Προπονητικά εγκλήματα και αριθμητικό πλεονέκτημα

Ξεκινάμε με τζαμπιόλι. Λέγαμε, λοιπόν, ότι η Γαλατασαράι μπορεί να κάνει τη ζημιά απέναντι στην Ρεάλ Μαδρίτης. Τρίχες κατσαρές. Με τέτοια αμυντική γραμμή κι ο Αστέρας του Σάκη του Τσιώλη θα την είχε ταράξει στα γκολ. Το κέντρο άμυνας των Τούρκων ήταν επιεικώς απαράδεκτο για επίπεδο τσου λου. Λες και οι δυο κεντρικοί αμυντικοί έπαιζαν πρώτη φορά μαζί. Συν τοις άλλοις, δεν υπήρχε δεξί μπακ, με τη θέση να την καλύπτουν οι διαφημιστικές πινακίδες. Ο Έμπουε, βλέπετε, προφανώς λόγω προπονητικών οδηγιών, μετατρεπόταν σε δεξί χαφ. Μα, θα μου πει κάποιος, υπήρχε αριστερό μπακ; Όχι, δεν υπήρχε. Είναι δυνατόν να παίζεις απέναντι σε μια γρήγορη ομάδα, με γρήγορους παίχτες, που ψάχνουν συνειδητά την αντεπίθεση, με αριστερό μπακ τον Ριέρα; Κι όλα αυτά με τη μεσαία γραμμή σε όλο τον οριζόντιο άξονα να έχει πιο αργές επιστροφές κι από αυτές του Άρη -άντε, να εξαιρέσω τον Σελτσούκ Ινάν. Ειδικά αυτός ο Σνάιντερ ήταν για λύπηση. Κι ο Μέλο νόμιζε ότι συμμετείχε σε αγώνα επίδειξης ικανοτήτων. Το αποτέλεσμα ήταν να παίζει μαν του μαν ο Βαράν τον Ντρογκμπά και να τον χάνει μονάχα μια φορά. Μολαταύτα, ένα γκολ το άξιζαν οι Τούρκοι. Δεν ξέρω, πάντως, τι σκεφτόταν ο Τερίμ, αλλά, κρίνοντας από την τακτική συμπεριφορά των παιχτών του, είναι φανερό ότι πήγε στην Μαδρίτη για να χτυπήσει στα ίσια -κι όχι να κλέψει- το ματς. Όσα βάλουμε κι όσα φάμε, δηλαδή. Ερασιτεχνικό στήσιμο από τον Τούρκο προπονητή -γιατί δεν έπαιξε ποδόσφαιρο αναμονής; Και το χειρότερο είναι ότι έφαγε τρία γκολ από μια μετριότατη Ρεάλ.

Και πάμε στο Μόναχο. Δεν το είδα το παιχνίδι. Είδα μόνο κάτι φάσεις και διάβασα ορισμένα ρεπορτάζ. Κι αυτό που κατάλαβα, όσο επικίνδυνο κι αν είναι να κρίνεις ένα ματς χωρίς να το έχεις δει, είναι ότι (και) ο Κόντε υπέπεσε σε προπονητικό έγκλημα -μπορεί να κάνω και λάθος. Δώστε μου λίγο χρόνο για να σας το εξηγήσω. Παίζεις εκτός έδρας. Αντιμετωπίζεις μια ομάδα που βρίσκεται σε διαολεμένη φόρμα. Γνωρίζεις το στυλ παιχνιδιού του αντιπάλου -δεν είναι μυστικό- και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των αντιπάλων παιχτών. Και απέναντι σε αυτήν την ομάδα, ενώ ξέρεις πολύ καλά ότι θα παίξει με μεγάλο πλάτος, πλαγιοκοπήσεις, όβερλαπ και μπούκες, στήνεις την αμυντική σου γραμμή μονάχα με τρία αργά στόπερ; Στην ευθεία; Χωρίς λίμπερο; Χωρίς ποσοτική κάλυψη, δηλαδή κορμιά, στα άκρα αμύνης; Πάλι καλά που η ιταλική ομάδα έφαγε μόνο δυο γκολ. Αν υπήρχε ποδοσφαιρικός δικαστής, θα είχε κρεμάσει τον Κόντε από τα αυτιά και θα του γαργαλούσε τις πατούσες για παραδειγματισμό. Ερασιτεχνικό στήσιμο κι από τον Ιταλό προπονητή.

Και σβήνουμε με το πρώην Ουέφα. Δεν ξέρω πόσοι από σας θυμάστε ένα εντός έδρας παιχνίδι της Εθνικής Ελλάδας με την αντίστοιχη της Γερμανίας που είχε λήξει 4-2 εις βάρος μας. Με τους Γερμανούς να παίζουν με δέκα -ο αποβληθείς παίχτης, αν θυμάμαι καλά, ήταν ο Ντάισλερ, με το σκορ στο 2-2- και την Εθνική, κατόπιν της αποβολής, να παίζει χειρότερα με παίχτη παραπάνω και μοιραία να δέχεται δυο γκολ. Στη συνέντευξη τύπου είχε βγει ο Δανιήλ, ο τότε προπονητής της Εθνικής, και είχε δηλώσει ότι η ομάδα αποσυντονίστηκε από την αποβολή των Γερμανών. Ομολογώ ότι  εκείνη η δήλωση μου είχε φανεί πολύ αστεία και ιδιαίτερα προκλητική. Κι όμως, έκανα τραγικότατο λάθος -ευτυχώς, καθώς περνούσε ο καιρός, κάτι περισσότερο έμαθα για ποδόσφαιρο. Διότι, όπως κατάλαβα με την πάροδο του χρόνου, ο Δανιήλ ήξερε πολύ καλά τι έλεγε κι ας τον έκραζαν σχεδόν όλοι, μεταξύ των οποίων κι ο γράφων. Πολύ απλά, η Εθνική ομάδα δεν είχε δουλευτεί για να αγωνίζεται με αριθμητικό πλεονέκτημα. [Προσοχή, όμως: η συντριπτική πλειοψηφία των ομάδων που μένουν με παίχτη λιγότερο, γνωρίζουν πως πρέπει να αντεπεξέλθουν (π.χ. κάλυψη τετραγωνικών, πίεση αντιπάλου, επιθετικό πλάνο), αφού οι προπονητές, οι κανονικοί προπονητές, διά στόματος Μουρίνιο, ρίχνουν ειδικό βάρος σε αυτό το θέμα.] Κάτι αντίστοιχο, λοιπόν, έπαθε, κατόπιν της αποβολής του Ονάζι, η Φενερμπαχτσέ, η οποία, αν δεν κέρδιζε το πέναλτι, δεν νομίζω ότι θα πετύχαινε γκολ. Με τα εύσημα να πηγαίνουν στον Τσενάρ Ερκίν, την πρώτη αλλαγή του Τούρκου προπονητή -άργησε χαρακτηριστικά να προβεί σε εξωτερικές και εσωτερικές αλλαγές-, ο οποίος ανέτρεψε το όλο σκηνικό, αναγκάζοντας τους οπαδούς της τουρκικής ομάδας να ζητάνε την κατάκτηση του Europa League. Λέτε;

Υ.Γ.1 Ο Λάμπρος Σκόρδας επανέρχεται στο προσκήνιο. Θα έρθει η στιγμή που θα ασχοληθούμε και με αυτόν και, κατ' επέκταση, με την Αρειανάρα. Επιτρέψτε μου, ωστόσο, να υποβάλλω τα σέβη μου στον Σούλη Παπαδόπουλο. Προσπαθεί να κρατήσει ψηλά το φρόνημα των παιχτών και να συσπειρώσει την ομάδα. Να την αποφορτίσει από την πίεση. Και κάνει και ωραίες δηλώσεις. Ίσως διότι θέλει να μείνει και του χρόνου. Πώς αλλιώς θα κερδίσουμε συμπάθειες; Ε, Σούλη;

Υ.Γ.2 Νταξ, το ξέρουμε ότι ο Τζόι Μπάρτον, ο παίχτης της Μαρσέιγ, δεν την παλεύει κάστανο. Γνωρίζουμε, επίσης, ότι η Μαρσέιγ αποτελεί rival club. Αλλά αυτά που έγραψε στο twitter εις βάρος του Τιάγκο Σίλβα, με αφορμή το ματς της Παρί με την Μπαρτσελόνα και αιτία την υπεράσπιση του Νεϊμάρ εκ μέρους του Τιάγκο Σίλβα, ξεπερνάνε κάθε λογική! Άκου εκεί ότι ο Σίλβα είναι ''υπέρβαρος τρανσέξουαλ''! Κι όπως είναι προφανές, η Παρί κι ο Σίλβα δεν θα το αφήσουν ντούκου το όλο θέμα.

Υ.Γ.3 Με τιμάει που μου την πέφτει με φουλ γκάζια μια 16χρονη κοπέλα, πρώην μαθήτριά μου; Με τιμάει που οι φίλοι μου μού λένε ''χώσου'' (!);

Υ.Γ.4 Αρκετοί τους θεωρούν υπερτιμημένους. Μπορεί και να είναι. Αλλά, δώσε μου τέτοια κομμάτια, και πάρε μου την ψυχή!