Η συνέχεια επί του χόρτου

Η Ρεάλ, έχοντας δυο προπονητές στον πάγκο της, τον Μουρίνιο και τον Τερίμ, δεν είχε ιδιαίτερο πρόβλημα να περάσει στα ημιτελικά: ουσιαστικά είχε ήδη προκριθεί από το πρώτο ματς. Η Ντόρτμουντ (φώτο), πάλι, προκρίθηκε δύσκολα, με μια νότα ηρωισμού, μια πρέζα ικανότητας και ισχυρή δόση τύχης, απέναντι στην Μάλαγα. Έχω την εντύπωση ότι ακόμα και τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, οι Ισπανοί δεν θα έχουν συνέλθει. Τέλος πάντων.

Ας συνεχίσουμε με τα υπόλοιπα ζευγάρια. Είχαμε πει ότι η Παρί, με το πρώτο ματς να γίνεται στο Παρίσι, είχε μια υποχρέωση να βγει μπροστά, να πάρει μέτρα και να ψάξει το γκολ. Κι αυτό έκανε. Δεν πήρε απλά μια ισοπαλία, αλλά κέρδισε και κάτι ακόμα: τη συμπάθεια του κόσμου. Δεν θα σταθώ στο γεγονός ότι πολλοί μετατράπηκαν εν μία νυκτί σε οπαδούς των Παριζιάνων, ενοχοποιώντας -με προκλητικό τρόπο είναι η αλήθεια- την απόλυτη και εμφατική ανωτερότητα της Μπαρτσελόνα όλα αυτά τα χρόνια, αλλά στο ότι αυτή η γνήσια συμπάθεια προήλθε λόγω του ότι η Παρί προσπάθησε να παίξει ποδόσφαιρο. Πραγματικό ποδόσφαιρο -κι όπως έχουμε πει πλειστάκις, για να κερδίσεις μια ομάδα που παίζει ποδόσφαιρο πρέπει να παίξεις κι εσύ ποδόσφαιρο. Και μπορεί οι Θεοί του ποδοσφαίρου να διακατέχονται από ορισμένα πάθη, όμως ξέρουν να συγχωρούν μια ομάδα που έπαιξε ποδόσφαιρο, αλλά δεν κέρδισε. Τι ματς περιμένω στην Βαρκελώνη; Τελείως διαφορετικό από εκείνο του Παρισιού. Με τους Γάλλους να παίζουν περισσότερο άμυνα, δηλαδή να δίνουν απλόχερα κατοχή στον αντίπαλο, και να ψάχνουν το γκολ με τρόπους που μάλλον δεν αρμόζουν στην επιθετική ιδιοσυγκρασία τους. Και την Μπάρτσα, με ή χωρίς Μέσι -ας μην υποτιμούμε τους Καταλανούς: η Μπάρτσα συνιστά ανώτερη οντότητα από τον Μέσι-, να παίζει ακριβώς αυτό που μας έχει υποσχεθεί. Τι ματς θα ήθελα να περιμένω στην Βαρκελώνη; Λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη ότι το γήπεδο είναι κατηφορικό, αλλά και μεγαλύτερο σε τετραγωνικά, θα ήθελα να δω την Παρί να μην απαρνιέται τη φύση της και να μπει στο χόρτο να τρέξει τον αντίπαλό της, γνωρίζοντας τι θέλει και γνωρίζοντας πως πρέπει να το πάρει. Η συνέχεια επί του χόρτου.

Στο έτερο ζευγάρι, μετά το έγκλημα του Ιταλού προπονητή, δεν υπάρχουν πολλά μυστικά. Απλά δυο ερωτήματα. Πρώτον, τι είδους άμυνα θα παίξει ο Κόντε. Για να είμαι πιο ακριβής, πως θα στελεχώσει την αμυντική του γραμμή; Με μονάχα τρία σέντερ μπακ ή δυο σέντερ μπακ και δυο ακραίους; Από τη στιγμή που στο Μόναχο δεν πρόκρινε τον τακτικό ρεαλισμό είναι αναγκασμένος και υποχρεωμένος να προβεί στην απαραίτητη τακτική επιλογή. Δεν ξέρω τι από τα δυο θα επιλέξει. Αυτό που ξέρω, και φτάνουμε στο δεύτερο ερώτημα, είναι ότι δεν πρέπει να φάει γκολ -θα προτιμήσει να ανοιχτεί από νωρίς και να κυνηγήσει κάποιο γρήγορο γκολ ή θα παίξει προσέχοντας τον κώλο του; Διότι, αν φάει, θα θέλει τέσσερα για να προκριθεί. Και δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι αυτή η Γιουβέντους μπορεί να βάλει τέσσερα γκολ σε αυτήν την Μπάγερν. Εδώ αμφιβάλλω ότι μπορεί να τις ρίξει δύο. Ειδικά μετά το μάθημα του Χάινκες από την εντός έδρα ήττα με αντίπαλο την Άρσεναλ. Ο πρώτος, και τελευταίος λόγος, λοιπόν, ανήκει στους Γερμανούς. Οι οποίοι, όντας μια πολύ μεγάλη ομάδα εντός και εκτός χόρτου, δεν έχουν πρόβλημα να διαφημίσουν περήφανα την προβλεψιμότητά τους: δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα και κανέναν. Το πρόβλημα ανήκει στους Ιταλούς που θα πρέπει να μάθουν ξαφνικά να παίξουν ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Και ίσως να μην χρειαζόταν, αν έπαιζαν μια γνήσια ιταλική άμυνα στο Μόναχο -προφανώς με τις απαραίτητες τακτικές πινελιές.

Υ.Γ.1 Την Πέμπτη, το ενδιαφέρον θα στραφεί στην Βασιλεία. Η Τότεναμ είναι μια ωραία ομάδα. Την παρακολουθείς ευχάριστα. Μπορεί το 4-4-2 του Ρέντναπ να αποτελεί παρελθόν και να έχει φύγει ο μαέστρος Μόντριτς, αλλά η εικόνα που παρουσιάζει στο χόρτο είναι θελκτική. Ίσως επειδή, εκτός από ικανή, είναι και λίγο αφελής ή υπερβολικά ενθουσιώδης. Τέλος πάντων. Δεν ξέρω αν τελικά θα παίξει ο Μπέιλ ή όχι, αλλά, όπως και στην περίπτωση του Μέσι, τέτοια ζητήματα δεν πρέπει να απασχολούν τον προπονητή. Αυτά είναι για λαϊκή κατανάλωση, λίγο κουτσομπολιό και φιλολογικές συζητήσεις.Ο προπονητής οφείλει να βρει τις λύσεις και να φανεί ψύχραιμος.

Υ.Γ.2 Έγραφα στις αρχές Ιανουρίου: «Στον Ατρόμητο, έπειτα από τον επικό άθλο στον πάγκο του Ο.Φ.Η., του δίνεται η δυνατότητα να αναδειχτεί έτι περισσότερο, να κερδίσει καινούριες συμπάθειες και να αποδείξει ότι μπορεί να παίξει και ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας». Τελικά, ούτε αναδείχτηκε, ούτε κέρδισε καινούριες συμπάθειες, ούτε έπαιξε ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Κι όλα αυτά, διότι δεν μπόρεσε να λύσει το επιθετικό πρόβλημα που ταλάνιζε την ομάδα, ήδη από την εποχή Μπάγιεβιτς. Ορισμένοι ισχυριζόντουσαν ότι ο Αναστόπουλος νόμιζε ότι προπονούσε ακόμα τον Ο.Φ.Η. Κάποιοι άλλοι έλεγαν για τις μεταγραφικές του επιλογές. Όμως, δεν νομίζω ότι φταίει στο βαθμό που του αναλογούν: η ομάδα δεν ήταν δικιά του. Το λάθος μάλλον οφείλεται στον Σπανό, ο οποίος δεν του έδωσε την απαραίτητη πίστωση χρόνου -Έλληνας παράγοντας γαρ!- και τον έδιωξε κακήν κακώς. Εκτός αν η αρετή της υπομονής μεταφράζεται σε δυο μήνες. Τότε πάω πάσο και το γυρίζω στο γκολφ. Και για να γίνω και κάπως εριστικός, πώς να βάλει μια ομάδα γκολ, με τον Μάντζιο στην κορυφή της επίθεσης, ενόσω οι υπόλοιποι επιθετικογενείς παίχτες μένουν στατικοί σαν σουμπότεο;

Υ.Γ.3 Έρχεται κάποια στιγμή το πλήρωμα του χρόνου. Σκέφτεσαι ότι φτάσαμε στον πάτο του βαρελιού. Ότι πιο κάτω δεν πάμε. Ότι τα έχεις δει και τα έχεις ακούσει όλα. Και, καθώς σκέφτεσαι ότι η κατάσταση θα αλλάξει, εμφανίζονται, σαν στρουμφάκια, κάτι Καμμένοι και κάτι κλώνοι του Άδωνι, και σου μαγαρίζουν τη διάθεση. Και στο καπάκι βγαίνουν κάποιοι οπαδοί του Παναθηναϊκού και ισχυρίζονται ότι τους αδικεί η διαιτησία. Αυτοκτονείς με κουραμπιέδες ή όχι;

Υ.Γ.4 Απολαυστικός ο Κώστας Καίσαρης: «Υπάρχει ως έννοια η σεξουαλική παρενόχληση. Ο Πάγκαλος είναι ίσως η αιτία για να καθιερωθεί η ''πολιτική παρενόχληση''. Οπως λοιπόν κάποιοι την πέφτουνε στις γυναίκες, κάποιοι την πέφτουνε στον Πάγκαλο. Όχι για να τον πηδήξουνε. Αυτό θα ήταν και πρακτικά αδύνατον, αλλά για να τον προγκήξουνε πολιτικά. Με χυδαίες φραστικές επιθέσεις, τις περισσότερες φορές, αλλά ενίοτε και µε γιαούρτια. Όπου κυκλοφοράει δηµόσια ο Πάγκαλος, ακόµα και στο εξωτερικό, δέχεται ''παρενοχλήσεις''. Όπως προχθές, στη λίµνη της Βουλιαγµένης που συχνάζει, κάποιος τον αποκάλεσε ''γαϊδούρι''. Η αντίδραση του Πάγκαλου ακαριαία: ο υβριστής συνελήφθη και οδηγήθηκε στο αστυνοµικό τµήµα. Κι εντάξει. Δεν είναι το καλύτερο για τον πάσα ένα να τον σκυλοβρίζουνε. Δεν µιλάµε όµως για έναν απλό πολίτη. Μιλάµε για πολιτικό. Για δεκαετίες υπουργό, που έχει φτάσει µάλιστα και στο αξίωµα του αντιπροέδρου της κυβέρνησης. Που, στο φινάλε, έχει δίπλα του σε 24ωρη βάση πολιτσµάνους να τον προστατεύουνε. Έχει αναρωτηθεί λοιπόν ποτέ ο εν λόγω Πάγκαλος για ποιον λόγο όλος αυτός ο κόσµος µόλις τον βλέπει αγριεύει και ορµάει, όπως ο ταύρος µε το κόκκινο πανί; Του έχει περάσει έστω και σαν υποψία η σκέψη ότι εκφράζει τη σαπίλα και τη διαφθορά του πολιτικού συστήµατος: Ή πιστεύει αυτά που λέει στην τηλεόραση ότι όλοι αυτοί είναι βαλτοί από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α;».

Υ.Γ.5 Χωρίς να γνωρίζω πολλά πράγματα για την Θάτσερ, θεωρώ ότι η αντιμετώπιση του θανάτου της από τους εχθρούς της αποτελεί το καλύτερο παράσημο.

Υ.Γ.6 Ακατέργαστο διαμάντι!