Η έλλειψη εφοδίων οδηγεί στην κρεμάλα

Οι γυναίκες είναι περίεργα πλάσματα. Εκατό καλά να έχεις κάνει και μια φορά να έχεις φερθεί σκάρτα, θα σου βγάλουν την ψυχή. Θα στο κοπανάνε μέχρι να πεθάνει ο Χαϊλάντερ. Χωρίς χρονοτριβή. Άνευ ηθικών αναστολών. Δίχως εγωιστικούς φραγμούς. Να μην το έκανες, σου λένε. Και τις εκατό φορές που έχεις ξηγηθεί όμορφα και ωραία, τις γράφουν στο χιόνι. Το ίδιο και οι οπαδοί. Μπορεί ένας Πρόεδρος να έχει ξεχρεώσει, να έχει φτιάξει γήπεδο, να έχει αναπτύξει υποδομές, να έχει φέρει παιχταράδες κι εσύ να τον κράζεις επειδή κάπου, κάπως, κάποτε είχε κάνει μια άστοχη δήλωση. Και οι οπαδοί, ειδικά οι οργανωμένοι, όπως και οι γυναίκες, δεν θέλουν αντίλογο. Και δεν θέλουν αντίλογο, διότι στα μάτια τους ισοδυναμεί με αμφισβήτηση, έλλειψη κατανόησης ή αδιαφορία. Απλά θέλουν να περνάει το δικό τους. Κι αν δεν περάσει, στο κρατούν μανιάτικο. Αλλά και άγιος να είσαι, το καλύτερο παιδί, κάποιος θα βρεθεί να σε σπουδάσει. Κι αν δεν βρει καταδικαστικά στοιχεία, θα τα κατασκευάσει. Δεν είναι και τίποτα το δύσκολο. Παίρνω ένα φτυάρι και αρχίζω το θάψιμο. Διαφωνώ με τέτοιες πρακτικές, αλλά τέλος πάντων. Όπως έλεγε κι ο Καρδινάλιος Ρισελιέ (φώτο): «Δώστε μου έξι γραμμές που να έχει γράψει ο πιο τίμιος άνθρωπος και θα βρω κάτι σε αυτές για τον κρεμάσω». Όμως, στις τρεις περιπτώσεις που θα μελετήσουμε, δεν υπάρχουν τίμιοι και άγιοι άνθρωποι. Ούτε ελαφρυντικά μήτε δικαιολογίες. Η κρεμάλα αποτελεί μονόδρομο.

Εξάλλου, τι υπερασπιστική γραμμή μπορεί να έχει η διοίκηση του Άρεως που έχει αλλάξει μέσα σε μια σεζόν πέντε προπονητές; Λες και ετοιμαζόμαστε για βραδινή έξοδο και δεν ξέρουμε τι να φορέσουμε. Και δοκιμάζουμε από σμόκιν μέχρι φούστα. Όπου κάτσει η μπίλια. Τι απαιτήσεις μπορούμε να έχουμε από μια τέτοια διοίκηση; Το ίδιο ισχύει και με τους Έλληνες πολιτικούς. Αλλά εκεί, οι αντίστοιχοι οργανωμένοι, οι στρατοί των κομμάτων, τους προστατεύουν με νύχια και με δόντια. Προφανώς πρόκειται για άλλου είδους οργανωμένων. Με διαφορετικά κίνητρα. Ξεφύγαμε, όμως. Λέγαμε για τα πεπραγμένα της διοίκησης του Άρη. Επί της ουσίας, τα είπαμε. Διότι δεν υπάρχουν άλλα έργα. Μόνον οι αλλαγές προπονητών. Ούτε επικοινωνιακή πολιτική, ούτε διαχειριστική ικανότητα, ούτε απόδοση ευθυνών, ούτε αυτοκριτική, ούτε συσπείρωση της ομάδας και της Π.Α.Ε., ούτε τίποτα. Ακόμα και η μεταγραφική ενίσχυση του χειμώνα αποδείχτηκε κίνηση πανικού, επιβεβλημένη από τρίτους. Κι ας ούρλιαζα ότι με το υπάρχον ρόστερ -ναι, το ξέρω, είναι περιορισμένων δυνατοτήτων- μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα: ουσιαστικά αυτοκτονούμε. Προσοχή, όμως: η παρούσα παράγραφος δεν αφορά μόνο τις φετινές διοικήσεις: η νοσηρή νοοτροπία είναι βαθιά ριζωμένη. Υπάρχουν παρωθητικές νύξεις που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Για να μην παρεξηγηθούμε. Ωραία τα λόγια, λοιπόν, αλλά πρέπει να δεις και πράξεις. Το ίδιο, εξάλλου, δεν ισχύει για τους Έλληνες πολιτικούς; Καλό το μπλα μπλα και το ξεκατίνιασμα από το twitter και το Facebook, αλλά η παρακαταθήκη της άσκησης πολιτικής αποτελείται από έργα. Ουσιαστικά έργα κι όχι πασαλείμματα.

Όμως, δεν είναι μόνο ο Άρης -μακάρι να ήταν. Κι ο Παναθηναϊκός ταλανίζεται από διοίκηση περιορισμένων ικανοτήτων -αλλά, όπως έχουμε τονίζει, δεν ζητείται μόνο Πρόεδρος. Όμως, όταν βγαίνει ο τουϊτάρχης Αλαφούζος και λέει ότι μέντοράς του είναι ο Νικόλαος Πατέρας, ο τιτάνας του double, ο άρχοντας του παρασκηνίου, τι μπορείς να περιμένεις; Για ποιο πράγμα να τον κατηγορήσεις; Όλες οι κατηγορίες καταρρίπτονται μονομιάς. Οφείλεις να τον αθωώσεις λόγω τρέλας και βλακείας. Ακόμα και για την αποσταλινοποίηση: πρόκειται για κίνηση πανικού και υποταγής στα θέλω ορισμένων. Και, παράλληλα, να αλλάξεις άθλημα. Να το γυρίσεις στο καλλιτεχνικό πατινάζ και να απολαμβάνεις τον αειθαλή Αλέξη Κωστάλα να περιγράφει, πάντοτε απολαυστικά, τα διπλά τόλουπ και τα τριπλά άξελ. Διότι αν κάτσεις να ασχοληθείς με αυτά που λέει ο Αλαφούζος και αυτά που δεν κάνει, θα γελάς και θα κλαις. Τουλάχιστον οι φίλοι του Παναθηναϊκού είχαν την τύχη και τη χαρά να δουν να κάθεται και ένας Φάμπρι στον πάγκο τους. Όχι σαν τους Αρειανούς που τους φέρανε τον αδιάφορο Αλκαράθ. Ούτε για λιονταρίνες μιλούσε, ούτε για ούρα, ούτε για κοχόνες. Και σε τελική ανάλυση τι ήθελε να κάνει ο Φάμπρι; Να ξυπνήσει τον εγωισμό των παιχτών. Να τονώσει το φρόνημά τους. Να αναπτερώσει το ηθικό τους. Υποθέτω, όμως, ότι, όπως ο Εσπάρθα χάνει την μπάλα στο γήπεδο, κάπου την έχασε κι ο Ισπανός προπονητής. Διότι αυτό το κάνεις στις προπονήσεις και στα αποδυτήρια· όχι μπροστά στις κάμερες. 

Κάτι ανάλογο, αν και σε μικρότερο βαθμό, ισχύει και στην περίπτωση του Λίνεν. Ο οποίος παράλαβε την ομάδα με δύο βαθμούς, έπειτα από την λαίλαπα που ακούει στο όνομα Βαγγέλης Βλάχος, και την πήγε στους τριάντα. Μια στιγμή, όμως, ρε παιδιά. Ο Λίνεν είναι υπαίτιος για την κατάσταση της Α.Ε.Κ; Ο Λίνεν είναι το πρόβλημά της; Και, νταξ, πες ότι για το αγωνιστικό φέρει κάποιες ευθύνες. Για παράδειγμα, είχε εμμονή με την χρησιμοποίηση του Φουρτάδο και τον παραγκωνισμό του Κατσικοχέρη. Αλλά, όταν βλέπει τους παίχτες του να μην μπορούν να εφαρμόσουν τα πιο απλά πράγματα, τι έπρεπε να κάνει και να πει; Να φορέσει το κοντό παντελονάκι και να θυμηθεί τις ένδοξες μέρες που κυνηγούσε τον Ρεχάγκελ; Και με τα διοικητικά τι συμβαίνει; Διότι, όπως γίνεται αντιληπτό, ένας Δημητρέλος δεν αρκεί. Και δεν ειρωνεύομαι. Ο άνθρωπος τρέχει όλη μέρα για την Α.Ε.Κ. Δέκα σόλες έχει λιώσει από την υπερπροσπάθεια. Μέχρι και βραχόλια του περάσανε για το χατήρι της Α.Ε.Κ. Και έχεις κάτι οπαδούς να κάνουν καταλήψεις στα Σπάτα και να εκτοξεύουν απειλές. Τι άλλο να κάνει πλέον ο Δημητρέλος; Ίσως θα μπορούσε να ρίξει τίτλους τέλους στο παραμύθι που μπορεί να μην έχει δράκο, αλλά έχει Βιντιάδη και Αδαμίδη. Και δεν αντέχεται άλλο.

Εν κατακλείδι, θα μπορούσα να γράψω ολόκληρα έπη για τις Π.Α.Ε. Ξεχνάμε, ή δεν ξέρουμε, ότι το διοικείν δεν είναι εύκολη δουλειά. Κι αυτό ισχύει από τον καμικάζι Μιχαλήτσιο και τον Αλαφούζο μέχρι τον Πρωθυπουργό της χώρας. Πολλοί το υποτιμούν, λίγοι το καταννοούν. Για να διοικήσεις, λοιπόν, πρέπει πρώτα να διοικηθείς. Και δεν εννοώ απαραίτητα να έχεις περάσει από χαμηλές θέσεις: η Ιστορία αποτελεί αδιαμφισβήτητο μάρτυρα. Εννοώ να διοικηθείς από αρχές και αξίες. Να διοικηθείς από ικανότητα και αυτογνωσία. Από θέληση και πάθος. Αυτά είναι τα εφόδια που σε βοηθούν να προβλέψεις, να οραματιστείς, να εμπνεύσεις, να ηγηθείς. Με ρωτάτε αν εμπεριέχονται τα λάθη σε αυτά τα εφόδια; Βεβαίως! Όλοι κάνουν λάθη. Ουδείς άσφαλτος (sic!). Κι όλοι πρέπει να διορθωθούν και να μάθουν από αυτά. Μηδενός εξαιρουμένου.

Υ.Γ.1 Από τον Αντώνη Πανούτσο: «Ο Λίνεν θα φύγει όχι επειδή απέτυχε, αλλά επειδή έπρεπε να οδηγήσει μια ομάδα που εδώ και καιρό έχει πάψει να έχει τιμόνι. Το όχημα προχωράει ακόμα λόγω του μεγέθους του, αλλά στην πρώτη στροφή θα βγει από τον δρόμο. Και όσο πιο βαριά είναι τα οχήματα τόσο πιο δύσκολα όταν βγαίνουν ξαναμπαίνουν».

Υ.Γ.2 Μπράβο στην Βασιλεία για την πρόκρισή της επί της Τότεναμ. Το άξιζε πραγματικά. Λέτε να φτάσει τελικό; Είμαι περίεργος, πάντως, να δω πόσοι παίχτες της ελβετικής ομάδας θα πουληθούν το προσεχές καλοκαίρι -Σκόρδα, φέρε στο Χαριλάου τον Στόκερ! Περισσότεροι ή λιγότεροι από τις συνολικές πωλήσεις των ομάδων που στελεχώνουν το ελληνικό πρωτάθλημα; Καταραμένο σκάουτινγκ με τη μεταπωλητική σου αξία!

Υ.Γ.3 Ποιο Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός; Τέσσερα είναι τα ντέρμπι της αγωνιστικής. Ο.Φ.Η. - Ατρόμητος, Άρης - Αστέρας Τρίπολης, Α.Ε.Κ. - Πανθρακικός και Βέροια - Πλατανιάς. Θα πέσουν κορμιά. Με το βαθμολογικό όριο σωτηρίας να κρίνεται ουσιαστικά από δυο ομάδες: τον Άρη και την Α.Ε.Κ. Ακούω προβλέψεις.

Υ.Γ.4 Κακώς έριξαν στον Αγκάνθο μόνο πέντε αγωνιστικές. Εκατό έπρεπε να του ρίξουν. Άκυρο. Βρήκα ακόμα καλύτερη λύση. Οποιοσδήποτε ποδοσφαιριστής τιμωρείται, η ποινή του θα εκτίεται από τον Αγκάνθο. Για να σιγουρευτούν ότι ο Φυτανίδης δεν θα τον ξαπλώσει ποτέ ξανά στο γρασίδι.

Υ.Γ.5 Μουσικάρα, στιχάρα, φωνάρα.