Το μυδραλιοβόλο του πορνό

Πριν το ματς έκαιγαν τις φανέλες του Μάριο Γκέτσε. Κατά τη διάρκεια ζητοκραύγαζαν με μία ντρίπλα ή πάσα του Γερμανού παίχτη. Και στο τέλος του ματς ξεχάστηκαν, φαντάζομαι, όλα. Με τέτοια εμφάνιση, μέσα σε μια κόλαση που θύμιζε ρωμαϊκή αρένα, δεν γινόταν διαφορετικά. Οι γηπεδούχοι ήταν ορμητικοί. Καταιγιστικοί. Σαν μυδραλιοβόλο. Επέβαλαν πλήρως το ρυθμό τους. Και τι ρυθμός! Διαολεμένος. Εξοντωτικός. Αξιοθαύμαστος. Λίγες ομάδες στην Ευρώπη διαθέτουν επιθετικό transistion game υψηλού επιπέδου. Η Ντόρτμουντ και η Ρεάλ αποτελούν δυο από αυτές. Αλλά για ποια Ρεάλ μιλάμε; Αυτό το πράγμα δεν ήταν Ρεάλ Μαδρίτης. Μπορεί να ήταν Ρεάλ Μούρθια ή Ρεάλ Σαραγόσα, αλλά, επαναλαμβάνω, δεν ήταν Ρεάλ Μαδρίτης.

Απέναντι στη γερμανική ομάδα φαινόταν -και πράγματι ήταν- μία και δύο ταχύτητες πιο κάτω. Άνευρη. Άγευστη. Χωρίς ενέργεια. Εντός και εκτός χόρτου. Ο Τσάμπι Αλόνζο ήταν κάκιστος. Πανάστοχος στις μεταβιβάσεις του, αόρατος στη μεσαία γραμμή και ανήμπορος να μαρκάρει τον Γκέτσε. Κι ο Οζίλ; Αυτός έκανε φάουλ στον αντίπαλο για να πάρει ανάσες. Ο Ράμος, παρά το γεγονός ότι στη Σεβίλλη συχνά αγωνιζόταν ως δεξί μπακ, βρισκόταν εκτός κλίματος, πραγματικότητας και αγώνα. Ποιος να φανταζόταν ότι η απουσία του Αρμπελόα θα αποδεικνυόταν πλήγμα ολκής! Και ποιος να φανταζόταν ότι ο Κοεντράο θα εξέθετε τον προπονητή του σε τέτοιο βαθμό! Την ίδια στιγμή, ο Μουρίνιο ανέθεσε στον Βαράν το μαρκάρισμα του Λεβαντόφσκι. Κι ο Πολωνός, λες και το πήρε πατριωτικά, παρέδωσε δωρεάν μαθήματα τακτικής και εκτελεστικής συμπεριφοράς, συμπαρασύροντας τον προσωπικό του φρουρό, τον Πέπε και τον Ντιέγκο Λόπεθ. Και πες ότι το μαν του μαν δεν εξελίχθηκε σύμφωνα με τα θέλω του Μουρίνιο. Συμβαίνουν αυτά στο ποδόσφαιρο. Όμως, και οι υπόλοιπες επιλογές του Πορτογάλου τεχνικού αποδείχθηκαν άστοχες. Αυτό το πράγμα δεν ήταν στήσιμο. Λάθος η επιλογή του Μόντριτς. Ο Κροάτης είναι ένας εραστής της μπάλας, ένας αρτίστας, αλλά δεν έχει τα τρεξίματα για να κυνηγάει τον αντίπαλο. Διότι, όταν ο αντίπαλος τρέχει, πρέπει να τρέξεις κι εσύ. Επιπλέον, επιλέγοντας τον Μόντριτς στο αρχικό σχήμα, έφερε δεξιά τον Οζίλ. Τι να κάνει ο Οζίλ στον ασβέστη; Hταν φανερό ότι η τοποθέτησή του στα δεξιά της επίθεσης και η εγγενής τάση του ποδοσφαιριστή να συγκλίνει προς τον άξονα, αποδιοργάνωσε το επιθετικό πλάνο και πρόκρινε τις μακρινές μπαλιές προς τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Και ποιος ήταν ο τακτικός ρόλος του Χιγκουαΐν; Άκρως αινιγματικός. Συν τοις άλλοις, ο Κεντίρα, προφανώς λόγω προπονητικών οδηγιών, δεν έπαιρνε μέτρα στον άξονα και αναλώθηκε σε ανελέητο κυνήγι των αντιπάλων. Ως αποτέλεσμα, οι γραμμές ήταν αποκομμένες κι ο Κριστιάνο Ρονάλντο αβοήθητος. Τουλάχιστον είχε άξιο συμπαραστάτη τις πάσες του Χούμελς. Τον απροσπέλαστο, να συμπληρώσω, Χούμελς. Πόσες φορές, άραγε, έχασε εναέρια ή επίγεια μονομαχία;

Η Ντόρτμουντ, λοιπόν, αυτή η γρήγορη και διψασμένη ομάδα, ύψωσε το τετράπτυχο φαντασία-τακτική-δύναμη-ταχύτητα και έλιωσε την Ρεάλ κάτω από τις ερπύστριές της. Δεν ομιλώ για το αποτέλεσμα. Αναφέρομαι αποκλειστικά στην εμφάνιση. Ορισμένες φορές νόμιζες ότι οι Γερμανοί έπαιζαν με παίχτη παραπάνω. Μάλιστα, υπήρχαν στιγμές που αυτό που έβλεπες ξεπερνούσε τα στενά όρια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα και εξελισσόταν σε πορνό. Σκληρό για τους Ισπανούς, αισθησιακό για τους Γερμανούς. Και, συγχρόνως, ηδονικό για τους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους. Τι έκανε, όμως, ο Κλοπ που φαντάζει τόσο αποδοτικό και, συνάμα, απολαυστικό;

• Μεγάλο πλάτος και άριστη εκμετάλλευση αυτού.
• Υψηλότατο τέμπο, ειδικά στις αρχές των δυο ημιχρόνων.
• Πλείστοι αυτοματισμοί.
• Εξαιρετική μετάβαση από φάση επίθεσης σε φάση άμυνας.
• Ασφυκτική πίεση στα χαφ, με τον Μπέντερ και, κυρίως, τον αλάνθαστο Γκουντογκάν, ο οποίος έκανε κυριολεκτικά τα πάντα και βρισκόταν κυριολεκτικά παντού, να πέφτουν, ιδίως όταν η ομάδα τους έχανε κατοχή, σαν βαμπίρ πάνω σε μπάλα και αντιπάλους.
• Πρέσινγκ στα 2/4 του γηπέδου, μόλις ήθελε η Ντόρτμουντ να ρίξει το μεταβολισμό ή έπαιρνε κατοχή η Ρεάλ.
• Πολύ καλή και γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας σε λίγα τετραγωνικά. Εξαιρείται μερικώς το κεντρικό αμυντικό δίδυμο, το οποίο συνάντησε προβλήματα με ''την μπάλα κάτω''.
• Εξαιρετική συνεργασία μεταξύ των Μπλαστσικόφσκι, Γκέτσε και Ρόις. Ο πρώτος κυβέρνησε (σ)την δεξιά πτέρυγα, ενώ οι Γκέτσε και Ρόις άλλαζαν συνεχώς θέσεις και μπέρδευαν τους αντιπάλους τους. Και οι τρεις αποτέλεσαν θαυμάσιο στήριγμα στον Λεβαντόφσκι.

Τέλος, το κοουτσάρισμα του Κλοπ από το 75' λεπτό και έπειτα, ήταν άκρως ρεαλιστικό. Σταδιακά άρχισε να δίνει χώρο στη Ρεάλ, έκλεισε διαδρόμους και, με την είσοδο του αξιόπιστου Κελ ως απάντηση στις ανούσιες αλλαγές του Μουρίνιο, άλλαξε το σύστημα από 4-2-3-1 σε 4-5-1. Αντί επιλόγου, δηλώνω ότι δεν ξέρω τι θα γίνει στον επαναληπτικό. Το δύσκολο, πάντως, δεν είναι να βάλει η Ρεάλ τρία γκολ. Αλλά να κρατήσει το μηδέν.

Και πάμε στη Βασιλεία, όπου η τοπική ομάδα πολύ θα ήθελε να κάνει κανά χουνέρι στην Τσέλσι. Θα μπορούσε να το πετύχει, καθώς έχει καλή ομάδα, αλλά το γκολ του ορεξάτου Μό(ου)ζες την αποδιοργάνωσε. Βέβαια, δεν ευθύνεται η Τσέλσι για αυτό, αλλά η αδυναμία της Βασιλείας να αντιδράσει σε συνθήκες υψηλής επικινδυνότητας και πίεσης. Η Βασιλεία, βλέπετε, δεν είναι και η καλύτερη ομάδα στο ποδόσφαιρο κατοχής και σίγουρα δεν μπορεί να παίξει με αξιώσεις ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Η Τσέλσι, μετά το γκολ, προέβη σε τακτική οπισθοχώρηση, περιμένοντας τον αντίπαλο και, κυρίως, το σφύριγμα της λήξης. Έβλεπες τους παίχτες του Μπενίτεθ και νόμιζες ότι, αντί για μπάλα, κουβαλούσαν σφουγγαρίστρα και κουβά. Αγγαρεία κετς. Αλλά ποιον να φοβηθούν; Ο Παρκ μπερδευόταν μόνος του, ο Σαλάχ είχε τεράστια προβλήματα με τον Κόουλ, ενώ οι προσωπικές ενέργειες του Στόκερ δεν ήταν αρκετές. Τι να κάνει κι ο Στρέλερ, όταν η μπάλα έφτανε με το ζόρι, και συχνά έπειτα από καραμπόλες, σε αυτόν; Κι όμως, ο πάγκος αντέδρασε, με τις αλλαγές να δίνουν μια φρεσκάδα, μια ανανέωση, μια επιθετική τόνωση και μια ελπίδα επίτευξης του πολυπόθητου γκολ. Ένα γκολ που προήλθε από πέναλτι που θα ζήλευαν όλοι μαζί ο Γιαννακόπουλος, ο Τζόλε, ο Αλεξανδρής κι ο Γκόγκιτς. Και η ποδοσφαιρική δικαιοσύνη ήταν γεγονός! Προς στιγμήν, όμως. Διότι οι φιλοξενούμενοι μέσα σε μόλις πέντε λεπτά έκαναν ό,τι έπρεπε να κάνουν σε ένα 85λεπτο. Κι αυτό δεν τους τιμά και πολύ. Όπως δεν τιμά και μένα που διαφωνώ με όλους εκείνους που λένε ότι η Τσέλσι έκανε εξαιρετικό παιχνίδι.

Υ.Γ.1 Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός αποκλείστηκε από την Μπαρτσελόνα. Και πώς να προκριθεί, όταν έχει πετύχει μόλις 53 πόντους, με 1/16 τρίποντα και 19 χαμένα αμυντικά ριμπάουντ; Όμως, ο Έλληνας οπαδός είναι άπιαστος. Δεν τον απασχολούν τα χαμένα ριμπάουντ και τα τρίποντα που κατέληγαν σε μυστήριο λαϊκού ήρωα. Η ψυχοσύνθεσή του αξιοπερίεργη. Μπορεί να φταίει το χορτάρι, το παρκέ, ο αέρας, η λάσπη, η βαρύτητα, η Τρόικα, το φεγγάρι, ακόμα και η διαιτησία. Ναι, η διαιτησία. Αλλά πιο πιθανό είναι να έρθει η ανάπτυξη του Αντώνη Σαμαρά παρά να παραδεχτεί ο Έλληνας οπαδός ότι ο αντίπαλος ήταν ανώτερος.

Υ.Γ.2 «Πόσες αθλητικές εφημερίδες υπάρχουν στην Ελλάδα; Στη Ρωσία υπάρχουν δύο. Δεν θεωρώ ότι αυτή είναι η απαίτηση της αγοράς, να υπάρχουν δεκαπέντε στην Ελλάδα. Υπάρχει ανταγωνισμός και έτσι αναγκάζονται να αναπαράγουν ψέματα. Εγώ έχω έλλειψη της ελληνικής γλώσσας, καμιά φορά αυτό με σώζει. Οι δημοσιογράφοι κινούνται επιφανειακά, χωρίς να θέλουν να ασχοληθούν σε βάθος. Σε αυτό φταίμε και εμείς. Στην εποχή του Ίντερνετ ο τρόπος σκέψης έχει γίνει πιο αποσπασματικός. Σήμερα μεγαλώνει η γενιά του F5. Διαρκώς θέλουμε να κάνουμε refresh, θέλουμε διαρκή ανανέωση, δυστυχώς όμως μας ελκύουν περισσότερο τα αρνητικά πράγματα». Σοφά λόγια από τον Zέρμαν Τσιστιακόφ, τον συνεργάτη του Ιβάν Σαββίδη.

Υ.Γ.3 Ο Φορμίκα του Αστέρα Τρίπολης έπαθε κάταγμα στον αυχένα και ορισμένοι οπαδοί του Π.Α.Ο.Κ. απόρησαν με το timing του τραυματισμού, εκφράζοντας την άποψη ότι αυτό συνέβη επειδή ο Ιβάν Σαββίδης απαίτησε να γίνει ντόπινγκ κοντρόλ για τον ημιτελικό του κυπέλλου. Χωρίς σχόλιο.

Υ.Γ.4 Έπος!

Can't find the words, How much it hurts, Don't know how to cry, But like a burning flame, I feel all the pain...You hurt my soul, But I can't let you go, I can't let you go, 'Cause I love you so, Can't let you go, love you so...