Τα σοβαρά ζητήματα

Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός. Δεν έχω όρεξη να ασχοληθώ με τα ευρωπαϊκά τους παιχνίδια. Ούτε με το ντέρμπι της Κυριακής. Η κάθε ομάδα έχει το δικό της επιτελείο, τον δικό της στρατό που ασχολείται με αυτά τα πράγματα. Εγώ δεν φτάνω ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι. Αν κάποιοι θέλουν να βλέπουν τεράστιες εμφανίσεις και τρομερούς εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν, με γεια τους, με χαρά τους. Και κάτι τελευταίο: όταν μια ομάδα χάνει ή δεν προκρίνεται, μπορεί να σημαίνει ότι απλά δεν ήταν τόσο καλή. Ας μην τα ρίχνουμε όλα στην ατυχία. Περνάμε, λοιπόν, σε σοβαρά ζητήματα.

Ας πάμε στο πολυπολιτισμικό Λονδίνο και στην Τσέλσι. Ο Αμπράμοβιτς, ο οποίος, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν ξέρει τι σχήμα έχει η μπάλα, είχε φέρει τον Βίλας Μπόας. Έναν μαθητευόμενο μάγο. Και μάλιστα τον χρυσοπλήρωσε. Η συνέχεια αναμενόμενη. Απόλυση και αποζημίωση. Ο αντικαταστάτης του ήταν ο Ντι Ματέο. Ένας πολύ καλός γνώστης της ομάδας, των αποδυτηρίων και των απαιτήσεων του κοινού. Ο Πρόεδρας τον εμπιστεύτηκε -ουσιαστικά δεν είχε άλλη επιλογή- κι εκείνος κατάφερε να του πάρει μέχρι και το τσου λου! Προσοχή: δεν εξετάζω πως το πήρε κι αν το άξιζε -απλά σημειώνω την επιτυχία. Ο Αμπράμοβιτς, λοιπόν, για λόγους που μόνον εκείνος γνωρίζει, και παρά το γεγονός ότι ακούστηκαν διάφορα ονόματα για τον πάγκο (π.χ. Καπέλο), αποφάσισε να επιβραβεύσει τον Ντι Ματέο, δίνοντας του τα ηνία της ομάδας και την επόμενη σεζόν. Ας μην ξεχνάμε τη συμπάθεια των οπαδών προς το πρόσωπο του Ιταλού, καθώς και την στήριξη των παιχτών -προφανώς τα στοιχεία αυτά έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην επιλογή του Πρόεδρα. Έχουμε πει, όμως, ότι είναι διαφορετικό πράγμα να διαχειρίζεσαι μια ήδη έτοιμη ομάδα από το να την στήνεις μόνος σου. Κι ενώ ο ενθουσιασμός στην αρχή της σεζόν βρισκόταν σε υψηλά επίπεδα, καθώς κυλούσε η σεζόν, ήρθε η απογοήτευση του Ρώσου μεγιστάνα (κλισέ). Η νέα του επιλογή ονομάζεται Ράφα Μπενίτεθ -οι φήμες λένε ότι διακαής πόθος του Αμπράμοβιτς είναι ο Γκουαρντιόλα, τον οποίο περιμένει το καλοκαίρι. Ένας προπονητής -αναφέρομαι στον Μπενίτεθ- που έκανε τρομερό λάθος να διαδεχτεί τον Μουρίνιο στην Ίντερ. Και φτάνουμε στο παρόν. Να παίζει η Τσέλσι εντός έδρας με την Νόρτζελαντ για το τσου λου και να κερδίζει με 6-1. Αυτό, όμως, δεν αποτελεί είδηση. Η είδηση έρχεται από την συμπεριφορά των οπαδών προς το πρόσωπο του Μπενίτεθ, καθώς με την έξοδό του από την φυσούνα άρχισαν οι γιούχες, και τα πανό υπέρ του Ντι Ματέο. Ειλικρινά, όσα χρόνια παρακολουθώ συνειδητά ποδόσφαιρο, δεν θυμάμαι παρόμοιο περιστατικό.

Κι από το Λονδίνο, στο Παρίσι. Στην Πόλη του Φωτός, που θα έλεγε κι ο συμπαθέστατος Αλέξης Κωστάλας (φώτο). Έχω αναφερθεί πολλάκις στην αναγκαιότητα συγκρότησης εταιρικού πλάνου. Με την Παρί να μην αποτελεί εξαίρεση. Οι Άραβες ιδιοκτήτες της ομάδας έχουν μεγάλα όνειρα για την ομάδα -δεν αμφιβάλλω. Αλλά είναι φανερό ότι βιάζονται. Κι όποιος βιάζεται, προβαίνει σε απρόσεχτα λάθη και σε μη υπολογισμένα ρίσκα. Ένα από αυτά ήταν η απόλυση του πρακτικού Κομπουαρέ, ο οποίος για ορισμένους δεν συμβάδιζε με την γκλαμουριά του Παρισιού και των Αράβων, και η αντικατάστασή του από τον Αντσελότι. Ο Ιταλός είναι φανερά μπερδεμένος. Έχω την εντύπωση ότι υποτίμησε το πρωτάθλημα και υπερτίμησε τον εαυτό του. Διεξάγει ακόμα πειραματισμούς στην άμυνα, προσπαθεί να μεταβάλλει τον επιθετικογενή χαρακτήρα της ομάδας, στηρίζεται μονάχα στον Σουηδό μυτόγκα για να διασπάσει κλειστές άμυνες και γενικώς βλέπω ότι επιδιώκει να την ''ιταλικοποιήσει''. Μα, γίνονται αυτά τα πράγματα; Πώς είναι δυνατόν να καλουπώσεις παίχτες όπως τους Μενέζ, Νένε, Λαβέτσι, Μάξουελ και Παστόρε; Με αυτά και με αυτά, τα έχει βρει σκούρα στο γαλλικό πρωτάθλημα, καθώς δεν μπορεί να βρει ισχυρό αντίδοτο στις κλειστές άμυνες των αντιπάλων και στις φονικές αντεπιθέσεις τους. Το μόνο που τον σώζει μέχρι στιγμής είναι το κύρος του, η πρόκριση στην επόμενη φάση του τσου λου και το ενδυματολογικό του γούστο. Να μας πει, όμως, ο κύριος Αντσελότι πόσο χρόνο χρειάζεται ακόμα, για να βρει η ομάδα μια σταθερή σταθερότητα.

Και κλείνουμε με Βαρκελώνη. Την παραμυθένια πόλη του Γκαουντί. Ο Βιλανόβα διαχειρίζεται καλά την υφιστάμενη κατάσταση. Είναι προφανές ότι η ομάδα λειτουργεί με κεκτημένη ταχύτητα από την εποχή Γκουαρντιόλα, αλλά αυτό δεν πρέπει να μειώνει την συμβολή του νυν προπονητή. Πράγματι, υπήρχαν ορισμένα προβλήματα στην αρχή της σεζόν, π.χ. στην άμυνα, στα κάθετα σπριντ και στις κάθετες πάσες, αλλά τον τελευταίο καιρό θεωρώ ότι έχουν επανέλθει σε επίπεδα Μπαρτσελόνα. Έχω την εντύπωση ότι αν δεν ξέραμε ότι στον πάγκο κάθεται ο Βιλανόβα, θα νομίζαμε ότι ακόμα βρίσκεται ο Γκουαρντιόλα. Μέχρι και οι αδυναμίες της ομάδας είναι ίδιες, π.χ. στο ψηλό παιχνίδι και στις στημένες φάσεις. Βέβαια, αυτό δεν ξέρω ακόμα αν είναι καλό ή κακό. Ο χρόνος θα δείξει. Όπως ο χρόνος θα δείξει τι θα συμβεί με τον Μέσι. Θα το σπάσει το ρεκόρ του Γκερτ Μίλερ; Θεωρώ απίθανο το ενδεχόμενο να μην τον ενδιαφέρει. Προφανώς και θέλει να το σπάσει. Αλλά όχι εις βάρος της ομάδας. Ο Μέσι είναι ο απόλυτος αντι-σταρ του αθλήματος. Και νομίζω πως αν δεν είχε τραυματιστεί στο ματς με την Μπενφίκα, θα ήταν βέβαιο ότι θα το έσπαγε. Τώρα, η υπόθεση πήρε μια πιο ενδιαφέρουσα τροπή. Απλά το σπάσιμο του ρεκόρ θα καθυστερήσει λίγο ακόμα.

Υ.Γ.1 Ο Αλκαράθ δήλωσε ότι δεν έχει μαγικό ραβδάκι. Εγώ το ξέρω. Εκείνοι που τον φέρανε, το ξέρουν;

Υ.Γ.2 Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αποχωρεί από τον μπασκετικό Παναθηναϊκό, καταλογίζοντας ως υπεύθυνο τον θείο Θανάση. Ε, και; Το ελληνικό μπάσκετ ήδη πνέει τα λοίσθια.

Υ.Γ.3 Πληθαίνουν οι φήμες για επιστροφή της οικογένειας Βαρδινογιάννη στον Παναθηναϊκό. Λέτε;

Υ.Γ.4 To 2010, οι Accept επιστρέφουν μετά από 14 ολόκληρα χρόνια. Και το αποτέλεσμα είναι άκρως ικανοποιητικό.