαγα και ήπια. Τσικνοπέμπτη γαρ. Πέρασα πολύ όμορφα. Όταν έχεις καλή παρέα, τότε η ώρα κυλάει άκρως ευχάριστα, εκτός αν είσαι μίζερος, κομπλεξικός και τσιγκούνης. Το ίδιο ισχύει και με το φαγητό. Όλα ήταν εύγευστα. Ήρθε το γκαρσόνι, ζητήσαμε το μισό μενού και πράγματι όλες οι παραγγελίες, προς τέρψιν των παρευρισκόμενων, ήρθαν στο τραπέζι. Τυροκροκέτες ζητήσαμε; Τυροκροκέτες ήρθαν. Ντολμαδάκια ζητήσαμε; Ντολμαδάκια ήρθαν. Χωριάτικες ζητήσαμε; Χωριάτικες ήρθαν. Παϊδάκια ζητήσαμε; Παϊδάκια ήρθαν. Ο κακομοίρης ο Μπολόνι ζήτησε γεμιστά ορτύκια με κάστανα, κουκουνάρι, ρύζι και σάλτσα ροδιού και του φέρανε συκωτάκια πουλιών με σαντιγί, ακτινίδια και σάλτσα σαρδέλας.

Όταν υπέγραψε στον Π.Α.Ο.Κ. ο Ρουμάνος, ένας πρακτικός και μεθοδικός προπονητής, προέδρευε ο Ζαγοράκης. Έπαιζαν οι Βιερίνια και Κοντρέρας. Υπήρχαν υποσχέσεις μεταγραφικής ενίσχυσης. Και στον ορίζοντα διαφαινόντουσαν ευνοϊκές προοπτικές για την ομάδα. Ο Μπολόνι, με βάση αυτές τις πληροφορίες στη διάθεσή του, θέσπισε ένα συγκεκριμένο αγωνιστικό πλάνο, άρχισε να πιάνει τις γωνίες και πόνταρε στην ομαλή ένταξη των μικρών στην πρώτη ομάδα. Χαρακτηριστικό ήταν το ματς της Τούμπας με αντίπαλο την Α.Ε.Κ. Σε εκείνο το παιχνίδι νομίζω ότι ο Μπολόνι ξεδίπλωσε επιτυχώς τις περισσότερες σκέψεις του σχετικά με τον συνδυασμό επιθετικότητας και τακτικής πληρότητας. Ωστόσο, οι ίδιες ακριβώς σκέψεις τον πρόδωσαν στο εκτός έδρας ματς με τον Ολυμπιακό, ακόμα και στο εντός έδρας αγώνα με τον Π.Α.Ο. Ήταν προφανές ότι ο Ρουμάνος ήθελε χρόνο. Το να ζητάει, όμως, χρόνο ένας προπονητής που εργάζεται στην Ελλάδα, ισοδυναμεί με εγκληματική ενέργεια ολκής. Ευτυχώς, για τον ίδιο, η νίκη μέσα στο Λονδίνο πρόσθεσε σημαντική ποσότητα κόκκων άμμου στη κλεψύδρα του και ισχυρή δόση ηρωισμού στο πρεστίζ της ομάδας. Εκείνη την περίοδο, όμως, άρχισαν να αναδύονται πλήρως στην επιφάνεια αρκετά από τα οικονομικά -κι όχι μόνο- προβλήματα της ομάδας. Ο Ρουμάνος κατάλαβε ότι τα πράγματα είναι δύσκολα και, αφού σταμάτησε τις πιεστικές του δηλώσεις περί μεταγραφικής ενίσχυσης, άρχισε ορισμένες δοκιμές, το αποκορύφωμα των οποίων ήταν η μερικώς βίαιη ένταξη των μικρών και οι πειραματισμοί του στο εντός έδρας παιχνίδι με την Κέρκυρα.

Στην πορεία, όμως, τα δεδομένα άλλαξαν άρδην. Ο Ζαγοράκης έφυγε σαν απατημένη γκόμενα. Οι Βιερίνια και Κοντρέρας παραχωρήθηκαν από την διοίκηση, για να γλιτώσει η τελευταία την μανιώδη οργή της Ουέφα. Οι δημοσιογράφοι, με αποκορύφωμα τον Κόλκα, άρχισαν να εξαντλούν την πίστωση χρόνου και την εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό του, μόνο και μόνο για να ανακαλούν τα γραπτά τους με επικές κωλοτούμπες. Αλλεπάλληλες. Ανήθικες. Το σύστημα του Π.Α.Ο.Κ., λοιπόν, έχασε την συνοχή του και οι οπαδοί την υπομονή τους. Ουδείς μπορούσε να αντιληφθεί ότι η ομάδα από δω και στο εξής θα τηρούσε ισχυρές μεταπτώσεις στην απόδοσή της. Ουδείς, εκτός από τον Μπολόνι. Ο Ρουμάνος επιλέγει τα πρόσωπα και τις τακτικές που στελεχώνουν την ομάδα. Οι επιλογές είναι καθαρά δικές του και δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Αδιαφορεί για την άποψη ειδικών και ''ειδικών'', και καλά κάνει. Μπορεί να επιμένει σε κάποιες αγωνιστικές συνιστώσες, αλλά δεν πρόκειται για εμμονές: όταν έχω να αντιμετωπίσω έναν κανονικό προπονητή, καταλαβαίνω και αντιλαμβάνομαι ότι αυτό που οι περισσότεροι αποκαλούν ''εμμονή'', μεταφράζεται ως ατέλεια του πλάνου -αλίμονο, αν τα πλάνα και τα σχέδια ήταν χωρίς ατέλειες. Σε πολλά σημεία, μάλιστα, μου θυμίζει τον Βαλβέρδε, αλλά δεν είναι επί του παρόντος.

Ο Μπόλονι, λοιπόν, έπρεπε να προβεί σε τακτικές και αγωνιστικές αλλαγές. Έπρεπε να επανασχεδιάσει τον Π.Α.Ο.Κ. Εν αρχή, υπολογίζει όλο το ρόστερ και αξιοποιεί το μεγαλύτερο μέρος αυτού. Έπειτα, για να υπάρχει μεγαλύτερη αμυντική σταθερότητα οι γραμμές οπισθοχώρησαν κάποια μέτρα. Ο Μαλεζάς δίνει το βάθος στην άμυνα κι ο Γκαρσία, που πλέον ανέλαβε σε μέγιστο βαθμό τα ηνία της ομάδας, λειτουργεί σαν λίμπερο μπροστά από το κέντρο άμυνας -εξού και οι αυξημένες αρμοδιότητες του Λαζάρ. Ένα κέντρο άμυνας, που παρά την μερική αξιοποίηση των Μπαλάφα και Κατσικά, ποδοσφαιριστών, δηλαδή, που δεν μπορούν να αλλάξουν τις αγωνιστικές ισορροπίες, έχει πολλά προβλήματα σε συνθήκες πίεσης και επικινδυνότητας. Τρανό παράδειγμα το εκτός έδρας παιχνίδι με τον Άρη. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά συναντά πάμπολλα προβλήματα απέναντι σε ταχείς και κινητικούς ποδοσφαιριστές. Το ίδιο ισχύει και για τον άξονα που κάποτε έσπαγε μπάλες στα πλευρά. Τώρα σπεύδει να τα καλύψει κιόλας. Εξάλλου, οι πολυπόθητες πλαγιοκοπήσεις χάθηκαν ή, μάλλον, μειώθηκαν σε συχνότητα. Έτσι, ενώ ο Μπολόνι αντιμετώπιζε πρόβλημα με τον άξονα, αποφασίζοντας να αναπτύσσεται από τις πτέρυγες, επιπλέον, αντιμετωπίζει τη δυσλειτουργία αυτών. Ο Καρπετόπουλος γράφει: «Η ομάδα μαζεύτηκε λίγο προς τα πίσω και γιατί οι διάδοχοι του Βιεϊρίνια στην επίθεση (ο Ρομπέρ και ο Γεωργιάδης) θέλουν χώρο μπροστά τους για να τρέξουν στην αντεπίθεση. Έτσι, ο Κλάους Αθανασιάδης έμεινε ακόμα πιο μόνος στην περιοχή και η θεαματικότητα της ομάδας μειώθηκε: αυξήθηκε όμως η σκληρότητά της». Έχει απόλυτο δίκιο για την επιστράτευση της σκληρότητας (τρανό παράδειγμα το εντός έδρας παιχνίδι με τον Ολυμπιακό) και την απομόνωση του Κλάους, ο οποίος δεν διαθέτει και την απαιτούμενη ικανότητα να κουβαλήσει την μπάλα, να ντριπλάρει και να παίξει με πρόσωπο στην εστία, τεχνικά χαρακτηριστικά που δεν ευνοούν την αποτελεσματικότητα του μορφοποιημένου αγωνιστικού πλάνου. Διαφωνώ, όμως, για την κύρια αιτία οπισθοχώρησης. Πρωτίστως, πιστεύω, θέλει να σφίξει την ομάδα και να προστατεύσει την ευάλωτη άμυνα. Ειδάλλως, δεν θα τοποθετούσε τον Γκαρσία τόσο κοντά στο κεντρικό αμυντικό δίδυμο.

Τι πρέπει να κάνει ο Άρης; Ακριβώς ό,τι κάνει επί Μασάδο: κίνηση χωρίς μπάλα, συνεχείς εναλλαγές θέσεων, πειθαρχημένες αλληλοκαλύψεις, ποδόσφαιρο κατοχής. Το μόνο πρόβλημα εντοπίζεται στο αριστερό άκρο άμυνας. Ο Λαζαρίδης, ακόμα κι ο Φατί, πρέπει να καλύπτει συνεχώς τον Μίτσελ. Ο Βραζιλιάνος είναι βιονικός και φιλότιμος, παίρνει συνεχώς μέτρα στον ασβέστη, αλλά είναι αδύναμος στο ένας εναντίον ενός και προβαίνει συνεχώς στο ίδιο τακτικό λάθος: προτιμά να μαρκάρει το χώρο κι όχι τον παίχτη. Επίσης, χρειάζεται προσοχή στην ένταση των μαρκαρισμάτων και στους ψευτοτσαμπουκάδες: δεν θα εκπλαγώ αν αποβληθεί π.χ. ο Καζναφέρης ή ο Καστίγιο. Ειλικρινά πιστεύω ότι αν παίξουμε, όπως στα τελευταία ματς, δεν χάνουμε από αυτόν τον Π.Α.Ο.Κ. Αρκεί να επανακτήσουμε το ομαδικό πνεύμα που απολέσαμε στο ματς με τον Εργοτέλη. Τέτοια λάθη απαγορεύονται. Όπως απαγορεύεται, πλέον, ο Μπολόνι να περιμένει την αρχική του παραγγελία. Και τώρα, ξεχάστε όλα όσα έγραψα: ντέρμπι είναι.

Υ.Γ.1 Η μη τιμωρία έδρας είναι σκάνδαλο. Η αθώωση του Λαζάρ είναι σκάνδαλο. Δεν πειράζει. Μακάρι να κερδίσουμε και να είναι η Τούμπα γεμάτη. Καλύτερα να το βλέπουν από μέσα παρά από τον καναπέ ή την καρέκλα. Για να δούμε και τα μούτρα τους μετά από ενδεχόμενη ήττα. 

Υ.Γ.2 Υπάρχουν φήμες ότι η ''μαφία του ποδοσφαίρου'' οργάνωσε την επιχείρηση στο Μουσείο της Ολυμπίας για να εκβιάσει την παραίτηση του Γερουλάνου. Θα μου πείτε, βέβαια, υπάρχει (ακόμα) μαφία στο ποδόσφαιρο; Αφού ο Μπέος, ο μοναδικός άνθρωπος στα παγκόσμια χρονικά που έστηνε παιχνίδια μόνος του, είναι φυλακή. Τόσο μπροστά βρισκόμαστε; Ή μήπως τόσο πίσω;

Υ.Γ.3 Σε περίπτωση ήττας ελπίζω να μην καταφύγουμε στο τετριμμένο άλλοθι του διαιτητή. Είναι γνωστό, το ξέρω, ότι στην Τούμπα έχουν πραγματοποιηθεί σφαγές εφάμιλλες της μάχης των Καννών, αλλά ειλικρινά βαρέθηκα, αηδιάζω θα μπορούσα να πω, όταν βλέπω να ασχολούμαστε παθιασμένα με τη διαιτησία λες και πρόκειται για μπομπάτη γκόμενα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους Αρειανούς.

Υ.Γ.4 Σε αυτόν τον μοναδικό, εκπληκτικό, σχεδόν αξιοθαύμαστο κόσμο, έχουμε καταστεί αυτόπτεις και αυτήκοοι μάρτυρες εξαιρετικών καταστάσεων. Για παράδειγμα, μας δόθηκε η ευκαιρία να λατρέψουμε τον Τζέφρυ ως Πρωθυπουργό. Να πανηγυρίσουμε το Euro της Πορτογαλίας. Να διαπιστώσουμε την εργαλειακή αντίληψη του ανθρώπου για τη φύση. Και να θαυμάσουμε το παρακάτω, πραγματικά υπέροχο, κομμάτι να ερμηνεύεται, με ολίγη δόση σπόντας, από τον Bobby Darin και τον Louis Armstrong, με τον Kurt Weill να αναλαμβάνει την σύνθεση και τον Bertolt Brecht τους στίχους. Όταν οι άνθρωποι έχουν κέφια....