Ψυχραιμία και αισιοδοξία

Το 2012 ξεκίνησε μάλλον μουδιασμένα και ίσως μελαγχολικά. Αλλά σίγουρα αδιάφορα. Τουλάχιστον είχα θέσει έναν σκοπό, τον οποίο εκπλήρωσα με απόλυτη επιτυχία, και υπήρξε ένας φλογερός οργασμός δημιουργίας. Οι πρώτοι πέντε μήνες, λοιπόν, αφιερώθηκαν σε αυτόν τον σκοπό. Κι άμα αφιερώνομαι σε κάτι, ή κάποιον, το κάνω καλά. Αν κι όταν εμπλέκεται έτερη φυσική παρουσία, η κατάσταση δεν εξαρτάται αποκλειστικά από μένα: ο κάθε άνθρωπος υποτάσσεται στη δική του ιδιοσυγκρασία, υπακούει τη δική του ψυχοσύνθεση και λειτουργεί βάσει της δικής του κοσμοθεωρίας. 

Κατόπιν, με επισκέφθηκε το καλοκαίρι. Ο Ιούνιος κι ο Ιούλιος πέρασαν ιδιαίτερα ξένοιαστα, νηφάλια και ψύχραιμα -κρατήστε την λέξη ''ψύχραιμα'': θα μας χρειαστεί αργότερα. Κι αυτό, λόγω της εσωτερικής απελευθέρωσης που προήλθε από την επίτευξη του σκοπού που αναφέρω παραπάνω. Η απογείωση, όμως, ήρθε τον Αύγουστο. Πέρασα τέλεια! Ανεπανάληπτα! Καταπληκτικά! Δεν ξέρω πως αλλιώς μπορώ να το εκφράσω. Οι καλύτερές μου διακοπές. Μακράν! Πέντε γαμάτα άτομα συγκρότησαν μια κορυφαία παρέα που σφυρηλατήθηκε στο γέλιο, στη διασκέδαση, στο παιχνίδι, στη θάλασσα και στο φαγητό. Και να σκεφτεί κανείς ότι, πριν φύγουμε, δεν ήμουν απόλυτα σίγουρος για την επιτυχία του εγχειρήματος -μα, πόσο λάθος έκανα! Η περίοδος που πέρασα σε Σύρο, Μύτικα και Σπάρτη έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη μέσα στο μυαλό μου -το ίδιο, αν και για διαφορετικό λόγο, και οι διακοπές στην Κομοτηνή και στην Χαλκιδική, όπου πήγα με διαφορετική συντροφιά. Σαν να πήρε κάποιος ένα κατσαβίδι και να μου βίδωσε αυτές τις μαγικές εικόνες στο μυαλό. Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σας, και χωρίς ίχνος αδικίας και υποτίμισης προς την υπέροχη παρέα, η απογείωση οφείλεται, εν πολλοίς, σε ένα συγκεκριμένο άτομο. Πραγματικά πανέμορφα συναισθήματα. Ευχάριστα. Ισχυρά. Τέλος πάντων.

Συνεχίζουμε. Ο Σεπτέμβριος κι ο Οκτώβριος μου δημιούργησαν, αν και αισθανόμουν σαν Ολύμπιος Θεός, άγχος και πίεση. Κι αυτό, διότι ανέμενα με αγωνία και λαχτάρα να δω τι θα γίνει με τη δουλειά. Θα με προσλάβουν; Δεν θα με προσλάβουν; Κι αν με προσλάβουν, πού θα με στείλουν; Πραγματικά ψυχοφθόρα διαδικασία. Και οι αλήτες να μας πηγαίνουν από βδομάδα σε βδομάδα κι εμείς να μην ξέρουμε τι να κάνουμε. Έπεσε τρελό παπατζιλίκι. Γαμώ το κέρατό τους. Ο Κάνθαρος, πάντως, παρά το έντονο άγχος του, (παρ)έμενε ψύχραιμος -η ψυχραιμία αποτελεί μια σημαντική πτυχή του χαρακτήρα μου. Η διατήρηση του αυτοελέγχου σε κρίσιμες στιγμές, συνιστά, θεωρώ, μεγάλο προσόν. Η αντιμετώπιση μιας δύσκολης/έκρυθμης/ψυχοφθόρας κατάστασης με τη λογική και την υπομονή, χωρίς ακραία συναισθήματα πανικού, άγχους και θυμού, αποτελεί τον καλύτερο σύμβουλο. Προσοχή, όμως: το γεγονός ότι παραμένω, ή δείχνω, ψύχραιμος και δεν αντιδρώ υπό καθεστώς τρέλας, δεν σημαίνει ότι δεν με νοιάζει, δεν με απασχολεί ή δεν με ενδιαφέρει κάτι. Ούτε ότι δεν προγραμματίζω το μέλλον και δεν κανονίζω τις επόμενες κινήσεις μου. Αλίμονο! Τι έπρεπε να κάνω, δηλαδή; Να φωνάζω και να οδύρομαι ή να πανικοβάλλομαι και να γκρινιάζω; Κι αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο να το αντιληφθεί κάποιος που έχει συνηθίσει να είναι νευρικός, γκρινιάρης και αγχώδης. Βλέπετε, καλώς ή κακώς, η ψυχραιμία -και η υπομονή: άκρως υποτιμημένη αρετή- δεν επιβάλλεται ή μαθαίνεται: κάποιοι την έχουν, κάποιοι δεν την έχουν. Και συνήθως, ένας άνθρωπος που δεν την έχει, ερμηνεύει την ψυχραιμία του άλλου σαν αδιαφορία, οκνηρία, αδράνεια, απάθεια, αμέλεια, αεργία (!!!) κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Πραγματικά πρόκειται για άκρως επιφανειακή, βιαστική, σκληρή και άδικη κριτική -δυστυχώς, προς μεγάλη μου λύπη, πίκρα και στενοχώρια δεν αποτέλεσα εξαίρεση του κανόνα. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να γράψω κάτι άλλο επ' αυτού -αν και θα μπορούσα να γράψω πολλά.

Ο Νοέμβριος, λοιπόν, με βρήκε πάρα πολύ πεσμένο -αλλά πάντοτε ειλικρινή και αυθεντικό απέναντι στους άλλους και, κυρίως, στον εαυτό μου. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τον Δεκέμβριο: το μυαλό μου βασανίζεται συνεχώς από αναπάντητα ερωτήματα και βομβαρδίζεται ασύστολα από έντονους προβληματισμούς. Κι ο χρόνος δείχνει να τελειώνει όπως άρχισε: μουδιασμένα και μελαγχολικά. Η ψυχραιμία, πάντως, παραμένει. Το ίδιο και η αισιοδοξία. Σε όλα τα επίπεδα. Να έχουμε, λοιπόν, μια καλή, ψύχραιμη και αισιόδοξη χρονιά! Σας το εύχομαι ολόψυχα!

Υ.Γ.1 Η  ανάρτηση γράφτηκε αυθόρμητα.

Υ.Γ.2 Ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος! Μα, φυσικά από τους καταπληκτικούς Abba!