Επάρκεια και ανεπάρκεια

Τον τελευταίο καιρό, ακούω συχνά για μια νέα ποδοσφαιρική ασθένεια. Το όνομα αυτής; Μπαρτσελονίτιδα. Η συγκεκριμένη ασθένεια προσβάλει φιλόδοξες, τεχνικές, γρήγορες ομάδες, οι οποίες θεωρούν ότι εν μία νυκτί μετατράπηκαν σε κλώνο της Μπαρτσελόνα. Η αλήθεια είναι ότι η Μπαρτσελονίτιδα δεν συνιστά ασθένεια των ομάδων, όσο των οπαδών και των Μ.Μ.Ε. Ως εκ τούτου, ο μοναδικός ξενιστής της Μπαρτσελονίτιδας είναι η ίδια η Μπαρτσελόνα, η οποία, όμως, θρέφει οπαδούς και δημοσιογράφους. Στην περίπτωση της Μπιλμπάο ουδεμία Μπαρτσελονίτιδα υφίσταται. Μάλιστα, ισχύει το αντίθετο: ο Πέπε είναι αυτός που μιμείται τον Μπιέλσα. Έχουμε πει, λοιπόν, ότι η Μπιλμπάο αποτελεί μια δουλεμένη ομάδα που ακολουθεί κατά γράμμα τις εντολές του προπονητή της και υποτάσσεται χωρίς δεύτερη σκέψη στα θέλω του. Χθες, οι Βάσκοι ήταν ορμητικοί, πειθαρχημένοι, παθιασμένοι, ακούραστοι: ήταν για μια ακόμη φορά εντυπωσιακοί. Προσοχή: αναφέρομαι σε τακτική συνέπεια, σε αγωνιστική παρουσία -το αποτέλεσμα δεν αποτελεί ολόκληρη την πίτα, αλλά κομμάτι αυτής. Έβγαιναν νικητές στις προσωπικές μονομαχίες, είχαν σπουδαίες αλληλοκαλύψεις, έπαιζαν σχεδόν αψεγάδιαστα το μαν του μαν, κάλυπταν υποδειγματικά την αδύνατη πλευρά και εφάρμοζαν ξαφνικά την τριγωνική επίθεση. Το αμυντικό πλάνο υποδείκνυε το συνεχές πρέσινγκ στο τερέν του αντιπάλου και τα κλεψίματα μπάλας, προκειμένου να αποκτηθεί γρήγορα κατοχή. Κι όταν η μπάλα βρισκόταν στα πόδια των γηπεδούχων, τότε συνέβαιναν όμορφα πράγματα.

Η Μπιλμπάο, έχοντας σταθερό τέμπο και αλλάζοντας πάσες με την μία, έπαιζε ''με την μπάλα κάτω'', αρνούμενη πεισματικά να σηκώσει το τόπι στον αέρα. Την μοναδική φορά που το έπραξε, στο 24' λεπτό, ο Αουρτενέτσε, με μια μακρινή μπαλιά, εντόπισε τον Γιορέντε που εκτέλεσε εύστοχα με μονοκόμματο σουτ, βρίσκοντας τον Ντε Χέα σε λάθος βηματισμό. Ωστόσο, η ομάδα ξεδίπλωσε όλα τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά στο τρίλεπτο 12'-14' λεπτό. Η μπάλα ανακτήθηκε κατόπιν έντονης πίεσης, ο Χάβι Μαρτίνεζ έφτιαξε παιχνίδι, ο Ιραόλα συμμετείχε στην επιθετική λειτουργία, ο Γιορέντε (target man) ''έσπασε'' με την μία στον Μουνιαΐν κι ο τελευταίος εκτέλεσε, έστω και στο δοκάρι. Συν τοις άλλοις, οφείλω να αναγνωρίσω την συμβολή των δυο ακραίων αμυντικών. Ο Ιραόλα, ένα πολύ επιθετικό και ικανό δεξί μπακ, έπαιρνε συνεχώς μέτρα στην πλευρά και μαζί με τον Σουσαέτα, ο οποίος σου έδινε την εντύπωση ότι είχε οργώσει το αριστερό άκρο αμύνης της Μάντσεστερ και, μετατρεπόμενος σε δεξί εσωτερικό χαφ, όλο το μήκος του άξονα, τρομοκράτησαν τον αντίπαλο. Το ίδιο ισχύει και για τον Αουρτενέτσε, το αριστερό μπακ, ο οποίος, αν και δεν πήρε αντίστοιχα μέτρα με τον Ιραόλα, συνεργάστηκε άψογα με τον Μουνιαΐν. Ένας Μουνιαΐν που συνέκλινε επιτυχώς προς τον άξονα και πατούσε περιοχή. Σε αυτό το σημείο, βέβαια, πρέπει να πω ότι οι Ιραόλα και Αουρτενέτσε δεν σου έδιναν την εικόνα ακραίων αμυντικών που παίρνουν μέτρα στην πλευρά, αλλά παιχτών που βγαίνουν ως εξτρέμ και δίνουν πλάτος στο γήπεδο. Όπως ακριβώς ο Αμορεμπιέτα έδινε βάθος στην άμυνα της Μπιλμπάο.

Από την άλλη πλευρά, είδαμε μια άχρωμη και άγευστη Μάντσεστερ. Όσο ξενέρωτες ήταν οι μπλε φανέλες που φορούσαν, άλλο τόσο ήταν και η εικόνα της ομάδας στο χόρτο. Ο Σερ Άλεξ επέλεξε να ξεκινήσει τον Ρούνεϊ ως μοναδικό προωθημένο, με τον Κλέβερλι πίσω του και τον Παρκ να αλλάζει πλευρές, ενώ ο Γκιγκς ήταν ξεκάθαρο ότι είχε αναλάβει έναν ελεύθερο ρόλο -οι οριζόντιες κινήσεις του στην αμυντική γραμμή αποσκοπούσαν στο μπέρδεμα του αντιπάλου, αλλά δεν έφεραν ουσιαστικό αποτέλεσμα. Με θλίψη έβλεπα τους Red Devils να έχουν μετατραπεί σε αγγελάκια χωρίς φτερά. Μια ομάδα που διαχρονικά γνωρίζει πως να παίζει στο χώρο και να απεγκλωβίζει την μπάλα σε λίγα τετραγωνικά, δεν μπορούσε να πάρει ανάσα! Οι διαγώνιες αλληλοκαλύψεις δεν εφαρμόστηκαν ποτέ, τα ακραία μπακ, Εβρά και Ράφαελ, αντιμετώπισαν πλείστες δυσκολίες με τις συνεργασίες των παιχτών της Μπιλμπάο, καθώς συχνά είχαν να αντιμετωπίσουν δυο και τρεις αντιπάλους, ενώ ο Έβανς και ο Γιανγκ ήταν φανερά εκτός κλίματος και πραγματικότητας. Ήταν κυριολεκτικά χαμένοι. Ο μόνος που πάλευε, αλλά σύντομα έμεινε από σωματικές και ψυχολογικές δυνάμεις ήταν ο Κάρικ. Όσο για τον Ρούνεΐ, μπορεί να πέτυχε ένα όμορφο τέρμα, ωστόσο δεν υπερβάλλω όταν γράφω ότι στο δεύτερο μέρος ο Άγγλος δεν πρέπει να ακούμπησε μπάλα παραπάνω από τέσσερις φορές. Και στα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου, το ''δεν μπορώ'' μετατράπηκε σε ''δεν θέλω''. Ο τσίχλας, παραδεχόμενος την ανωτερότητα του αντιπάλου, προέβη σε αλλαγές που φανέρωναν συντήρηση δυνάμεων και συγκράτηση του σκορ. Σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου, κυριολεκτικά σε όλα τα μήκη και πλάτη, οι Βάσκοι κυριαρχούσαν και ήλεγχαν πλήρως το παιχνίδι. Ακόμα και μετά την αναγκαστική αντικατάσταση του Γιορέντε, δεν επηρεάστηκαν και δεν έχασαν ίχνος της επιθετικότητάς τους: ο Τοκέρο έδειξε φιλότιμο, πάθος και συνιστώσα ενός συστήματος που υπολογίζει όλα τα κομμάτια του. Ωστόσο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, το σκορ διατηρήθηκε σε φτωχά επίπεδα. Οι παίχτες του Μπιέλσα φάνηκαν ολίγον αναποτελεσματικοί στην τελική προσπάθεια και σπαταλούσαν τις ευκαιρίες, όπως η κρατική μηχανή το δημόσιο χρήμα. Φτάνοντας στο φινάλε της ρεβάνς, στο θρυλικό Σαν Μαμές, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κι ο Φέργκιουσον ηττήθηκαν κατά κράτος από την Αθλέτικ Μπιλμπάο και τον Μπιέλσα αντίστοιχα. Οι Άγγλοι δέχθηκαν συνολικά πέντε τέρματα από τους Βάσκους -θα μπορούσαν να έχουν δεχθεί άλλα πέντε- και αποχαιρέτισαν πρόωρα (και) το πρώην Ουέφα. Δεν είναι μόνοι. Έχουν παρέα τη Σίτι.

Και πάμε στο Καραΐσκάκη. Η νίκη στο Χάρκοβο, ήρθε έπειτα από ένα ματς αναμονής και ανορθόδοξης άμυνας. Το αποτέλεσμα δικαίωσε την (άστοχη) τακτική επιλογή. 'Εχουμε πει, όμως: άλλο εμφάνιση, άλλο αποτέλεσμα. Αντιθέτως, χθες, ο Ολυμπιακός έπρεπε να παρουσιάσει τα στοιχεία με τα οποία γαλουχήθηκε από τον προπονητή του. Έπρεπε να επιβάλλει το παιχνίδι του. Να επιδείξει τακτικό ρεαλισμό. Και πράγματι, το έπραξε. Η ομάδα ήταν ορμητική και παρέσυρε όποιον Ουκρανό συναντούσε στο πέρασμά της -οι φιλοξενούμενοι δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν/περιορίσουν/κόψουν το υψηλό τέμπο των γηπεδούχων. Ο Ιμπαγάσα κρατούσε την μπαγκέτα, ο Μανιάτης είχε μετατραπεί σε κλώνο του Σάμι Κεντίρα, ο Ορμπάιθ μοίραζε διαγώνια, ο Φουστέρ απειλούσε και προσπαθούσε να παίξει κάθετα και τα ακραία μπακ έπαιρναν μέτρα. Α, κι ο Τζιμπούρ περπατούσε. Όσο για τον Μιραλάς πρέπει να κάτσει να σκεφτεί κάποια πράγματα. Το ίδιο ισχύει και για τον Βαλβέρδε. Είμαι βέβαιος ότι ο Βάσκος δεν είναι διόλου ευχαριστημένος από την τακτική συνέπεια και την ομαδικότητα ορισμένων παιχτών. Τέλος πάντων. Ο Ολυμπιακός, κατόρθωσε να εξαργυρώσει την άκρατη επιθετικότητά του με τον Μαρκάνο, στο 15' λεπτό, έπειτα από σέντρα του δυναμικού Χολέμπα(ς). Είναι προφανές ότι η ομάδα έχει δουλέψει στις σέντρες, τις τοποθετήσεις και τα σκριν μέσα στην αντίπαλη περιοχή. Το αποτέλεσμα; Να εισπράττεις γκολ από ένα (σέντερ) μπακ -ο Μαρκάνο είχε σκοράρει και με τον Άρη. Οι γηπεδούχοι, λοιπόν, στο πρώτο μισάωρο ήταν ορεξάτοι, αποφασισμένοι, έπαιξαν ''με την μπάλα κάτω'' και ξεδίπλωσαν στο γήπεδο όλες τις ομαδικές τους αρετές: πίεση στο τερέν του αντιπάλου, εκμετάλλευση λάθους, ανελέητο κυνηγητό στα χαφ, δυναμισμό, τριγωνικοί συνδυασμοί και θραύση του ηθικού των αντιπάλων. Εντούτοις, φάνηκαν ατομιστές, επιπόλαιοι, ανίκανοι, πείτε το όπως θέλετε, στην τελική προσπάθεια. Για παράδειγμα, το τετ α τετ που χάνει ο Τζιμπούρ οφείλεται αποκλειστικά στον Ράφικ, ενώ ο ίδιος παίχτης, στο Χάρκοβο, είχε σοβαρή κρίση ομαδικότητας -δεν στοχοποιώ τον Αλγερινό: αρκετοί παίχτες φανέρωσαν (μερική) ανικανότητα ή έλλειψη καθαρού μυαλού. Τα χειρότερα, όμως, δεν είχαν έρθει: ήταν ηλίου φαεινότερο ότι η απόδοση της ομάδας δεν θα μπορούσε να διατηρηθεί καθόλη τη διάρκεια του αγώνα σε υψηλά επίπεδα. Δυστυχώς, για τον Ολυμπιακό, η έλλειψη διάρκειας εντάθηκε από τις αναγκαστικές (;) αλλαγές του Ιμπαγάσα και Μανιάτη. Εκτός αν ο Βάσκος υπέθεσε ότι η πρόκριση ήταν τετελεσμένο γεγονός και θέλησε να προφυλάξει -σε αρκετά πρώιμο σημείο του παιχνιδιού- ορισμένους παίχτες. Μην νομίζετε ότι υπερβάλλω: οι προπονητές, λόγω της αναπόφευκτης ανησυχία τους, την πίεση του προγράμματος και τα πλαίσια του rotation, συχνά αναγκάζονται να πάρουν ρίσκα. Κι αν τα ρίσκα στεφθούν με αποτυχία, ο μηχανισμός των ρεπορτάζ βρίσκεται ήδη στημένος. Επομένως, το ντέρμπι της Κυριακής θα φανερώσει την εγκυρότητα του μηχανισμού. Ένα ντέρμπι, στο οποίο ο Ολυμπιακός πάει με τελείως διαφορετική ψυχολογία από αυτή που ήλπιζε και περίμενε.

Μολαταύτα, τα πράγματα στο ποδόσφαιρο, όπως, άλλωστε, και στην ζωή, δεν έρχονται πάντα όπως τα θέλουμε. Χωρίς τον Ιμπαγάσα να κρατάει μπάλα, να απεγκλωβίζει συμπαίχτες και να κάνει παιχνίδι και τον αεικίνητο Μανιάτη, ο οποίος έτρεξε πολλά μέτρα στον άξονα, να κρατά χώρο και να συγκρατεί αντιπάλους, επήλθε αγωνιστική καθίζηση -οι Μακούν και Μοντέστο δεν κατάφεραν σε κανένα σημείο του παιχνιδιού να φρενάρουν τον ρυθμό και τους γρήγορους συνδυασμούς των φιλοξενουμένων, ενώ ο Ορμπάιθ, όντας χωρίς στήριγμα και βοήθειες από τα ακραία μπακ, έμοιαζε σαν ναυαγός χωρίς σωσίβιο. Η ομάδα, μετά το 60' λεπτό, μπούκωσε, απώλεσε τον έλεγχο της μεσαίας γραμμής, έχασε την πρωτοβουλία των κινήσεων, έπαυσε να δέχεται βοήθεια από τους ακραίους και κυριεύτηκε από έναν ανεξήγητο πανικό και άγχος: δημιουργικά και ανασταλτικά υπήρχε σοβαρότατο πρόβλημα. Έχω βαρεθεί να λέω και να γράφω ότι ο Ολυμπιακός, χωρίς την παρουσία του Ιμπαγάσα, χάνει πολύ μεγάλο μέρος της δυναμικότητάς του. Ο Αργεντινός προσθέτει κύρος, δημιουργικότητα, φαντασία και ουσία. Αυτό, όμως, (πρέπει να) αποτελεί δικαιολογία για την εικόνα του Ολυμπιακού στο δεύτερο 45λεπτο; Όχι, βέβαια. Σε καμία περίπτωση. Αλλά είναι προφανές ότι η πίστη στο πλάνο εξανεμίστηκε γρήγορα και ξαφνικά. Από τα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου, οι γηπεδούχοι οπισθοχώρησαν αναίτια, χωρίς, υποθέτω, αντίστοιχη οδηγία από τον πάγκο, και μετατράπηκαν σταδιακά σε ρόλο κομπάρσου, ανήμπορου να αντιδράσει -ίσως πίστεψαν ότι η πρόκριση θα ερχόταν, εύκολα ή δύσκολα, και ξεκίνησαν νωρίς τα όνειρα για Ρουμανίες: οι οπαδοί μπορεί να διακατέχονται από υπέρμετρη αισιοδοξία και εν ολίγοις να δικαιολογούνται, οι ποδοσφαιριστές και το τεχνικό επιτελείο, όχι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η παρουσία του Φουστέρ: σε όλο το δεύτερο ημίχρονο δεν πρέπει να ακούμπησε μπάλα πάνω από τρεις φορές. Κι εδώ ακριβώς ανατέλλει η ποδοσφαιρική αφέλεια της Μέταλιστ. Μία ομάδα που έκανε σχεδόν τα πάντα για να απορρίψει την απότομη αγωνιστική μετάπτωση του Ολυμπιακού. Από το 64' λεπτό, λοιπόν, ήρθε η σειρά των Ουκρανών για να θραύσουν το ηθικό του αντιπάλου. Ωστόσο, η μερική ανικανότητα, η ανεξήγητη σιγουριά και η έλλειψη ομαδικότητας, παραλίγο να στερήσουν από τους φιλοξενούμενους την ευκαιρία να διεκδικήσουν την πρόκριση -αν ήμουν οπαδός της Μέταλιστ, θα είχα λιντσάρει με βασανιστικό τρόπο αυτόν τον Ντέβιτς κι ας έβαλε το νικητήριο τέρμα. Εδώ είχαν κερδίσει φάουλ, προς το τέλος του ματς, έξω από την περιοχή του Μέγιερι κι αντί να το εκτελέσουν με συρτή πάσα, ώστε να σπεύσουν προς το σημαιάκι του κόρνερ για να κερδίσουν χρόνο, το εκτέλεσαν απευθείας με σκοπό να βάλουν γκολ! Δεν θα σχολιάσω την απαράδεκτη παράβαση του Μοντέστο και την εξίσου απαράδεκτη εκτέλεση πέναλτι που είδαν τα ματάκια μου, αλλά την ανεπάρκεια του Μέγιερι· ενός τερματοφύλακα, ο οποίος, επειδή αγωνίζεται σε μια ομάδα που ομολογουμένως δέχεται λιγοστές φάσεις σε κάθε αγώνα, συχνά υπερτιμάται από τα Μ.Μ.Ε. και τους οπαδούς. Το αποτέλεσμα; Σε δυο εύκολες φάσεις, και μάλιστα σε πολύ κρίσιμα χρονικά σημεία, που έπρεπε να βγει από την εστία του σαν μαινόμενος ταύρος, παρασέρνοντας συμπαίχτες και αντιπάλους, και να μαζέψει το τόπι, κυριεύτηκε από άγχος και αστάθεια, δήλωσε βροντερό απών και χάρισε απλόχερα την πρόκριση στην Μέταλιστ. Δεν πρόκειται για κάποια είδηση, βέβαια: έχουμε πει ότι ο Ούγγρος δεν εμπνέει σιγουριά και δυστυχώς η άποψη επιβεβαιώθηκε με χείριστο και επίπονο τρόπο. Επιπλέον, τα λάθη του Μέγιερι φανέρωσαν και το μεγαλείο της έλλειψης του Σουηδού ογκόλιθου.

Συγκεφαλαιώνοντας επιλογικά, ένας ποδοσφαιρικός αγώνας, όπως είναι γνωστό, αποτελείται από δυο ημίχρονα. Δυο ποδοσφαιρικοί αγώνες αποτελούνται από τέσσερα ημίχρονα. Απλά μαθηματικά είναι. Ο Ολυμπιακός, στο Χάρκοβο, ήταν μετριότατος, για να μην πω κακός, ενώ στο χθεσινό ματς έπαιξε με φουλ τις μηχανές για περίπου τριάντα λεπτά. Τα υπόλοιπα εξήντα λεπτά τι απέγιναν;  Επομένως, η ομάδα παρουσιάστηκε ανεπαρκής στα τρία από τα τέσσερα ημίχρονα. Δεν υπάρχει, όμως, πρόβλημα. Οι δημοσιογράφοι την βρήκαν την λύση. Πάντα την βρίσκουν. Κι αν δεν υπάρχει, την εφευρίσκουν. Είχαν προετοιμάσει το έδαφος για ενδεχόμενη αποτυχία. Το είχαν προλειάνει. Ναι, είναι οι ίδιοι που έγραφαν για την μεγάλη εμφάνιση του Ολυμπιακού στο Χάρκοβο (ρε, τι πίνετε;)! Προκρίνεται ο Ολυμπιακός; Πήρε την πρόκριση απέναντι σε μια σκληροτράχηλη και δυσκατάβλητη ομάδα. Αποκλείεται ο Ολυμπιακός; Αποκλείστηκε από μια επιθετική και ταλαντούχα ομάδα. Τι ισχύει; Αν κρατάς, βάσει συνολικού σκορ, την πρόκριση στα χέρια σου, αλλά είσαι ανήμπορος να διαχειριστείς ενδεχόμενη επιτυχία και αδυνατείς να αποτελειώσεις και να αποκλείσεις, εντός έδρας, μια αφελέστατη, φλύαρη ομάδα με λανθασμένη αγωνιστική νοοτροπία, τότε δεν αξίζεις την πρόκριση. Δεν υπάρχει χαρακίρι, δεν τίθεται θέμα αυτοκτονίας και δεν υφίσταται, όπως οι περίφημοι κύκλοι της Π.Α.Ε. αφήνουν να εννοηθεί, ζήτημα διαιτησίας. Απλά ήσουν άξιος της μοίρας σου.

Υ.Γ.1 Σφαγή της Λάρισας. Ο επόπτης σήκωσε σημαία για υπόδειξη οφσάιντ. Μετά από εκτέλεση πλάγιου άουτ!!! Κι ο διαιτητής σφύριξε την παράβαση!!! Και δεν συνέβη μόνο αυτή η φάση. Απίστευτα πράγματα!

Υ.Γ.2 Οι Γιαννακόπουλοι και οι Αγγελόπουλοι είναι επιχειρηματίες μεγάλου κύρους και βεληνεκούς. Κι όμως, αποδεικνύονται παράγοντες μικρού εκτοπίσματος και μεγέθους. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί το μπάσκετ έχει πάρει την κατιούσα.

Υ.Γ.3 Τους έχουμε φιλοξενήσει στο παρελθόν. Απολαύστε τους.