Οι Βάσκοι αυτονομιστές

Ο Γιορέντε, στο 20' λεπτό, εκμεταλλεύεται, έπειτα από σουτ του Σουσαέτα, την ασταθή απόκρουση του Χίλντεμπραντ και ανοίγει το σκορ. Ο ίδιος παίχτης, στο 73' λεπτό, πηδώντας σαν κουνέλι μέσα από την μικρή περιοχή των Γερμανών, θα ισοφαρίσει τα δυο τέρματα του τεράστιου Ραούλ και θα σημάνει το έναυσμα για την λυσσαλέα αντεπίθεση της Μπιλμπάο. Την ανατροπή της ανατροπής θα ολοκληρώσει ο Ντε Μάρκος κι ο Μουνιαΐν. Ο δρόμος προς την Ρουμανία είναι ανοιχτός. Αν αποκλειστούν και οι έτερες ισπανικές ομάδες, θα δεθούν και τα σκυλιά.

Υ.Γ.1 Από τον Κώστα Καίσαρη: «Στην ΑΕΚ αδιαφορούν, αλλά τουλάχιστον δεν τσακώνονται. Δεν βγάζουν τα μάτια τους. Κι είναι και ζεστός ο Ντέμης μπας και κάνει ρεπετισιόν του 2004 και ξανασώσει την κατάσταση. Στον Παναθηναϊκό, πέρα από γκρίνια και φαγωμάρα, δεν υπάρχει απολύτως τίποτα. Ούτε μπορεί να γίνει σοβαρή συζήτηση σχετικά με την πρωτοβουλία των παλαιμάχων. Οι παλαίμαχοι στις ομάδες είναι σαν τα γραφεία κηδειών που τη στήνουνε στα νοσοκομεία για τους πεθαμένους. Ποιος θα προλάβει πρώτος να πάρει τη δουλειά. Έτσι και οι παλαίμαχοι στο ποδόσφαιρο. Μόλις μια ομάδα είναι στα πρόθυρα της ληξιαρχικής πράξης θανάτου τρέχουνε να αναλάβουνε. Κι αν στην ΑΕΚ βρέθηκε ο Τροχανάς να τους μαζέψει, στον Παναθηναϊκό βρεθήκανε δύο Τροχανάδες. Μετά τον Αλαφούζο προέκυψε πρωτοβουλία του Αλέξανδρου Λυκουρέζου για να περάσει η ομάδα στα χέρια του λαού της. Στόχος, λέει, να συνεισφέρουν τουλάχιστον 100.000 Παναθηναϊκοί. Όμως, τι να πρωτοπληρώσει ο κόσμος; Την Εφορία; Το χαράτσι της ΔΕΗ;».

Υ.Γ.2 Κόντη, αν η ομάδα δεν πάρει αδειοδότηση, θα ανέβω πάνω και θα σε κρεμάσω από τα αυτιά. Αλλά για να εμφανίζεσαι τόσο σίγουρος, επί καθημερινής βάσεως, κάτι παραπάνω θα ξέρεις. Έτσι, δεν είναι;

Υ.Γ.3 Ο Ritchie Blackmore τον θεωρεί μουσική ιδιοφυία. Κι εγώ το ίδιο. Εσείς; Οι Jehtro Tull, όμως, δεν περιορίζονται στην ύπαρξη του Ian Anderson. Θα ήταν άδικο να μην αναγνωρίσουμε το ταλέντο και την ποιότητα των λοιπών μελών της μπάντας.

Σε λάθος βάσεις

Παρατηρώ ό,τι ήδη έχουν ξεκινήσει τα μεταγραφικά σενάρια. Του καλοκαιριού. Μιλάω για ολόκληρο το ευρωπαϊκό στερέωμα. Κι όχι για ομάδες της πλάκας. Για μεγάλα μεγέθη, οι οποίες κυρίως δεν αγωνίζονται Ευρώπη κι ως εκ τούτου, αφού τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα για αυτούς, δύνανται να προβούν σε πρόωρες αγορές. Για παράδειγμα, η Γιουβέντους από την Ιταλία, η Παρί από τη Γαλλία και η Τότεναμ από την Αγγλία. Ακόμα και στην Ελλάδα κυκλοφορούν υποψήφιοι μεταγραφικοί στόχοι. Κι ακόμα δεν έχει έρθει το Πάσχα. Κι όχι μόνο για Ολυμπιακό, που πρόσφατα φέρεται να εξετάζει την προοπτική Βιερίνια, ή τον Π.Α.Ο.Κ., που υποτίθεται ότι έχει κλείσει προπονητή και αμυντικό χαφ (Κόρμπος), αλλά τα σενάρια αρχίζουν, κάπως δειλά είναι η αλήθεια, να εμφανίζονται για όλες τις ομάδες. Πού θα πάει ο Σουμπίνιο; Ο Βασιλείου; Ο Βασιλακάκης; Ο Ναπολεόνι; Ο Βλαχοδήμος; Ο Παπουλής; Ο Λεονάρντο; Θα μείνει ο Ντιμπαλά στον Πανιώνιο; Ο Μήτρογλου θα ξαναδοθεί δανεικός; Ποιος θα αντικαταστήσει τον Λέτο; Θα μείνει ο Μασάδο; Ο Παπουτσάκης θα απολύσει τον Καραγεωργίου; Τα ερωτήματα, όμως, στηρίζονται σε λάθος βάσεις. Αυτό που πρέπει να μας απασχολεί είναι το που (θα) πάνε οι ομάδες. Όχι, οι παίχτες.

Πού πάει η Α.Ε.Κ.; Κυνηγάνε τα λεφτά με το τουφέκι. Όχι, αποκλειστικά γιούρο. Ακόμα και ρούβλια ή ριάλ δέχεται το ταμείο. Αρκεί να προσμετράται για υπαρκτό χρήμα. Με το αγωνιστικό να έχει παραμεληθεί του κερατά, τον Κωστένογλου να υποδύεται τον πιστό υπηρέτη της ομάδας σε σημείο σπαραγμού και τους παίχτες να εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις του με μαρουλόφυλλα, είναι δεδομένο ότι η ομάδα πρέπει να εντοπίσει την έξοδο κινδύνου. Δεν είναι, όμως, μόνο το αγωνιστικό. Έχεις τον Ντέμη να ψάχνει σαν κυνηγόσκυλο κάποιο λαμόγιο ή μπατίρη για να του δώσει την ομάδα. Από τον Ντέμη, πάντως, περίμενα περισσότερη αυτογνωσία και ρεαλισμό. Έχεις τον Βούρο να ορκίζεται ότι θα φτιάξει μόνος του γήπεδο. Τι εννοεί; Ότι θα πάρει μυστρί και πηλοφόρι και θα αρχίσει το χτίσιμο; Τέλος, έχεις τον Αδαμίδη, ο οποίος, αφού τα έκανε ταναπού, εξαφανίστηκε. Σου λέει εγώ την έκανα την δουλειά μου. Διατήρησα την δυναμικότητα σε ικανοποιητικό επίπεδο, δημιούργησα τους Supporters, αντιστάθηκα στα κέντρα αποφάσεων και έφερα τον Ισλανδό για το μπαμ. Δίκιο είχε. Το μπαμ έγινε. Η ομάδα βάζει το χέρι στην τσέπη και πιάνει το παπούτσι κι εσύ φέρνεις έναν παίχτη που έχει λαμβάνειν τους αριθμούς έξι και πέντε μηδενικά. Χωρίς τα μπόνους και τις προμήθειες. Σαν τα πολιτικά κόμματα που βγαίνουν στις κάμερες και κλαίγονται για την κατάσταση στην Ελλάδα, εκστομίζοντας πομφόλυγες και αερολογίες, αλλά τσεπώνουν επιχορηγήσεις εκατομμυρίων. Οι μισθοί και οι συντάξεις πέφτουν, το επίπεδο διαβίωσης μειώνεται κι οι πολιτικάντες δεν έχουν καν την διάθεση, έστω για το θεανήναι, να ρίξουν τον βουλευτικό μισθό τους. Ορισμένοι, μάλιστα, έχουν και το θράσος να ζητάνε και αναδρομικά. Σε ακολουθούν, σε αιφνιδιάζουν, σε βιάζουν και μετά σε κατηγορούν ότι τους ξεζούμισες. Σαν τον Μπένι που είχε δηλώσει το αμίμητο: «Νοιώθω εξουθενωμένος». Κουράστηκε ο νυν Πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να σώζει τη χώρα. Όπως ο Αδαμίδης την Α.Ε.Κ. Επομένως, αυτό που χρειάζεται η ομάδα λέγεται σχέδιο. Το ίδιο και η Ελλάδα.

Πού πάει ο Π.Α.Ο.Κ.; Τα χρέη της ομάδας, παγωμένα και φρέσκα, υπερβαίνουν τα 60 μύρια. Η προπαγάνδα στην Θεσσαλονίκη καλά κρατεί, πάντως. Ο Ζαγοράκης, αφού μας έπρηξε τα παπάρια με εξυγιάνσεις, φέσωσε την Π.Α.Ε. και την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια. Το δούλεμα πήγε σύννεφο. Μετά την οδό Αθηνάς, εμφανίζονται παπατζήδες και στις ομάδες. Κι αν οι πρώτοι σου καβατζώνουν κανά εικοσάρικο και μετά σε αφήνουν ήσυχο, οι δεύτεροι πίνουν το μεδούλι των οπαδών και σε ξετινάζουν. Όπως οι σωτήρες του Παναθηναϊκού. Των οποίων τα πολυμετοχικά λεφτά έδωσαν την δυνατότητα στον Π.Α.Ο.Κ. να κάνει πρωταθλητισμό. Αλλά η εξυγίανση, εξυγίανση. Έτσι δεν είναι, κύριε Ζαγοράκη; Σκέψου να μην έκανε και εξυγίανση. Άλλο να το λες κι άλλο να το κάνεις. Και τώρα ψάχνουν τον τρόπο να διώξουν τον Μπολόνι και το κυριότερο: ψάχνουν τρόπο να πείσουν τον κόσμο της ομάδας ότι ο Μπολόνι πρέπει να φύγει -οι φήμες υποδηλώνουν ότι ο Σέρτζιο Κονσεϊσάο έχει συμφωνήσει προφορικά. Αρωγός στην προσπάθεια της Π.Α.Ε. στέκεται ο ίδιος ο Μπολόνι: οι γκρίνιες και τα fuck off δίνουν και παίρνουν εντός και εκτός χόρτου. Ας όψεται, όμως, η πορεία στην Ευρώπη και κυρίως η νίκη μέσα στο Λονδίνο: μετά από αυτήν την επιτυχία, ουδείς μπορούσε να τον ταρακουνήσει από τη θέση του. Το μέλλον, όμως, παραμένει σκοτεινό, δίχως να εμφανίζεται κάποιος λαμπερός φανοστάτης. Πού ξέρεις; Ίσως ο Ρουμάνος αντιληφθεί ότι οι συνθήκες δεν τον ευνοούν και φύγει μόνος του. Όπως ο Πάγκαλος: «Το πολιτικό σύστημα είναι διεφθαρμένο γι’ αυτό και αποσύρομαι». Σωστός. Άλλωστε μαζί τα φάγαμε (sic!). Όπως τα έφαγε ο Ζαγοράκης με τους  Π.Α.Ο.Κ.τσήδες. Ή μήπως όχι;

Δεν είναι μόνο αυτές οι δυο ομάδες. Υπάρχουν κι άλλες. Ο Π.Α.Ο. κι ο Άρης, φερειπείν. Θα τα πούμε και για αυτούς. Για τον Π.Α.Ο. παρακολουθώ την διακύμανση των εξελίξεων, για τον Άρη είχα γράψει ότι θα δούμε ποιος από τους δυο έχει δίκιο. Ας κάνουμε υπομονή κάποιες μέρες. Το σίγουρο είναι ότι, όντας αναφερόμενος σε όλες τις ομάδες, ο τσακισμός έχει πολλούς ιερείς κι ακόμη περισσότερους πιστούς. Α, και για να μην το ξεχάσω: ο Α.Π.Ο.Ε.Λ., σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, αντιμετωπίζει την Ρεάλ Μαδρίτης. Καλή συνέχεια.

Υ.Γ.1 Το μέγιστο ελάττωμα της Τρόικας είναι ότι εφοδιάζει με ανυπόστατα άλλοθι τους πάντες για τα πάντα. Κόβονται συντάξεις, ποιος φταίει; Η Τρόικα. Μειώνονται οι προσλήψεις, ποιος φταίει; Η Τρόικα. Νυχτώνει, ποιος φταίει; Η Τρόικα. Τρώω βρώμικο μέσα στο μετρό, ποιος φταίει; Η Τρόικα. Καταλαμβάνω την σειρά στην τράπεζα ή το σούπερ μάρκετ, ποιος φταίει; Η Τρόικα. Παραβιάζω κόκκινο φωτεινό σηματοδότη ή στοπ, ποιος φταίει; Η Τρόικα. Η συγκεκριμένη υπερασπιστική γραμμή μου θυμίζει μια συζήτηση, πραγματικά επική, που είχα με έναν φίλο μου, πραγματικά ξεχωριστό, σχετικά με το ποιος ευθύνεται για ενα έγκλημα, π.χ. βιασμός, δολοφονία, κλοπή κ.ά. Η απάντησή του; Το Bing Bang...

Υ.Γ.2 Οι περισσότεροι νομίζουν ότι η καριέρα των Aerosmith ξεκίνησε από το ''Get a Grip'' (1993), ή έστω από το Pump (1989). Λάθος. Το παρακάτω τραγούδι προέρχεται από το τέταρτο στούντιο άλμπουμ της μπάντας που κυκλοφόρησε το 1976.

Χρόνια πολλά Αρειανάρα! Με ρίσκο!

Ένας κλασικός τρόπος για να βγεις στην κόντρα είναι ο εξής: δίνεις βάθος στα μετόπισθεν, ο κόφτης αγωνίζεται πολύ κοντά στα σέντερ μπακ, οι παίκτες σπάνε την μπάλα πίσω και επιχειρούν οριζόντιες πασούλες για να ανεβάσουν την αντίπαλη άμυνα ψηλά και κατόπιν βγάζουν βαθιές μπαλιές στην πλάτη της. Συνήθως, το παραπάνω πλάνο εναρμονίζεται με τις επιταγές τακτικού ρεαλισμού. Σπάνια τίθεται θέμα τακτικής επιλογής. Το κυρίως θέμα, όμως, αφορά τον τρόπο υλοποίησης. Για παράδειγμα, στο ματς του Άρη απέναντι στον Ο.Φ.Η., ο Αναστόπουλος παρέταξε διπλή ζώνη άμυνας, με τους παίχτες να αμύνονται πίσω από μπάλα και σέντρα, τα ακραία χαφ να επωμίζονται ανασταλτικό ρόλο και να ενεργοποιούν παγίδες ελάχιστα μέτρα έξω από την περιοχή του Σαχσανίδη, ενώ ως target man των -ομολογουμένως- περιορισμένων και χλιαρών αντεπιθέσεων ορίστηκε η ταχύτητα και η φόρμα του Παπουλή. Δεν μπορείς, όμως, να πηγαίνεις μονίμως με πρώτη, δεν μπορείς να ανέβεις την ανηφόρα με πέμπτη και σίγουρα δεν μπορείς να έχεις την μηχανή να δουλεύει συνεχώς στο ρελαντί. Είναι προφανές ότι απαιτείται η λήψη ρίσκων. Προσοχή: υπολογισμένων ρίσκων. Επί παραδείγματι, ένα υπολογισμένο ρίσκο στην προαναφερόμενη περίπτωση, συνιστά η χρησιμοποίηση του Σίσιτς, ο οποίος δεν διαθέτει την απαιτούμενη αμυντική προσήλωση, αλλά μπορεί να κρατήσει μπάλα, να την σπάσει επιτυχώς στα πλευρά ή να προβεί σε προσωπική ενέργεια. Αντίθετα, ένα απονενοημένο ρίσκο θα αφορούσε τις επελάσεις των δυο ακραίων μπακ, το μεγάλο πλάτος ή την πίεση στα 3/4 του γηπέδου: ο Ο.Φ.Η. δεν διαθέτει ποιότητα και κυρίως δεν έχει δουλευτεί για να αγωνίζεται με τέτοιον τρόπο· δεν έχει το know how. Ο Αναστόπουλος, ένας πρακτικός και ρεαλιστής προπονητής, γνωρίζει πως να σφυρηλατεί την ταυτότητα της εκάστοτε ομάδας που προπονεί: η ελαχιστοποίηση ρίσκων συνάδει με τις δυνατότητες της κρητικής ομάδας.

Ακόμα, όμως και ομάδες που τηρούν αρκετά κοινά στοιχεία μεταξύ τους, δεν λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Για παράδειγμα, ο Πανιώνιος. Σε αντίθεση με τον Ο.Φ.Η., οι ''Πάνθηρες'', δεν παίζουν τόσο ελαστική άμυνα και δεν της δίνουν τόσο βάθος. Φυσικά, και οι δυο ομάδες παίζουν την κόντρα. Αλλά ο Μάντζιος, προτιμά να κλέβει μπάλες, προκειμένου να βγει γρήγορα μπροστά και να πιάσει ανοργάνωτη την αντίπαλη άμυνα, παρά να ροκανίζει τον χρόνο και να καταστρέφει το παιχνίδι του αντιπάλου. Επίσης, δεν είναι αρνητικός στο να κρατήσει και λίγο μπάλα κι αν χρειάζεται μπορεί να ανοίξει κάπως το πλάτος ή να ανεβάσει τις γραμμές, έστω κι αν πρέπει να πάρει υπολογισμένα ρίσκα (συνέβη στο δεύτερο γκολ του Κούτσι). Ο Πανιώνιος, λοιπόν, δεν ακολουθεί πιστά τον εξής άγραφο ποδοσφαιρικό κανόνα: «Είναι πιο εύκολο να καταστρέψεις το παιχνίδι του αντιπάλου σου, παρά να επιβάλλεις το δικό σου». Μεγάλο ρόλο στην ομαλή εφαρμογή του αγωνιστικού πλάνου παίζουν ο Όμο και ο Κούτσι. Ο πρώτος καθαρίζει σαν απορρυπαντικό τους αντιπάλους κι ο δεύτερος αναλαμβάνει ρόλο εκτελεστή. Για να εκτελέσει, όμως, πρέπει να πάρει μπάλα. Και την παίρνει. Είτε κάθετα, συνεργαζόμενος π.χ. με τον Γουνδουλάκη, είτε παράλληλα, δεχόμενος πάσα από τον Ντιμπαλά ή τον Μενδρινό. Όπως ακριβώς μπήκαν τα δυο γκολ του Πανιωνίου στον χθεσινό αγώνα. Δεν αρκεί, όμως, να την πάρει. Πρέπει να ξέρει τι να την κάνει. Ο Φιλανδός μπορεί να είναι αργός και φαινομενικά άτεχνος, αλλά πρόκειται για παρεξήγηση. Την έλλειψη ταχύτητας την αναπληρώνει με σωστές τοποθετήσεις, πάντοτε εντός περιοχής, ενώ η φαινομενική τεχνική ανεπάρκεια ουσιαστικά δεν επηρεάζει την αποστολή του: ο παίχτης γνωρίζει τις απαιτήσεις της θέσης του και ορισμένες βασικές αρχές του ποδοσφαίρου, όπως σπάσιμο μπάλας στα πλευρά με ταυτόχρονη διενέργεια κάθετου σπριντ, σύντομη κίνηση χωρίς μπάλα και παιχνίδι με πλάτη, ενώ συνηθίζει να εκτελεί με την μία, χωρίς να κοντρολάρει και να χρονοτριβεί. Καλός παίχτης. Αν ήταν πιο μικρός, θα τον ήθελα στον Άρη. Δεν είναι εύκολο να παίζεις με ψευτοεννιάρια. Και πάμε στον Ντιμπαλά, ο οποίος, κινούμενος στα όρια του οφσάιντ, ερχόταν από πίσω και πατούσε περιοχή, ανοίγοντας, παράλληλα, χώρους για τον Κούτσι. Ο Μάντζιος, λοιπόν, έστησε την ομάδα του, όπως περιγράφω παραπάνω. Στην θεωρία εφάρμοσε 4-4-2 με ρόμβο, αλλά στην πράξη μετατρεπόταν σε 4-2-2-1-1. Προσπάθησε, δηλαδή, να συνδέσει τις γραμμές με παίχτες, προκειμένου να επιμηκύνει τον άξονα και να του δώσει βάθος. Εξάλλου, η ομάδα στερούταν πλάτους: ο Μενδρινός κι ο Αντούνες είχαν μετατραπεί ξεκάθαρα σε εσωτερικά χαφ, αγωνιζόμενοι μπροστά από τους Όμο και Ρόβα, ούτως ώστε να κλείσουν χώρους, ενώ τα ακραία μπακ, Ρόκας και Κουρντί, δεν πέρασαν ποτέ την σέντρα. Μολαταύτα, οι γηπεδούχοι δεν είχαν καλές επιστροφές.

Από την άλλη πλευρά, ο Μασάδο πήρε ένα υπολογισμένο ρίσκο: τον Κανούλα. Το ρίσκο, όπως όλοι είδαμε, δεν του βγήκε. Δεν πειράζει. Δεν θα τον κρεμάσουμε. Επίσης, από τον τραυματισμό του Μίτσελ και έπειτα, παίρνει και ένα υποχρεωτικό ρίσκο: τον Τσουκάνη. Η ενέργεια του παίχτη στο δεύτερο γκολ του Πανιωνίου ήταν αδιανόητη. Ακόμα προσπαθώ να το χωνέψω. Είχε μετριότατη παρουσία -για να μην πω κακή- και το κυριότερο: δεν συνάντησε ιδιαίτερη πίεση -για κάποιον ανεξήγητο, πλην ανακουφιστικό λόγο, ο Μάντζιος δεν στοχοποίησε τον Τσουκάνη και δεν φόρτωσε την δεξιά πτέρυγα της ομάδας του. Σκέψου να συναντούσε και πίεση. Μέχρι στιγμής έχει καταστεί σαφές ότι το υποχρεωτικό ρίσκο του Μασάδο δεν έχει βγει. Όπως, επίσης, τώρα καταλαβαίνουμε τον λόγο που ο Μίτσελ έπαιζε συνεχώς και ακατάπαυστα. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά: ο Φατί και ο Καπετάνος βρισκόντουσαν σε διάταξη λοξής φάλαγγας, με τον πρώτο να έχει επωμιστεί ανασταλτικό ρόλο (βελτιώθηκε με την είσοδο του Παπαζαχαρία, στο 46' λεπτό) και τον δεύτερο δημιουργικό (είχε μέτρια απόδοση και χαρακτηρίζεται από σταθερή αστάθεια), ο Ούμπιντες, αυτή η αεικίνητη μπαλαδόφατσα, από τα πόδια του οποίου ξεκινάει οτιδήποτε καλό για τον Άρη, έτρεχε οριζόντια πίσω από τον Κανούλα, ο δυναμικός και ολίγον άτακτος Καζναφέρης έπαιρνε μέτρα, ενώ οι Νέτο και Ακόστα έδιναν ένα σχετικά μεγάλο πλάτος στην διάταξη της ομάδας. Ο Πανιώνιος, όμως, ευτύχησε να ισοφαρίσει και να ανατρέψει το σκορ, εκμεταλλευόμενος την σχετική νωθρότητα του Άρη: δεν μπαίναμε δυνατά στις μονομαχίες, δεν κάναμε φάουλ τακτικής σκοπιμότητας και είχαμε μεγάλα κενά στην αμυντική γραμμή. Οι φιλοξενούμενοι δυσκολευόντουσαν να κρατήσουν και να κυκλοφορήσουν μπάλα, αλλά όταν αυτή έφτανε στο χώρο ευθύνης του Σανκαρέ και του Ντίκο, συναντούσαμε αρκετά προβλήματα με τις διαγώνιες αλληλοκαλύψεις και το κάθετο παιχνίδι των αντιπάλων. Επίσης, ο Σανκαρέ δεν βρέθηκε σε αγωνιστική ετοιμότητα, προέβη σε αρκετά λάθη και δεν μπόρεσε να προωθήσει το παιχνίδι ''με την μπάλα κάτω''.

Για να μην σας κουράζω περαιτέρω με περιττές, υποθέτω, λεπτομέρειες, καταφέραμε, μέσα σε εφτά λεπτά, να γυρίσουμε (κωλο)τούμπα το σκορ. Σαν αυτές που κάνουν οι Έλληνες πολιτικοί. Αξιοποιήσαμε την αγωνιστική καθίζηση των Πανιώνιων, ποδοσφαιρική αφέλεια θα έλεγα, οι οποίοι, θεωρώ, από την στιγμή που πήραν κεφάλι στο σκορ υποτίμησαν τον Άρη και δεν πίστεψαν ότι είχαμε σωματικές και ψυχικές δυνάμεις: αποδείξαμε για μια ακόμη φορά ότι το ρεζερβουάρ είχε αποθέματα, οι παίχτες διαθέτουν ποδοσφαιρικό εγωισμό και φιλότιμο, η φυσική κατάσταση κυμαίνεται σε ικανοποιητικά επίπεδα κι ότι το κλίμα μεταξύ των παιχτών φαίνεται καλό. Το ορμητικό επτάλεπτο της ανατροπής, από το 72' μέχρι το 78' λεπτό, τους ντρόπιασε και τους εξέθεσε. Κι όταν πήραν πρέφα ότι κακώς κατέβασαν ταχύτητα, ήταν πολύ αργά: οι παίχτες είχαν χάσει την ψυχραιμία τους, ενώ ήταν σαφές ότι οι συναισθηματικές μεταπτώσεις επηρέασαν και τον πάγκο που είχε μείνει κυριολεκτικά αδρανής και οκνηρός. Συν τοις άλλοις, δεν επηρεαστήκαμε από τους τραυματισμούς του Ακόστα και του Ντίκο, αξιοποιήσαμε για πολλοστή φορά τα στημένα, ενώ έπιασαν τόπο και οι αλλαγές, σε πρόσωπα και θέσεις, του Μασάδο. Το όνειρο συνεχίζεται. Οι φιλοξενούμενοι, λοιπόν, νόμιζαν ότι το ματς έληξε στο 63' λεπτό -αλλά από πότε ένα ματς λήγει σε τόσο πρώιμο χρονικό σημείο; Οι αμυντικοί σταμάτησαν να διεκδικούν κεφαλιές, έπαψαν να μπαίνουν δυνατά στις μονομαχίες και, αν κρίνω από το γκολ του Τριανταφυλλάκου, διέκοψαν και το μαρκάρισμα. Απόλυτη εξαίρεση αποτελεί ο Μιχαηλίδης, ο οποίος υπήρξε ασταθής και ανεπαρκής καθόλη την διάρκεια του αγώνα: τα ρεφλέξ του ήταν πιο αργά και ασυντόνιστα από αυτά της κρατικής μηχανής, ενώ σου έδινε την εντύπωση ότι δεν έπεφτε κάτω για να μην λερωθεί. Και για του λόγου το αληθές, επιχειρήσαμε τέσσερα σουτ προς την εστία και έγραψαν και τα τέσσερα. Τέλος, επιτρέψτέ μου να καταστώ και ολίγον υπερβολικός. Δεν ήταν δυνατόν να έχανε η Αρειανάρα!. Απλά δεν ήταν δυνατόν! Έχει γενέθλια!

Χρόνια πολλά αγάπη μου γλυκιά και στα 100 θα 'μαι πάλι εδώ να στο τραγουδώ!!! 

Χρόνια πολλά αγάπη μου γλυκιά και στα 1000 εγώ θα σου τραγουδώ απ' τον ουρανό!!!

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση στο κουίζ της προηγούμενης ανάρτησης είναι ο Ρομπέρτο Μερίνο. Το βρήκε ο Νίκος, ο Μανόλο κι ο Γιώργος. Μπράβο στα παιδιά. Θυμάμαι μια εκπομπή της Αθλητικής Κυριακής, στην οποία αναγκάστηκα να παρακολουθήσω πέντε φορές μια μαλακία του Ριβάλντο, και μόλις μία φορά μια μαγική ενέργεια του Περουβιανού. Γαμημένη υποκρισία.

Υ.Γ.2 Η Αρειανάρα, παραμονή των γενεθλίων της, κέρδισε σε ποδόσφαιρο, μπάσκετ και βόλεϊ.

Υ.Γ.3 Ο Γιάννης Κάρμης, δικηγόρος της Π.Α.Ε. Παναθηναϊκός, ορίσε, με κωμικοτραγικά επιχειρήματα είναι η αλήθεια, την υπεράσπιση της εταιρίας: «Ο Παναθηναϊκός έκανε ό,τι μπορούσε αλλά ήταν πάνω από τις δυνάμεις του. Αυτοί που τα έκαναν δεν έχουν σχέση με τον Παναθηναϊκό, αλλά είναι εκτός ποδοσφαίρου. Είναι λόγω του μνημονίου αυτά που συμβαίνουν και θα μπορούσαν να γίνουν οπουδήποτε. Κάναμε ό,τι μπορούσαμε, αλλώστε η Π.Α.Ε. πήρε και τα εύσημα του Ολυμπιακού για αυτό», ανέφερε και συνέχισε: «Τα επεισόδια αυτά συνδέονται με μπαχαλάκηδες. Είναι εκείνοι που καίνε την Αθήνα. Εκατό τέτοιοι δούλευαν την αστυνομία». Ο Γιάννης Κάρμης, μάλιστα, άφησε αιχμές κατά των κύριων Μπιτσαξή και Γερουλάνου για τις δηλώσεις που έκαναν προ ημερών και κάλεσε την επιτροπή να μην επηρεαστεί στην λήψη της απόφασής της: «Μην επηρεαστείτε. Υπάρχουν κάποιοι που θέλουν να παρουσιάσουν ως λάφυρο τον Παναθηναϊκό στην προεκλογική περίοδο που έρχεται. Να αναζητήσετε και την ευθύνη που έχουν κι άλλοι φορείς. Μην δώσετε τη χαριστική βολή στον Παναθηναϊκό. Δεν θα πληρώσουμε εμείς τη νύφη. Περιμένω από εσάς την ηρωική απόφαση». Έτσι είναι. Σαν άλλη Αντιγόνη κατέφυγε στην επίκληση του συναισθήματος. Πώς, όμως, μπορείς να προβάλλεις το συναίσθημα, όταν, λόγω προϊστορίας, είσαι ανήμπορος να επικαλεστείς το ήθος του πομπού; Ο δικηγόρος, πάντως, δεν μασάει. Σαν άλλος Λυσίας επικαλέστηκε την λογική. Την παράλογη λογική. Κι αυτό μας κάνει. Για να μην μας κατατροπώσουν οι Μακεδόνες. Σαν άλλος Νικίας επικαλέστηκε το ήθος του δέκτη. Για να μην πάθει ο Π.Α.Ο. ότι πάθανε οι Αθηναίοι στη Σικελία. Πάλι καλά που δεν επικαλέστηκε τον Κανέλλο ή έστω τον Καρούλια ως αυθεντίες. Μόλις, λοιπόν, διάβασα την υπερασπιστική γραμμή του Κάρμη σκέφτηκα αυτά που γράφει ο Πανούτσος παρακάτω. Διαβολεμένη σύμπτωση; Προφανώς, όχι. Απλά, είχαμε, υποθέτω, κοινή κριτική σκέψη. Γράφει ο Πανούτσος: «Μέχρι και μισή χιλιάδα φορές θα έχει γραφτεί το κλισέ ότι κόσμος, όντας εξοργισμένος από αυτό που του συμβαίνει, είναι φυσικό να βγάζει την οργή του στο γήπεδο με πράξεις βίας. Προσέξτε, όμως. Όχι, όλος ο κόσμος. Για παράδειγμα, ο κόσμος του Παναθηναϊκού είναι εξοργισμένος από την ανέχεια και κάνει επεισόδια, αλλά ο κόσμος του Ολυμπιακού δεν έχει υποστεί μειώσεις και κάθεται ήσυχος. Επίσης το Δ.Ν.Τ. έχει βάλει χαράτσι στον κόσμο του χάντμπολ και ειδικά στους φίλους της Α.Ε.Κ. και του Π.Α.Ο.Κ. γι’ αυτό και πέρυσι κι εφέτος με το που βρίσκονται στον τελικό πλακώνονται. Αντίθετα, η πλουτοκρατία του Αθηναϊκού και του Φιλίππου Βέροιας τη βγάζει αραχτή. Αλλά εκτός του ότι τα μέτρα έχουν αγγίξει τον κόσμο σε μερικά σπορ, όπως το χάντμπολ και το μπάσκετ των γυναικών, πάνε και ανά θύρες. Στο πέταλο των οργανωμένων του Παναθηναϊκού που κάθονται οι άνεργοι και στην 29 που μπήκαν οι κάτοχοι στεγαστικών δανείων γινόταν της παλαβής. Απέναντι που καθόντουσαν οι φίλοι της τρόικα ήταν ήσυχα. [...] Επίσης, το επιχείρημα ότι ο κόσμος εξαγριώθηκε και αντέδρασε και από εκεί προκλήθηκαν τα επεισόδια, δεν αντέχει. Κανένας δεν πάει για να παρακολουθήσει ένα ήσυχο ματς στο γήπεδο, αλλά καλού κακού παίρνει μαζί του και τέσσερα 15κιλα μπιτόνια βενζίνη για να φτιάχνει μολότοφ, έτσι και τον εξαγριώσουν».

Υ.Γ.4 Πλείστοι επιμένουν να κατηγορούν τον Τζίγγερ για την τροπή που πήραν τα διοικητικά. Ξέχασε, λένε, τον Παναθηναϊκό. Πρόκειται σαφώς για επιφανειακή προσέγγιση. Μα, οι οπαδοί και οι δημοσιογράφοι τον ξέχασαν πρώτοι. Και φυσικά μερίδιο ευθύνης, πολύ σημαντικό και ιδιαίτερο, φέρουν και οι υπόλοιποι μέτοχοι. Για την ΓΗΠΕΛ, για τις Α.Μ.Κ., για τα επικοινωνιακά τερτίπια, για τα κίνητρά τους. Δεν νομίζω ότι η στοχοποίηση του ραλίστα οδηγεί κάπου. Για να ξέρουμε και τι λέμε.

Υ.Γ.5 Ίσως το πιο μελωδικό τραγούδι των Ramones.

Το πορτοκάλι

Σε ένα μακροσκελές άρθρο, το οποίο έχει οριστεί εξ εμού ως σημείο αναφοράς για πλείστα θέματα, αναφέρω και σχολιάζω την διαφορά μεταξύ των όρων ''μπάλα'' και ποδόσφαιρο''. Ο Κάνθαρος, όντας θιασώτης της τακτικής συνέπειας και της αγωνιστικής πειθαρχίας, απολαμβάνει να βλέπει (και να παίζει) ποδόσφαιρο. Προσοχή: αναφέρομαι σε ποδόσφαιρο, πραγματικό ποδόσφαιρο, όχι σε κεφαλόσφαιρο, ρουκετόσφαιρο, διαιτητόσφαιρο και οπαδόσφαιρο. Ανέκαθεν θαύμαζα τους παίχτες που μοχθούν στο γήπεδο. Όλους εκείνους, οι οποίοι, αναγνωρίζοντας τον αγωνιστικό τους ρόλο, παραμένοντας προσηλωμένοι στο σχέδιο και μην υποτιμώντας την αξία της ομαδικότητας, χαρίζουν την δόξα στις μπαλαδόφατσες. Ο Στρατηγός Πάτον, μετρ στην ανάπτυξη μηχανοκίνητων σχηματισμών και εξαιρετικός τακτικός διοικητής στο πεδίο της μάχης, υποστηρίζει: «Άνδρες γενναίοι κέρδισαν αυτά τα παράσημα, αλλά τα φοράμε μόνο εμείς». Θαυμάζω, λοιπόν, τους περίφημους ''εργάτες''. Ίσως, διότι, κι εγώ μέσα στο γήπεδο λειτουργώ ως τέτοιος, εκτός αν οι περιστάσεις απαιτούν να ''βγω μπροστά''. Ωστόσο, δεν μπορώ να παραμερίσω τους γητευτές της μπάλας. Τους βιρτουόζους. Η τεχνική, άλλωστε, πάντοτε θελκτική, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του θεάματος. Και ευτυχώς για εμάς, υπάρχουν αρκετοί από δαύτους. Ακόμα και στην Ελλάδα. Παίχτες που δεν μπαίνουν σε αγωνιστικά καλούπια. Που διακρίνονται από τακτική ανορθοδοξία. Οργανωμένη αναρχία. Αλλά είναι τόσο τσαχπίνηδες που, για να διασκεδάσουν τους συμπαίχτες του στις προπονήσεις, στα αποδυτήρια και στα αεροδρόμια, παίρνουν ένα πορτοκάλι και προσφέρουν στιγμές απαράμιλλης τεχνικής. Σε ποιον αναφέρομαι;

1. Νάτσο Σκόκο
2. Έμπι Σμόλαρεκ
3. Λουτσιάνο Ντε Σόουζα
4. Αλβάρο Ρεκόμπα
5. Ρομπέρτο Μερίνο
6. Λουτσιάν Σανμαρτεάν

Καλή επιτυχία.

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση θα δημοσιευτεί στην επόμενη ανάρτηση.

Υ.Γ.2 Ο Ισπανός Γκουαρντιόλα, στην προσπάθειά του να αποφορτίσει την ομάδα και να αποπροσανατολίσει την Ρεάλ, δήλωσε πως δεν νομίζει ότι η ομάδα του μπορεί να κατακτήσει το πρωτάθλημα. Κι έχουμε ακόμα έντεκα αγωνιστικές! Με την Μπάρτσα να έχει εντός τη Ρεάλ και πιο εύκολο πρόγραμμα. Λέτε;

Υ.Γ.3 Τις τελευταίες μέρες διαβάζω τακτικά τα ρεπορτάζ των Α.Ε.Κ., Π.Α.Ο.Κ., Άρη και Π.Α.Ο. Εξαιρώντας τα του Άρη, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, σήμερα, ημέρα Τετάρτη, πήρε φορολογική ενημερότητα, ουδέν ρεπορτάζ εκ των υπολοίπων αφιερώνει χώρο, έστω δυο λόγια, σε θέματα αδειοδότησης, είτε για Ελλάδα είτε για Ευρώπη. Αλλά είπαμε: το καλοκαίρι γαρ εγγύς.

Υ.Γ.4 Δαμιανίδη, αγόρι μου, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα δεν έχεις πολλές επιλογές. Μάλλον, μόνο μία: να αποχωρήσεις.

Υ.Γ.5 Οι φήμες υποδηλώνουν ότι ο Σάντος θα παραμείνει στο τιμόνι της Εθνικής.

Υ.Γ.6 Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το παρακάτω κομμάτι αποτελεί ένα από τα καλύτερα τραγούδια των Virgin Steele. Ο καθένας ας ερμηνεύσει τον τίτλο όπως θέλει.

Δείγματα πραγματικού ποδοσφαίρου

Ο προπονητής της Βαλένθια, Ουνάι Έμερι, προτίμησε, σε αντίθεση με τα ποδοσφαιρικά χαρακτηριστικά της ομάδας, να ακολουθήσει μια αμυντικογενή τακτική, ένα ποδόσφαιρο αναμονής θα έλεγα, και να παίξει την κόντρα. Το αποτέλεσμα, αλλά και η εμφάνιση, τον δικαίωσαν. Οι φιλοξενούμενοι παρατάχθηκαν με ''κοντά τις γραμμές'', μικρό πλάτος και μοναδικό προωθημένο τον Σολδάδο. Απεγκλώβιζαν ανώδυνα την μπάλα από την περιοχή τους και με όπλο το πολύ καλό passing game, κούραζαν τους αντιπάλους τους και έριχναν τον μεταβολισμό του παιχνιδιού. Προσοχή: επαναλαμβάνω ότι το τακτικό πλάνο υιοθετούσε το passing game, ήτοι κοντές και συρτές πάσες, κι όχι ατομιστίες ή μακρινές μπαλιές. Ωστόσο, η Βαλένθια δεν ήταν επικίνδυνη: αφενός μεν οι παίχτες του Έμερι δεν έδειχναν ιδιαίτερη διάθεση για επίθεση, αφετέρου δε το αμυντικό transition game των γηπεδούχων βρισκόταν σε ικανοποιητικά επίπεδα -κομβικό σημείο έπαιξαν τα αρκετά φάουλ εις βάρος της Βαλένθια, προφανώς για να κόψει τον ρυθμό της Μπιλμπάο. Από την άλλη πλευρά, οι Βάσκοι είχαν μια χλιαρή πρωτοβουλία, αναπτυσσόντουσαν κάθετα, έπαιρναν βοήθεια από τους ακραίους, αλλά είχαν πρόβλημα στην δημιουργία ξεκάθαρων φάσεων: ήταν φανερό ότι οι απουσίες των Γιορέντε και Τοκέρο στοίχισαν, με τους Ντε Μάρκος και Σουσαέτα να αδυνατούν να ανταποκριθούν εναλλάξ σε ρόλο target man. Όλα, επομένως, έδειχναν ότι το πρώτο ημίχρονο θα έληγε ισόπαλο, χωρίς τέρματα (κλισέ). Φευ! Ο Σαν Χοσέ, βλέπετε, είχε αντίθετη άποψη. Υποθέτω ότι δεν έφαγε όλο το φαγητό του κι ως εκ τούτου η πάσα που επιχείρησε προς τον τερματοφύλακα δεν έφτασε ποτέ: ο Σολδάδο τρούπωσε, τσίμπησε, ντρίμπλαρε και πλάσαρε. Κι όλα αυτά με τον Πάμπλο Ερνάντεζ, όντας ανίκανος να κινηθεί με ή χωρίς την μπάλα, να μένει απλή αναφορά στο φύλλο αγώνος.

Το δεύτερο μέρος αποδείχτηκε ακόμη χειρότερο για τους γηπεδούχους. Εντούτοις, παρά την ψυχολογική κατάπτωση από το λάθος του Σαν Χοσέ, στο ξεκίνημα του ημιχρόνου και για περίπου δέκα λεπτά, οι παίχτες του Μπιέλσα πίεσαν έντονα τους Τοπάλ και Παρέχο στα χαφ, πήραν μέτρα και πάτησαν περιοχή, έχοντας τον Μουνιαίν ως κύριο εκφραστή. Και ξαφνικά, οι ''Νυχτερίδες'', στο 57' λεπτό, πάλι με τον Σολδάδο, κόντρα στη ροή του ματς, διπλασίασαν τα τέρματά τους. Από εκείνο το σημείο και έπειτα, η Βαλένθια, έχοντας την ψυχολογία του προβαδίσματος και την ασφάλεια των δυο τερμάτων, ανέβασε τις γραμμές της και άρχισε να σφίγγει τον κλοιό -ο καλύτερος τρόπος άμυνας λέγεται κυκλοφορία μπάλας. Η συγκεκριμένη δράση εντάθηκε έτι περισσότερο μετά την αποβολή του ιδιαίτερα δραστήριου Ιραόλα στο 66' λεπτό. Η πρωτοβουλία των κινήσεων εκ μέρους της Βαλένθια, επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά την ποιότητα του Χάβι Μαρτίνεζ. Με σωστές τοποθετήσεις, έξυπνες πάσες και γρήγορες επεμβάσεις κουμάνταρε την αμυντική λειτουργία και έδειξε ότι μπορεί να διαχειριστεί την πίεση, αλλά ήταν φύσει αδύνατο να καλύψει σε βάθος τα κενά του άξονα -η απόδοση των Ιτουράσπε, Ερέρα, Ντε Μάρκος και Σουσαέτα κυμάνθηκε σε φτωχά επίπεδα. Και το παιχνίδι έληξε με τον Σαν Χοσέ να χαρίζει άλλο ένα γκολ στον Σολδάδο· αυτή τη φορά με πέναλτι. Ο Έμερι ήταν ευχαριστημένος. Όπως δήλωσε κι ο ίδιος: «Είχαμε πολύ υπομονή μέχρι να πάρουμε τον έλεγχο του παιχνιδιού. Η αποβολή του Ιραόλα μας βοήθησε να κυριαρχήσουμε στο γήπεδο. [...] Αυτή η νίκη μας δίνει πραγματικά μια ώθηση αυτοπεποίθησης». Η Βαλένθια, λοιπόν, είχε ελαφρώς μικρότερη κατοχή μπάλας, αλλά εκμεταλλεύτηκε τα λάθη του Σαν Χοσέ, αξιοποίησε τις απουσίες των Γιορέντε και Τοκέρο και δημιούργησε περισσότερες φάσεις: το ποδόσφαιρο αναμονής βγήκε νικητής.

Κι από το Σαν Μαμές πάμε στη Λίλλη, όπου η τοπική ομάδα, η Λιλ, τέθηκε αντιμέτωπη με τη Βαλενσιέν. Το πλάνο του Ρούντι Γκαρσία στα εντός έδρας ματς είναι πολύ απλό: τοποθετεί τον Μαβουμπά μπροστά από τα κεντρικά μπακ και δίνει εντολή να φτάνει η μπάλα στον Αζάρ. Το πρώτο τρικ έχει ως αποτέλεσμα την ασφάλεια των ευάλωτων Μπεριά και Σετζού και την απελευθέρωση του Πεντρετί και του Μπαλμόν. Ο μεν Πεντρετί επιβλέπει την οργάνωση και την ανάπτυξη της ομάδας, ο δε Μπαλμόν τρέχει σαν μαινόμενος ταύρος στον άξονα και ισοπεδώνει τα πάντα όλα. Μέχρι και κρυφός επιθετικός μετατρέπεται. Το δεύτερο τρικ συνεπάγεται την προώθηση των ακραίων μπακ. Πράγματι οι Ντεμπουσί και Ντινιέ έτρεξαν παράλληλα με τον ασβέστη, άλωσαν τον χώρο ευθύνης τους και πλαγιοκόπησαν τον αντίπαλο. Και κάπου εδώ φτάνουμε στον Αζάρ, ο οποίος στα χαρτιά έπαιζε έξω δεξιά. Ο Βέλγος είναι soft παίχτης, αλλά τεχνίτης, γρήγορος, εκρηκτικός, ντριμπλέρ, ασισταδόρος, διεμβολιστής. Δοκιμάζει τα ποδάρια του και του αρέσει να αλλάζει πλευρές. Αυτό ακριβώς έκανε και χθες. Κάθε φορά, λοιπόν, που άλλαζε πλευρά, ο Ντε Μέλο συνέκλινε προς τον άξονα για να πατήσει περιοχή και το απέναντι ακραίο μπακ ανέβαινε για να εξισορροπήσει το ομολογουμένως μεγάλο πλάτος, να ασκήσει θεωρητικό πρέσινγκ στην αμυντική γραμμή της Βαλενσιέν και να διαχειριστεί την αδύνατη πλευρά. Κι όταν οι φιλοξενούμενοι σήκωναν την μπάλα στον αέρα, θέλοντας να βγουν στην κόντρα, τότε ερχόταν ο Μαβουμπά και, είτε λειτουργώντας σαν σύρτης είτε ως τρίτο σέντερ μπακ, καθάριζε τη φάση. Η ουσία είναι οι πρωταθλητές έπαιξαν ακριβώς ως πρωταθλητές: σάρωσαν τον αντίπαλο και έσπειραν τον πανικό στην άμυνα του Πενετό. Κυριάρχησαν στην μεσαία γραμμή, είχαν μεγάλη κατοχή, ήταν πανίσχυροι στον αέρα και νικητές στις προσωπικές μονομαχίες. To 4-0 ήταν αναμενόμενο και λογικό. Ακόμα και με τις εξωτερικές αλλαγές του Γκαρσία, η ομάδα δεν έχασε ίχνος της ορμητικότητάς της: η Λιλ ήταν επιθετική καθόλη την διάρκεια του ματς. Όσοι είδαν το παιχνίδι, πρέπει να έμειναν λίαν ευχαριστημένοι. Το ίδιο κι ο Μαντσίνι που παρακολουθούσε από τις κερκίδες του γηπέδου τον Αζάρ.

Υ.Γ.1 Για το Άρης - Ο.Φ.Η. μην περιμένετε ανάρτηση. Στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος. Εντούτοις, έχω αναφέρει πολλάκις ότι στο τρέχον χρονικό σημείο, σημασία έχουν τα αποτελέσματα κι όχι οι εμφανίσεις. Οι Κόντης και Αθανασιάδης το γνωρίζουν καλύτερα -πού είναι τα λεφτά, κύριοι; Οφείλω, όμως, να εστιάσω στην περίπτωση του Γιαννώτα. Έχω αναφερθεί στο πρόσφατο παρελθόν για το συγκεκριμένο θέμα και ελπίζω να μην με απασχολήσει εκ νέου. Δεν ξέρω ποιος έχει αναλάβει την προστασία του και ποιος υποδύεται τον μέντορά του, αλλά είναι προφανές ότι κάτι δεν τσουλάει καλά. Ο ποδοσφαιριστής διαθέτει ορισμένες δυνατότητες και ξεκάθαρο potential, αλλά πρέπει να δουλέψει (και) νοητικά. Το σύστημα του Άρη δεν έχει ανάγκη τους ψευτοτσαμπουκάδες και τις μαγκιές του κώλου, αλλά γνήσιο ποδοσφαιρικό τσαμπουκά και αγωνιστικό πάθος. Όπως οι πολίτες της Ελλάδας χρειάζονται κρίση, λογική και ήθος.

Υ.Γ.2 Ξέσπασε ο Χρήστος Ταπούτος μετά το τέλος του αγώνα με το Μαρούσι. Και δικαίως. Με αφορμή την μετάβαση της αποστολής του Άρη με λεωφορείο προς την Αθήνα, δήλωσε: «Ελπίζουμε να μην μας ζητηθεί να πάμε κολυμπώντας στη Ρόδο, αν αντιμετωπίσουμε στα πλέι οφ τον Κολοσσό!».

Υ.Γ.3 Από το πρώτο στούντιο άλμπουμ, ''το Alice in Hell'', των Καναδών Annihilator, που κυκλοφόρησε το 1987, ακούμε και απολαμβάνουμε το ομώνυμο τραγούδι. Ο Jeff Waters είχε κέφια.

Επάρκεια και ανεπάρκεια

Τον τελευταίο καιρό, ακούω συχνά για μια νέα ποδοσφαιρική ασθένεια. Το όνομα αυτής; Μπαρτσελονίτιδα. Η συγκεκριμένη ασθένεια προσβάλει φιλόδοξες, τεχνικές, γρήγορες ομάδες, οι οποίες θεωρούν ότι εν μία νυκτί μετατράπηκαν σε κλώνο της Μπαρτσελόνα. Η αλήθεια είναι ότι η Μπαρτσελονίτιδα δεν συνιστά ασθένεια των ομάδων, όσο των οπαδών και των Μ.Μ.Ε. Ως εκ τούτου, ο μοναδικός ξενιστής της Μπαρτσελονίτιδας είναι η ίδια η Μπαρτσελόνα, η οποία, όμως, θρέφει οπαδούς και δημοσιογράφους. Στην περίπτωση της Μπιλμπάο ουδεμία Μπαρτσελονίτιδα υφίσταται. Μάλιστα, ισχύει το αντίθετο: ο Πέπε είναι αυτός που μιμείται τον Μπιέλσα. Έχουμε πει, λοιπόν, ότι η Μπιλμπάο αποτελεί μια δουλεμένη ομάδα που ακολουθεί κατά γράμμα τις εντολές του προπονητή της και υποτάσσεται χωρίς δεύτερη σκέψη στα θέλω του. Χθες, οι Βάσκοι ήταν ορμητικοί, πειθαρχημένοι, παθιασμένοι, ακούραστοι: ήταν για μια ακόμη φορά εντυπωσιακοί. Προσοχή: αναφέρομαι σε τακτική συνέπεια, σε αγωνιστική παρουσία -το αποτέλεσμα δεν αποτελεί ολόκληρη την πίτα, αλλά κομμάτι αυτής. Έβγαιναν νικητές στις προσωπικές μονομαχίες, είχαν σπουδαίες αλληλοκαλύψεις, έπαιζαν σχεδόν αψεγάδιαστα το μαν του μαν, κάλυπταν υποδειγματικά την αδύνατη πλευρά και εφάρμοζαν ξαφνικά την τριγωνική επίθεση. Το αμυντικό πλάνο υποδείκνυε το συνεχές πρέσινγκ στο τερέν του αντιπάλου και τα κλεψίματα μπάλας, προκειμένου να αποκτηθεί γρήγορα κατοχή. Κι όταν η μπάλα βρισκόταν στα πόδια των γηπεδούχων, τότε συνέβαιναν όμορφα πράγματα.

Η Μπιλμπάο, έχοντας σταθερό τέμπο και αλλάζοντας πάσες με την μία, έπαιζε ''με την μπάλα κάτω'', αρνούμενη πεισματικά να σηκώσει το τόπι στον αέρα. Την μοναδική φορά που το έπραξε, στο 24' λεπτό, ο Αουρτενέτσε, με μια μακρινή μπαλιά, εντόπισε τον Γιορέντε που εκτέλεσε εύστοχα με μονοκόμματο σουτ, βρίσκοντας τον Ντε Χέα σε λάθος βηματισμό. Ωστόσο, η ομάδα ξεδίπλωσε όλα τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά στο τρίλεπτο 12'-14' λεπτό. Η μπάλα ανακτήθηκε κατόπιν έντονης πίεσης, ο Χάβι Μαρτίνεζ έφτιαξε παιχνίδι, ο Ιραόλα συμμετείχε στην επιθετική λειτουργία, ο Γιορέντε (target man) ''έσπασε'' με την μία στον Μουνιαΐν κι ο τελευταίος εκτέλεσε, έστω και στο δοκάρι. Συν τοις άλλοις, οφείλω να αναγνωρίσω την συμβολή των δυο ακραίων αμυντικών. Ο Ιραόλα, ένα πολύ επιθετικό και ικανό δεξί μπακ, έπαιρνε συνεχώς μέτρα στην πλευρά και μαζί με τον Σουσαέτα, ο οποίος σου έδινε την εντύπωση ότι είχε οργώσει το αριστερό άκρο αμύνης της Μάντσεστερ και, μετατρεπόμενος σε δεξί εσωτερικό χαφ, όλο το μήκος του άξονα, τρομοκράτησαν τον αντίπαλο. Το ίδιο ισχύει και για τον Αουρτενέτσε, το αριστερό μπακ, ο οποίος, αν και δεν πήρε αντίστοιχα μέτρα με τον Ιραόλα, συνεργάστηκε άψογα με τον Μουνιαΐν. Ένας Μουνιαΐν που συνέκλινε επιτυχώς προς τον άξονα και πατούσε περιοχή. Σε αυτό το σημείο, βέβαια, πρέπει να πω ότι οι Ιραόλα και Αουρτενέτσε δεν σου έδιναν την εικόνα ακραίων αμυντικών που παίρνουν μέτρα στην πλευρά, αλλά παιχτών που βγαίνουν ως εξτρέμ και δίνουν πλάτος στο γήπεδο. Όπως ακριβώς ο Αμορεμπιέτα έδινε βάθος στην άμυνα της Μπιλμπάο.

Από την άλλη πλευρά, είδαμε μια άχρωμη και άγευστη Μάντσεστερ. Όσο ξενέρωτες ήταν οι μπλε φανέλες που φορούσαν, άλλο τόσο ήταν και η εικόνα της ομάδας στο χόρτο. Ο Σερ Άλεξ επέλεξε να ξεκινήσει τον Ρούνεϊ ως μοναδικό προωθημένο, με τον Κλέβερλι πίσω του και τον Παρκ να αλλάζει πλευρές, ενώ ο Γκιγκς ήταν ξεκάθαρο ότι είχε αναλάβει έναν ελεύθερο ρόλο -οι οριζόντιες κινήσεις του στην αμυντική γραμμή αποσκοπούσαν στο μπέρδεμα του αντιπάλου, αλλά δεν έφεραν ουσιαστικό αποτέλεσμα. Με θλίψη έβλεπα τους Red Devils να έχουν μετατραπεί σε αγγελάκια χωρίς φτερά. Μια ομάδα που διαχρονικά γνωρίζει πως να παίζει στο χώρο και να απεγκλωβίζει την μπάλα σε λίγα τετραγωνικά, δεν μπορούσε να πάρει ανάσα! Οι διαγώνιες αλληλοκαλύψεις δεν εφαρμόστηκαν ποτέ, τα ακραία μπακ, Εβρά και Ράφαελ, αντιμετώπισαν πλείστες δυσκολίες με τις συνεργασίες των παιχτών της Μπιλμπάο, καθώς συχνά είχαν να αντιμετωπίσουν δυο και τρεις αντιπάλους, ενώ ο Έβανς και ο Γιανγκ ήταν φανερά εκτός κλίματος και πραγματικότητας. Ήταν κυριολεκτικά χαμένοι. Ο μόνος που πάλευε, αλλά σύντομα έμεινε από σωματικές και ψυχολογικές δυνάμεις ήταν ο Κάρικ. Όσο για τον Ρούνεΐ, μπορεί να πέτυχε ένα όμορφο τέρμα, ωστόσο δεν υπερβάλλω όταν γράφω ότι στο δεύτερο μέρος ο Άγγλος δεν πρέπει να ακούμπησε μπάλα παραπάνω από τέσσερις φορές. Και στα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου, το ''δεν μπορώ'' μετατράπηκε σε ''δεν θέλω''. Ο τσίχλας, παραδεχόμενος την ανωτερότητα του αντιπάλου, προέβη σε αλλαγές που φανέρωναν συντήρηση δυνάμεων και συγκράτηση του σκορ. Σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου, κυριολεκτικά σε όλα τα μήκη και πλάτη, οι Βάσκοι κυριαρχούσαν και ήλεγχαν πλήρως το παιχνίδι. Ακόμα και μετά την αναγκαστική αντικατάσταση του Γιορέντε, δεν επηρεάστηκαν και δεν έχασαν ίχνος της επιθετικότητάς τους: ο Τοκέρο έδειξε φιλότιμο, πάθος και συνιστώσα ενός συστήματος που υπολογίζει όλα τα κομμάτια του. Ωστόσο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, το σκορ διατηρήθηκε σε φτωχά επίπεδα. Οι παίχτες του Μπιέλσα φάνηκαν ολίγον αναποτελεσματικοί στην τελική προσπάθεια και σπαταλούσαν τις ευκαιρίες, όπως η κρατική μηχανή το δημόσιο χρήμα. Φτάνοντας στο φινάλε της ρεβάνς, στο θρυλικό Σαν Μαμές, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κι ο Φέργκιουσον ηττήθηκαν κατά κράτος από την Αθλέτικ Μπιλμπάο και τον Μπιέλσα αντίστοιχα. Οι Άγγλοι δέχθηκαν συνολικά πέντε τέρματα από τους Βάσκους -θα μπορούσαν να έχουν δεχθεί άλλα πέντε- και αποχαιρέτισαν πρόωρα (και) το πρώην Ουέφα. Δεν είναι μόνοι. Έχουν παρέα τη Σίτι.

Και πάμε στο Καραΐσκάκη. Η νίκη στο Χάρκοβο, ήρθε έπειτα από ένα ματς αναμονής και ανορθόδοξης άμυνας. Το αποτέλεσμα δικαίωσε την (άστοχη) τακτική επιλογή. 'Εχουμε πει, όμως: άλλο εμφάνιση, άλλο αποτέλεσμα. Αντιθέτως, χθες, ο Ολυμπιακός έπρεπε να παρουσιάσει τα στοιχεία με τα οποία γαλουχήθηκε από τον προπονητή του. Έπρεπε να επιβάλλει το παιχνίδι του. Να επιδείξει τακτικό ρεαλισμό. Και πράγματι, το έπραξε. Η ομάδα ήταν ορμητική και παρέσυρε όποιον Ουκρανό συναντούσε στο πέρασμά της -οι φιλοξενούμενοι δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν/περιορίσουν/κόψουν το υψηλό τέμπο των γηπεδούχων. Ο Ιμπαγάσα κρατούσε την μπαγκέτα, ο Μανιάτης είχε μετατραπεί σε κλώνο του Σάμι Κεντίρα, ο Ορμπάιθ μοίραζε διαγώνια, ο Φουστέρ απειλούσε και προσπαθούσε να παίξει κάθετα και τα ακραία μπακ έπαιρναν μέτρα. Α, κι ο Τζιμπούρ περπατούσε. Όσο για τον Μιραλάς πρέπει να κάτσει να σκεφτεί κάποια πράγματα. Το ίδιο ισχύει και για τον Βαλβέρδε. Είμαι βέβαιος ότι ο Βάσκος δεν είναι διόλου ευχαριστημένος από την τακτική συνέπεια και την ομαδικότητα ορισμένων παιχτών. Τέλος πάντων. Ο Ολυμπιακός, κατόρθωσε να εξαργυρώσει την άκρατη επιθετικότητά του με τον Μαρκάνο, στο 15' λεπτό, έπειτα από σέντρα του δυναμικού Χολέμπα(ς). Είναι προφανές ότι η ομάδα έχει δουλέψει στις σέντρες, τις τοποθετήσεις και τα σκριν μέσα στην αντίπαλη περιοχή. Το αποτέλεσμα; Να εισπράττεις γκολ από ένα (σέντερ) μπακ -ο Μαρκάνο είχε σκοράρει και με τον Άρη. Οι γηπεδούχοι, λοιπόν, στο πρώτο μισάωρο ήταν ορεξάτοι, αποφασισμένοι, έπαιξαν ''με την μπάλα κάτω'' και ξεδίπλωσαν στο γήπεδο όλες τις ομαδικές τους αρετές: πίεση στο τερέν του αντιπάλου, εκμετάλλευση λάθους, ανελέητο κυνηγητό στα χαφ, δυναμισμό, τριγωνικοί συνδυασμοί και θραύση του ηθικού των αντιπάλων. Εντούτοις, φάνηκαν ατομιστές, επιπόλαιοι, ανίκανοι, πείτε το όπως θέλετε, στην τελική προσπάθεια. Για παράδειγμα, το τετ α τετ που χάνει ο Τζιμπούρ οφείλεται αποκλειστικά στον Ράφικ, ενώ ο ίδιος παίχτης, στο Χάρκοβο, είχε σοβαρή κρίση ομαδικότητας -δεν στοχοποιώ τον Αλγερινό: αρκετοί παίχτες φανέρωσαν (μερική) ανικανότητα ή έλλειψη καθαρού μυαλού. Τα χειρότερα, όμως, δεν είχαν έρθει: ήταν ηλίου φαεινότερο ότι η απόδοση της ομάδας δεν θα μπορούσε να διατηρηθεί καθόλη τη διάρκεια του αγώνα σε υψηλά επίπεδα. Δυστυχώς, για τον Ολυμπιακό, η έλλειψη διάρκειας εντάθηκε από τις αναγκαστικές (;) αλλαγές του Ιμπαγάσα και Μανιάτη. Εκτός αν ο Βάσκος υπέθεσε ότι η πρόκριση ήταν τετελεσμένο γεγονός και θέλησε να προφυλάξει -σε αρκετά πρώιμο σημείο του παιχνιδιού- ορισμένους παίχτες. Μην νομίζετε ότι υπερβάλλω: οι προπονητές, λόγω της αναπόφευκτης ανησυχία τους, την πίεση του προγράμματος και τα πλαίσια του rotation, συχνά αναγκάζονται να πάρουν ρίσκα. Κι αν τα ρίσκα στεφθούν με αποτυχία, ο μηχανισμός των ρεπορτάζ βρίσκεται ήδη στημένος. Επομένως, το ντέρμπι της Κυριακής θα φανερώσει την εγκυρότητα του μηχανισμού. Ένα ντέρμπι, στο οποίο ο Ολυμπιακός πάει με τελείως διαφορετική ψυχολογία από αυτή που ήλπιζε και περίμενε.

Μολαταύτα, τα πράγματα στο ποδόσφαιρο, όπως, άλλωστε, και στην ζωή, δεν έρχονται πάντα όπως τα θέλουμε. Χωρίς τον Ιμπαγάσα να κρατάει μπάλα, να απεγκλωβίζει συμπαίχτες και να κάνει παιχνίδι και τον αεικίνητο Μανιάτη, ο οποίος έτρεξε πολλά μέτρα στον άξονα, να κρατά χώρο και να συγκρατεί αντιπάλους, επήλθε αγωνιστική καθίζηση -οι Μακούν και Μοντέστο δεν κατάφεραν σε κανένα σημείο του παιχνιδιού να φρενάρουν τον ρυθμό και τους γρήγορους συνδυασμούς των φιλοξενουμένων, ενώ ο Ορμπάιθ, όντας χωρίς στήριγμα και βοήθειες από τα ακραία μπακ, έμοιαζε σαν ναυαγός χωρίς σωσίβιο. Η ομάδα, μετά το 60' λεπτό, μπούκωσε, απώλεσε τον έλεγχο της μεσαίας γραμμής, έχασε την πρωτοβουλία των κινήσεων, έπαυσε να δέχεται βοήθεια από τους ακραίους και κυριεύτηκε από έναν ανεξήγητο πανικό και άγχος: δημιουργικά και ανασταλτικά υπήρχε σοβαρότατο πρόβλημα. Έχω βαρεθεί να λέω και να γράφω ότι ο Ολυμπιακός, χωρίς την παρουσία του Ιμπαγάσα, χάνει πολύ μεγάλο μέρος της δυναμικότητάς του. Ο Αργεντινός προσθέτει κύρος, δημιουργικότητα, φαντασία και ουσία. Αυτό, όμως, (πρέπει να) αποτελεί δικαιολογία για την εικόνα του Ολυμπιακού στο δεύτερο 45λεπτο; Όχι, βέβαια. Σε καμία περίπτωση. Αλλά είναι προφανές ότι η πίστη στο πλάνο εξανεμίστηκε γρήγορα και ξαφνικά. Από τα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου, οι γηπεδούχοι οπισθοχώρησαν αναίτια, χωρίς, υποθέτω, αντίστοιχη οδηγία από τον πάγκο, και μετατράπηκαν σταδιακά σε ρόλο κομπάρσου, ανήμπορου να αντιδράσει -ίσως πίστεψαν ότι η πρόκριση θα ερχόταν, εύκολα ή δύσκολα, και ξεκίνησαν νωρίς τα όνειρα για Ρουμανίες: οι οπαδοί μπορεί να διακατέχονται από υπέρμετρη αισιοδοξία και εν ολίγοις να δικαιολογούνται, οι ποδοσφαιριστές και το τεχνικό επιτελείο, όχι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η παρουσία του Φουστέρ: σε όλο το δεύτερο ημίχρονο δεν πρέπει να ακούμπησε μπάλα πάνω από τρεις φορές. Κι εδώ ακριβώς ανατέλλει η ποδοσφαιρική αφέλεια της Μέταλιστ. Μία ομάδα που έκανε σχεδόν τα πάντα για να απορρίψει την απότομη αγωνιστική μετάπτωση του Ολυμπιακού. Από το 64' λεπτό, λοιπόν, ήρθε η σειρά των Ουκρανών για να θραύσουν το ηθικό του αντιπάλου. Ωστόσο, η μερική ανικανότητα, η ανεξήγητη σιγουριά και η έλλειψη ομαδικότητας, παραλίγο να στερήσουν από τους φιλοξενούμενους την ευκαιρία να διεκδικήσουν την πρόκριση -αν ήμουν οπαδός της Μέταλιστ, θα είχα λιντσάρει με βασανιστικό τρόπο αυτόν τον Ντέβιτς κι ας έβαλε το νικητήριο τέρμα. Εδώ είχαν κερδίσει φάουλ, προς το τέλος του ματς, έξω από την περιοχή του Μέγιερι κι αντί να το εκτελέσουν με συρτή πάσα, ώστε να σπεύσουν προς το σημαιάκι του κόρνερ για να κερδίσουν χρόνο, το εκτέλεσαν απευθείας με σκοπό να βάλουν γκολ! Δεν θα σχολιάσω την απαράδεκτη παράβαση του Μοντέστο και την εξίσου απαράδεκτη εκτέλεση πέναλτι που είδαν τα ματάκια μου, αλλά την ανεπάρκεια του Μέγιερι· ενός τερματοφύλακα, ο οποίος, επειδή αγωνίζεται σε μια ομάδα που ομολογουμένως δέχεται λιγοστές φάσεις σε κάθε αγώνα, συχνά υπερτιμάται από τα Μ.Μ.Ε. και τους οπαδούς. Το αποτέλεσμα; Σε δυο εύκολες φάσεις, και μάλιστα σε πολύ κρίσιμα χρονικά σημεία, που έπρεπε να βγει από την εστία του σαν μαινόμενος ταύρος, παρασέρνοντας συμπαίχτες και αντιπάλους, και να μαζέψει το τόπι, κυριεύτηκε από άγχος και αστάθεια, δήλωσε βροντερό απών και χάρισε απλόχερα την πρόκριση στην Μέταλιστ. Δεν πρόκειται για κάποια είδηση, βέβαια: έχουμε πει ότι ο Ούγγρος δεν εμπνέει σιγουριά και δυστυχώς η άποψη επιβεβαιώθηκε με χείριστο και επίπονο τρόπο. Επιπλέον, τα λάθη του Μέγιερι φανέρωσαν και το μεγαλείο της έλλειψης του Σουηδού ογκόλιθου.

Συγκεφαλαιώνοντας επιλογικά, ένας ποδοσφαιρικός αγώνας, όπως είναι γνωστό, αποτελείται από δυο ημίχρονα. Δυο ποδοσφαιρικοί αγώνες αποτελούνται από τέσσερα ημίχρονα. Απλά μαθηματικά είναι. Ο Ολυμπιακός, στο Χάρκοβο, ήταν μετριότατος, για να μην πω κακός, ενώ στο χθεσινό ματς έπαιξε με φουλ τις μηχανές για περίπου τριάντα λεπτά. Τα υπόλοιπα εξήντα λεπτά τι απέγιναν;  Επομένως, η ομάδα παρουσιάστηκε ανεπαρκής στα τρία από τα τέσσερα ημίχρονα. Δεν υπάρχει, όμως, πρόβλημα. Οι δημοσιογράφοι την βρήκαν την λύση. Πάντα την βρίσκουν. Κι αν δεν υπάρχει, την εφευρίσκουν. Είχαν προετοιμάσει το έδαφος για ενδεχόμενη αποτυχία. Το είχαν προλειάνει. Ναι, είναι οι ίδιοι που έγραφαν για την μεγάλη εμφάνιση του Ολυμπιακού στο Χάρκοβο (ρε, τι πίνετε;)! Προκρίνεται ο Ολυμπιακός; Πήρε την πρόκριση απέναντι σε μια σκληροτράχηλη και δυσκατάβλητη ομάδα. Αποκλείεται ο Ολυμπιακός; Αποκλείστηκε από μια επιθετική και ταλαντούχα ομάδα. Τι ισχύει; Αν κρατάς, βάσει συνολικού σκορ, την πρόκριση στα χέρια σου, αλλά είσαι ανήμπορος να διαχειριστείς ενδεχόμενη επιτυχία και αδυνατείς να αποτελειώσεις και να αποκλείσεις, εντός έδρας, μια αφελέστατη, φλύαρη ομάδα με λανθασμένη αγωνιστική νοοτροπία, τότε δεν αξίζεις την πρόκριση. Δεν υπάρχει χαρακίρι, δεν τίθεται θέμα αυτοκτονίας και δεν υφίσταται, όπως οι περίφημοι κύκλοι της Π.Α.Ε. αφήνουν να εννοηθεί, ζήτημα διαιτησίας. Απλά ήσουν άξιος της μοίρας σου.

Υ.Γ.1 Σφαγή της Λάρισας. Ο επόπτης σήκωσε σημαία για υπόδειξη οφσάιντ. Μετά από εκτέλεση πλάγιου άουτ!!! Κι ο διαιτητής σφύριξε την παράβαση!!! Και δεν συνέβη μόνο αυτή η φάση. Απίστευτα πράγματα!

Υ.Γ.2 Οι Γιαννακόπουλοι και οι Αγγελόπουλοι είναι επιχειρηματίες μεγάλου κύρους και βεληνεκούς. Κι όμως, αποδεικνύονται παράγοντες μικρού εκτοπίσματος και μεγέθους. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί το μπάσκετ έχει πάρει την κατιούσα.

Υ.Γ.3 Τους έχουμε φιλοξενήσει στο παρελθόν. Απολαύστε τους.

Δυστυχώς, τα κορδόνια έχουν δεθεί

Κοντοζυγώνει η ώρα. Είσαι ανυπόμονος. Σε βλέπει η μάνα σου και σε ρωτάει με ένα βλέμμα γεμάτο απορία: «Γιατί, γιόκα μου, χαμογελάς μόνος σου;». Κι εσύ, με μια νηφάλια τσιρίδα, απαντάς: «Ρε μάνα, έχει ματς!». Φοράς τα παπούτσια, γραπώνεις το κιτρινόμαυρο κασκόλ, παίρνεις ένα φουτεράκι και ανοίγεις βιαστικά την πόρτα. Ούτε τα κορδόνια δεν έχεις δέσει. Καθώς στέκεσαι στην εξώπορτα, επιβεβαιώνεις ότι στις τσέπες σου βρίσκονται τα κλειδιά και κανά δυο χιλιάρικα. Όντας πανέτοιμος και γεμάτος χαρά, ξεκινάς. Συναντάς την παλιοπαρέα και βάζετε πλώρη για το γήπεδο. Στην πορεία κουβεντιάζετε για το επερχόμενο ματς. Πόσες τάπες θα χώσει ο Φασούλας, πόσες φορές θα σπάσει τη μέση ο Γκάλης, πως καταφέρνει ο Πρέλιεβιτς να βάζει καλάθια με αυτόν τον περίεργο μηχανισμό στο σουτ, πόσα κλεψίματα θα κάνει ο Γιαννάκης, πόσες ασίστ θα μοιράσει ο Κόρφας, πόσα τρίποντα θα βάλει από τη γωνία ο Πίξι και πάει λέγοντας. Δεν υπάρχουν Μ.Α.Τ. Δεν υπάρχουν φασαρίες. Δεν υπάρχει κίνδυνος. Δεν υπάρχει μιζέρια. Μόνο αρρώστια. Υγιής αρρώστια. Για τους παίχτες. Τις ομάδες. Το άθλημα. Ουδείς ασχολείται με τη διαιτησία· τουλάχιστον με τον αρρωστημένο τρόπο του σήμερα. Ούτε καν οι δημοσιογράφοι. Εξάλλου, δεν πας γήπεδο για να κράξεις τους διαιτητές. Πας για να γεμίσεις την ώρα σου ευχάριστα με Π.Α.Ο.Κ. και Άρη. Να γεμίσεις την ώρα σου με μπάσκετ. Φυσικά, δεν πας μόνος σου. Μαζί σου βρίσκεται η παρέα. Οι καλύτεροι φίλοι σου. Μαζί ρίχνετε γκόμενες, μαζί πίνετε μπύρες, μαζί πάτε γήπεδο. Τέσσερις Αρειανοί, λοιπόν, τρεις Π.Α.Ο.Κ.τσήδες και ένας Ηρακλειδέας απέχουν μόλις εκατό μέτρα από το γήπεδο. Τι δουλειά έχει ο Ηρακλειδέας; Μα, τι ερώτηση είναι αυτή; Θέλει να δει μπάσκετ! Δεν του φτάνει μόνο ο Ντέιβιντ Ίνγκραμ! Εξάλλου, είναι πολύ καλή παρέα και μετά το τέλος του αγώνα που πάτε για τσίπουρα, κάθεται και κάνει καζούρα στους ηττημένους, χωρίς να παραβλέπει και τον νικητή. Πραγματικό πειραχτήρι. Στο τσακίρ κέφι κερνάει και κανά μεζέ, αν και το πρωτόκολλο εφαρμόζεται οριστικά και αμετάκλητα: ο ηττημένος κερνάει τους νικητές. Όχι, δεν υποδύεται τον διαιτητή, ούτε κρατά τις ισορροπίες μεταξύ Αρειανών και Π.Α.Ο.Κ.τσήδων. Δεν χρειάζεται, άλλωστε!

Και μιλάμε για τον πέμπτο αγώνα των τελικών. Σημαντικό ματς. Σημαντικότατο. Το πρωτάθλημα κρίνεται. Δεν είναι απλά ένα παιχνίδι. Κι όμως, οι οπαδοί των δυο ομάδων κάθονται σχεδόν ο ένας δίπλα στον άλλον. Το Παλέ είναι χωρισμένο στη μέση. Κυριολεκτικά στη μέση. Μια στήλη αστυνομικών και μια χωρική απόσταση τριών, άντε πέντε μέτρων, χωρίζει Αρειανούς και Π.Α.Ο.Κ.τσήδες. Αφήστε που αρκετοί αναμειγνύονται με τον κόσμο. Σαν την λιωμένη κουβερτούρα με το βούτυρο. Όπως η παρέα της ιστορίας. Πού να φανταζόταν ο κόσμος, καμιά εικοσαριά χρόνια αργότερα, ότι θα θεωρείτο επιτυχία να τελειώσει ένας τελικός κυπέλλου μεταξύ Π.Α.Ο. και Ο.Σ.Φ.Π., χωρίς σπασμένα κεφάλια και ρίψη χημικών; Πώς αλλάζουν οι καιροί; Άκυρο. Πως αλλάζουν οι άνθρωποι! Και οι πηγές συνθημάτων ανεξάντλητες. Δεν αναφέρομαι σε κλασικά, πάγια συνθήματα, αλλά για εμπνεύσεις της στιγμής. Και μάλιστα, χωρίς να υπάρχει οπαδική καθοδήγηση από την εξέδρα. Τύμπανα δεν υπήρχαν, ενώ και τα οπαδικά διακριτικά του καθενός ήταν ελάχιστα. Άντε να υπήρχαν κάποια πανιά κρεμασμένα στα κάγκελα. Εσύ, πάντως, έχεις το κασκόλ σου. Σαν κόρη οφθαλμού το προσέχεις. Δεν θες να πιαστεί από κάπου και να σκιστεί ή να λερωθεί από τους μεζέδες! Στο σπίτι, εξάλλου, δεν κινδυνεύει, παρά αναπαύεται σε μια σκοτεινή γωνία για να της δίνει λάμψη. Ο καθένας, λοιπόν, μόνος του και όλοι μας δίπλα στην ομάδα. Χωρίς μαγκιές και οπαδικές παρωπίδες. Και το τζάμπολ είναι γεγονός! Τρίποντα, κλεψίματα, ριμπάουντ, ασίστ, φάουλ, ανατροπές, παρατάσεις. Η ώρα, όμως, αν και κυλάει ευχάριστα, περνάει τόσο, μα τόσο, γρήγορα. Σύντομα όλα έχουν τελειώσει. Κάποιοι στενοχωριούνται με το αποτέλεσμα, κάποιοι πανηγυρίζουν. Δεν έχει σημασία. Τώρα έρχονται τα ωραία! Ο ηττημένος κερνά, κι ο νικητής, αφού τιμήσει τα κεράσματα, καζουριάζει. Η μία ατάκα διαδέχεται την άλλη. Στο τσιπουράδικο όλοι ασχολούνται με το ματς. Αρειανοί και Π.Α.Ο.Κ.τσήδες κάθονται στο ίδιο τραπέζι, ενώ πολλές φορές στις κουβέντες επεμβαίνουν και άνθρωποι από το διπλανό τραπέζι, ακόμα και σερβιτόροι ή περαστικοί. Ωραίες στιγμές. Να κάθεσαι με την παρέα σου, να πίνεις τα τσίπουρά σου και να σχολιάζεις τον αγώνα με κόσμο που δεν γνωρίζεις και μάλιστα διαφόρων οπαδικών προτιμήσεων. Έχει πάει, όμως, αργά. Αποχαιρετάς την παρέα, παίρνεις το κιτρινόμαυρο κασκόλ και ξεκινάς για το σπίτι. Φτάνεις μετά από λίγη ώρα, ανοίγεις προσεκτικά την πόρτα, για να μην ξυπνήσεις την μάνα, και πας στο δωμάτιό σου. Αφήνεις το κασκόλ στον θρόνο του και διαπιστώνεις γεμάτος έκπληξη ότι τα κορδόνια είναι ακόμα άλυτα. Και είσαι τόσο χαρούμενος για αυτό.

Υ.Γ.1 Η Αρειανάρα ''σφουγγάρισε'' εύκολα τον Π.Α.Ο.Κ.  και φουλάρει τις μηχανές για είσοδο στην εξάδα. Το γήπεδο, ωστόσο, θα πρέπει να γεμίζει ανεξαρτήτως αντιπάλου. Νταξ, η αγορά ήταν κλειστή, ο ποδοσφαιρικός Άρης δεν έπαιζε, πειρασμοί δεν υπήρχαν, αλλά επιτρέψτε μου να περιμένω ανάλογη στήριξη στο μέλλον.

Υ.Γ.2 Το ποντάρισμα της Μαρσέιγ στην Ευρώπη καλά κρατεί. Και το χρήμα συνεχίζει να εισρέει. Αντίθετα, η Βασιλεία, απέναντι σε ένα πεινασμένο λιοντάρι, δεν είχε καμιά τύχη. Ωστόσο, δεν ίσχυσε το ίδιο για τη Νάπολι. Οι Ιταλοί δέχτηκαν δυο κεφαλιές μέσα από την μικρή περιοχή του Ντε Σάνκτις, αλλά με ένα ωραίο σουτ του Ινλέρ, η πρόκριση και τα συναισθήματα ήρθαν τούμπα. Ακριβώς σαν αυτές που επιχειρούν με αξιοθαύμαστη συνέπεια οι Έλληνες πολιτικοί. Εν τέλει, οι Άγγλοι ισοφάρισαν το σκορ του πρώτου αγώνα και, παρά την απρόβλεπτη ροή και τις συνεχείς αλλαγές κατοχής, έστειλαν το παιχνίδι στην παράταση, όπου προκρίθηκαν, ύστερα από πεισματική μάχη, οι Λονδρέζοι. Χορταστικό παιχνίδι. Το διήμερο του τσου λου έλαβε τέλος, με τη Ρεάλ να προκρίνεται και να ακονίζει τα νύχια της για την Μπάρτσα. Και συνεχίζουμε αύριο με εξίσου μεγάλα ματς.

Υ.Γ.3 Λέγονται Amorphis και μας έρχονται από την μακρινή Φιλανδία. Ξεκίνησαν ως death σχήμα, κατόπιν το γύρισαν στο μελωδικό death με light φωνητικά, αλλά στην πορεία πειραματίστηκαν με αρκετά είδη, μέχρις ότου να κατασταλάξουν σε έναν πιο mainstream ήχο. Το τραγούδι που ακολουθεί προέρχεται από το δεύτερο στούντιο άλμπουμ της μπάντας και εξιστορεί μια ιστορία από τις χίλιες λίμνες.

Η συμφωνία της καταστροφής

Η τελευταία φορά που πήγα στο Καραϊσκάκη ήταν σε ένα φιλικό με την Πολωνία. Ε, λοιπόν, πήγα και χθες. Πάλι είχαμε εκπλήξεις, υπνωτικά χάπια και σουμπούτεο. Αναφέρομαι στα του Άρη. Και για μια ακόμη φορά, διαπιστώνω με απόλυτη ακρίβεια ότι το γήπεδο είναι η αποθέωση της μαλακίας. Είσαι από παντού περικυκλωμένος. Δεν ξέρει από που να φύγεις. Τέλος πάντων. Πάμε να δούμε τι έγινε στο ματς.

Αντιγράφω ένα σχόλιο που έγραψα σε άρθρο του VardARIS: «Με τον Ολυμπιακό θυμάμαι επικές σφαγές. Δεν ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει τίποτα. Οφείλουμε να παρουσιαστούμε έτοιμοι και αιφνιδιαστικοί. Θέλω να πιστεύω ότι ο Μασάδο θα παρατάξει την ομάδα με τακτικό ρεαλισμό και δεν θα σπαταλήσουμε το πρώτο ημίχρονο, όπως στα ματς με ΠΑΟΚ και ΑΕΚ. Δεν μας ταιριάζει το ποδόσφαιρο αναμονής και σίγουρα δεν είμαστε αμυντικογενής ομάδα. Από την άλλη, δεν μπορούμε να παίξουμε ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Ο Ολυμπιακός είναι πολύ καλύτερος στον συγκεκριμένο τομέα. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να παίξουμε ποδόσφαιρο κατοχής και να εκμεταλλευτούμε την επίθεση που βρίθει με ταχύτητα σε πόδια και συνδυασμούς. Το πρόβλημα είναι ότι ο Ολυμπιακός, όντας ικανότατος στο ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, θα αποζητά κι αυτός την κατοχή. Επομένως, ποια θα είναι η τακτική επιλογή του Μασάδο: θα περιμένει πίσω ή θα βγει μπροστά; Όντας λάτρης του αιφνιδιασμού, προτείνω να βγούμε μπροστά, να ρισκάρουμε και να βάλουμε φωτιά στο Καραϊσκάκη». 

Αστόχησα πλήρως στα θέλω του Μασάδο -στα υπόλοιπα έπεσα διάνα. Μόλις είδα την σύνθεση της εντεκάδας, απόρησα, παραξενεύτηκα και ένα απαισιόδοξο συναίσθημα άρχισε να με γαργαλάει. Μόλις είδα την διάταξη στο χόρτο, το απαισιόδοξο συναίσθημα μετατράπηκε σε σιγουριά: οδεύαμε ολοταχώς προς ήττα. Κι ακόμα το χρονόμετρο δεν είχε ξεπεράσει το πρώτο λεπτό. Το αγωνιστικό πλάνο του Μασάδο, λοιπόν, ήταν κυριολεκτικά εκτός πραγματικότητας. Ήταν μια άστοχη τακτική επιλογή που έκανε μπαμ εκ των προτέρων. Προσοχή: τακτική επιλογή κι όχι τακτικός ρεαλισμός. Ο Καστίγιο ήταν αποκομμένος από την μεσαία γραμμή κι ως εκ τούτου παρουσιαζόντουσαν δυο επιλογές: μακρινές μπαλιές που συχνά κατέληγαν σε μυστήριο λαϊκού ήρωα ή οπισθοχώρηση του Νέρι τουλάχιστον δέκα μέτρα για να πάρει μπάλα. Και πες ότι την έπαιρνε. Τι την έκανε; Μοίραζε οριζόντιες πασούλες. Υπενθυμίζω ότι βρισκόμαστε ακριβώς στον ασβέστη της σέντρας. Έστω, λοιπόν, ότι κάτοχος της μπάλας γινόταν ο Παπαζαχαρίας. Ποια ήταν η επόμενη κίνηση; Πάσα προς τα πίσω. Προσοχή: είναι αυτονόητο ότι η μπάλα, κατά τη διάρκεια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα θα γυρίσει και πίσω, αλλά το συγκεκριμένο μοτίβο που περιγράφω ίσχυε καθόλη τη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου. Είναι, όμως, προφανές: ο Παπαζαχαρίας δεν έχει οργανωτικές ικανότητες, ενώ οι απόπειρες του Πρίττα (Ολύμπιος Θεός) για κάθετο παιχνίδι ήταν αποτυχημένες. Ακόμα κι ο Καπετάνος που είχε επωμιστεί την ανάπτυξη, σπάνια έπαιρνε μπάλα κι όταν την είχε δεν ήξερε που να την μοιράσει. Η απόγνωση ήταν τόσο μεγάλη που μέχρι κι ο Σανκαρέ προσπάθησε να πάρει μέτρα στον άξονα και να φτιάξει παιχνίδι από πίσω. Επιπλέον, η οπισθοχώρηση του Καστίγιο έκλεινε την ομάδα στο τερέν της και το κυριότερο: δεν έδειχνε την παραμικρή διάθεση να βγει.

Από την άλλη πλευρά, ο Ολυμπιακός ήταν ορμητικός, επιθετικός, έπαιζε με ''κάτω την μπάλα'', είχε ικανοποιητικό transition game σε άμυνα και επίθεση και, δίχως να πιέζει έντονα, ψηλά ή παθιασμένα, ανάγκαζε τους παίχτες του Άρη σε εύκολα λάθη. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά τα εκμεταλλευόταν έξοχα. Για παράδειγμα, ο Λαζαρίδης έκανε όσα λάθη δεν έχει κάνει σε 1,5 χρόνο με την φανέλα του Άρη. Αντίθετα, ο Σανκαρέ ήταν πιο συγκεντρωμένος και ικανός, αλλά κι αυτός συνάντησε αρκετά προβλήματα, κυρίως από τις διαγώνιες και κάθετες πάσες του άρχοντα Ιμπαγάσα -για μια ακόμη φορά φαίνεται το μέγεθος της επίδρασης του Ιμπαγάσα στο παιχνίδι του Ολυμπιακού. Εντούτοις, και οι δυο κεντρικοί οπισθοφύλακες μετέτρεπαν το τόπι σε φλεγόμενο αστέρα. Για να φύγει η ευθύνη από πάνω τους και να απεγκλωβιστεί η άμυνα. Αλλά και πάλι: μέναμε προσκολλημένοι στο τερέν μας. Ούτε τσιμέντο ταχείας πήξης να μας έριχναν. Ο Σανκαρέ, λοιπόν, έστριβε σωστά και γρήγορα, αλλά συχνά είχε να αντιμετωπίσει δυο και τρεις αντιπάλους. Όπως ο Τσουκάνης, την πλευρά του οποίου επισκέφθηκαν οι Αμπτούν (ορεξάτος), Μιραλάς, Ντιόγκο και Τοροσίδης. Η επίθεση του Ολυμπιακού, έχοντας αυξομειούμενο πλάτος και φορτωμένη μεσαία γραμμή, πόνταρε στο αριστερό άκρο του αντιπάλου και δικαιώθηκε. Ο Τσούκανης, όντας εκτός περιοχής, είχε αρκετά προβλήματα στο ένας εναντίον ενός, ενώ στο μεγάλο κουτί μάρκαρε χώρο κι όχι κορμιά. Κι όλα αυτά χωρίς να πάρει μέτρα στην πλευρά (την σέντρα την περνούσε μόνο για να εκτελέσει πλάγιο άουτ). Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, τώρα κατάλαβα γιατί παίζει συνεχώς ο Μίτσελ. Έχει, όμως, και δυο ελαφρυντικά: πρώτον, τα κορδόνια του (τα έδενε συνεχώς) και δεύτερον, δεν πήρε βοήθειες από τους συμπαίχτες του. Πώς να αλληλοκαλύψει διαγώνια, όταν ο Ακόστα δεν γυρνούσε κι ο Λαζαρίδης αλλού πατούσε κι αλλού βρισκόταν; Επαναφέρω την κουβέντα περί λαθών εκ μέρους Λαζαρίδη. Η αποθέωση ήταν η φάση, στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου, που οδήγησε στην αποβολή του Σηφάκη και το πέναλτι υπέρ του Ολυμπιακού. Ένα λάθος που μας άφησε με εννιά παίχτες και μετουσιώθηκε σε εις βάρος μας γκολ. Ναι, εννιά παίχτες. Ξεκινήσαμε, βλέπετε, με δέκα. Ο Σολτάνι δεν μετράει. Έχω την εντύπωση ότι πιο πολύ έτρεξα εγώ από το καρεκλάκι που καθόμουν, παρά ο Αλγερινός. Τέλος πάντων.

Το πρώτο μέρος τέλειωσε με τον Μαρκάνο να βλέπει το ματς δωρεάν, τον Μέλμπεργκ, λόγω της τάσης του Καστίγιο προς την αριστερή πλευρά, να ακουμπάει κάποιες φορές μπάλα για να μην σκουριάσει και τον Μέγιερι να είναι θυμωμένος που δεν τον έπαιζαν ούτε τα ball boys. Μπορώ να πω με απόλυτη βεβαιότητα ότι ο Ολυμπιακός αποζημίωσε τον κόσμο του, κυριάρχησε στο γήπεδο, δεν αποσυντονίστηκε από το επιθυμητό αργό τέμπο των φιλοξενουμένων και εκμεταλλεύτηκε στο έπακρον τα λάθη του αντιπάλου. Και κάτι τελευταίο: ήταν φανερό, δοθέντος της δεδομένης απροθυμίας του Άρη να βγει μπροστά και της απομόνωσης του Καστίγιο, ότι ο Μοντέστο, ως κορυφή του αμυντικού τριγώνου μεταξύ του ιδίου και των Μέλμπεργκ-Μαρκάνο, περίσσευε. Οι Μακούν και Ιμπαγάσα, ευρισκόμενοι περίπου στο ίδιο ύψος, αλλά και οι γρήγορες επιστροφές των Τοροσίδη και Χολέμπας εξασφάλιζαν σε μεγάλο βαθμό την άμυνα -ίσως ο Βαλβέρδε ήθελε να πειραματιστεί εν όψει του αγώνα με τη Μέταλιστ ή απλά να πάει στα σίγουρα. Ένας Βαλβέρδε που δεν χρειάστηκε να επέμβει: η ροή του ματς τον βοήθησε σε αυτό. Εξάλλου, μια δουλεμένη ομάδα δεν χρειάζεται πάντα την καθοδήγηση από τον πάγκο, διότι ξέρει από πριν τι να κάνει και πως να λειτουργήσει.

Το δεύτερο μέρος δεν έκρυβε πολλές συγκινήσεις. Οι γηπεδούχοι, παίζοντας με την μηχανή στο ρελαντί, έπεσαν, ενώ οι φιλοξενούμενοι, φανερώνοντας μια χλιαρή διάθεση, ανέβηκαν κι ως εκ τούτου το παιχνίδι απέκτησε διαδικαστικό χαρακτήρα. Σε κάποια σημεία, μάλιστα, θύμιζε φιλικό αγώνα. Άρα, περνάμε στον επίλογο. Τι γεύση μου άφησε το ματς; Σπαταλήσαμε πάλι ένα ημίχρονο. Σε κάθε ματς, δηλαδή, που κρύβει εντάσεις, δυσκολίες και δύναμη, θα παίζουμε καθαυτόν τον τρόπο; Γιατί, όμως; Τι είχε στο μυαλό του ο Μασάδο; Την προστασία των Βελλίδη, Ούμπιντες και Φατί (πρακτικό βαρόμετρο) από κάρτες και τραυματισμούς; Ή μήπως έχει μετανιώσει την τακτική του αγώνα με τον Εργοτέλη, στον οποίο κατεβήκαμε με επιθετική διάθεση και παρουσιάσαμε πολύ καλή εικόνα, αλλά δεν μας έκατσε το αποτέλεσμα; Νταξ, η αποβολή του Σηφάκη και ο τραυματισμός του Ακόστα σαφώς επηρέασαν τα σχέδια και τις διορθωτικές κινήσεις του Μασάδο για το δεύτερο ημίχρονο, αλλά η εικόνα του πρώτου 45λέπτου ήταν αρκετά κάτω του μετρίου. Ήταν κακή. Σίγουρα, μια ήττα από τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη θεωρείται εντός προγράμματος. Ίσως πολύ απλά τηρήσαμε το πρόγραμμα. Αλλά, ρε παιδιά, θέλουμε να μπούμε play off; Ναι ή όχι; Θέλουμε να προσπαθήσουμε; Ναι ή όχι; Εκτός αν θεωρούμε ότι θα παίξουμε ούτως ή άλλως Ευρώπη, λόγω αποκλεισμών ορισμένων ελληνικών ομάδων από τις λίστες της Ουέφα. Και κάτι τελευταίο: αν το ματς το είχαμε όντως ξεγραμμένο, τότε να το λέγαμε και στους παίχτες για να προβούν στις ανάλογες δηλώσεις.

Υ.Γ.1 Είχα μια χαριτωμένη διαφωνία με έναν φίλο του Π.Α.Ο. για το ποιος έπαιξε χειρότερα: ο Άρης ή ο Παναθηναϊκός; Εκεί φτάσαμε. Όπως στην πολιτική. Που δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο. Ο Τζέφρυ έσωσε την Ελλάδα πολλάκις: το ίδιο θα κάνει κι ο Αντωνάκης. Εκτός αν πεταχτεί από την κουρτίνα ο Καρατζαφέρης. Πάντως, το κίνημα της πατάτας καλά κρατεί. Τους έχει ξεφτιλίσει όλους. Όλους!

Υ.Γ.2 Εύχομαι καλή επιτυχία στον Ολυμπιακό για τη ρεβάνς με τη Μέταλιστ. Μπορεί να προκριθεί.

Υ.Γ.3 Είναι κομματάρα ή είναι ιδέα μου;

Συναρπαστικές μάχες

Όλοι μιλάνε για το θαύμα του Α.Π.Ο.Ε.Λ. Στην πραγματικότητα δεν υφίσταται θαύμα. Όλα, ή έστω τα περισσότερα, έχουν κυλίσει βάσει προγράμματος και σχεδίου. Απλά, επειδή οι περισσότεροι αδυνατούν να το αντιληφθούν ή να το παραδεχτούν, θεωρούν ότι η κυπριακή ομάδα έχει μεγάλο πάτο. Στην πραγματικότητα αυτό που διαθέτει, και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό, ονομάζεται πίστη -ναι, υπάρχουν ομάδες, όσο παράξενο κι αν ακούγεται σε κάποιους, οι οποίες δουλεύουν μεθοδικά με υλικά που ορισμένοι έκριναν ως ανεπαρκή. Δεν θα τοποθετήσω τους οπαδούς σε αυτή την κατηγορία. Οι οπαδοί πρέπει να διακατέχονται από πίστη, ανεξαρτήτως συνθηκών και καταστάσεων. Κι όταν γράφω πίστη δεν εννοώ κάτι Θείο -μην παρεξηγηθούμε. Ο Α.Π.Ο.Ε.Λ. σε τι πιστεύει; Στην ομοιογένεια; Στην άγνοια κινδύνου; Δεν το έχω σπουδάσει ακόμα. Ίσως στον χρόνο. Ας μην ξεχνάμε ότι η συγκεκριμένη ομάδα δουλεύει και δουλεύεται επί 2,5 χρόνια. Εξωπραγματικός χρονικός ορίζοντας για τα δικά μας δεδομένα. Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι δεν υπερεκτιμούν τις δυνατότητές τους. Η ομάδα του Γιοβάνοβιτς δρα σαν τακτικός χαμαιλέοντας. Προσαρμόζεται, ανάλογα με την έδρα, στον εκάστοτε αντίπαλο και προσπαθεί, αναπληρώνοντας την τεχνική ανεπάρκεια με το πάθος, την ομαδικότητα και τον τακτικό ρεαλισμό, να κλέψει το αποτέλεσμα. Και το καταφέρνει με αξιοθαύμαστο τρόπο. Και μάλιστα, παίζοντας ποδόσφαιρο (αναμονής). Με συχνές και ακριβείς αλληλοκαλύψεις, γρήγορες επιστροφές, αντεπιθέσεις, συσπείρωση γραμμών, ελαχιστοποίηση ρίσκων. Αυτό μπορεί, αυτό παίζει. Και ναι, υπάρχει και σκοπιμότητα. Η σκοπιμότητα, όμως, διαθέτει πολλές πτυχές και δεν είναι όλες καταδικαστέες. Δεν ξέρω τι θα συμβεί στην επόμενη σελίδα του ευρωπαϊκού παραμυθιού, αλλά το λέει η καρδούλα τους.

Όπως το έλεγε και η καρδούλα του Μάνσταϊν (στρατιωτική ιδιοφυΐα), ο οποίος, στις 15 Μαρτίου του 1942, παρόμοια εποχή με τη σημερινή, με μια ξαφνική και ορμητική αντεπίθεση, ανακατέλαβε το Χάρκοβο από τους Σοβιετικούς. Το συγκεκριμένο γεγονός πρόσθεσε αρκετούς κόκκους άμμου στην ασθμαίνουσα επιθετική πρωτοβουλία των Γερμανών και έδωσε την δυνατότητα στον Χίτλερ να ποντάρει -ανεπιτυχώς τελικά- στην αρματομαχία του Κουρσκ, τον Ιούλιο του 1943. Η τακτική ισοπαλία στο Κουρσκ, σήμανε στρατηγική ήττα. Ίσως έφταιγε το τερέν του μετώπου και οι καιρικές συνθήκες. Όπως στο Χάρκοβο του 2012. Όπου μας έπρηξαν τα καλαμπαλίκια με το χόρτο και το κρύο. Λες και οι Ουκρανοί έπαιζαν σε άλλο γήπεδο και με διαφορετικές καιρικές συνθήκες. Τέλος πάντων. Αυτό, πάντως, που δεν γνωρίζω είναι το αν οι στρατιώτες του Στρατάρχη Μάνσταϊν είχαν παρόμοια αγωνιστική συμπεριφορά με κάποιους παίχτες του Ολυμπιακού. Υποθέτω πως όχι. Ίσως πρέπει να ρωτήσουμε τον Ορμπάιθ. Ο Βάσκος δεν ανέβαζε την ομάδα ψηλά, δεν έπαιζε κάθετο ποδόσφαιρο και δεν έκοβε. Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπω κόφτη να μην κόβει. Αλλά είναι η πρώτη φορά που βλέπω αμυντικό χαφ να μην ιδρώνει και να μην λερώνει την φανέλα. Ο Φουστέρ, για παράδειγμα, που έπαιζε, υποτίθεται, έξω δεξιά, μοχθούσε στο γήπεδο. Το ίδιο ίσχυε και για τον Μανιάτη που αδυνατούσε να προωθήσει την μπάλα στην εμπροσθοφυλακή, αλλά τουλάχιστον έτρεχε πάνω, κάτω και πλαγίως. Αντίθετα, οι Τζιμπούρ και Μιραλάς έτρεχαν μόνο με την φαντασία τους. Συμπεριφέρονται λες και παίζουν Pro στο Playstation. Προκλητικοί ποδοσφαιριστές. Αν μπορείς να τους αποκαλέσεις τέτοιους. Όσο για τον Μακούν, έχω να του πω ένα μεγάλο μπράβο, διότι καταφέρνει σε κάθε εμφάνισή του να ρεζιλεύει τους δημοσιογράφους που προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι ήρθε ο κλώνος του Φερνάντο Ιέρο. Το ρεζουμέ είναι ότι για να παίξεις ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, χρειάζεσαι απαραίτητα κατοχή μπάλας. Και για να έχεις -σε αυτό το επίπεδο- κατοχή μπάλας, χρειάζεσαι απαραίτητα κάποιον παίχτη που να φέρει τα τεχνικά χαρακτηριστικά του Ιμπαγάσα. Ακόμα καλύτερα τον ίδιο τον Ιμπαγάσα και το κύρος του. Επομένως, η πίστη στο πλάνο, ήτοι το αγωνιστικό σχέδιο, δεν απέδωσε καρπούς. Η απόδειξη έγκειται στο ότι η μοναδική δράση που κόπασε την, έστω και φλύαρη, επιθετικότητα της Μέταλιστ, ήταν το -κόντρα στη ροή του παιχνιδιού- γκολ του Ολυμπιακού κι όχι η  εκ πεποιθήσεως τακτική συμπεριφορά. Μάλιστα ακόμα και μετά την επίτευξη του τέρματος, δεν άλλαξε το οτιδήποτε στο παιχνίδι του Ολυμπιακού. Άκυρο. Άλλαξε η απόδοση του Αβραάμ: κατέστη έτι υψηλότερη. Ως εκ τούτου, ο Αβραάμ είναι ο Μ.Ο.Μ. -ο τίτλος του M.V.P. ανήκει στον Φουστέρ: μπορεί να είχε πιει το φίλτρο της εξαφάνισης, αλλά η ενέργειά του άλλαξε τα δεδομένα του ματς. Και όχι, αρνούμαι να δεχτώ ότι η ομάδα, ελέω Βάσκου, φοβήθηκε την πολυδιαφημισμένη επίθεση των Ουκρανών. Αν ο Βαλβέρδε φοβήθηκε το οτιδήποτε, αυτό ηταν η ομάδα του και τίποτα άλλο. Η εμφάνιση, λοιπόν, κυμάνθηκε σε φτωχά επίπεδα. Η νίκη, όμως, στο Χάρκοβο ήταν σημαντικότατη: όπως η ανακατάληψη της πόλης από τον Μάνσταϊν.

Αντίθετα, η ομάδα του Μπιέλσα, η Π.Α.Ε. με την  αξιοθαύμαστη εταιρική κουλτούρα, η απολαυστική Μπιλμπάο, πιστεύει στην τακτική πληρότητα.  Ο Ιραϊθόθ πρόσθετε σιγουριά κάτω από τα δοκάρια. Ο Σουσαέτα εφορμούσε από τα μετόπισθεν και μετατρεπόταν σε κρυφό κυνηγό. Ο Ιραόλα επέλαυνε από τη δεξιά πτέρυγα. Ο Χάβι Μαρτίνεζ, είτε ως κεντρικός αμυντικός είτε ως αμυντικός χαφ, ενεργούσε ως play maker. Ο Σαν Χοσέ πρόσθετε σθένος στην αμυντική γραμμή. Ο Ντε Μάρκος κινούταν συνεχώς στην πλάτη της άμυνας. Ο Γιορέντε, λειτουργώντας ως target man, ορίστηκε ως ο επίσημος εκτελεστής. Και ο Μουνιαΐν, ένα ταλέντο που βρίθει με ποδοσφαιρικό θράσος, ορμώμενος από την αριστερά πλευρά, μπέρδευε τους αντιπάλους, προσωπικούς και μη. Οι Βάσκοι, λοιπόν, παρουσιάστηκαν εξόχως σοβαροί και προσηλωμένοι. Δεν πρέπει να προξενεί έκπληξη: πρόκειται για πάγια αγωνιστική νοοτροπία της φετινής Μπιλμπάο. Ακόμα και μετά το τέρμα του Ρούνεϊ έδειξε ανεπηρέαστη και αποφασισμένη να απλώσει το παιχνίδι της. Από την άλλη πλευρά, η Μάντσεστερ αμυνόταν αποκλειστικά στο δικό της τερέν, κυνηγούσε την κόντρα και πόνταρε σε κάποιες εμπνεύσεις του Ερνάντεζ. Είμαι βέβαιος ότι ο τσίχλας προβληματίστηκε σφόδρα, ειδικά στο ανασταλτικό κομμάτι: οι παίχτες της Μπιλμπάο έφτιαχναν φάσεις κυριολεκτικά όποτε γούσταραν. Το πρόβλημα των Άγγλων, πλην του επιθετικού οργασμού των φιλοξενουμένων, εντεινόταν κι από την φτωχή απόδοση ορισμένων παιχτών. Ο Ρούνεϊ μπορεί να χρίστηκε σκόρερ, αλλά βρισκόταν φανερά εκτός παιχνιδιού, ο Παρκ δεν πρόλαβε να δει τι χρώμα είχε η μπάλα, τα ακραία μπακ έτρεχαν και δεν έφταναν, ενώ οι Έβανς και Σμόλινγκ παρέταξαν δύναμη, αλλά όχι μυαλό. Συν τοις άλλοις, οι πτέρυγες ήταν εξαφανισμένες: η ομάδα, παρόλο που προτίμησε την κόντρα και ακολουθώντας, έστω και  κάπως μπερδεμένα, το 4-4-2, διέθετε ελάχιστο πλάτος στο γήπεδο. Την φρεσκάδα, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, την χάριζε ο ποδοσφαιρικά ηλικιωμένος Γκιγκς. (Ανοίγω παρένθεση.) Πραγματική σημαία. Πιθανολογώ ότι ο Γκιγκς υφίσταται τόσα χρόνια στο μηχανισμό του οργανισμού, διότι ο ίδιος ο προπονητής του αποτελεί σημαία της ομάδας. Είναι πολύ σημαντικό για τον εκάστοτε προπονητή να έχει υπό την εξουσία του παίχτες που τους καταλαβαίνει και τον καταλαβαίνουν. Να έχει παίχτες που πλένουν τα δόντια τους με την ίδια οδοντόβουρτσα. Το ίδιο ισχύει και για τον Σκόουλς. (Κλείνω παρένθεση.) Και για να σφυρίξουμε τη λήξη του άρθρου: η Μπιλμπάο, αφού ολοκλήρωσε την ανατροπή του σκορ και έριξε τον μεταβολισμό του παιχνιδιού, πήρε μια μέγιστη, τεράστια νίκη και πλέον, παρά την αναμενόμενη πίεση της Μάντσεστερ στη ρεβάνς, φλερτάρει με κάτι παραπάνω από μια πρόκριση. Αναμένεται συναρπαστικό παιχνίδι στο θρυλικό Σαν Μαμές. Και όχι, δεν εκπλήσσομαι, ούτε από τη νίκη μήτε από την εμφάνιση.

Υ.Γ.1 Πρώτη φορά -και ελπίζω τελευταία- παρατηρώ επαγγελματία τερματοφύλακα να προσπαθεί να αποκρούσει, ή να μπλοκάρει, ή να κλείσει το οπτικό πεδίο του σουταδόρου, γυρνώντας με την πλάτη προς την μπάλα. Αναφέρομαι στον Ουκρανό τερματά της Μέταλιστ. Απίστευτα πράγματα.

Υ.Γ.2 Το σφάλμα (χέρι) του Ντε Μάρκος στις καθυστερήσεις, αναπτέρωσε τις όποιες (λιγοστές;) ελπίδες των Άγγλων. Απαρηγόρητος θα είναι ο Βάσκος. Εγώ, αν βρισκόμουν στη θέση του, θα ήμουν.

Υ.Γ.3 Ό Άρης, προς απογοήτευση πολλών, κέρδισε την υπόθεση Κάμπορα. Κι αντί, όλοι αυτοί που έλεγαν την μαλακία τους, να βγουν να ζητήσουν συγγνώμη, κάθονται και ζητάνε και τα ρέστα. Δεν πιανόμαστε από πουθενά. Είμαστε για λύπηση. Δεν αναφέρω την απόφαση, επειδή με νοιάζει η δικαίωση από το CAS. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι χάθηκε ένας πολύ καλός επιθετικός. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά χάθηκε κι ο αντικαταστάτης του, ο Ρουίζ.

Υ.Γ.4 Τάδε έφη Κώστας Καίσαρης: «Στην Ελλάδα όλοι έχουνε μάθει να υποδύονται ρόλους. Να εμφανίζονται σαν κάτι το διαφορετικό απ' αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Σαν τους τραβεστί. Που φοράνε γυναικεία ρούχα, βάζουνε περούκα και κραγιόν, τακούνια και νάιλον κάλτσες και υποδύονται τις γυναίκες. Αυτό ακριβώς γίνεται στα υψηλά κλιμάκια της κοινωνίας. Στην κορυφή της πυραμίδας. Οι πολιτικοί υποδύονται τους σωτήρες της χώρας. Ο Βενιζέλος ότι αγωνίζεται για να σώσει την πατρίδα. Ο Λοβέρδος για την Υγεία κι η Αννούλα του χιονιά χθες για την Παιδεία και σήμερα για την Ανάπτυξη. Για το καλό της Ελλάδας βιάζεται να γίνει πρωθυπουργός ο Σαμαράς. Οι πολιτικοί υποδύονται τους σωτήρες. Οι επιχειρηματίες τους φιλάνθρωπους που κάνουνε δωρεές και φτιάχνουνε εκκλησίες και νοσοκομεία. Οι παράγοντες του ποδοσφαίρου ότι αγωνίζονται για το 50-50. Οι δημοσιογράφοι ότι υπηρετούν την αλήθεια και πάει λέγοντας».

Υ.Γ.5 Τα χρόνια πέρασαν. Στην σκηνή σέρνεται. Με το ζόρι περπατάει. Δεν μπορεί να εκφέρει λόγο. Χρειάζεσαι μεταφραστή για να καταλάβεις τι λέει. Δεν σταματάει, όμως. Συνεχίζει ακάθεκτος. Βρήκε τον αντικαταστάτη του Zakk Wylde, στο πρόσωπο του Έλληνα Gus G, του κιθαρίστα των Firewind. Και βάζει μπρος για νέες κατακτήσεις.

Το καλοκαίρι γαρ εγγύς

Σχεδόν δάκρυσα. Να θέλει ο άνθρωπος να αγιάσει και να μην μπορεί. Και τι έκανε; Αποφάσισε, αφιλοκερδώς μάλιστα, μετά τις συναυλίες σε Νίκαια και Ηράκλειο, να παίξει στο Ίλιον, προκειμένου να τονώσει το φρόνημα των εκεί κατοίκων. Για να μην το βάλουν κάτω. Να πάψουν να σκέφτονται ότι ο κατώτατος μισθός έχει πέσει στα τέσσερα κατοστάρικα και να ξεχάσουν την ανερχόμενη Πρωθυπουργία του Αντωνάκη. Κι ο κόσμος, όπως και στις προηγούμενες γειτονιές, τον υποδέχτηκε εγκάρδια: με γιαούρτια, καφέδες και γιούχα. Η γιούχα, μάλιστα, που είναι και αφορολόγητη, έπεσε βροχή. Μπορεί, λοιπόν, ο κόσμος του Ίλιον, λόγω της ιδιαίτερης βραδιάς, να ξέχασε τα προαναφερθέντα, αλλά θυμήθηκε ορισμένες δηλώσεις του καλλιτέχνη και τη θέση της γυναίκας του στα πολιτικά τεκταινόμενα. Αλλά για τέτοια αναισθησία μιλάμε. Να το παίζεις πνευματικός άνθρωπος και διανοούμενος κι όμως να αδυνατείς να αντιληφθείς ότι το κλίμα είναι στραμμένο εναντίον σου και τα πυρά στοχεύουν εσένα. Και με τη γυναίκα σου να κάθεται σπίτι. Να αρνείται να σου συμπαρασταθεί στο μαρτύριο που διάλεξες. Γιατί, όμως; Έχει κάτι να φοβηθεί; Να ντραπεί; Εξάλλου, τα κίνητρά της είναι αγνά. Την χώρα έσωσε κι όχι μία και δυο φορές. Άσχετα αν οι πολίτες δεν το αναγνωρίζουν. Κι ο λαοφιλής καλλιτέχνης συνεχίζει ακάθεκτος. Με όπλο τον επαγγελματισμό και την σεμνότητά του κατορθώνει να βγάλει εις πέρας τις αποστολές του. Ούτε από την σκηνή κατεβαίνει μήτε στις προκλήσεις αντιδρά. Αλλά, για να είμαστε και ακριβοδίκαιοι, η αντίδραση των απανταχού κατοίκων δείχνει το ύψος του βάθους, στο οποίο έχουμε περιέλθει. Το καφριλίκι καλά κρατεί. Η σωστή αντίδραση θα ήταν να μην πήγαινε κανείς στη συναυλία. Να τον παρακολουθούσαν μόνο τα καρεκλάκια. Δεν πάει, όμως, έτσι. Κάποιοι κατανάλωσαν τον χρόνο τους για να παρευρεθούν αυτοπροσώπως στη συναυλία και να εκτοξεύσουν μπαράζ ύβρεων. Εμπάθεια ή υποκρισία; Εξάλλου, οι λοιποί μουσικοί και το συνεργείο τι αμαρτίες πληρώνουν; Ο Νταλάρας, δηλαδή, μας έφταιξε; Εδώ μας σκίζουν τον πάτο -λέμε από πάνω και ευχαριστώ- και ξεσπάμε στον Νταλάρα; Τώρα μάθαμε την περίεργη ιδιοσυγκρασία του; Επομένως, πριν πας και πετάξεις γιαούρτι στον Νταλάρα -και στον κάθε Νταλάρα- πήγαινε στον καθρέφτη και πέτα ένα στραγγιστό στο πρόσωπο που βλέπεις απέναντι σου.

Προβλήματα, όμως, δεν έχει μόνο ο Νταλάρας. Έχει κι ο Π.Α.Ο.Κ. Βγήκε ο Βρύζας και αποκάλυψε χρέη με οκταψήφια νούμερα, ενώ έθεσε ως άμεση προτεραιότητα την εισροή πέντε μυρίων, προκειμένου η Π.Α.Ε. να εξασφαλίσει ή έστω να επιτείνει τη βιωσιμότητά της. Τα πράγματα για τον Π.Α.Ο.Κ. δεν γίνονται πιο ξεκάθαρα: Διοίκηση Πρωτοδικείου με παγωμένα χρέη, χωρίς δηλαδή να υπολογίζονται οι παλαιότερες χρήσεις, άρα και ικανοποιητική ρευστότητα, κατόρθωσε -διότι περί κατορθώματος πρόκειται- να εκτοξεύσει τα χρέη της εταιρίας στα 22 μύρια. Και να μην ξεχάσουμε τους τόκους και τις προσαυξήσεις. Μάλιστα, αν προσθέσουμε και τα παγωμένα, τα οποία κάποια στιγμή θα υποστούν αναπόφευκτη απόψυξη, το ποσό ξεπερνάει κατά πολύ τα 60 μύρια (!). Προσοχή: τα παγωμένα χρέη αφορούν το κράτος, όχι τρίτους. Κι εδώ ανατέλλει ο ήλιος της παράνοιας: αν ο Κάνθαρος χρωστάει στη εφορία 100 ευρώ, θα έρθουν το άλλο πρωί οι αστυφύλακες για να του περάσουν βραχιόλια. Και φυσικά δεν μπορώ να ''παγώσω'' το χρέος των 100 γιούρο ή να πάρω φορολογική ενημερότητα. Η Π.Α.Ε. Π.Α.Ο.Κ., όμως, δεν έχει κανένα πρόβλημα. Και όλα αυτά με το Ζαγοράκη να βάζει την ουρά στα σκέλια και να φεύγει σαν βρεγμένη γάτα. Πρώτα, όμως, χωρίς να δώσει λόγο στο Δ.Σ., φρόντισε να εισπράξει με μονογραφή 120 χιλιάρικα. Έτσι λειτουργούν οι Μακεδονομάχοι. Στο τσακίρ κέφι δίνουν και κανά δάνειο στον Βιολίδη. Για αυτό κι ο Βρύζας με τον Σβούρα έχουν λαμβάνειν μηνιαίως εφτά και τριάμισι χιλιάρικα αντίστοιχα, ήτοι 132 χιλιαρικάκια τον χρόνο. Αν αντέξει η Π.Α.Ε. έναν χρόνο. Αυτό, όμως, θα πει ανιδιοτελής αγάπη. Οι παίχτες είναι πάνω από χρόνο απλήρωτοι, οι υπάλληλοι έχουν ξεχάσει πότε είδαν λεφτά στους λογαριασμούς τους, η ομάδα πηγαίνει για κανονιά κι εσύ ρουφάς προκλητικά το μεδούλι από μια χρεοκοπημένη εταιρία. Έτσι πάει. Το ίδιο κάνουν και οι πολιτικοί που εμείς ψηφίζουμε. Κάποια στιγμή, όμως, θα τελειώσει κι αυτό. Όπως τέλειωσε και το Π.Α.Ο.Κ.τσάκι, ο Ζαγοράκης. Και τώρα δεν υπάρχει και Βγενόπουλος για να το παίζει ο εκάστοτε Ζαγοράκης μεγάλος και τρανός. Ακόμα περιμένω έναν, έναν γαμώ το κεφάλι μου, να παραδεχτεί ότι ο Π.Α.Ο.Κ. έκανε πρωταθλητισμό με πολυμετοχικά λεφτά. Αλλά δεν ξέρεις ποτέ: ακόμα και τις Κυριακές ανοίγουν οι τράπεζες.

Και ποια είναι η πλάκα; Ότι έχεις τους Π.Α.Ο.Κ.τσήδες να σου πρήζουν τα τομπολίνια με τα χρέη του Άρη. Τις αποχές του Άρη. Τις προσφυγές του Άρη. Απίστευτα πράγματα. Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα. Ένας Άρης που κι αυτός δεν έχει προβεί σε ορθολογική διαχείριση και έχει παρουσιάσει ζημιές. Ευτυχώς, όμως, απέχουμε αρκετά δεκάδες μύρια για να φτάσουμε τα επίπεδα του Π.Α.Ο.Κ. και της Α.Ε.Κ. Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα τα φτάσουμε ποτέ. Θέλω να πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά και θα πάρουμε την αδειοδότηση. Η πλάκα ξέρετε ποια θα είναι; Να πάρει αδειοδότηση ο Π.Α.Ο.Κ και η Α.Ε.Κ. και να μην πάρει ο Άρης. Εκεί θα πέσει το γέλιο της αρκούδας. Μεγαλύτερο από αυτό που παρατηρείται τώρα: ο ένας να γελάει με τα χάλια του άλλου -ρε, όλοι στα ίδια σκατά είμαστε! Κι όταν έρθει η στιγμή που θα πρέπει να βάλουμε τα κλάμματα; Ποιος θα γελάει; Η Α.Ε.Κ.; Αυτή είναι παρατημένη από τους ίδιους της τους οπαδούς. Στην αρχή της σεζόν η κατάρρευση της ομάδας έδινε απόδοση 1.10. Τώρα δίνει 0.90. Ποντάρεις και χάνεις και λεφτά από πάνω. Να είναι καλά ο Αδαμίδης που έβαλε το κερασάκι στην τούρτα. Αλλά τι περίμενες; Ο ρέστος το μόνο που ξέρει να δίνει είναι κενές υποσχέσεις. Χωρίς περιεχόμενο και ουσία. Αφού τζάμπα είναι -σάμπως και οι πολιτικοί το ίδιο δεν κάνουν; Όπως γράφει ο Κώστας Καίσαρης: «Το γεγονός και µόνο ότι η οµάδα δεν έχει κάποια χιλιάρικα για να σφραγίσει εισιτήρια κι ο Βούρος σχεδιάζει καινούργιο γήπεδο, τα λέει όλα». Τουλάχιστον ο Βρύζας, σε αντίθεση με την επιλεκτική σιωπή του Ζαγοράκη, βγήκε και επεξήγησε, έστω και συνοπτικά, πως έχει η κατάσταση. Όλες οι ομάδες, λοιπόν, πρέπει να βγουν και να μιλήσουν τη γλώσσα της αλήθειας. Να πάψουν την ανεξήγητη και καταδικαστική εσωστρέφεια. Να σταματήσουν τις προπαγανδιστικές δηλώσεις και τις ντρίμπλες στην αλήθεια. Η αλήθεια δεν είναι αντίπαλος, αλλά ο πιο ποιοτικός συμπαίχτης μας. Και μην νομίζετε ότι μόνο αυτές οι τρεις ομάδες έχουν προβλήματα. Ο Παναθηναϊκός ψάχνει να βρει λεφτά, όπως ο Λοβέρδος κυνηγά ψήφους, ενώ κι ο Ολυμπιακός πανηγύρισε την νίκη του Π.Α.Ο.Κ. σαν μπέμπης που του έδωσαν καραμελίτσες με γεύση ούζο. Ο Ολυμπιακός, βλέπετε, δεν υπολόγιζε την σθεναρή αντίσταση του Π.Α.Ο.: χρειάζεται τα λεφτά του τσου λου, όπως η Ελλάδα χρειάζεται τη δόση της από το Δ.Ν.Τ. Αυτά προς το παρόν. Το βέβαιο είναι ότι δεν θα πλήξουμε. Θα περάσουμε άκρως ενδιαφέρον καλοκαίρι.

Υ.Γ.1 Η Μίλαν έψαχνε τρόπο να πατήσει φρένο, ενώ η Άρσεναλ, όσο είχε δυνάμεις, δεν άφηνε το πόδι της από το γκάζι. Οι Ιταλοί δεν είχαν ιδιαίτερη διάθεση για ποδόσφαιρο και παρουσίασαν αρκετά προβλήματα στα χαφ και στα πλάγια μπακ. Μπήκαν με υπεροπτικό στυλ και παραλίγο να την πατήσουν. Μόλις, όμως, πάτησε χόρτο ο Ακουιλάνι, το παιχνίδι ισορρόπησε κι ο Φαν Μπόμελ βρήκε το στήριγμα που έψαχνε. Όσο για την Άρσεναλ, το πάλεψε με όλες τις δυνάμεις της, αλλά η πρόκριση χάθηκε στο Σαν Σίρο κι όχι στο Emirates. Πάντως, πολύ θα γούσταρα να πέταγε η ομάδα του Αρσέν και τέταρτη κανονιά. Πλάκα θα είχε.

Υ.Γ.2 Οι Queensryche δεν πιστεύουν στην αγάπη. Διαφωνώ κάθετα. Η αγάπη υφίσταται. Το έχω ζήσει σε μέγιστο βαθμό, έστω κι αν αμφισβητήθηκα έντονα, έστω κι αν εκδιώχθηκα ανελέητα, έστω κι αν έφαγα επικό σουτάρισμα στο γάμα. Τουλάχιστον γνωρίζω την μοναδική αλήθεια. Επομένως, μιλάω εκ πείρας: ο Tate και η παρέα του κάνουν λάθος.

Το μεγαλείο της ανικανότητας

Όταν έγραφα για ρόμβο στο κέντρο, δεν εννοούσα αυτό που είδαμε στο πρώτο ημίχρονο. Ο σκοπός του ρόμβου είναι να ελέγχεις τον ρυθμό, να κυκλοφορείς την μπάλα, να συσπειρώνεις τις γραμμές, να αλληλοκαλύπτεις με μεγάλη συχνότητα και να προστατεύεις τα μετόπισθεν. Εντούτοις, η βάση (Παπαζαχαρίας) και τα άκρα του ρόμβου (Καπετάνος και Παπαστεριανός) δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του συστήματος και αδυνατούσαν να κυκλοφορήσουν το τόπι -το γεγονός ότι η κορυφή του ρόμβου, ο Ούμπιντες, δεν είχε αγγίξει μπάλα υποδηλώνει τα πάντα όλα. Ακόμα και μετά την εσωτερική αλλαγή του Καπετάνου με τον Ούμπιντες, ίσχυε το ίδιο μοτίβο. Ως εκ τούτου, δεν μπορούσαμε να απεγκλωβίσουμε την μπάλα και δεν μπορούσαμε να αναπτυχθούμε. Προσοχή: δεν κάνω λόγο για καλή ή κακή ανάπτυξη: ουσιαστικά δεν υπήρχε καν. Και μέσα σε όλα αυτά, προσθέστε και την διάταξη (σχεδόν στη σέντρα) των Νέτο και Μίτσελ. Ήταν προφανές ότι ο Μασάδο θέλησε να δώσει πλάτος, χρησιμοποιώντας τα πλάγια μπακ ως μπακ χαφ. Στη θεωρία υπήρχε δόση αγωνιστικού ρεαλισμού, στην πράξη, όμως δεν ξέραμε από που να φύγουμε. Τα κενά στα άκρα της αμυντικής γραμμής ήταν μεγαλύτερα από την προσωπικότητα της Πετρούλας κι ως εκ τούτου η Α.Ε.Κ. έκανε πάρτι. Κυριολεκτικά πάρτι. Ο Νέτο και ο Μίτσελ είχαν αργές επιστροφές, αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία. Ακόμα κι αν βρισκόντουσαν στη θέση τους, είχαν πολλά προβλήματα με τις διαγώνιες αλληλοκαλύψεις και το ένας εναντίον ενός.

Το επιστέγασμα όλων ήταν το σύνηθες: ο Σανκαρέ έσπευδε να καλύψει τον Νέτο κι ο Λαζαρίδης τον Μίτσελ. Μολαταύτα, το ακραίο μπακ δεν συνέκλινε, όπως ορίζει η αμυντική τακτική, προς το κέντρο άμυνας, προκειμένου να γεμίσει την περιοχή του Βελλίδη. Μέχρι κι ο αριστερός κεντρικός οπισθοφύλακας, ο Λαζαρίδης, κλήθηκε να καλύψει το δεξί άκρο άμυνας (!). Κι όλα αυτά απέναντι σε μία αργή ομάδα. Ο μόνος παίχτης που προσδίδει ταχύτητα με την μπάλα στα πόδια είναι ο Λεονάρντο -οι υπόλοιποι άφηναν την μπάλα να τρέξει για αυτούς και καλά έκαναν. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο ο Κωστένογλου πόνταρε στις κοντινές πάσες και τις διαγώνιες μπαλιές προς τον Καράμπελα (κλώνος του Όβερμαρς) και τον Γεωργέα, με τον Σιαλμά να επιχειρεί μπούκες και τον Λύμπε να πατάει περιοχή. Η Α.Ε.Κ., με κινητήριους μοχλούς τον Βάργκας και τον Καφέ, έπαιζε ποδόσφαιρο κατοχής, ήλεγχε την κυκλοφορία και χτυπούσε από τις πτέρυγες. Κι όχι μόνο αυτό: όση ταχύτητα έλειπε στα πόδια, αναπληρωνόταν από το μυαλό. Ο Καφές, ο Λύμπε κι ο Δέλλας μπορεί να έχουν μεγαλώσει ηλικιακά και να χαρακτηρίζονται από έλλειψη ταχύτητας, αλλά το γνωρίζουν το τόπι. Δεν είναι άμπαλοι. Ο Καφές είναι εξαιρετικός στο κάθετο παιχνίδι, ο Λυμπερόπουλος βλέπει γήπεδο κι ο Δέλλας με όπλο την σωστή τοποθέτηση προσπαθούσε να ανταποκριθεί όσο το δυνατόν καλύτερα στο κέντρο άμυνας, έχοντας ως παρτερνέρ τον Κοντοέ. Το πρώτο ημίχρονο, λοιπόν, τελειώνει με το σκορ να δείχνει κουλούρια. Η αλήθεια είναι ότι οι φιλοξενούμενοι άξιζαν και πράγματι θα έπρεπε να πετύχουν ένα γκολ, ίσως και δύο -η Α.Ε.Κ. έκανε σουτ κι εμείς τον σταυρό μας. Ας όψεται, όμως, η ανικανότητά της στο τελείωμα φάσεων. Το πρώτο ημίχρονο της Α.Ε.Κ. μου θύμισε το αντίστοιχο του πρόσφατου αγώνα με τον Ο.Φ.Η.: δεν μπόρεσε να εξαργυρώσει την υπεροχή της και δεν κατάφερε να μετουσιώσει τις τρανταχτές ευκαιρίες σε γκολ -δεν κρύβω ότι το αποτέλεσμα του πρώτου μέρους ήταν πλασματικό. Ως εκ τούτου, έδωσε στον Άρη την ευκαιρία για ανασύνταξη και αντεπίθεση. Ένας Άρης, του οποίου η φτωχή απόδοση στο πρώτο 45λεπτο θύμιζε εκείνη του αγώνα της Τούμπας.

Ο Μασάδο, βλέποντας ότι η ομάδα δεν συμμορφώνεται με το αγωνιστικό στάτους κβο και παραδεχόμενος την αστοχία του ρόμβου, ανακατεύει την τράπουλα και αλλάζει θέσεις, πρόσωπα και σύστημα. Αποσύρει τον εξαφανισμένο Τριανταφυλλάκο, ο οποίος δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στον άχαρο ρόλο που του είχε ανατεθεί, και τον Παπαστεριανό, ο οποίος, όντας αισθητά και άναρχα οπισθοχωρημένος, δεν μπόρεσε σε καμία περίπτωση να εναρμονιστεί με τις επιταγές του ρόμβου, και περνάει στις θέσεις τους τον Φατί και τον Ακόστα. Και ξαφνικά η ομάδα αποκτά πνοή και συνοχή. Το σύστημα άλλαξε σε 4-2-3-1 με την μεσαία γραμμή (Φατί και Παπαζαχαρίας σχεδόν στην ίδια ευθεία) να εμφανίζει -επιτέλους!- ορθή διάταξη και σωστή αγωνιστική συμπεριφορά. Η απόδοση της Αρειανάρας ανέβηκε, η αμυντική συμπεριφορά βελτιώθηκε, το πλάτος αυξήθηκε, κερδίζαμε τις μονομαχίες στο χώρο του κέντρου και παίρναμε συνεχώς μέτρα στο γήπεδο. Ο Μασάδο, διακρίνοντας την σωματική και ψυχολογική κούραση της Α.Ε.Κ., δίνει εντολή για αύξηση του τέμπο και ρίχνει στο ματς, στο 68' λεπτό, τον Γιαννώτα, προκειμένου να αγωνιστεί ως κρυφός επιθετικός και, εκμεταλλευόμενος την ταχύτητά του, να ανοίξει χώρους στον Καστίγιο. Ωστόσο, για κάποιον λόγο που αγνοώ, η ομάδα έδειχνε παράλογη προτίμηση στην αριστερή πλευρά:

• Ήθελε να κουράσει τον αειθαλή Γεωργέα; 
• Πόνταρε στις συνεργασίες του Ακόστα με τον Μίτσελ;
• Πίστευε ότι θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί την ποιοτική ανεπάρκεια του Κοντοέ ως αριστερού κεντρικού αμυντικού;
• Δεν εμπιστευόταν την δεξιά πλευρά, αποτελούμενη από Νέτο και Ούμπιντες;

Οφείλω, πάντως, να αποκλείσω την τέταρτη σφαίρα για λόγους τακτικού ρεαλισμού. Αυτό που ξέρω είναι ότι οι γηπεδούχοι, παρά το γεγονός ότι η αντίπαλη περιοχή είχε φίδια, σκορπιούς και κροκόδειλους, ισορρόπησαν το παιχνίδι και μπλόκαραν με την συνδρομή του Ακόστα και του Ούμπιντες τις πτέρυγες της Α.Ε.Κ. Και ελάχιστα λεπτά μετά την είσοδο του Γιαννώτα, ανέλαβε δράση ο Καστίγιο. Όχι, δεν έκανε κάποια εξωπραγματική ενέργεια, αν και έτρεξε αρκετά σε οριζόντιο επίπεδο, έστω με την μπάλα στα πόδια. Αλλά μου έσπασε τα νεύρα με τις μαλακίες του. Πρώτον, δεν έδινε πάσες και δεύτερον, άνοιξε παρτίδες με τους αντιπάλους. Γλώσσα μέσα δεν έβαλε ο μπάσταρδος. Οι αντίπαλοι, όμως, έπεσαν στην παγίδα και υπέπιπταν σε συνεχή φάουλ περιμετρικά της περιοχής του Αραμπατζή. Οι Μάκος, Γεωργέας και Δέλλας έγιναν βορά στις ορέξεις του Καστίγιο. Ουδόλως τιμητικό για αυτούς. Εν τέλει, ίσως για αυτό παίζαμε από αριστερά: για να εκμεταλλευτούμε την τάση του Καστίγιο να ξεκινάει της ενέργειές του από την αριστερή πτέρυγα. Και τελικά το γκολ μπήκε στο 79' λεπτό. Άλλωστε, μόνο από στημένο θα μπορούσαμε να σκοράρουμε. Και σκοράραμε. Ο Αραμπατζής έκανε μια υπέροχη έξοδο που θύμιζε Σαββατόβραδο. Για την ακρίβεια έμοιαζε περισσότερο με διεκδίκηση ριμπάουντ, παρά με έξοδο τερματοφύλακα. Τέλος πάντων. Οι δυνατότητες του κίπερ της Α.Ε.Κ. είναι γνωστές. Να πω και κάτι για τα στημένα. Πρόκειται για υποτιμημένη πτυχή της ποδοσφαιρικής ανάγνωσης. Για να σκοράρεις από στημένα, πρέπει να πρώτα να κερδίσεις κάποια στημένη μπάλα. Δεν στη χαρίζει κάποιος, αν και αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν ισχυρές ενστάσεις επί τούτου. Επομένως, οι στημένες φάσεις δεν αποτελούν απλά κάποιο αδιάφορο στατιστικό, αλλά αναπόσπαστο κομμάτι του εκάστοτε αγωνιστικού πλάνου. Προσοχή: δεν αναφέρομαι μόνο στο πως να σκοράρεις από στημένο, αλλά και το πως να κερδίσεις ένα στημένο. Θέλει κι αυτό δουλειά: πιστέψτε με.

Φτάνοντας στον επίλογο του κειμένου, οφείλω να δώσω συγχαρητήρια στον Κωστένογλου. Κι αυτό, διότι, παρά το γεγονός ότι δουλεύει υπό αντίξοες συνθήκες, καταφέρνει και παρουσιάζει ένα αξιόμαχο σύνολο, έστω κι αν αυτό βρίθει από αγωνιστικές αδυναμίες (ταχύτητα, αντοχή, αλληλοκάλυψη κ.ά.). Όσο για την χθεσινή ήττα, δεν φταίει αυτός. Η ανικανότητα φταίει. Εντός και εκτός χόρτου. Οι παίχτες της Α.Ε.Κ. απέδειξαν με ποικίλους τρόπους το πως χάνονται οι ευκαιρίες -το πλήρωσε με τον Ο.Φ.Η., το πλήρωσε και με τον Άρη. Κι ο Αραμπατζής κατέστησε σαφές ότι η έξοδος πρωτίστως απαιτεί αποφασιστικότητα -Σάντος, τρέχα μην το χάσεις το κελεπούρι. Επομένως, δεν πρόκειται για ατυχία ή εφαρμογή του ''νόμου του ποδοσφαίρου''. Όσο για την Αρειανάρα, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ξορκίσαμε τον δαίμονά μας που ακούει στο όνομα της Α.Ε.Κ. και κερδίσαμε ένα παιχνίδι που θα μπορούσαμε κάλλιστα, ήδη από το πρώτο μέρος, να έχουμε χάσει -όμως, ένας ποδοσφαιρικός αγώνας διαθέτει δυο ημίχρονα. Ένα πρώτο μέρος που σπαταλήσαμε χωρίς λόγο και αιτία. Το σημαντικό είναι ότι αναπληρώσαμε σε μερικό βαθμό τους χαμένους βαθμούς από την γκέλα με τον Εργοτέλη και ανεβήκαμε το βουνό της βαθμολογικής κατάταξης. Και για να φανώ και λίγο κυνικός, προκειμένου να μπούμε στην πεντάδα, από δω και πέρα σημασία έχουν τα αποτελέσματα κι όχι οι εμφανίσεις. Όπως λέει κι ο Αλέξης Σαββόπουλος με αυστηρό, πλην εύστοχο, τρόπο: «Ο Άρης φρόντισε να βγάλει μόνος του τα μάτια του, πετώντας στα σκουπίδια πολύτιμους βαθμούς που δεν έχει την πολυτέλεια να κάνει υπολογισμούς σε χρονικό ορίζοντα πέραν της μιας εβδομάδας. Πρέπει απλά να κοιτάει από αγώνα σε αγώνα να διορθώνει τις αδυναμίες του, να εκμεταλλεύεται τα πλεονεκτήματά του και να ελπίζει σε στραβοπατήματα των άλλων. Αυτός έβαλε στο παιχνίδι Ατρόμητο και Ο.Φ.Η. Δεν του φταίει κανείς άλλος». 

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση στο κουίζ της προηγούμενης ανάρτησης είναι ο Αμπρέου. Τρελός. Θεότρελος. Για αυτό τον λένε και Λόκο. Το βρήκε ο Μικρός Σκάουτερ. 

Υ.Γ.2 Λέγονται Memorain. Χώρα προέλευσης; Ελλάδα. Το 2006 κυκλοφορούν το ''Reduced to Ashes'', το έβδομο κομμάτι του οποίου έχει τον χαρακτηριστικό τίτλο ''TV War'', προς τιμή της μέταλ εκπομπής που παρουσιάζει ο Χάκος Περβανίδης στο MAD. Στο τραγούδι συμμετέχουν και δυο μεγάλοι μουσικοί: Nick Menza στα drums και Jeff Waters, ως guest, στην κιθάρα. Η υπέρτατη πώρωση ξεκινά στο 2:10 λεπτό.