Αυτά από εμένα

Ο Μπολόνι δεν υπολόγισε την κούραση, την ποσοτική ανεπάρκεια του ρόστερ και την Ουντινέζε. Άπλωσε την ομάδα στο γήπεδο και κυνήγησε την νίκη, ούτως ώστε να επιβεβαιώσει ''το νόμο της Τούμπας'' (δήθεν). Καλά έκανε. Αυτό, άλλωστε, έπρεπε να κάνει. Από την άλλη πλευρά, το παιχνίδι του Άρη χαρακτηρίστηκε έντονα από έλλειψη ψυχραιμίας και ύπαρξη πανικού. Με αυτά τα στοιχεία κατεβήκαμε πρωτίστως για το Χ. Και το πήραμε. Ο Κάνθαρος, πάντως, δεν είναι ευχαριστημένος από την εικόνα της Αρειανάρας. Χωρίζω, λοιπόν, την τακτική ανάλυση (τρομάρα μου) σε δυο μέρη και βάζω μπρος:

 Έναρξη έως 55' λεπτό

Το πως θα τσούλαγε το ματς φάνηκε από το πρώτο λεπτό. Έκανε μπαμ, βρε αδερφέ. Ο Μπολόνι έδωσε πλάτος στο γήπεδο, χρησιμοποίησε (ανεπιτυχώς) τον Γιάννου ως κρυφό κυνηγό, όρισε ως μαέστρο της ομάδας τον Γκαρσία και ντούμπλαρε συνεχώς τον Ακόστα, τον Ούμπιντες και τον Νέτο: από τη στιγμή που οι τρεις προαναφερθέντες παίχτες ήταν κλεισμένοι, η απομόνωση του Καστίγιο ήταν αναπόφευκτη. Επιπλέον, επέβαλε υψηλό τέμπο στο παιχνίδι και έδωσε εντολή για παιχνίδι από τις πτέρυγες. Κι όλα αυτά με τον Μαλεζά να δίνει βάθος στην άμυνα και τον Γκαρσία ύψος στην μεσαία γραμμή. Το κενό, λοιπόν, μεταξύ κέντρου αμύνης και μεσαίας γραμμής ήταν αρκετά μεγάλο. Τι έκανε ο Άρης για αυτό; Απολύτως τίποτα. Ο Μασάδο παρέταξε την ομάδα με μικρό πλάτος, οριοθέτησε χαλαρό πρέσινγκ στα 2/4 του γηπέδου, έδωσε εντολή για χαμηλό τέμπο και, τέλος, επέλεξε, όταν είχαμε κατοχή μπάλας, να γίνεται παιχνίδι από τις πτέρυγες, κυρίως με όβερλαπ, έχοντας ''την μπάλα κάτω''. Επιπρόσθετα, όρισε, τουλάχιστον στα χαρτιά, τον Παπαζαχαρία σαν έμβολο μπροστά από τους Λαζαρίδη και Σανκαρέ. Στην πράξη, βέβαια, ο Παπαζαχαρίας αγωνιζόταν ως τρίτο σέντερ μπακ κι ως εκ τούτου ο Φατί κάλυπτε τον κενό χώρο που δέσποζε έξω από την μεγάλη περιοχή του Βελλίδη. Ομολογώ ότι ο Γάλλος έτρεξε αρκετά στον άξονα και προσπαθούσε να κόψει, ή έστω να συγκρατήσει τον γρήγορο ρυθμό του Π.Α.Ο.Κ. Ποιος, όμως, ανέλαβε την επιτήρηση του Γκαρσία; Μάλλον ο Κάνθαρος από την καρέκλα που καθόταν. Η λειτουργία της μεσαίας γραμμής τακτικά ήταν άχρωμη και άγευστη. Σαν τον Άρη. Εντούτοις, τα ακραία χαφ του Άρη δεν έδειχναν διάθεση ούτε να εφαρμόσουν το αμυντικό transition, ντουμπλάρoντας αντιπάλους, μήτε να μετατραπούν σε εσωτερικά χαφ. Αναγκαστικά οι αμυντικές παγίδες έπρεπε να εφαρμοστούν από τους Μίτσελ - Λαζαρίδη και δεξί μπακ - Σανκαρέ, με προφανείς στόχους τους Σαλπιγγίδη και Γεωργιάδη αντίστοιχα. Και λέω δεξί μπακ, διότι ο Καζναφέρης, για μια ακόμη φορά, φλέρταρε επιτυχώς με κίτρινη κάρτα, αναγκάζοντας τον Μασάδο να φανεί οξυδερκής και να προβεί σε εσωτερική αλλαγή μεταξύ του Νέτο και του Καζναφέρη. Προσθέστε και τις επελάσεις του Λίνο και δένει το γλυκό. Μέχρι κι ο Σνάουτσνερ (!) πήρε μέτρα στην πλευρά. Ναι, τόσο άσχημα ήταν τα πράγματα. Κι όλα αυτά με τα ακραία μπακ του Άρη να έχουν δεχτεί εντολές για προωθήσεις. Μπορώ να γράψω με πλήρη συναίσθηση ότι αποτύχαμε πλήρως σε όλους τους τομείς. Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν μπόρεσα να καταλάβω ποιο ήταν το αγωνιστικό πλάνο:

• Ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας; Γενικώς, συναντούμε, όπως και χθες, αρκετές δυσκολίες ως προς την πρωτοβουλία κινήσεων. 
• Ποδόσφαιρο κατοχής; Ήταν φανερό ότι δώσαμε χώρο στον αντίπαλό μας. 
• Να ελέγξουμε τον ρυθμό; Αφού οι αμυντικές μας αντιδράσεις περιοριζόντουσαν στο να μετατρέπουμε την μπάλα σε ρουκέτα. 
• Αντεπιθέσεις; Είναι πιθανό, αλλά τα ντουμπλαρίσματα του Μπολόνι λειτούργησαν με ακρίβεια πυρηνικού αντιδραστήρα, ενόσω οι πτέρυγές μας είχαν κομμένα φτερά.
• Να κρατήσουμε το μηδέν στην άμυνα; Σίγουρα: η διάταξη του Παπαζαχαρία και το πλάνο του δευτέρου ημιχρόνου ενίσχυσε την πίστη μου.

Η ουσία είναι ότι στο αναγραφόμενο χρονικό διάστημα, οι γηπεδούχοι, υπερτερούσαν ξεκάθαρα, είχαν συντριπτική κατοχή και αξιοποιούσαν σε μεγάλο βαθμό τα αβίαστα λάθη του αντιπάλου και την αμυντική αστάθεια του Μίτσελ, αλλά δεν μπόρεσαν να εξαργυρώσουν την ανωτερότητά τους με κάποιο γκολ.

56' λεπτό έως λήξη

Και κάποια στιγμή, διέκρινα κινητικότητα από τον πάγκο. Ο Μασάδο άρχισε να φρεσκάρει την ομάδα, με εξωτερικές αλλαγές και τακτικές κινήσεις, και να φορτσάρει τους παίχτες του. Ο Π.Α.Ο.Κ. παρέμενε ανώτερος, αλλά οι ρυθμοί είχαν πέσει και το ρεζερβουάρ λειτουργούσε με λαμπάκι. Από εκείνο το σημείο και έπειτα, δηλαδή στο 65' λεπτό, έχω την αίσθηση ότι εμφανίστηκε η Ουντινέζε. Και ακριβώς, εκείνη τη χρονική στιγμή, ο Μασάδο προσπάθησε να κλέψει το παιχνίδι, δυστυχώς, όμως, υπολόγιζε χωρίς τον Καστίγιο και την ικανότητά του στο ένας εναντίον ενός. Η άμυνα ανέβηκε ψηλότερα, ο Παπαζαχαρίας μετατράπηκε -επιτέλους!- σε αμυντικό χαφ, το πρέσινγκ γνώρισε ένταση και μεταφέρθηκε στο τερέν του αντιπάλου, ενώ παράλληλα η επίθεσή μας άρχισε να αποκτά κινητικότητα με εμφανές παράδειγμα τον απελευθερωμένο Ούμπιντες. Επίσης, τροποποιήθηκε και ο τρόπος ανάπτυξης: η ομάδα πόνταρε στα ανεβοκατεβάσματα και στην κούραση του Λίνο και αναπτυσσόταν από τη δεξιά πτέρυγα (Νέτο και Ούμπιντες) ή έψαχνε με μακρινές μπαλιές την κίνηση των επιθετικογενών παιχτών στην πλάτη της άμυνας του Π.Α.Ο.Κ., προκειμένου να εκμεταλλευτεί το συγκριτικό πλεονέκτημα της ταχύτητας. Χαρακτηριστική φάση αποτελεί εκείνη με τον Γιαννώτα και το γκρέμισμά του από τον Κρέσιτς. Επίσης, η επιθετική διάθεση φάνηκε να σταθεροποιεί την αμυντική μας προσήλωση και τις αλληλοκαλύψεις στα άκρα της άμυνας. Τα προβλήματα τραυματισμών, όμως, που προέκυψαν, επέφεραν αναγκαστικές αλλαγές και αναπόφευκτη τροποποίηση του πλάνου, το οποίο, πλέον, όριζε ως αντικειμενικό σκοπό το οριστικό κλείδωμα του Χ. Ως εκ τούτου, οι γραμμές τραβήχτηκαν πέντε μέτρα πίσω, αλλά, δεδομένου και της συντήρησης δυνάμεων των γηπεδούχων, προέκυψε η ευκαιρία για λίγη αταξία κι από τις δυο πλευρές. Κάπως έτσι, λοιπόν, οι αμυντικοί του Π.Α.Ο.Κ. προτίμησαν να απομακρύνουν άναρχα την μπάλα και να κόβουν το ρυθμό με φάουλ. Αυτές οι αναμπουμπούλες έφεραν ακόμα και τον Φατί σε θέση σέντερ φορ, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Το ίδιο ίσχυε και για τον Π.Α.Ο.Κ., ο οποίος, όμως, είχε ένα δοκάρι, στο 79' λεπτό, λόγω οξείας οσφυοκαμψίας της αμυντικής γραμμής του Άρη. Σημειωτέον, η μπαλιά από τον Γκαρσία: τελικά ποιος σκατά τον μάρκαρε αυτόν;

Και φτάνουμε στον επίλογο. Ο Άρης εμφανίστηκε κατώτερος των περιστάσεων, αμαύρωσε την ανοδική του πορεία, δεν επιβεβαίωσε τα αγωνιστικά του κοχόνες, δεν επωφελήθηκε των στημένων φάσεων, δεν εκμεταλλεύτηκε την φανερή αστάθεια του Κρέσιτς, δεν αξιοποίησε την τεχνική ανεπάρκεια του Τσιρίλο, δεν ''κούρασε'', όσο θα έπρεπε, τον Γκαρσία και στάθηκε τυχερός, απέναντι σε έναν Π.Α.Ο.Κ που έδειξε πιο διψασμένος, πιο συμπαγής, πιο συγκεντρωμένος, τακτικά πληρέστερος και, ευτυχώς, ολίγον ανίκανος στο τελείωμα φάσεων. Βάσει απόδοσης, λοιπόν, οι γηπεδούχοι άξιζαν την νίκη. Αντίθετα, ο Άρης ήρθε για το Χ και πράγματι το κατέκτησε, ενώ η κλοπή του ματς από τον Μασάδο δεν έκατσε. Μια ισοπαλία που δεν αλλάζει και πολλά στον βαθμολογικό πίνακα. Ο Άρης τσίμπησε, έστω και με μετριότατη εμφάνιση, το πονταλάκι του και συνεχίσει την κούρσα για είσοδο στην πεντάδα, ενώ ο Π.Α.Ο.Κ., αφού γλίτωσε τις παρενέργειες από ενδεχόμενη ήττα, ουδεμία βαθμολογική συνέπεια αντιμετωπίζει, δεδομένου ότι θα βρίσκεται με το σπαθί του στα play off. Τέλος, το πλάνο του Μασάδο είχε ορθολογική βάση και τακτικό ρεαλισμό, έστω σε μερικό επίπεδο, αλλά φρονώ ότι η εφαρμογή του ήταν ολίγον άτσαλη, με ισχυρές δόσεις απροόπτων γεγονότων. Αυτά από εμένα. Και τώρα συνεχίστε να μαλώνετε για το ποιος είναι πιο κλάψας, πόσες κάρτες έπρεπε να βγουν και πόσα πέναλτι έπρεπε να πάρει η κάθε ομάδα. This is football.

Υ.Γ.1 Εγώ, ένας οπαδός του πιο σιχαμερού σωματείου (sic!), περιμένω με λαχτάρα τα κείμενα του Τσαλτίδη και του Κόλκα, δυο άξιων εκπροσώπων και εκφραστών της οπαδικής μαλακίας. Μέχρι τότε, επιτρέψτε μου να ''απολαύσω'' τον Βασιλόπουλο που πρόλαβε κιόλας να δημοσιεύσει κείμενο. Φίλαθλοι και οπαδοί, ξυπνήστε από τον λήθαργό σας! Απορρίψτε αυτά τα κατακάθια!

Υ.Γ.2 Ντρέπομαι και θλίβομαι για την Nova, καθώς και για την συντριπτική πλειονότητα των αθλητικών site. Άθλιοι. Πραγματικά άθλιοι. Ούτε ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου δεν μπορούνε να σχολιάσουν δίκαια και σωστά. Και μετά περιμένουμε να σωθεί η Ελλάδα. Μέχρι κι ο Τζέφρυ, ο σωτήρας της χώρας, έστω ο προστάτης της, κατέφυγε στην Σκιάθο για κανόε-καγιάκ (!). Σας λέω: δεν υπάρχει λύτρωση!

Υ.Γ.3 Δεν παίζω blogo-παίχνιδα. Δεν με εξιτάρουν. Εξάλλου, το ύφος του blog δεν επιτάσσει τέτοιες συμπεριφορές. Το συγκεκριμένο, όμως, είναι άκρως ενδιαφέρον. Προξενήτρα η Σκοτεινή Σεφ και εισηγητής ο Κάνθαρος. Σε ποια δοκιμασία με υποβάλλει το παιχνίδι; Να επιλέξω πέντε τραγούδια που μου αρέσουν! Βάζω και έναν δικό μου όρο: ένα από κάθε δεκαετία.