Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012

Ο καθρέφτης και το καύσιμο της αγάπης

Συχνά αναρωτιέμαι τι είναι η αγάπη. Από πού πηγάζει; Τι μας ωθεί σε αυτήν; Πόσο επιλεκτικά δηλώνει παρούσα ή απούσα; Ποια κίνητρα μας παρακινούν και τι κριτήρια πρέπει να ικανοποιούνται; Και, τέλος, γιατί ορισμένοι άνθρωποι δεν αγαπούν και πώς γίνεται να πάψεις να αγαπάς κάτι ή κάποιον που κάποτε λάτρευες ή έλεγες ότι λάτρευες; Αυτές οι απορίες προέρχονται από έναν άνθρωπο που ελπίζει να πραγματοποιήσει σύντομα το ταξίδι της αγάπης. Ας σημειωθεί ότι δεν δένομαι εύκολα με ανθρώπους, αλλά όταν αυτό συμβαίνει, προφανώς από επιλογή κι όχι ανάγκη, σημαίνει ότι έχω διαπιστώσει κάτι ελκυστικό, σαγηνευτικό, γοητευτικό και ενδιαφέρον στο πρόσωπο με το οποίο θέλω να έρθω κοντά. Μολαταύτα, ομολογώ ότι γνωρίζω άκρως ελάχιστα: κάθε φορά που νομίζω ότι μαθαίνω κάτι, διαπιστώνω ότι βρίσκομαι ακόμα στην πρώτη πίστα. Δηλώνω, με τύψεις και ντροπή, ότι πάσχω, μεταξύ άλλων, στο να αποκαλύπτω και να εκδηλώνω, κυρίως λεκτικώς, τα θετικά συναισθήματα που μου προκαλεί η άλλη πλευρά, ενώ, παράλληλα, θα πρέπει να χαλαρώσω τις άμυνές μου, να μην προσπαθώ να τα ερμηνεύσω όλα με τη λογική και να είμαι πιο διαλλακτικός/προσεκτικός σε ζητήματα που απαιτούν λεπτούς χειρισμούς. Και για αυτό υπόσχομαι εκ νέου ότι θα προσπαθήσω σκληρά, όσο δύσκολο, επίπονο ή χρονοβόρο κι αν είναι, να βελτιωθώ έτι περισσότερο.


Προσοχή, όμως: τα ερωτήματα της πρώτης παραγράφου δεν αναφέρονται μονάχα σε ανθρώπους ή έμβια όντα. Για παράδειγμα, αγαπώ την Αρειανάρα και μάλιστα ανιδιοτελώς -κάποια στιγμή θα αναφερθώ εκτενώς σε αυτό το ζήτημα. Επίσης, αγαπώ το κρεβάτι μου και τα μαξιλάρια μου. Έχω δεθεί μαζί τους. Κάθε βράδυ που πέφτω για ύπνο, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα κρεβάτια και μαξιλάρια που με έχουν φιλοξενήσει, γίνομαι δεκτός με τυμπανοκρουσίες και κόκκινα χαλιά. Σας φαίνεται υπερβολικό; Ανώμαλο; Οξύμωρο; Μπορεί και να είναι. Αλλά πώς δείχνεις την αγάπη σου στο κρεβάτι και στα μαξιλάρια; Πώς δείχνεις την αγάπη σου στο καλό σου αυτοκινητάκι το οποίο, αν και 16 ετών, σε βγάζει πάντοτε ασπροπρόσωπο; Υποθέτω ότι ο μόνος τρόπος είναι να τα προσέχεις. Να τα φροντίζεις. Να μην τα κακομεταχειρίζεσαι. Κι ας μην το αντιλαμβάνονται συνειδητά, όπως ένας άνθρωπος ή ένα ζώο. Υπάρχει, όμως, μια σημαντική λεπτομέρεια: το κρεβάτι, τα μαξιλάρια και το αυτοκίνητο δεν (μπορούν να) προβάλλουν απαιτήσεις, παράλογες ή λογικές. Δεν διαπραγματεύονται. Άρα, εκ των πραγμάτων, σε ισχυρή και έκδηλη αντίθεση με ό,τι συμβαίνει με τις πάσης φύσεως ανθρώπινες σχέσεις, δεν παρατηρούνται περιθώρια για συμβιβασμούς, αμοιβαίες υποχωρήσεις, συμφωνίες, επανορθώσεις ή αποκαταστάσεις -άρα, δεν οικοδομείται μια αμφίδρομη σχέση αγάπης. Υπάρχουν απλά για να μας εξυπηρετούν. Και γνωρίζουν μόνο μια μορφή αλληλεπίδρασης, αντίδρασης αν προτιμάτε: παύουν να μας εξυπηρετούν όταν σταματήσουμε να τους δίνουμε τη δέουσα σημασία ή έστω όταν γνωρίσουν την ανηλεή φθορά του χρόνου. Όπως γίνεται αντιληπτό, μια τέτοια κατάσταση εντοπίζεται και στις ανθρώπινες σχέσεις. Όταν αδιαφορείς προκλητικά για κάποιον, θα σταματήσει να σου δείχνει ενδιαφέρον, ενώ μπροστά στον παράγοντα ''χρόνο'' όλοι υποκλινόμαστε. Πρόκειται περί φυσικής αλληλουχίας. Ίσως έτσι εξηγείται το πως μπορεί κάποιος να πάψει να αγαπά. Αλλά, αν δεν αδιαφορείς; Αν νοιάζεσαι; Πώς γίνεται ο άλλος να πατήσει φρένο, λες και τα αισθήματα είναι διακόπτης που τον πατάς και ξαφνικά σκοτεινιάζει; Πολύ δύσκολη ερώτηση. Προσωπικά, όντας ένας νάνος της γνώσης, αλλά και των γνώσεων, έστω κι αν διεξάγω υπεύθυνη προσπάθεια, αδυνατώ να δώσω ουσιαστική απάντηση. Αλλά είμαι σίγουρος ότι αρκετοί από εμάς έχουμε βιώσει, συχνά με επώδυνο τρόπο, μια τέτοια κατάσταση. Ως εκ τούτου, οι προσωπικές μας σκέψεις μπορούν να εκφράσουν και να περιγράψουν την κατάσταση πιο εύστοχα, και πιο δυσβάσταχτα, από ό,τι τα λόγια: η λεκτική φυλακή των σκέψεών μας είναι πολύ μικρή για να αποτυπώσει το μεγαλείο των συναισθημάτων μας.

Ο άνθρωποι ζητούν, λοιπόν. Απαιτούν. Διαπραγματεύονται. Δρουν. Αντιδρούν. Έχουν, άλλωστε, το κάθε δικαίωμα. Συνιστούν ένα ανοιχτό και δυναμικό σύστημα που ταλανίζεται, μεταξύ άλλων, από πάθη, αδυναμίες, συναισθήματα, φοβίες, ανασφάλειες και απωθημένα, τα οποία εκδηλώνονται ποικιλοτρόπως -ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε την προσωπικότητα των άλλων: δεν θα χάσουμε. Μάλιστα, πλείστες φορές, τα ανωτέρω στοιχεία που μας καταδυναστεύουν (;), θεωρούμε, πολλάκις λανθασμένα, ότι αντικατοπτρίζονται στον άνθρωπο που μας ενδιαφέρει. Συν τοις άλλοις, το να προσπαθείς επισταμένα να υποτάξεις την άλλη πλευρά στα θέλω σου, δημιουργεί κραδασμούς που απορροφούνται μονάχα με συμβιβασμούς, κατανόηση και αμοιβαίες υποχωρήσεις μεταξύ των δυο πλευρών. Αλήθεια, όμως, πώς μπορείς να συμβιβαστείς με κάποιον που δηλώνει ασυμβίβαστος; Δεν είναι δυνατόν να απαιτείς από τον άλλον πράγματα, κι εσύ από την μεριά σου να μην πράττεις το παραμικρό -να μην θες να πράξεις το παραμικρό: αυτό είναι το χείριστο όλων. Οι κλυδωνισμοί, λοιπόν, στις ανθρώπινες σχέσεις επέρχονται επειδή δεν αντέχουμε να βλέπουμε στους άλλους, όπως νομίζουμε, τον ίδιο μας τον εαυτό με τα ελαττώματα και τις ατέλειές του -κι όμως, προσπαθούμε να αλλάξουμε τον άλλον σύμφωνα με τα θέλω μας! Πληγώνοντας, δηλαδή, τους άλλους, έστω ασυνείδητα, πληγώνουμε ουσιαστικά ένα δικό μας κομμάτι που βλέπουμε πάνω τους, ή νομίζουμε ότι βλέπουμε, και λατρεύουμε να μισούμε -η  πρόταση έρχεται σε αντιδιαστολή με την ισχύουσα άποψη που υποδηλώνει ότι πληγώνουμε τους άλλους, συνειδητά αυτή τη φορά, για να νοιώθουμε εμείς καλά. Και η πικρή αλήθεια είναι ότι προτιμούμε να σπάσουμε τον καθρέφτη μας, ή έστω ένα μεγάλο κομμάτι του, παρά να προσπαθήσουμε να συμφιλιωθούμε με αυτόν και να προετοιμαστούμε για νοητική επεξεργασία και ποιοτική βελτίωση.

Η ανθρώπινη μηχανή, επομένως, όπως γίνεται κατανοητό, τροφοδοτείται από ένα σημαντικότατο καύσιμο: τον εγωισμό -πρόκειται για άκρως απαραίτητο εφόδιο που στελεχώνει το είναι μας, αλλά μόνο όταν προσδιορίζεται εντός οριοθετημένου πλαισίου. Εντούτοις, βλέπεις ανθρώπους που έχουν ξεπεράσει το ανεκτό όριο του εγωισμού, να έχουν την απαίτηση να αγαπήσουν, και κυρίως να αγαπηθούν, δίχως να είναι διατιθέμενοι να προβούν σε συμβιβασμούς πάσης φύσεως: το μόνο που πετυχαίνουν είναι να υψώσουν ένα δυσθεώρητο φράγμα και να προκαλούν συνεχώς την άλλη πλευρά να το υπερπηδήσει. Μάταια, όμως. Μάλιστα, πολλές φορές η συμπεριφορά αυτή γυρνάει μπούμερανγκ: η άλλη πλευρά, αφού δεν μπορεί να υπερπηδήσει το φράγμα, δημιουργεί ένα δικό της -ας μην ξεχνάμε, πρώτος και καλύτερος εγώ ο ίδιος, ότι οι άνθρωποι δεν είναι τέλειοι· δεν γίνεται να είναι τέλειοι. Η αποκατάσταση, όμως, δεν είναι αδύνατη. Τίποτα δεν έχει κριθεί: συχνά το γκρέμισμα των φραγμάτων είναι πιο εύκολο από την ανέγερση αυτών και συνάμα αναζωογονητικό, εποικοδομητικό, τονωτικό για την εκάστοτε ανθρώπινη σχέση -μια σχέση δεν είναι αγώνας για να δούμε πόσα δίκια και πόσα άδικα έχει η κάθε πλευρά. Για μια στιγμή, όμως: για ποιον λόγο (θέλουμε να) αγαπάμε; Για να νοιώθουμε εμείς, μέσω του προσώπου που μας αφορά, καλά. Να νοιώθουμε όμορφα. Χαρούμενα. Για να ικανοποιούμε, δηλαδή, τον εγωισμό μας. Δεν υπάρχει κάτι κακό σε αυτό. Ούτε είναι ηθικά απρεπές. Τουναντίον, είναι απόλυτα φυσιολογικό, ομαλό, θεμιτό και υγιές. Αρκεί να μην εγκλωβιζόμαστε στην υπέρμετρη φιλαυτία μας. Μακάρι να μπορούσαμε να την εκτοπίσουμε και να την επαναφέρουμε εντός πλαισίου. Προσωπικά, εγώ, ως Κωστής, θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ. Και θα τα καταφέρω.

Y.Γ.1 Ευχαριστώ τους φίλους μου που όταν τους χρειάζομαι είναι πάντα εκεί για να μου συμπαρασταθούν.

Υ.Γ.2 Οι Manowar εύχονται σε όλους καλό μήνα!

23 σχόλια:

  1. Ετσι αγαπάνε τα Σκουλήκια:))

    Καλό μήνα,Συναρειανέ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όμορφο κείμενο..αληθινό!
    Έμαθα και το όνομά σου...
    (ποια είναι τα "Σκουλήκια" που γράφει παραπάνω ο VaD δεν ξέρω... ;) )
    Καλό μήνα, Kanthare!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ψευτρόνι!!:))όσο δεν ξερω εγω απο "γαυρους",άλλο τόσο δεν ξερεις εσύ απο "σκουλήκια":))

      Διαγραφή
  3. Μεγάλες αλήθειες όμορφα τοποθετημένες,συμβιβασμός και σεβασμός στα θέλω τα δικά μας και των άλλων, για μένα είναι η απάντηση σε όλα τα πάρα πάνω..
    Καλημέρα καλό μήνα Κωστη,απόλαυσα τη μουσική σου επιλογή πίνοντας το καφεδάκι μου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. εσύ ως Κωστής, είμαι σίγουρη πως θα κάνεις ότι καλύτερο μπορείς!
    ο άλλος, όμως, θα είναι "έτοιμος" να το δεχτεί;

    καλημερούδια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ωραίο το κείμενο kanthare μάλλον όσο πλησιάζουν οι γιορτές σε πιάνει η μελαγχολία των χριστουγέννων και δεν είσαι ο μόνος.Πάντως το καλύετρο μέρος ήταν το Υ.Γ.2 όπου ο μεγάλος Eric Adams τραγούδησε για τελευταία φορά με την πραγματική του φωνάρα προτού την πάρει ο Odin στη Valhalla για πάντα!! Υ.Γ. αυτή η μουσική δεν απολαμβάνεται με ''καφεδάκι''....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σωστά ανέφερες τον εγωισμό στο κείμενο περί αγάπης. Αγάπη και ανιδιοτέλεια δε νομίζω πως πάνε μαζί. Ψάχνουμε την αγάπη (σε αντικείμενα, ιδέες, καταστάσεις, φυτά, ζώα και ανθρώπους) γιατί θέλουμε να νιώσουμε καλά και στην ουσία να κρυφτούμε από τον εαυτό μας.
    Και θα έλεγα πως ποτέ δεν υπάρχει "καθαρή" αγάπη. Πάντα θα μπλέκεται και με άλλα συναισθήματα και κυρίως με το φόβο.
    Στην ουσία, ο φόβος μας οδηγεί στην αγάπη.

    Αυτά τα λίγα τέλος πάντων, από την δική μου σκοτεινή οπτική γωνία :)

    Καλή σου μέρα και καλό μήνα Κάνθαρε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλημέρα, Κάνθαρε! Χίλια μπράβο για αυτά που γράφεις και χίλια μπράβο για την αυτοκριτική σου. Μόνο καλύτερο και πληρέστερο μπορεί να σε κάνει. Από ό,τι καταλαβαίνω, όμως, είσαι λίγο έως πολύ πικραμένος. Υποθετω ότι κάτι έγινε και σε πείραξε. Εν τω μεταξύ, θέτεις και αρκετά ερωτήματα που δύσκολα απαντώνται. Ένα από αυτά, όμως, έχει πάρα πολύ εύκολη απάντηση.

    Ερώτηση: ''Αλήθεια, όμως, πώς μπορείς να συμβιβαστείς με κάποιον που δηλώνει ασυμβίβαστος;''.

    Απάντηση: ''Δεν συμβιβάζεσαι. Απλά σηκώνεσαι και φεύγεις''.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ''Πώς γίνεται ο άλλος να πατήσει φρένο, λες και τα αισθήματα είναι διακόπτης που τον πατάς και ξαφνικά σκοτεινιάζει;''.

    Για μένα Κανθαρε δεν γίνεται. Αν νοιώθω κάτι για κάποιον δεν αλλάζει μέσα μου τόσο εύκολα ή γρήγορα και δεν μπορώ να καταλάβω πως κάποιος μπορει να αλλάζει αισθήματα και γνλωμες λες και είναι Έλληνας πολιτικός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καλό μήνα, Vad!

    Astrofegia, όταν o Vad γράφει
    ''σκουλήκια'', εννοεί τους Αρειανούς, τους οπαδού του Άρη. Έτσι μας λένε οι αντίπαλοι, αν και ο Vad είναι Αρειανός. Και ναι, το κείμενο είναι 100% αληθινό. Αυτά νοιώθω κι αυτά προσπαθώ να εφαρμόσω, αλλά δυστυχώς έπεσα πάνω σε υψηλό φράγμα...

    Καλημέρα, Φούλη. Αυτές οι αλήθειες είναι ξεκάθαρες μέσα στο μυαλό μου. Αλλά, από ό,τι καταλαβαίνω, οι περισσότεροι δεν θέλουν καν να τις ακούσουν, πόσω μάλλον να τις εφαρμόσουν.

    Λύχνε, δυστυχώς ο άλλος δεν το δέχεται. Όχι γιατι είναι ανέτοιμος ή δεν μπορεί, αλλά γιατί δεν θέλει να το δεχτεί. Δεν επιθυμεί καν να προσπαθήσει. Κι αυτό με πικραίνει πάρα πολύ. Πάρα πολύ.

    Πάνο, πράγματι με πιάνει μια μικρή μελαγχολία τα Χριστούγεννα. Αλλά το παρόν κείμενο δεν γράφτηκε εξαιτίας αυτού. Θεωρώ ότι η φωνή του Adams είναι από τις καλύτερες που έχω ακούσει. Και το κομμάτι που έβαλα, είναι κομματάρα. Εν μέρει φανερώνει και την ψυχολογική μου κατάσταση.

    Σκοτεινέ Σεφ, αγαπάμε για να νοιώθουμε εμείς καλά. Η αγάπη είναι από τα πιο εγωιστικά πράγματα. Προσωπικά, θέλω να βελτιώνομαι μέσα από την αγάπη. Και κυρίως, δεν θέλω να απομακρύνομαι από αυτό που αγαπώ. Θέλω να προσπαθώ για το καλύτερο. Δυστυχώς, όμως, δεν αρκεί τι θέλω εγώ.

    Νίκο, η αυτοκριτική δεν είναι ένα είδος αυτομαστιγώματος. Είναι ακριβώς το αντίθετο. Είναι φάρμακο. Κι αν θες, το πάμε ακόμα παραπέρα: είναι αρετή. Στεναχωριέμαι αφάνταστα, όμως, όταν βλέπω άτομα που αρνούνται να υποβληθούν σε αυτοκριτική. Που αρνούνται να προσπαθήσουν, αλλά παρόλα αυτά απαιτούν από τον άλλον να διορθώσει τα δικά του λάθη. Πόσο άδικο είναι αυτό; Πόσο; Και ναι, όλα αυτά δεν τα γράφω τυχαία. Όντως έγινε κάτι και με πείραξε. Με στεναχώρησε. Με πίκρανε. Και με πίκρανε πολύ. Όσο για την απάντηση που δίνεις ίσως να είναι και έτσι. Αλλά όλοι αυτοί που δηλώνουν ασυμβίβαστοι, θα πρέπει να ξέρουν ότι θα έρθει η ώρα και η στιγμή που θα συμβιβαστούν από ανάγκη κι όχι από επιλογή. Και τότε θα καταλάβουν πολλά περισσότερα από ό,τι τώρα. Και θα είναι αργά για μετάννοιες.

    Ανώνυμε, και για μένα δεν γίνεται. Μου φαίνεται αδιανόητο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Yπέροχο κείμενο με συνοδεία εκπληκτικού κομματιού!!!
    Καλό μήνα Κωστή :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Κάνθαρε, ή μάλλον Κωστή, για μια ακόμη φορά έγραψες!!! Χαραμίζεσαι αγορί μου.

    Νίκος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Χάρης

    Φίλε Κάνθαρε/Κωστή, δηλώνω κι εγώ ένοχος για πολλά από τα ατοπήματα/αμαρτήματα που γράφεις.

    Πιστεύω, ότι για να βρεις την αγάπη, δεν πρέπει να την ψάχνεις με το ραντάρ ανοιχτό, σαν το λαγωνικό! Να μην επιθυμείς την αγάπη σαν προϊόν, σαν κάτι που θέλεις, προκειμένου εσύ να αιθανθείς καλά μέσω ενός άλλου ανθρώπου (για να το πω στα ίσα, να μην υπερηφανεύεσαι επειδή απλώς "έριξες" μια γκόμενα, και μετά το χάος...), αλλά να την αφήσεις να συμβεί.

    Αλλά, τί να λέμε τώρα, το 'να τ' άλλο. Τα πάντα όλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ευχαριστώ, Μελαχρινάκι! Καλό μήνα!

    Νίκο, δεν ξέρω αν χαραμίζομαι. Ξέρω ότι αυτά που έγραψα πηγάζουν από μέσα μου.

    Αγαπητέ Χάρη, η αγάπη δεν είναι νάρκη ή μέταλλο για να πάρεις τον αντίστοιχο ανιχνευτή και να αρχίσεις να ψάχνεις. Είναι κάτι που δεν γνωρίζει όρια και έρχεται (από) μόνη της, από εκεί που δεν το περιμένεις. Αρκεί, πρώτα από όλα, να αγαπάμε τον εαυτό μας. Ας θυμηθούμε το σπάσιμο του καθρέφτη που γράφω στο κείμενο. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι η αγάπη χρειάζεται δυο μισά για να είναι ολόκληρη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Γεια σου Κανθαρε, με τις εσωτερικές σου αναζητήσεις.. Πάντα, όσο απασχολημένος και να είμαι ρίχνω μια ματιά στο μπλοκ σου γιατί πάντα κάτι ενδιαφέρον έχεις να γραψεις, να δώσεις, να πεις τελος παντων...

    Τώρα.. Στα θεματα που εθεσες καθε ενας θα σου πει κατι διαφορετικό. Για μένα είναι δύναμη η αυτογνωσία, ο δυναμικός χαρακτήρας - αποφασιστηκότητα και η ειλικρίνεια... (στοιχεία που απ' ότι καταλαβα τα διαθετεις λιγο η πολυ)..

    Από κει και πέρα τα συναισθήματα δεν έχουν διακόπτη λη αναλύσεις. Αν αγαπήσεις, αγάπησες. Αν δεθείς, δέθηκες. Αν ερωτευτείς, ερωτεύτηκες. Φυσικά, με τα χρονια ωριμάζουμε παραπάνω και είμαστε αν θέλεις περισσοτερο διορατικοί, έμπειροι, επιλεκτικοί ίσως... Όμως και πάλι, άνθρωποι είμαστε και δεν είμαστε μηχανές...

    Και λάθη θα κάνουμε και σωστά θα κάνουμε. Και θα την πατήσουμε και θα πετύχουμε κλπ κλπ κλπ... Το κυριότερο είναι οι ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις. Είναι αγαθό αυτό.. Και είναι δύσκολο. Λίγους και καλους φίλους. Μία/έναν και καλή/ό σύντροφο, μια οικογένεια χωρίς προστριβές και εντάσεις...

    Δεν θα είχε κανενα νοημα, αν ολοι ηταν ιδιοι. Απολυτως κανενα. Αυτό άλλωστε είναι και το πικάντικο. Η διαφορετικότητα. Και κάποιοι μέσα από αυτήν, "επενδύουν" συναισθηματικά σε όσους πιστεύουν ότι αξίζει και προσπαθούν να κάνουν ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις...

    Όταν και αν δεις, ότι δεν βγαίνει αυτό, δεν τρέχει και τίποτα... Παίρνεις τον χρόνο σου, προχωράς, δεν ξεχνάς (η θύμηση και το βίωμα είναι η εμπειρία) και προσπαθείς να βρείς αυτό που θέλεις στο μέλλον...

    Όσο για την ΑΡΕΙΑΝΑΡΑ...Γάμα τα.. Με κεφαλαία γράμματα... Εδώ πάει η κουβέντα, στην φόλα... Αγαπάμε, αγαπάμε και τρώμε φόλα διαρκώς.. Και εμείς εκεί.. Άρα, μπορεί και να μας αξίζει η φόλα... χαχαχαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Jim, ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Ειλικρινά.

    Μπορεί να πιστεύω ότι τα διαθέτω αυτά τα στοιχεία, κι ακόμα περισσότερα, αλλά το θέμα είναι τι πιστεύουν και οι άνθρωποι που με περιβάλλουν. Και ο τελευταίος άνθρωπος που με γέμισε, που δέθηκα μαζί του, που μπορώ να πω ότι τον ερωτεύτηκα, πιστεύει παντελώς άκυρα πράγματα για μένα. Κι αυτό με στεναχωρεί πάρα πολύ. Με πικραίνει πάρα πολύ. Είναι άδικο, ρε φίλε. Και είναι άδικο, διότι προσωπικά, παρά ορισμένα προβλήματα που είχαμε, πίστεψα σε αυτήν. Αλλά νοιώθω ότι εκείνη δεν προσπάθησε καν να το επιχειρήσει. Προσπάθησα να υπερκεράσω το φράγμα που δημιούργησε, αλλά ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου. Και κατόπιν, ύψωσα μηχανικά, ενδεχομένως και ασυναίσθητα, ένα δικό μου.

    Και καταλαβαίνω πολύ καλά ότι δεν είμαστε μηχανές. Άνθρωποι είμαστε με τις ατέλειές μας και τα πάθη μας. Και θα πρέπει να προσπαθούμε να καταννοούμε την διαφορετική προσωπικότητα του άλλου. Οσο για την συναισθηματική επένδυση, προσωπικά το έπραξα, αλλά έκανα λάθος υπολογισμούς και έφαγα τα μούτρα μου. Πίστευα ότι κι ο άλλος ένοιωθε κάτι. Τουλάχιστον αυτό είχα εισπράξει. Αλλά φαίνεται ότι για κάποιους τα αισθήματα είναι πράγματι διακόπτης. Μπορεί να κάνω και λάθος. Τέλος πάντων. Να είναι καλά η κοπέλα.

    Για την Αρειανάρα θα τα πούμε κάποια στιγμή, αν και μεταξύ μας έχω αρχίσει να ενοχλούμαι πάρα πολύ από την κατάσταση που επικρατεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο και φυσικά στον Άρη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Μεγαλη κουβεντα η αγαπη. πολλοι αναρωτηθηκαν τι ειναι η αγαπη.Δεν νομιζω τελικα να υπαρχει συγκεκριμενη απαντηση.Μπορεις να την νιωσεις τοσο εντονα αλλα δεν μπορεις να την εκφρασεις με λογια και παραδειγματα.Δεν υπαρχει θελω και δεν θελω να αγαπησω.Δεν μας επιλεγει η αγαπη ουτε εμεις εκεινη.Νομιζω.Συμβαινει.Τυχαινει.και οπως δεν μπορεις να ορισεις την αγαπη δεν μπορεις να πεις και γιατι αγαπας? .. αγαπας ετσι ,χωρις λογο συγκεκριμενο.Επισης η αγαπη δεν χρειαζεται 2 για να υπαρξει.η σχεση σιγουρα.η αγαπη οχι.Μπορεις να αγαπας ,μπορει να σ'αγαπανε.Αν αγαπας και σε αγαπανε αυτο λεγεται ευτυχια.Λες οτι ελπιζεις να πραγματοποιησεις το ταξιδι της αγαπης,στο ευχομαι :) Μπορει να ειναι ακαταλαβιστικο,πολυπλοκο,ισως δυσκολο,να ποναει αλλα αξιζει!! παρακατω λες οτι θελεις να βελτιωθεις και αυτο στο ευχομαι.. Με προσοχη ομως γιατι υπαρχει μια λεπτη γραμμη αναμεσα στο βελτιωνομαι και στο αλλαζω!Να βελτιωνεσαι αλλα να μην αλλαξεις για κανεναν και για τιποτα!! καλη εβδομαδα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Καλή βδομάδα, Pela.

    Μαρία, το ξέρω και το καταλαβαίνω ότι η αγάπη δεν εκφράζεται με λόγια. Όπως γράφω και παραπάνω, η αγάπη χρειάζεται δυο μισά για να είναι ολόκληρη. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει μονομερής αγάπη. Υπάρχει, αλλά η ουσία είναι να υπάρχει αμφίδρομα. Καλώς ή κακώς, έχω ζήσει τι σημαίνει αγάπη. Και θέλω να το ξαναζήσω. Είναι φοβερό και παντοδύναμο συναίσθημα να νοιώθεις για τον άλλον πράγματα και να νοιώθει και εκείνος για σένα -όπως πολύ δυνατό συναίσθημα, και αρκετά επίπονο, είναι να νοιώθεις ένα κενό, αλλά ο μοναδικός που μπορεί να το συμπληρώσει, να μην το θέλει. Κι όταν λέω να βελτιωθώ, δεν εννοώ να αλλάξω! Αλίμονο! Η βελτίωση δεν προϋποθέτει να γίνω κάποιος άλλος, κάποιος αγνώριστος ή παντελώς διαφορετικός. Εγώ ο ίδιος θα είμαι, ο Κωστής, απλά καλύτερος, πιο ποιοτικός, πιο διαλλακτικός, πιο συναισθηματικός. Το ίδιο ισχύει και για τους συμβιβασμούς ή τις αμοιβαίες υποχωρήσεις. Το να συμβιβαστείς με κάτι/κάποιον δεν σημαίνει ότι άλλαξες και έγινες κάποιος άλλος. Δεν είναι ντροπή, ούτε υποτιμητικό, ούτε κακό να συμβιβάζεσαι με άλλους ανθρώπους. Όπως ακριβώς συμβιβάζεσαι με φίλους, την οικογένεια ή πράγματα που αφορούν την δουλειά σου. Απλά θα πρέπει να μάθουμε να συμβιβαζόμαστε από επιλογή. Διότι, όταν έρθει η στιγμή που θα συμβεί από ανάγκη, θα είναι σκέτο δηλητήριο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Είναι περισσότερο από απαραίτητο να διευκρινίσει κάποιος τη διαφορά ανάμεσα σε αγάπη και έρωτα. Το κείμενο μιλάει για έρωτα ενώ τον ονομάζει αγάπη. Ο έρωτας μπορεί να φουντώσει μέσα σε χρόνο dt (κεραυνοβόλος), ενώ η αγάπη δομείται με την πάροδο του χρόνου.

    Ο έρωτας μπορεί με την πάροδο του χρόνου να δυναμώσει αλλά μπορεί και να φθαρεί και συνήθως αυτό συμβαίνει (στατιστικά). Η αγάπη με την πάροδο του χρόνου συνήθως δυναμώνει προοδευτικά μέχρι να φτάσει στο ζενίθ της, το οποίο - ζενίθ - εξαρτάται από τα "συμβαλλόμενα" μέρη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Δεν έχεις καθόλου άδικο στην διευκρίνιση που γράφεις. Άλλο, αγάπη, άλλο έρωτας. Αλλά το κείμενο, παρά τις ατέλειές του, αναφέρεται στην αγάπη ή, αν για κάποιους είναι περισσότερο κατανοητό, στον δρόμο προς την αγάπη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. KANTHARE και τα μούτρα σου, που λες ότι έφαγες δεν είναι κακό. Έτσι, αισθάνθηκες και ετσι έπραξες. Όντως, για μερικούς και μερικές τα συναισθήματα πέφτουν σαν διακόπτες. Ίσως είναι "επαγγελματίες" στην ζωη, ενώ κάποιοι άλλοι όχι..

    Σίγουρα... Όταν τρέφεις αισθήματα για έναν άνθρωπο και δεν βλέπεις ανταπόκριση, ενοχλείσαι... Αισθάνεσαι την αδικία, κατά κάποιο τρόπο... Μέσα στο παιχνίδι είναι κι αυτά. Άλλοτε, θα μας βγει κάτι και άλλοτε δεν θα μας βγει.. Δεν το πάω στο ζαμαμφού (στο ότι κάτσει δηλαδή)... Εννοώ, ότι έτσι είναι η ζωή. Άλλοτε θα δικαιωθούμε από κάτι και άλλοτε όχι..

    Εφόσον, δεν έχει να κάνει με θέμα που δεν είστε μαζί ας πούμε λόγω απόστασης ή λόγω ξέρω γω οικογενειακών - κοινωνικων διαφορών (δηλαδή, δεν σας εμποδίζουν τρίτες καταστάσεις) και μου λες ότι βλέπεις φράγμα και πιστεύει άλλα, τότε η λύση, είναι μπροστά...

    Το να κοιτάξεις το μέλλον σου, δηλαδή.. Δεν ξέρω, αν η κοπέλα που αναφέρεις είναι η κοπέλα που λέγαμε και πριν αρκετό καιρό.. Αν είναι η ίδια, τότε ένα παραπάνω φίλε... Φύγε από τα παλιά και κάνε μια νέα αρχή... Με το να επιμένεις γίνεσαι και χειρότερα... Μια νέα αρχή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Jim, όχι, δεν είναι η ίδια! Αυτό έλειπε! Πάει αυτό. Το περάσαμε.

    Πήγαμε παρακάτω. Φτάσαμε στο τώρα. Στο τώρα, όπου δεν μου είχε ξανατύχει να δεθώ με κάποιον τόσο πολύ, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Είχα όλη την καλή διάθεση, άρχισα να νοιώθω πολλά πράγματα, αλλά, όπως είπα, μάλλον έσπασα τα μούτρα μου.

    Και το χειρότερο είναι ότι άκουσα πράγματα που δεν ισχύουν. Πράγματα που με πίκραναν. Θα μου πεις, ''ποιος είσαι εσύ που μου λες ότι δεν ισχύουν;''. Σωστό κι αυτό. Δεν μπορώ να στο αποδείξω. Αλλά το γεγονός ότι τα άκουσα για πρώτη φορά στη ζωή μου, από οποιονδήποτε άνθρωπο, κάτι σημαίνει -σαν να σου λέω ότι ο Τζέφρυ ήταν ικανός Πρωθυπουργός ή ο Καζναφέρης είναι ο κλώνος του Ντάνι Άλβες. Ένοιωσα ότι δεν έκανε καν τον κόπο να με μάθει, ένοιωσα πλήρως παρεξηγημένος. Τέλος πάντων. Ας είναι καλά η κοπέλα και να περνάει όμορφα. Εύχομαι τα καλύτερα για αυτήν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ποιος θα λομπάρει τον τερματοφύλακα;

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...