Στο ύψος των περιστάσεων

Λέγαμε, λοιπόν, ότι οι γυναίκες είναι σαν τους οπαδούς. Όμως, έρχονται στιγμές που οι διαφωνίες, οι έριδες, οι πίκρες και οι ανασφάλειες πρέπει να μπουν στην άκρη. Έρχονται στιγμές που πρέπει να δείξεις την αγάπη σου. Και μπορεί μια γυναίκα συχνά να επιλέγει το δρόμο της άτακτης φυγής, της ατέρμονης γκρίνιας ή ''στο κρατώ μανιάτικο μέχρι να σκουριάσει ο Robocop'', αλλά ο οπαδός δεν έχει τέτοιες ανησυχίες. Δεν πρέπει να έχει τέτοιες ανησυχίες. Όταν χρειάζεται να βρίσκεται κοντά στην ομάδα, είναι πάντα εκεί. Δίπλα της. Με το ενδεχόμενο να μην κυλήσουν όλα ευχάριστα. Αλλά με την πίστη και την ελπίδα να ξεχειλίζουν -εσχάτως και την υπομονή: κι αυτό είναι απρόσμενα ευχάριστο.

Λέγαμε, επίσης, ότι το ποδόσφαιρο, πέρα από την αισθητική απόλαυση και τις τακτικές αναλύσεις, κρύβει έντονο συναίσθημα. Αυθεντικό. Γνήσιο. Αληθινό. Και κάποια ματς, δεν τα ξεχνάς ποτέ. Και να θες, δεν μπορείς. Ασχέτως εμφάνισης και αποτελέσματος. Χωρίς να παίζει ρόλο αν στο γκαζόν βρίσκεται ο Λόντσαρ, ο Χαβίτο ή ο Τριανταφυλλάκος. Ούτε αν στον πάγκο κάθεται ο Διαμαντόπουλος, ο Κούπερ ή ο Σούλης. Δεν σε ενδιαφέρουν αυτά τα πράγματα. Το μόνο που σε νοιάζει είναι να είσαι εκεί. Πιστός φρουρός. Άγρυπνος. Υπεύθυνος. Διότι σε αυτά τα ματς παίζεις και εσύ μπάλα. Σε αυτά τα ματς νοιώθεις κι εσύ την πίεση. Το άγχος. Αντιλαμβάνεσαι κι εσύ τις δυσκολίες. Τις αντιξοότητες. Και είσαι έτοιμος να τις αντιμετωπίσεις.

Όπως τις αντιμετώπισε ο Άρης. Το σύστημα του οποίου, πάντοτε ανοιχτό και δεκτικό σε επιρροές πάσης φύσεως, κατάφερε να τιθασεύσει την πίεση και να αφουγκραστεί τη θετική αύρα του κόσμου. Δεν συμβαίνει πάντοτε. Ορισμένες φορές γυρνάει μπούμερανγκ -προφανώς εννοώ τα μεθεόρτια του αγώνα Α.Ε.Κ. - Πανθρακικού ή το αμαρτωλό παρελθόν των Αρειανών (βλέπε Άρης - Ηρακλής). Αλλά, όταν γίνεται πραγματικότητα, τότε τα πράγματα προκύπτουν πολύ δύσκολα για τον αντίπαλο. Και το συναίσθημα των οπαδών απογειώνεται. Ιδίως όταν έχει σφυρηλατηθεί διά πυρός και σιδήρου. Το ίδιο, όμως, ισχύει για τους παίχτες και τον προπονητή. Άλλωστε, πρόκειται για ανθρώπους. Με πάθη. Αισθήματα. Αλλά και ένστικτα. Δεν είναι ρομπότ. Και, όπως δείχνουν τα πράγματα, αντιλαμβάνονται πλήρως τις ευθύνες τους. Κι αυτό, χωρίς να δείχνω το παραμικρό ενδιαφέρον σε αποτελέσματα και στατιστική, με ευχαριστεί αφάνταστα. Ωστόσο, δεν μπορώ να πω το ίδιο για εκείνους που επιμένουν να συκοφαντούν και να λασπολογούν. Το λένε οι ίδιοι για τον εαυτόν τους.

Υ.Γ.1 Ο κόσμος του Ολυμπιακού περίμενε να δει τριάρες και τεσσάρες επί του αντιπάλου του. Μα, αν είναι δυνατόν! Αυτοί έχουν ξεπεράσει τα ανεκτά και επιτρεπτά όρια υπεροψίας. Λες και δεν έχουν δει την ομάδα τους να αγωνίζεται. Λες και δεν ξέρουν ότι σε τέτοια ματς αρκεί και το μισό μηδέν. Άντε, καλές αποδοκιμασίες. Στα των ανελκυστήρων, πάντως, ο κόσμος του Ολυμπιακού πρέπει να αποδώσει τα εύσημα στην Π.Α.Ε. Ειδάλλως, αυτός ο Αλαφούζος θα γκρεμίσει το τουίτερ!

Υ.Γ.3 Λυπάμαι και στενοχωριέμαι για την Α.Ε.Κ. Αλλά, ας το θυμόμαστε, δεν φταίει ο Μπουγαΐδης κι ο Δέλλας ή ο Λίνεν. Ούτε ο διαιτητής που διέκοψε το ματς. Πόσω μάλλον ο Άρης! Κατηγορήστε όσο θέλετε τον Άρη και, αν σας κάνει να νοιώσετε καλύτερα, ισχυριστείτε ότι ανέβηκε σε άρματα τρίτων και πείτε ότι ήταν οργανωμένο σχέδιο εξόντωσης της Α.Ε.Κ. Αλλά, όταν καταλαγιάσει η σκόνη και κοπάσει ο θόρυβος, όταν κάνει την εμφάνισή της η νηφαλιότητα, τότε θα γίνει αντιληπτό ποιοι είναι οι υπαίτιοι και ποιοι βάζουν αυτογκόλ. Τώρα, καθώς συνιστά πάγιο χαρακτηριστικό της σύγχυσης να οδηγεί τους ανθρώπους σε σύγχιση, το κυνήγι φαντασμάτων δικαιολογείται εν μέρει. Και εννοείται ότι σε τέτοιες καταστάσεις δεν χωρούν καζούρες -εκτός αν είσαι εμπαθής και βλάκας. Δεν χτυπάς τον άλλον, ενόσω βρίσκεται στο έδαφος και διπλώνει από τον πόνο. Εξάλλου, έχω βρεθεί στην ίδια θέση και μπορώ να καταλάβω πλήρως την ψυχοσύνθεσή του υγιούς κόσμου της ομάδας. Τέλος, τις φήμες για αγορά Α.Φ.Μ. (Απόλλων Σμύρνης;) και εμπλοκή του Μελισσανίδη στα της Π.Α.Ε., τις αφήνω στην κρίση σας.

Υ.Γ.4 Ο Γιώργος Παπανδρέου, πρώην Πρωθυπουργός της Ελλάδος, γνωστός και ως Τζέφρυ, δήλωσε ότι αυτός κι ο Ομπάμα ανέλαβαν ''οικονομίες κουρέλια'', όπως χαρακτηριστικά είπε. Προσπερνώ την ατυχή έμπνευση, πραγματικά άστοχη, να αναφέρει τον Ομπάμα και τις Η.Π.Α. ως συγκριτικό παράδειγμα, και ερωτώ: είναι δυνατόν να μην είχε ιδέα για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας; Τότε γιατί, πίσω από την πλάτη όλων, ενέταξε τη χώρα στο Δ.Ν.Τ.; Και γιατί, την ίδια στιγμή, έλεγε ''λεφτά υπάρχουν''; Τόσο πολύ βιαζόταν να γίνει Πρωθυπουργός μιας χρεοκοπημένης χώρας; Τουλάχιστον έκανε κι ένα καλό που, εν τέλει, προέκυψε σε κακό. Με την έκδηλη ανεπάρκειά του να κάνει θραύση, ισοπέδωσε το δίπολο Ν.Δ. - ΠΑ.ΣΟ.Κ. και έστειλε τη ''μεγάλη δημοκρατική παράταξη'' από το 42% στο 7%, μόνο και μόνο για να ανατείλει ένας νέος δικομματισμός και να εκτοξεύσει το ΣΥ.ΡΙΖ.Α σε κόμμα εξουσίας. Ατυχής έμπνευση κι αυτή.

Υ.Γ.5 Ο περισσότερος κόσμος μπορεί να γουστάρει το ''Θύμα των Αλλαγών'', και πολύ καλά κάνει, αλλά την παράσταση κλέβoυν τα δυο τραγούδια που ακολουθούν. Δύο σε ένα. Σαν τα σαμπουάν.