Φάκελος διαιτησία

Καταρχήν, να ζητήσω συγνώμη για το τεράστιο άρθρο που ακολουθεί. Φαίνεται ότι είχα οίστρο. Έπειτα, αυτή η ανάρτηση θα είναι μία από τις σπάνιες περιπτώσεις που θα με δείτε να αναφέρομαι στη διαιτησία. Απεχθάνομαι να μιλάω για διαιτησία. Προτιμώ να συζητώ για ποδόσφαιρο, ωστόσο έκανα μια εξαίρεση. Πάμε λοιπόν.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει τόσος δόλος όσο νομίζουμε. Δεν λέω ότι όλα είναι άγια και ωραία, αλλά το ότι κυνηγάμε κάποιες φορές φαντάσματα είναι γεγονός. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι διαιτητές είναι ανίκανοι και οι επόπτες ακόμα χειρότεροι. Δεν υπάρχει καμιά συνεργασία μεταξύ τους και το βασικότερο δεν ξέρουν τι είναι το πλεονέκτημα. Επίσης, όταν καταλαβαίνουν ότι έχουν κάνει λακαμία, διορθώνουν το λάθος με άλλο λάθος. Φοβερή και συνάμα τόσο απλή λογική. Πάμε να δούμε και το οφσάιντ.

Όταν ο επόπτης σηκώνει σημαία για οφσάιντ ο διαιτητής κατά συντριπτικό ποσοστό θα σφυρίξει. Πόσες φορές έχει πάρει την φάση πάνω του ο διαιτητής; Αλλά για ποιο οφσάιντ μιλάμε; Για αυτό που ο επιτιθέμενος βρίσκεται μισό παπούτσι μπροστά από τον αμυντικό και ο επόπτης δεν το δίνει; Έλεος ρε παιδιά. Λες και αν ήμαστε εμείς επόπτες θα το βλέπαμε ξεκάθαρα. Αλλά για να έχουμε καλό ερώτημα πόσες φορές καταλαβαίνουμε από τη ροή του αγώνα αν υπάρχει κάτι επιλήψιμο ή όχι; Λίγες. Πόσες φορές στηνόμαστε σαν τα χοιρομέρια μπροστά από τηλεοράσεις για να δούμε τις φάσεις σε ριπλέι; Πολλές. Και πάλι άκρη δεν βγάζουμε.

Ωστόσο, δεν πρέπει την επόμενη μέρα το πρωί ο ίδιος ο Τεροβίτσας να φωνάξει τον ''κακό'' διαιτητή, να του ζητήσει εξηγήσεις και να τον στείλει σπίτι του; Πρέπει. Αν γινόταν όμως αυτό με το ρυθμό που πρέπει να γίνεται θα είχαμε μείνει χωρίς διαιτητές. Ε να μείνουμε. Τουλάχιστον να υπάρχει η απαιτούμενη αντίδραση από την Κ.Ε.Δ. και να γνωρίζει ο κάθε διαιτητής ότι αν κάνει μαλακία θα τιμωρείται. Από τον Τεροβίτσα, όχι από τους τηλεδιαιτητές. Το πρόβλημα είναι ότι και η Κ.Ε.Δ. μάλλον είναι ανίκανη όσο και απρόθυμη. Εδώ δεν κάνει το εξής απλό: Να απαγορεύσει κάθε είδους επικοινωνία εκ μέρους του ρεφ με πάσης φύσεως οντότητα κατά τη διάρκεια του ημιχρόνου. Γιατί; Διότι ο κάθε διαιτητής έχει ένα φιλαράκι που τον παίρνει τηλέφωνο στο ημίχρονο και τον ρωτάει αν τα πήγε καλά ή όχι. Αν το φιλαράκι του πει ότι δεν τα πήγε καλά, τότε γίνεται αυτό που είπαμε παραπάνω. Διορθώνει το λάθος με λάθος. Όπως στα μαθηματικά που κάναμε λάθη και στο τέλος το αποτέλεσμα έβγαινε σωστό.

Μπορούμε να μιλάμε μέρες για την διαιτησία. Κάποιοι την χαρακτηρίζουν ως ψύχωση. Η τωρινή κατάσταση μπορώ να πω ότι τείνει προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν μιλάμε για μπάλα πλέον. Ακόμα και πριν από ένα ματς μιλάμε για το κοράκι της αναμέτησης. Απλά τραγικό. Τι πραγματικά προσφέρει η κουβέντα περί διαιτησίας εκτός από γκρίνια; Το βασικό είναι ότι κουράζει αφάνταστα και αποπροσανατολίζει από τα αγωνιστικά θέματα της εκάστοτε ομάδας. Και όσο και να μην αρέσει σε κάποιους αυτό που θα πω πάντα ήταν ένα άλλοθι που χρησιμοποιούσαν ή χρησιμοποιούν στις ομάδες. Ο Κόντης είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Φυσικά δεν είναι μόνο αυτός. Ακόμα και ομάδες όπως ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός έχουν το θράσος να διαμαρτύρονται.

Που οδηγεί όμως ο αποπροσανατολισμός; Σε φαύλους κύκλους μέσω των ανακοινώσεων. Αδικούμαι ή θεωρώ ότι αδικούμαι και τι κάνω; Βγάζω ανακοίνωση και φωνάζω. Αποτέλεσμα στο επόμενο ματς να παίρνω σφυρίγματα εις βάρος του αντιπάλου. Τι κάνει ο αντίπαλος; Μα φυσικά βγάζει ανακοίνωση και φωνάζει και ούτω καθεξής. Ωστόσο, για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι στην μπάλα ισχύει ότι και στη ζωή. Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Με άλλα λόγια ευνοείται ο ισχυρός. Δεν θεωρώ απαραίτητο να φέρω παραδείγματα. Πιστεύω ότι γίνεται κατανοητό από όλους.

Και συνεχίζουμε με κωμικοτραγικές καταστάσεις. Όπως το να φωνάζει μια ομάδα για σφυρίγματα που δεν πήρε (και ήθελε να πάρει) με το επιχείρημα ότι άλλες ομάδες θα τα παίρνανε. Τι σημαίνει αυτό; Ότι φωνάζει π.χ. η Λάρισα για (αμφισβητούμενο) πέναλτι, προτάσσοντας ως δικαιολογία ότι η ίδια φάση θα δινόταν πέναλτι π.χ. υπέρ του Ολυμπιακού. Στις θέσεις της Λάρισας και Ολυμπιακού βάλτε όποιες ομάδες γουστάρετε. Και ας μην νομίζουμε ότι διαιτητικά λάθη συμβαίνουν μόνο στη χώρα μας. Κάποιος που παρακολουθεί ποδόσφαιρο κι όχι μόνο την ομάδα του, το γνωρίζει καλά αυτό. Επιπλέον, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι προπονητές των ομάδων σχολιάζουν την διαιτησία. Δεν έχουν καμιά δουλειά σε αυτό το θέμα. Αποστολή τους είναι τα αγωνιστικά θέματα της ομάδας τους. Βλέπω για παράδειγμα τον Κούπερ που είναι σοβαρός άνθρωπος. Ο Αργεντινός με έχει αφήσει speechless με τις δηλώσεις του. Και το σημαντικότερο είναι ότι η συμπεριφορά ενός προπονητή μεταφέρεται και στους παίχτες, οι οποίοι με τη σειρά τους ευθύνονται κι αυτοί για το διαιτητικό χάλι όταν αποφασίζουν να πέφτουν κάτω λες και είναι στραγγιστά γιαούρτια ή κεραυνοβολημένοι.

Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Ότι συνειδητά αδικείται κάποιος, προς όφελος άλλων. Η αλήθεια είναι ότι από την αρχή ενός αγώνα μπορείς να καταλάβεις ποια ομάδα τρώει το σπρώξιμο, είτε με φάουλ έξω από την περιοχή, είτε με κίτρινες κάρτες σε παίχτες κλειδιά. Θυμάμαι χαρακτηριστικότατα τον αγώνα Άρης - Παναθηναϊκός με τον Σπάθα. Τι καταλάβαμε μέχρις εδώ; Προσπάθησα να δείξω ότι οι εμπλεκόμενοι στο ζήτημα αυτό ξεκινάνε από την Κ.Ε.Δ., τις διοικήσεις των ομάδων, τους ποδοσφαιριστές και καταλήγουν στους οπαδούς. Κάτι λείπει όμως. Μα φυσικά οι δημοσιογράφοι του κώλου. Δεν θα επεκταθώ περαιτέρω γιατί θα θέλουμε δέκα blogs για να αναφερθούμε σε δαύτους. Έχω να θέσω όμως δύο ερωτήματα:

• Εξακολουθεί να υφίσταται αυτό που λέμε παράγκα;
• Υπάρχουν όντως ομάδες που κατά καιρούς έχουν αδικηθεί συστηματικά;

Αναφορικά με το πρώτο ερώτημα, επειδή είμαι ρομαντικός, πιστεύω ότι απλά ευνοείται ο ισχυρός. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Όσο για το δεύτερο ερώτημα, ναι έχουν υπάρξει ομάδες που έχουν αδικηθεί συστηματικά κατά τη διάρκεια μιας σεζόν. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον Ηρακλή πριν δυο χρονιές. Τον είχαν ξεσκίσει. Όσο για φέτος νομίζω ότι ο Άρης έχει αδικηθεί. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν αυτοκτονεί κι ο ίδιος. Αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα. Τι γίνεται λοιπόν σε αυτή την περίπτωση; Έλα ντε. Το να προβαίνεις σε μπαράζ ανακοινώσεων δεν φέρνει αποτέλεσμα. Το να βγαίνει ο Κόντης κι ο κάθε Κόντης απλά για να κάνει σαματά επίσης δεν φέρνει αποτέλεσμα.

Άρα τι κάνεις; Πώς βρίσκεις το δίκιο σου; Γυρνάς και το άλλο μάγουλο και λες: ''Ναι, γουστάρω, αδικείστε με''; Όχι, βέβαια. Το βασικό είναι να βάλουμε ένα στοπ σε Βαρούχες, Βασιλάκηδες και λοιπούς κλώνους. Για λόγους τηλεθέασης κάποιοι τους βάλανε εκεί και εμείς τσιμπάμε σαν χάνοι. Το αποτέλεσμα είναι πως οι διαιτητές φοβούμενοι μην τυχόν κάνουν κάποιο λάθος και τους ξεσκίσουν οι τηλεδιαιτητές, δεν λειτουργούν με καθαρό μυαλό, έχουν πίεση, άγχος και στο τέλος τα κάνουν όλα ταναπού. Ένας λόγος που οι διαιτητές σφυρίζουν συνέχεια και δεν αφήνουν πλεονέκτημα είναι κι αυτός. Η πεμπτουσία είναι ότι έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου να σταματήσουμε να βρίσκουμε δικαιολογίες για το τι φταίει και απλά να κάτσουμε να το διορθώσουμε. Κι αυτό ισχύει για όλες τις ομάδες. Όταν θα έχεις φτιάξει μια ομάδα με την πραγματική σημασία της λέξης κι όταν θα έχεις λύσει ως μαγαζί τα προβλήματα σου, τότε κάτσε να ασχοληθείς σοβαρά και με αυτούς. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Υ.Γ.1 Τον τελευταίο καιρό αρκετοί δημοσιογράφοι έχουν βγει δημόσια και έχουν αναφερθεί για την αντιμετώπιση της διαιτησίας προς την ομάδα του Άρη. Δεν ξέρω αν γνωρίζουν κάτι παραπάνω, αν όμως γνωρίζουν ας βγουν να το δηλώσουν. Όχι μόνο για τον Άρη, αλλά για οποιαδήποτε ομάδα.

Υ.Γ.2 Όσο για την επέτειο του Άρη με τα πέναλτι, ας πατήσει κι η ομάδα λίγο παραπάνω περιοχή. Ας βοηθήσει την κατάσταση.

Υ.Γ.3 Αν φτάσαμε στο σημείο να βάζουμε μπόμπες στους διαιτητές για το κωλοποδόσφαιρο, τρομάζω στη σκέψη για το τι πρέπει να κάνουμε στην πραγματική μας ζωή.

Υ.Γ.4 Επαναλαμβάνω δεν είναι όλα άγια κι ωραία.