Η τακτική των ερωτήσεων

Τέθηκε υπό λειτουργία η ρύθμιση που επιτρέπει στους καταναλωτές να μην πληρώνουν το κόστος των προϊόντων και υπηρεσιών που αγοράζουν, αν δεν πάρουν απόδειξη λιανικής. Σύμφωνα, λοιπόν, με την ΑΔ 4/2012: «Κατά την πώληση προϊόντων και παροχή υπηρεσιών, και υπό την επιφύλαξη των διατάξεων του Κώδικα Φορολογικής Απεικόνισης Συναλλαγών, του Ποινικού Κώδικα και του ν. 2523/1997, ο καταναλωτής δεν υποχρεούται να καταβάλει το αντίτιμο, εάν δεν λάβει το νόμιμο παραστατικό στοιχείο, όπως αυτό ορίζεται στις οικείες διατάξεις». Κι όταν λέμε ''νόμιμο παραστατικό στοιχείο'', εννοούμε απόδειξη ή τιμολόγιο.

Πολύ καλό μέτρο -ομολογώ ότι εξεπλάγην ευχάριστα- και πρωτόγνωρο για τα δεδομένα της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού κράτους, αλλά έχω ορισμένες απορίες και μερικές επιφυλάξεις -μακάρι το πνεύμα του μέτρου να συμβάδιζε με το υπόλοιπο φορολογικό σύστημα. Συνήθως, σε μια συναλλαγή πρώτα πληρώνεις και μετά παίρνεις απόδειξη. Θεωρώ ότι δεν χρειάζεται να αναφέρω παραδείγματα. Στην περίπτωση που πληρώνεις, αλλά δεν σου κόβει απόδειξη, τι θα κάνεις; Θα πηγαίνεις π.χ. στον μετρ της σουβλακερί και θα του λες: «Ρε αλητάμπουρα, φέρε πίσω τα λεφτά;». Ούτε σε ταινίες του Στάθη Ψάλτη (φώτο) δεν γίνονται αυτά. Ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν πολλοί απατεώνες που θα πάρουν τα λεφτά και μετά θα κάνουν τον ανήξερο και την πάπια.  Για να μην βρεθείς, όμως, σε τόσο δύσκολη θέση, μπορείς να κάνεις και το άλλο. Θα πηγαίνεις μέσα στο μαγαζί, θα ζητάς τον υπεύθυνο και θα τον ρωτάς: «Κόβετε απόδειξη; Πείτε μου, για να ξέρω αν θα σας πληρώσω». Τότε, ο μαγαζάτορας, μπροστά στο φάσμα να χάσει έναν πελάτη, θα απαντήσει ότι φυσικά και κόβει απόδειξη. Το ίδιο μπορεί να γίνει σε κάθε επιθυμητή συναλλαγή, π.χ. με τον υδραυλικό, τον  μπαρμπέρη, την μοδίστρα και τον κάπελα. Ακόμα καλύτερα, παίρνεις και τηλέφωνο ή στέλνεις e-mail. Για να είσαι προετοιμασμένος και μάχιμος. Στο τσακίρ κέφι μπορείς να τουιτάρεις κιόλας.

Όπως κάνει ο Αλαφούζος. Πηγαίνεις και ρωτάς τον καταστηματάρχη αν κόβει απόδειξη; Θα πηγαίνει κι ο Αλαφούζος, πριν το ματς, στον διαιτητή και θα τον ρωτάει: «Θα με αδικήσεις, ρε;». Αν του πει όχι, μπαίνουν οι παίχτες στο γήπεδο, παίζουν για την φανέλα, και μασάνε σίδερα και αντιπάλους. Αν του πει ναι, ετοιμάζει από πριν καμιά ντουζίνα πιασάρικα τουίτς, γράφει μια επική ανακοίνωση κατά της διαιτησίας και των Μάγια που δεν τον αφήνουν να κάνει πρωταθλητισμό και, τέλος, εύχεται να έχει πείσει τον κόσμο πως ο Παναθηναϊκός είναι στοχοποιημένος και αποτελεί το κυρίαρχο θήραμα που όλοι θέλουν για λάφυρο. Κι αν δεν τα καταφέρει σε πρώτο χρόνο, παίρνουν την σκυτάλη οι οπαδικοί δημοσιογράφοι και την τελειώνουν τη δουλειά. Ειδικά, αν δεν έχει κερδίσει η ομάδα, τότε οι ανακοινώσεις και τα τουίτς πέφτουν σαν μπαράζ πυροβολικού. Αλλά κι αυτός ο Μαρινάκης είναι προκλητικός. Νταξ, κρατάει τα κόζια σε κάθε περίπτωση και σε κάθε πόστο. Μην το επιδεικνύεις, όμως, τόσο φανερά. Κράτα τα μπόσικα. Και σε τελική ανάλυση, οφείλει να αναγνωρίσει ότι ο Παναθηναϊκός, καθώς και αρκετές ομάδες, δεν βρίσκεται σε καλή κατάσταση. Και είναι αθέμιτο να κλωτσάς τον αντίπαλο, ενόσω βρίσκεται στο πάτωμα και διπλώνει από τον πόνο. Αλλά είναι αυτή η καταραμένη επίδειξη δύναμης που την πληρώνουν, σχεδόν, όλες οι ομάδες: το ελληνικό ποδόσφαιρο στο σύνολό του, δυστυχώς, δεν αποτελεί εξαίρεση.

Δεν τίθεται, όμως, μόνο το θέμα διαιτησίας. Την τακτική των ερωτήσεων μπορείς να την εφαρμόσεις και σε άλλες περιπτώσεις. Κοτζάμ πρίγκιπας ενδιαφέρεται (;) για το πλειοψηφικό πακέτο της Π.Α.Ε. Αλλά κι εδώ δεν υπάρχει πρόβλημα. Θα πηγαίνει ο Δομάζος και θα ρωτάει τον Πρίγκιπα, αν μπορεί και θέλει να αγοράσει τον Παναθηναϊκό. Για να ξέρει κι ο Μίμης τι να κάνει. Να κάτσει ή να φύγει; Αν του πει όχι, να πάει, βρε παιδί μου, σπίτι του και να παρακολουθεί ξένοιαστος τις προσπάθειες της ομάδας του Ρότσα/Μπουμπλή. Αν του πει ναι, να βγει στις κάμερες και να δηλώσει: «Εγώ πιστεύω στον Πρίγκιπα (sic!)!». Έπειτα θα πηγαίνει ο Κωνσταντίνου, χωρίς τον Σάββα τον Θεοδωρίδη, και θα ρωτάει την Αυτού Εξοχότητα, αν έχει διάθεση να φτιάξει νέο γήπεδο. Για να λάβει κι αυτός τα μέτρα του. Τέλος, θα βγαίνει ο Κάνθαρος και θα ρωτάει: «Ρε παιδιά, είναι πραγματικός Πρίγκιπας;» μόνο και μόνο για να λάβει την αποστομωτική απάντηση: «Τι, δεν είναι;». Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Και ξάφνου, καθώς μελετάς και σπουδάζεις την υπόθεση, διαπιστώνεις ότι το μόνο πραγματικό σε αυτή την ιστορία είναι η παρουσία του Τσάκα. Διότι, αν κάποιος επιθυμεί να μπει σε μια Π.Α.Ε., πάει στην Αύξηση Μετοχικού Κεφαλαίου, σκάει τα ''χαρτιά'' και παίρνει την ομάδα. Χωρίς να ρωτάει από δω κι από εκεί, χωρίς press conference και χωρίς συγκεντρώσεις για τσάι.

Υ.Γ.1 Αυτά που έγιναν στην Δράμα δεν έχουν προηγούμενο. Τι να πρωτοσχολιάσω; Το κοουτσάρισμα του Καλαφατάκη; Την εμφάνιση του Κακαρίδη; Το γεγονός ότι τον οργανωτή του παιχνιδιού τον υποδυόταν, και μάλιστα με σχετική επιτυχία (!), ο Καραποστόλου; Την εμφανή αδυναμία του να πάρουμε αμυντικό ριμπάουντ; Το ότι δεν έχουμε επιθετικά συστήματα; Και, τέλος, την γκάφα του Πάσαλιτς ή την σφαγή του Γκόντα; Απίστευτα πράγματα.

Υ.Γ.2 Τα ρεπορτάζ λένε ότι ο Μητρόπουλος πάει δανεικός στην Α.Ε.Κ. Πρόκειται περί επικοινωνιακής ήττας από την πλευρά της Π.Α.Ε. Άρης, η οποία παρουσίαζε τον δανεισμό τελειωμένο, ενώ εκτέθηκε και ο παίχτης με τις βιαστικές δηλώσεις του, αν και για το τελευταίο μάλλον ευθύνεται ο μάνατζέρ του.

Υ.Γ.3 Ο Γιάννης Ιωαννίδης θα πρέπει να καταλάβει ότι δεν είναι Υφυπουργός του Άρη. Δεν θέλω τέτοιες βοήθειες. Επίσης, κάποιος να του πει, όπως και σε όλους τους προκατόχους του, ότι δεν είναι Υφυπουργός Πρωταθλητισμού. 

Υ.Γ.4 Δύσκολα τα πράγματα για τον Βενγκέρ. Οι οπαδοί δεν σέβονται τους ποδοσφαιρικούς τεχνοκράτες. Ακόμα κι αν βρίσκονται σε μια ομάδα ως προπονητές για 16 χρόνια. Όπως γράφει ο Καρπετόπουλος: «Στην ιστορία του ποδοσφαίρου δεν υπάρχει ομάδα της οποίας οι οπαδοί να ικανοποιούνται γιατί τηρήθηκαν κατά γράμμα οι ισολογισμοί: η Άρσεναλ έμοιαζε να έχει γίνει η πρώτη τέτοια ομάδα. Και σε αυτό νομίζω ο Βενγκέρ την πάτησε». Βέβαια, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ο Αρσέν κατάφερε και άλλαξε τη δομή της Άρσεναλ και παρουσίασε εντυπωσιακές ομάδες σε εμφάνιση και αποτελέσματα. Θα είναι πολύ άδικο να φύγει κακήν κακώς, πόσω μάλλον ως αποτυχημένος.

Υ.Γ.5 Όλα θα γίνουν. Ας μην βιαζόμαστε! Υπομονή. Βάζω μπρος τα μίξερ και τις κατσαρόλες, παίρνω τις κουτάλες και τις σπάτουλες, και αρχίζουμε! Τιραμισού, μηλόπιτες, μελομακάρονα και βασιλόπιτες! Μέχρι και μπανόφι! Χαμός θα γίνει!

Υ.Γ.6 Τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια θα μπουν στην αντίστοιχη ανάρτηση. Μέχρι τότε, ας πάρουμε μια γερή δόση από τον Bruce Dickinson.