Μην μας γαμάτε, αφήστε μας να παίξουμε

Το ποδόσφαιρο είναι ένα γοητευτικό και ιδιαίτερο άθλημα. Μπορείς να το παρακολουθήσεις ανέμελα, με παρέα ή χωρίς, φλερτάροντας με ξανθιές μπύρες ή τρώγοντας πίτσες και σουβλάκια. Μπορείς να αποκρυπτογραφήσεις τις τακτικές συγκινήσεις και τη λογική που κρύβεται από πίσω του. Όμως, πέρα από τις αισθητική απόλαυση, την τακτική και το -συχνά αμφίρροπο- αποτέλεσμα, υπάρχουν και κάποια άλλα στοιχεία που το κάνουν ενδιαφέρον. Κι αυτό συνήθως εξαρτάται από την ομάδα που υποστηρίζεις.

Και, χωρίς ίχνος υποτίμησης προς τις λοιπές ομάδες που στελεχώνουν το ελληνικό ποδόσφαιρο, ο Άρης συνιστά μια άκρως ενδιαφέρουσα περίπτωση: συνιστά μια μεγάλη ομάδα. Κι ας έχει να κατακτήσει τίτλο 43 ολόκληρα χρόνια. Η λειψυδρία τίτλων, βλέπετε, δεν αρκεί για να στερήσει από τον κόσμο το πάθος, την πίστη και την ελπίδα. Κι αυτά τα πράγματα, δεν περιγράφονται με λόγια. Η λεκτική φυλακή είναι πολύ μικρή για να το αποτυπώσεις. Και, φυσικά, αν δεν είσαι Αρειανός ή, έστω, άνθρωπος με ψυχραιμία, συναίσθημα και λογική, δεν μπορείς να το καταλάβεις. Να το αντιληφθείς. Να το κατανοήσεις. Κι όπως έχουμε πει, ό,τι δεν καταλαβαίνουμε το κοροϊδεύουμε. Το χλευάζουμε. Το υποβαθμίζουμε. Αλλά έτσι είναι ο κόσμος του ποδοσφαίρου. Μονολιθικός και απρόσωπος. Άδικος και υπερβολικός. Αλλά σπάνια ρομαντικός. Και ο κόσμος του Άρη μπορεί να έχει υποπέσει σε σωρεία λαθών και να μην αποτελεί το τέλειο είδος οπαδών στον πλανήτη του ποδοσφαίρου, αλλά όταν έρχεται η ώρα να στηρίξει ανιδιοτελώς την ομάδα, χωρίς πάντοτε η ίδια η ομάδα να στηρίζει εκείνον, τότε τα λόγια περιττεύουν και αντικαθίστανται από τη μαγική σιωπή που ηχούν οι εικόνες.

Χθες, λοιπόν, στο Περιστέρι, διεξήχθη ένα κομβικό ματς για το αύριο του Άρη. Όχι, δεν είναι από τους αγώνες που φλερτάρεις με ξανθιές μπύρες ή αναλύεις τις τακτικές των προπονητών. Είναι ένα από εκείνα τα ματς που σε καθηλώνουν. Που, καθώς τα παρακολουθείς, σου δημιουργούν άπειρες νοητές εικόνες και ακόμα περισσότερα συναισθήματα. Που, ασχέτως το αποτέλεσμα του αγώνα, δεν τα ξεχνάς ποτέ. Είναι ένα από εκείνα τα ματς που διακρίνεις, για μια ακόμα φορά, ότι το πάθος, η πίστη και η ελπίδα αποτελούν ανεξάντλητα στοιχεία. Ξεχυλίζουν. Το ρεπερτόριο ήταν πλούσιο. Από συνθήματα μέχρι κλάμματα. Κι ας ισχυρίζονται ορισμένοι, διαρρηγνύοντας τα ιμάτια τους, ότι οι άντρες δεν (πρέπει να) κλαίνε. Ποιος διαδίδει τέτοια ψεύδη; Μια χαρά κλαίνε οι άντρες. Αυτό δείχνει ότι έχουν όρια, στόχους και γνώση. Ποιος δεν έχει κλάψει για μια αγάπη που έχασε; Για μια αποτυχία ή επιτυχία; Υπάρχουν, βέβαια, και οι αναίσθητοι, αυτοί οι οποίοι δεν πιστεύουν σε τίποτα, που χαλάνε την πιάτσα. Και οι παίχτες του Άρη απέδειξαν εμπράκτως ότι δεν είναι αναίσθητοι -μερική εξαίρεση αποτελεί ο Αγκάνθο. Η δική μας κοσμοθεωρία το γνώριζε εκ των προτέρων. Για τους υπόλοιπους που μιλούν εκ μέρους της συνομωσιολογίας και του παρασκηνίου, δεν ξέρω.

Υ.Γ.1 Τις προηγούμενες ημέρες είχαμε μπαράζ δηλώσεων από πρώην και νυν διοικούντες. Το χρυσό βατόμουρο πάει στον Γιάννη Ψηφίδη, τέως Πρόεδρο της Π.Α.Ε. Άρης: «Λένε ότι είμαι λαμόγιο και με κατηγορούν οι Σουπεράδες που έχουν αποδείξει ότι είναι οι χειρότεροι οπαδοί αυτή της χώρας». Και συνεχίζει: «Ο Άρης είναι θύμα των ίδιων των Αρειανών. Δεν έχουμε διάθεση να φύγουμε με τέτοιες προϋποθέσεις. Έχουμε και μία αξιοπρέπεια. Δεν είναι τρόπος αυτός. Εγώ δεν δέχομαι τέτοια πράγματα». Η απάντηση από τον Super 3 ήρθε μέσω του επίσημου σάιτ: «Εμείς, ''οι χειρότεροι οπαδοί'', θα πάμε Περιστέρι. Εσείς, κύριε Ψηφίδη, θα περάσετε καμιά βόλτα;».

Υ.Γ.2 Το Σάββατο αντιμετωπίσαμε την Δράμα. Το πρώτο κλου του αγώνα ήταν το, αλά A.C. Green, κούρεμα του Χαντ. Με γύρισε σε άλλες εποχές. Δεύτερον, η ευστοχία μας στα σουτ τριών πόντων. Νταξ, δεν υπήρχε. Τρίτον, να υποβάλλω τα σέβη μου στον Ασημακόπουλο, ο οποίος στα 36 του χρόνια έχει στατιστικά καριέρας που αποτυπώνονται στο παρκέ. Τρίτον, με πιάνει θλίψη όταν διαπιστώνω ότι η επόμενη μεγάλη εξαφάνιση, μετά από εκείνη των αυθεντικών σέντερ, θα είναι στη θέση του play maker. Όπως με πιάνει θλίψη όταν βλέπω να κατεβάζει την μπάλα ο Καραποστόλου κι ο Βεργίνης. Τέταρτον, αυτός ο Βεζένκοφ με έχει εντυπωσιάσει. Πολύ ουσιαστικός, πολύ ώριμος, πολύ αθόρυβος. Και το κυριότερο; Σε αντίθεση με τον Παπανικολάου και, ειδικά, τον Χρυσικόπουλο, δεν παίζει σαν φοβισμένο γατάκι. Το σίγουρο είναι ότι η Κ.Α.Ε. δεν θα έχει πρόβλημα να κρατήσει τα γραφεία της.

Υ.Γ.3 Πάντοτε, όταν πεθαίνει κάποιος, βγαίνει στην επιφάνεια η μία όψη του νομίσματος. Και καλά από σεβασμό και τιμή. Λες και οι κακές πράξεις διαγράφονται. Σαν να μην έγιναν ποτέ. Κι αυτό το μοτίβο παρουσιάζεται για όλους, ανεξαρτήτως κοινωνικού στάτους και πλούτου. Λέτε ο Πέτρος Θεοδωρίδης να αποτελεί εξαίρεση; Είναι πιθανόν. Καλό του ταξίδι.

Υ.Γ.4 Γιατί δεν το παίζουν στις live εμφανίσεις τους;