Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

Θα χάσουμε μόνο το πάρτι

Διακρίνω μια φθορά. Ψυχολογική φθορά. Είναι αναμενόμενο -αλλά όχι απαραίτητα και λογικό. Η κατάσταση της οικονομίας, οι υποχρεώσεις πάσης φύσεως, η αδυναμία καλλιέργειας αντιστάσεων, η βιασύνη στις κρίσεις μας, η έλλειψη παιδείας, η μετάφραση της υπομονής ως ανοχή και οι φρενήρεις ρυθμοί δεν μας επιτρέπουν να χαλαρώσουμε. Για μια στιγμή, όμως: θέλουμε να χαλαρώσουμε; 


Δεν είμαι τόσο σίγουρος. Πολλοί άνθρωποι λειτουργούν ψυχαναγκαστικά. Όντας, ανήμποροι να ενταχθούν σε ένα πλαίσιο ηρεμίας, μέτρου και ορθολογισμού, προτιμούν να υποταχθούν στην γκρίνια. Και γκρινιάζουν άσχημα. Ατέρμονα. Χωρίς τακτ. Δίχως να αντιλαμβάνονται ότι δεν βιώνουν μόνοι μια κατάσταση: ο μικρόκοσμός τους γειτνιάζει με τις ζωές άλλων ανθρώπων, γνωστών και αγνώστων, που δεν μοιράζονται απαραίτητα την ίδια παρανοϊκή τρέλα με αυτούς. Δεν κλεινόμαστε, λοιπόν, μόνο μέσα στα σπίτια μας, τα οποία μετατρέπουμε συνειδητά σε ψυχολογική φυλακή υψίστης ασφαλείας, αλλά, επίσης, αποκλείουμε όποιον προσπαθεί να διαπεράσει την εσωτερική μας πανοπλία. Υψώνουμε ένα νοητικό φράγμα, προκαλώντας τον οποιοδήποτε να το υπερπηδήσει, σταυρώνουμε τα πόδια και τα χέρια, και παραμένουμε έγκλειστοι στο σπίτι μας. Λες και μας αρέσει αυτή η κατάσταση. Σαν να διοργανώνουμε ένα πάρτι και να έχουμε στείλει προσκλητήρια στην απαισιοδοξία, στον πανικό, στη μιζέρια, στην γκρίνια και στη θλίψη. Κι όλοι αυτοί οι υποψήφιοι να περιμένουν με λαχτάρα τον επίτιμο καλεσμένο του πάρτι: το μίσος. Καταλαβαίνω ότι δεν είναι δυνατόν να είναι όλοι λογικοί, συνετοί, αισιόδοξοι, σκεπτικοί, υπομονετικοί ή/και ψύχραιμοι -μολαταύτα, υπάρχουν άνθρωποι που μας αγαπούν για αυτό που είμαστε, έστω κι αν δεν επεξεργαζόμαστε τις συμβουλές και τις γνώμες που μας χαρίζουν απλόχερα. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Το χείριστο, όμως, είναι ότι δεν προσπαθούμε. Και θα πρέπει -επιτέλους!- να αρχίσουμε την προσπάθεια. Ο Μαχάτμα Γκάντι υποστήριζε: «Πρέπει να είσαι η αλλαγή που εύχεσαι να δεις στον κόσμο». Εμείς, άραγε, τι είδους αλλαγή ευχόμαστε;

Αυτός ο έντονος αρνητισμός δεν έχει προσβάλλει μόνο τους πολίτες της διπλανής πόρτας, αλλά και την κυβέρνηση -δηλαδή τους διαχειριστές. Απογυμνωμένη από ορθά αντανακλαστικά, αρνούμενη να προβεί στις λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές, αλυσιδωμένη με τα ψυχολογικά δεσμά της Τρόικας, αποκομμένη από την πραγματική πραγματικότητα και όντας αδύναμη να αφουγκραστεί τον παλμό, τα αποθέματα και τις αντιστάσεις της κοινωνίας, προσπαθεί να επιβάλλει τα θέλω της μέσω μιας άκρατης νομολαγνείας που, εν τελευταία ανάλυση, μάλλον προξενεί περισσότερο κακό και διαιωνίζει το πρόβλημα (π.χ. υπέρμετρη φορολογία). Η νομολαγνεία, λοιπόν, την οποία έχει αγκαλιάσει προ πολλού το πολιτικό σύστημα, αποτελεί τη δραστική ουσία στο μηχανισμό αντίδρασης της κυβέρνησης. Κι όλα αυτά, ενώ επιμένουμε να ερμηνεύουμε την πραγματική ζωή με μαθηματικά (π.χ. επίδομα ανεργίας), να συγχέουμε τους πραγματικούς ανθρώπους με στατιστικά στοιχεία (π.χ. δείκτες ανεργίας) και να μεταθέτουμε την ευθύνη στον πολίτη/καταναλωτή, υπό την μορφή κοινωνικών αυτοματισμών, χωρίς ελεγκτικούς μηχανισμούς πάσης φύσεως. Ουσιαστικά, πρόκειται για υπεκφυγή που δίνει φιλί ζωής σε ένα παρωχημένο μοντέλο. Διότι, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, δεν χρειάζονται περισσότεροι νόμοι και σκληρότερα μέτρα, αλλά άμεση εφαρμογή/τήρηση των ήδη υπαρχόντων. Και επειδή το κράτος μπορεί, όταν θέλει και του κάνει κέφι, να εφαρμόσει και το παραμικρό άρθρο, εδάφιο, διάταξη ή κανόνα, αρχίζω να αναρωτιέμαι αν πρόκειται για έλλειψη ικανότητας ή θέλησης. Έστω επιλεκτικής δράσης. Τέλος πάντων.

Απαιτείται, λοιπόν, πολιτική και κοινωνική συνείδηση. Για παράδειγμα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο νόμος πρέπει να εφαρμόζεται κι από τις δυο πλευρές (κράτος και πολίτες). Κι όλα αυτά, με τη συνδρομή της ειλικρίνειας: οι περίτεχνες ντρίμπλες στην αλήθεια πρέπει να σταματήσουν. Τι άλλο χρειάζεται; Ρεαλισμός. Όνειρα. Συναίσθημα. Αξίες. Ηθική. Η περιφρόνηση στους άγραφους κανόνες επισύρει δυσαρέσκειες, οι οποίες, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, επιστρέφουν το χτύπημα. Δυστυχώς, όμως, η προσήλωσή μας στους εν λόγω κανόνες βρίσκεται στις τελευταίες σελίδες της προσωπικής μας ατζέντας. Κι αυτό, διότι κοιτάμε την πάρτι μας -και το πάρτι μας με τους προαναφερθέντες καλεσμένους. Είμαστε, βλέπετε, εγκλωβισμένοι στην υπερβολική φιλαυτία μας. Εγωισμός του κώλου, δηλαδή. Ούτε αυτό δεν μπορούμε να κάνουμε σωστά. Επομένως, αν θέλουμε να απελευθερωθούμε από την ψυχολογική φθορά, θα πρέπει να αποδεσμεύσουμε τη σκέψη μας από την σκοπιμότητα. Θα πρέπει να ξαναβρούμε τα αρχέτυπα και να πάψουμε να μιμούμαστε πλήθος κακέκτυπων. Θα πρέπει να ακούμε περισσότερο και να μιλάμε λιγότερο. Ίσως για αυτό ο Θεός μας έδωσε δυο αυτιά και ένα στόμα. Κι αν θέλουμε να πούμε κάτι, ας είναι μια καλή κουβέντα. Δεν χρειάζεται να στάζει συνέχεια δηλητήριο η γλώσσα μας. Ούτε να προκρίνει το ψέμα ή τη χαζομάρα. Και πού ξέρετε; Ίσως ταξιδέψουμε από την πλάνη στην αλήθεια κι από το σκοτάδι στο φως. Ας το δοκιμάσουμε. Δεν έχουμε να χάσουμε κάτι. Εκτός από το πάρτι που διοργανώνουμε. Ε, καλύτερα για όλους μας.

Υ.Γ.1 Οι γιορτές έχουν λάβει τέλος. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα λάβει τέλος και η ανθρωπιά μας. Η αγάπη, εκδηλωθείσα με πάσα μορφή, δεν πρέπει να έχει ημερομηνία λήξης. Όποιος νοιάζεται και ενδιαφέρεται, συνεχίζει σε αυτό το μοτίβο. Σιωπηλά και διακριτικά, αλλά πάντοτε με συνέπεια.

Υ.Γ.2 Η Μπάγερν, όντας με τα εννιά δάχτυλα πάνω στη γερμανική κούπα, έχει αφοσιωθεί πλήρως στην Ευρώπη. Και η άλωση του Λονδίνου αποτελεί γεγονός. Απέναντι σε μια Άρσεναλ που παλεύει να τρουπώσει στην πρώτη τετράδα της Πρέμιερ, δηλαδή το τσου λου, και αδυνατεί να κερδίσει την Μπλάκμπερν για το κύπελλο. Επομένως, ποια Ευρώπη και ποια Μπάγερν; Ο Βενγκέρ έχει άλλα προβλήματα λύσει. Και κάτι μου λέει ότι μέχρι το ερχόμενο καλοκαίρι, παρά την απεριόριστη εκτίμηση που τρέφω στο πρόσωπό του, δεν θα έχει προλάβει να τα λύσει. Ας μην ξεχνάμε και το Μίλαν - Μπαρτσελόνα. Νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα για την Μίλαν να γινόταν το πρώτο ματς στην Βαρκελώνη. Τώρα θα πρέπει να ρισκάρει λίγο περισσότερο. Κι αυτό απέναντι στην Μπάρτσα, σπάνια φέρνει αποτέλεσμα.

Υ.Γ.3 Ορισμένα τραγούδια ακούγονται πιο ευχάριστα live παρά στη studio version. Όπως αυτό που ακολουθεί.

18 σχόλια:

  1. είτε συμφωνώ, είτε διαφωνώ μ' αυτά που γράφεις, θέλω να επισημάνω τη συγκροτημένη σου σκέψη και τα επιχειρήματα που τη συνοδεύουν κάθε φορά που γράφεις ένα ανάλογο κείμενο.
    Παρεμπιπτόντως δε, συμφωνώ!

    καλημέρα, κανθαρούλη μου! ήρθε η ώρα που ακόμα και τα "φαντάσματα" πάνε για ύπνο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εάν σταματήσουμε να γκρινιάζουμε δε ξέρω εαν θα γίνουμε καλύτερα οικονομικα αλλά σίγουρα θα είμαστε καλύτερα ψυχολογικά. Η γκρίνια φέρνει γκίνια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όφουυυυ και δεν μπορώ την κλάψα και τη μιζέρια με τίποτα.Όλοι περνάμε τα ζόρια μας,γεγονός.Τί θα καταλάβω λοιπόν αν είμαι μέσα στη γκρίνια?Θα σου πω εγώ...ΤΙΠΟΤΑ!!!Οπότε το ρίχνω στην τρελλή για να μη λαλήσω,γιατί αν κάτσω να μιζεριάζω και να κλαίγομαι,θα λαλήσω.
    Όσο για την πολιτική μας κατάσταση,θα σου πώ.Δεν έφταναν τόσα που περνάμε με τα Μνημόνια, τα Κουρέματα και τις Δηλώσεις αυτών που να τους κάτσουν στον κώλο όσα φάγανε, άλλαξε κι ο καιρός.Τι να πεις! Θυμήθηκα εκείνο του Μποστ το αμίμητο: "Είμεθα πτωχός λαός, πλάκωσαν και αι ζέσται..." Κι άντε πάλι φίρδην μίγδην να στήνουμε παραστάσεις με ήρωες τον Πειναλέοντα και την Ανεργίτσα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται με ακρίβεια εντυπωσιακή. Το ίδιο σκηνικό. Για ποικιλία στις λαϊκές απογευματινές θα έχει Καραγκιόζη. Απο 'δώ οι παράγκες,πολλές παράγκες,απο 'κεί τα Σαράγια. Όχι τόσο πολλά αυτά, αλλά αρκετά και επώνυμα. Το ξύλο από τον Μπαρμπαγιώργο δεν ξέρω πότε θα πέσει, αλλά δεν αργεί. Έχουν μια φαγούρα τόσο η γκλίτσα όσο και το τσαρούχι.
    Φιλάρες Κάνθαρέ μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Χάρης

    Φίλε Κάνθαρε, το σημερινό σου μή ποδοσφαιρικό άρθρο, μου δίνει την πάσα για να προτείνω κάτι αναπάντεχο. Κατά την ονομαστική μου εορτή, δέχτηκα ένα δωράκι από τις φιλάρες μου, που μάλλον το σκέφτηκαν χιουμοριστικά. Μου δώρησαν το "Τα φάγαμε όλοι μαζί"! Το βιβλίο του Πάγκαλου. Περιέργως, ξεκίνησα να το διαβάζω. Και λέει φοβερά πράγματα. Προσωπικά δεν θα το αγόραζα ποτέ επειδή τον αντιπαθώ. Παρ' όλ' αυτά, εξηγεί το γιατί μιλάει γι' αυτό το θέμα, αν και δεν έχει τέτοιο δικαίωμα, και το αναγνωρίζει, χωρίς να περιμένει συγχώρεση (προφανώς και δεν τον προσκυνάω). Βέβαια, δεν τολμάει να μιλήσει ευθέως για τον καταστροφέα Ανδρέα, και όπως στις περισσότερες περιπτώσεις, λέει ό,τι τον συμφέρει, ενώ για άλλα θέματα μούγκα. Ας το προσπεράσουμε όμως. Αν βγάλεις από το μυαλό σου ότι τα γράφει ένας από τους πυλώνες του πολιτικού συστήματος, θα καταλάβεις διαβάζοντας γιατί η Ελλάδα είναι κωλοχανείο. Και με σκατένιους ανθρώπους να την κατοικούν. Ενδεικτικό παράδειγμα? Δεν φτάνουν οι τυφλοί της Χίου και της Ζακύνθου. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου γιατροί βαφτίζανε υγιέστατα παιδάκια (όχι απαραίτητα από φτωχές οικογένειες) ως κωφάλαλα (για το αντίστοιχο επίδομα), και οι γιατροί τα εκπαίδευσαν κιόλας να προσποιούνται σε περίπτωση ελέγχου! Δεν φτάνει που ο κωλοέλληνας είναι λαμόγιο, μαθαίνει και το παιδί του να γίνει σκατένιος από μικρό παιδί. Ειλικρινά, πώς μπορεί να γιατρευτεί ο τόπος? Καμία τρόικα, κανένα ΔΝΤ, ακόμα και η χρεοκοπία πιθανόν να μην είναι αρκετά.

    Στο ποδόσφαιρο τώρα. Η Μπάγερν δείχνει ομάδα νταβραντισμένη για το Τσου Λου, αφού σωστά λες ότι το Πρωτάθλημα είναι στο τσεπάκι. Η Άρσεναλ πληρώνει το ότι από επιλογή δεν έχει οικονομικά ελλείμματα και συνεπώς έχει χειρότερη ομάδα. Τουλάχιστον, ας έπαιρναν μαθήματα από την Μπάγερν (ας μην ξεχνάμε βεβαίως, ότι στην Γερμανία η Μπάγερν δεν έχει να ανταγωνιστεί μόνιμα 4-5 ομάδες ιδίου επιπέδου ή καλύτερες από εκείνη, όπως η Άρσεναλ στην Αγγλία). Η Μίλαν είναι σε περίεργη κατάσταση, σαφώς βελτιωμένη από την αρχή της σαιζόν που δεν σταύρωνε πόντο. Μεγάλη ομάδα κα σκληρό καρύδι, αλλά δεν μπορεί να τα βάλει με την Μπαρτσελόνα όπως παλαιότερα έτη, επειδή έχει ρίξει το μπάτζετ και το επίπεδο του ρόστερ. Αν μπορούσε να παίξει ο Μπαλοτέλλι θα υπήρχε ένας λόγος ανησυχίας για την άμυνα της Μπαρτσελόνα. Τουλάχιστον ο Ελ Σααραουί μαζί με τον Μπόατενγκ, με την βοήθεια του Μοντολίβο, κάτι θα κάνουν μπροστά. Η άμυνα με Μεξές, Ζαπάτα και λοιπούς, θα αντέξει?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πριν κάτι μέρες ο επισκέπτης Kostas Clvrds έγραψε εδώ σε σχόλιο ότι:

    ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΕΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΜΙΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΥΘΕΙ ΑΙΜΑ. ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ. ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΣΤΗ ΘΕΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ. ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΣΗΚΩΘΟΥΜΕ, ΝΑ ΤΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΟΛΑ, ΝΑ ΤΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΑΠ ΤΗΝ ΑΡΧΗ. ΚΑΝΕΙΣ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΑ ΙΔΑΝΙΚΑ, ΤΟ ΣΘΕΝΟΣ Κ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΣΙΑΣΕΙ ΤΗΝ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΝΟΥΣΙΑ Η ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΚΑΛΟΠΕΡΑΣΗ ΤΟΥ..

    Αφού αυτό το σχόλιο πέρασε απαρατήρητο, σημαίνει ότι υπάρχει πρόβλημα στα μυαλά μας και μάλιστα χοντρό. Είμαστε "παχύσαρκοι" και χρειαζόμαστε άσκηση και νηστεία.

    Γιατί να γράψω ότι το μνημόνιο είναι ένα χοντρό παραμύθι, αφού ότι χρηματική βοήθεια παίρνουμε την αποδίδουμε με το πολύ παραπάνω σε κάθε ετήσιο προϋπολογισμό; Θα υπάρξει ενδιαφέρον από κάποιον να μάθει το πως και το γιατί;

    Αν πω ότι οι πολιτικοί μας είναι υπόλογοι για εσχάτη προδοσία θα ενδιαφερθεί κανείς; Αν ρωτήσω τι είδους πολίτευμα έχουμε στην πραγματικότητα, γνωρίζει κανείς να δώσει τη σωστή απάντηση;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Χάρης

    Συγγνώμη, αλλά πολύ εύκολο το έχουν μερικοί το αίμα, ειδικά αν το έχουν δει μόνο σε ταινίες, ή όταν γρατζουνίζονται. Ξέρετε τί πάει να πει "φόνος", έστω και ενδεδυμένος με μια πολύ καλή δικαιολογία? Δεν είμαστε στον Μεσαίωνα, ή στην Γαλλική Επανάσταση, ή το 1821. Μια χαρά ανατροπές γίνονται και χωρίς σφαγές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλησπέρες σε όλους!

    Λύχνε, σε ευχαριστώ τα μάλα για τα καλά σου λόγια. Ειλικρινά.

    Dear e-diary, το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό. Αυτό δεν καταλαβαίνουμε. Δεν έχουμε πτωχεύσει οικονομικά, αλλά ηθικά, πνευματικά, νοητικά. Για αυτό ακριβώς κατέρρευσε και η οικονομία μας. Και ακριβώς επειδή αντιλαμβάνομαστε τη ζωή ως χρήμα, ένεκα υπερκαταναλωτισμού, τώρα που δεν το έχουμε, μιζεριάζουμε. Και δεν μπορούμε να βρούμε εναλλακτικούς τρόπους ψυχαγωγίας και διασκέδασης. Κι όμως υπάρχουν! Ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος είναι ευπροσάρμοστο και πολυμήχανο είδος. Έστω κι αν ''ζει'' μόλις 150.000 χρόνια.

    Παλιοκόριτσο, η γκρίνια είναι ασθένεια. Εν πολλοίς, ανίατη. Εδώ γκρινιάζαμε τις ''καλές μέρες''. Δεν θα γκρινιάξουμε τώρα; Κι εγώ δεν την μπορώ την γκρίνια. Δεν μπορώ να την καταπολεμήσω. Ακόμα κι όταν σιωπώ, προσπαθώντας να αντισταθώ στον πειρασμό για ανταπάντηση, κατηγορούμαι ως αναίσθητος και αδιάφορος. Ακόμα και άεργο (!!!) με αποκάλεσαν πρόσφατα. Λες κι αυτοί που γκρινιάζουν προσπαθούν να σε παρασύρουν στην ίδια παρανοϊκή τρέλα που τους έχει προσβάλλει. Για να νοιώσουν ότι ''έχουν παρέα'' και δεν είναι οι μόνοι που γκρινιάζουν. Και ξέρεις ποια είναι η πλάκα; Ότι αυτοί που γκρινιάζουν, όταν πας να γκρινιάξεις κι εσύ, σε γειώνουν! Τέλος πάντων. Για τους πολιτικούς, ένας είναι ο κύριος υπεύθυνος. Και τον γνωρίζουμε όλοι. Διακρίνεται πολύ εύκολα μέσα από έναν καθαρό καθρέφτη.

    Χάρη, ξέρεις τι δεν μπορώ; Να δηλώνει κάποιος, και μάλιστα με ύφος χιλίων καρδιναλίων, επιλεκτικά την αλήθεια. Ετεροχρονισμένα. Αν ο -πήρε ο αέρας τη σημαία- Πάγκαλος ήθελε να είναι σωστός, ας έλεγε την εποχή εκείνη: ''Κύριοι, μαζί τα τρώμε''. Ενεστωτικός χρόνος. Τώρα, τουλάχιστον για μένα, δεν έχει κανένα νόημα μια τέτοια δήλωση. Σαν να μου λες ότι τον Αύγουστο του 1992 είχε 36 βαθμούς. Ποιος δεν ξέρει ότι τον Αύγουστο έχει ζέστη; Ποιος δεν ξέρει τις λαμογιές που γινόντουσαν τότε; Μεγαλοκλέφτες αυτοί, μικροαπατεώνες αυτοί. Όλοι εκείνοι (οι πολίτες), όμως, που δεν έχουν ''λερώσει'' τα χέρια τους, τι φταίνε; Όσο για το δώρο που σου έκαναν, ως ιδέα την βρίσκω εξαιρετική! Για το τσου λου δεν θα μου κάνει εντύπωση να (ξανα)δώ την Μπάγερν τελικό. Αν και δεν ξέρω πόσο καλό θα ήταν αυτό για τον Γκουαρντιόλα. Η Μίλαν έχει αποκτήσει πράγματι κάποια ψυχολογία, αλλά σε νοκ άουτ ματς, και μάλιστα απέναντι στην Μπάρτσα, είναι δύσκολα τα πράγματα. Προφανώς οι Ισπανοί είναι το φαβορί, αλλά η φανέλα της Μίλαν είναι πολύ βαριά. Τα υπόλοιπα επί του χόρτου.

    Υπουργέ, όπως τότε, ξαναλέω ότι διαφωνώ σφόδρα με το να ''πέσει αίμα''. Που βρισκόμαστε; Στο Μογκαντίσου της Σομαλίας; Αν υιοθετούμε τέτοιες απόψεις, καταλαβαίνουμε γιατί φτάνουμε στον πάτο. Και επειδή έχω ακούσει κι εγώ ο ίδιος, ως αυτήκοος μάρτυρας, τέτοιες απόψεις, κάθομαι και αναρωτιέμαι τι έχει πάει τόσο στραβά. Ειδικά όταν ακούω τέτοιες απόψεις από ανθρώπους που πίνουν κόκα κόλα και κατόπιν πετάνε το κουτάκι κάτω ή περηφανεύονται σε όλο τον κόσμο ότι ξενοπήδηξαν και μετά αναρωτιούνται, σαν κυανοπώγωνες, πως το έμαθε η κύρια γκόμενα. Εμείς ''επαναστατούμε'' και δεν ξέρουμε το γιατί.

    Χάρη, ξέρεις τι άλλο δεν έχω καταλάβει; Όταν λένε ''να πέσει αίμα'', τι εννοούν; Ποιανού αίμα; Τι δικό μου; Των φίλων τους; Των πολιτικών που ψήφισαν; Ποια θα είναι η διάκριση; Και ποιος θα το αποφασίσει αυτό; Και με ποια λογική; Αντι να γίνουμε άνθρωποι, δηλαδή, προτιμούμε να ''πέσει αίμα''; Αυτές είναι οι προτεραιότητές μας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Χάρης

    Κάνθαρε, για το βιβλίο επιμένω ότι είναι αρκετά καλό, παρά το μειονέκτημά του, ότι συγγραφέας είναι ο Πάγκαλος. Ξέρω τί πάει να πει Πάγκαλος. "Πήρε ο αέρας την σημαία" (κατά τα Ίμια), "Μεγάλος "Τραγουδιστής (το κωδικό όνομά του ως ΥΠΕΞ κατά την υπόθεση Οτσαλάν), "κουραδόμαγκες" (το απήυθυνε προς τους διαμαρτυρόμενους καλλιτέχνες για τον Οτσαλάν, με το οποίο συμφωνώ απόλυτα), και πολλά άλλα. Παρά ταύτα, λέει κάποια σωστά πράγματα. Θα έλεγα, το 90% όσων γράφει είναι σωστά. Δεν συμφωνείς κι εσύ, ότι οι Έλληνες ευθύνονται για την κατάντια της Ελλάδος, με τις εκλογικές τους επιλογές εδώ και δεκαετίες? Το ίδιο ακριβώς αναφέρει ο Τεό στο βιβλίο.

    Κλείνοντας, σου μεταφέρω αυτά που γράφει στο τέλος. Αναφερόμενος στα απίθανα λεφτά που μπορεί να πάρει η Ελλάδα από διάφορες πηγές (τους ομογενείς με τα 600 δις ευρώ, τα πετρέλαια, τον θησαυρό του Αλή Πασά στην λίμνη των Ιωαννίνων, τις πολεμικές αποζημιώσεις των Γερμανών, την Τράπεζα της Ανατολής, και άλλα, αθροιστικά 5,5 τρις ευρώ), γράφει ο Πάγκαλος: "όλα αυτά δίνουν άλλοθι σε όποιον δεν θέλει να πληρώσει, να συμμορφωθεί, να προσπαθήσει, σε αυτούς που τα τρώνε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Δημιουργούν το άλλοθι του κινήματος "Δεν Πληρώνω". Κάποιος άλλος θα πληρώσει και θα μας σώσει, χωρίς να ιδρώσουμε καν."

    Σημειώνω, ότι στο βιβλίο του δίνει βάρος στην φορολογκή συνείδηση και την έγκαιρη πληρωμή των φόρων, αλλιώς χάνονται τόκοι κεφαλαίων. Ξέρω βέβαια πού ζούμε και πόσο ευσυνείδητους πολιτικούς και πολίτες έχουμε, μην με πάρεις για τρελό. Αλλά όλα αυτά είναι σωστά, έστω θεωρητικά.

    Υπόσχομαι ότι δεν θα ξαναμιλήσω γι' αυτό, γιατί είναι ένα θέμα κάπως "περίεργο". CU

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Χάρη, δεν αντιλέγω ότι το βιβλίο δεν είναι ενδιαφέρον. Ούτε υποννοώ ότι λέει ψέμματα ή είναι κακογραμμένο. Απλά επικεντρώθηκα περισσότερο στον συγγραφέα. Σαν τις βραδιές ποίησης που, αντί να επικεντρωθούν στο ποίημα, σχολιάζουν τον ποιητή. Μπορεί να είναι και άδικη ή υπερβολική η στάση μου -αλλά αυτό μάλλον δεν θα το κρίνω εγώ.

    Συμφωνώ ότι έχει πει και σωστά πράγματα, συμφωνώ για το άλλοθι που γράφει, συμφωνώ για την έγκαιρη πληρωμή των φόρων, συμφωνώ για την ανεύθυνη στάση των Ελλήνων. Κι αν ρωτάς την γνώμη μου, θεωρώ ότι είναι ικανός -αν και η ικανότητα δεν περιορίζεται μόνο στην τέλεση καλών πράξεων, αλλά και κακών.

    Αλλά πού ήταν τόσα χρόνια, όταν όλα αυτά (δεν) γινόντουσαν εν γνώσει του; Διαμαρτυρήθηκε ποτέ π.χ. στον Σημίτη ή στον Ανδρέα για τα ''επιδόματα τυφλών'', τις ''αγροτικές συντάξεις'' και τις εκλογικές επιλογές των Ελλήνων φηφοφόρων; Παραιτήθηκε λόγω ασυμφωνίας ή διάστασης απόψεων πάνω σε αυτά τα θέματα; (Μόνο με το συμβάν '' Οτσαλάν'' παραιτήθηκε, για ευνόητους λόγους, για να τοποθετηθεί, σχεδόν άμεσα, από το Εξωρετικών στο Υπουργείο Πολιτισμού.) Απλά δεχόταν το Υπουργιλίκι και το Προεδριλίκι που του ανέθεταν οι εκάστοτε Πρωθυπουργοί -κι όλα αυτά από έναν αριστερό. Τότε που έπρεπε να δράσει και να πει την ωμή αλήθεια, πού ήταν; Σε άλλη χώρα;

    Τέλος, μην υπόσχεσαι. Χαρά μου να συζητάμε για οποιοδήποτε θέμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. πρέπει να απαγορευτεί η γκρίνια. όλοι έχουμε περάσει ή περνάμε κάποια σκατά! Αν μείνουμε εκεί δε διαφέρουμε και πολύ από τις κότες που ξεκατινιάζονται στα μεσημεριανάδικα...

    Καλά εσύ τα λες, αλλά ποιος ακούει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Χάρης

    [βάζοντας την υπόσχεση προσωρινά στην πάντα]

    Ο Τεό παραδέχεται, με δυο λόγια, ότι δεν μίλησε ποτέ ανοιχτά, γιατί θα τον έτρωγε η μαρμάγκα. Αναφέρει κι άλλους 5 ανθρώπους, μεταξύ των οποίων τον Στέφανο Μάνο και τον Τάσο Γιαννίτση, οι οποίοι περιθωριοποιήθηκαν κυρίως από τον ΛΑΟ με την ψήφο του, και όχι τόσο από τους αρχηγούς τους, επειδή έλεγαν την αλήθεια. Το να λες τα αυτονόητα στον λαό που έχει μάθει να παίρνει και όχι να δίνει είναι απαγορευτικό. Σου λέει το πρόβλημα δεν είναι ο κάθε Πάγκαλος που δεν λέει τα πράγματα έξω από τα δόντια, αλλά ο λαός που δεν θέλει να ακούει για νοικοκυροσύνη (μειωμένους μισθούς) στο Κράτος. Όπως γίνεται σήμερα με τον απατεώνα τον Τσίπρα και όσα παραμύθια ξεφουρνίζει. Τέλος, ο Τεό αναγνωρίζει ότι δεν είχε ποτέ το σθένος να κοντραριστεί με τον λαουτζίκο και δεν περιμένει επιείκεια. Δεν είμαι επιεικής μαζι του, αλλά αναγνωρίζει σε κάποιο βαθμό τις ευθύνες του.

    [επανέρχεται η υπόσχεση οριστικά.]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Πρόεδρε, βάσει της νομολαγνείας που αναφέρω στο κείμενο, ας ψηφίσει ο θίασος, συγγνώμη η Βουλή ήθελα να πω, έναν νόμο κατά της γκρίνιας. Και για να σοβαρευτώ, δεν υπάρχει μόνο η γκρίνια. Υπάρχουν κι άλλα συστατικά, που ομορφαίνουν τη ζωή μας. Ας μην τα υποτιμούμε.

    Χάρη, δέχομαι το σχόλιό σου. Να δεχτώ και την μερική αναγνώριση, εκ μέρους του Παγκάλου, των ευθυνών του. Να δεχτώ και το γεγονός -διότι περί γεγονότος πρόκειται- ότι οι πολίτες λατρεύουν τα ψέμματα, τις υπερβολές, τις κενές υποσχέσεις, το κουτσομπολιό και τα λοιπά. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι πολιτικοί πρέπει να λένε ψέμματα. Ούτε ότι πρέπει να δηλώνουν επιλεκτικά την αλήθεια, όποτε τους καπνίσει. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Και ξέρεις τι δεν μπορώ; Την μετάθεση και το μονοπώλιο ευθυνών. Δεν γίνεται να λέει ο πολιτικός ξαφνικά αλήθειες, π.χ. ''μαζί τα φάγαμε'', και δεν γίνεται να κατηγορεί ο πολίτης ξαφνικά το πολιτικό σύστημα που, εν πολλοίς, ο ίδιος έχει δημιουργήσει. Πρέπει η κάθε πλευρά να αποδεχτεί την ευθύνη που της αναλογεί. Διότι, βλέπω, ακόμα και τώρα, τη στιγμή που η χώρα βρίσκεται σε δύσκολη θέση, ότι βάζουμε τα κομματικά πάνω από την πατρίδα και το ψέμα πάνω από την αλήθεια. Συγγνώμη, αλλά, προκρίνοντας μια τέτοια κατάσταση, δεν πρόκειται να πάμε μπροστά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Η απάντηση που δώσατε, Χάρη και Κωστή, είναι καλή για το σχόλιο του Kostas Clvrds πριν 3 εβδομάδες. Το δικό μου σχόλιο είναι εντελώς διαφορετικό. Δεν πήρα την παραμικρή θέση αν πρέπει ή όχι να χυθεί αίμα.

    Αναρωτήθηκα μόνο (από τότε, γι' αυτό και δεν απάντησα τότε στην ανάρτηση) πως μπορεί κάποιος να γράφει ότι πρέπει να χυθεί αίμα και αυτοί που το διαβάζουν να προσπερνούν. Κατά τη γνώμη μου αυτό αποδεικνύει βαρύτατη ασθένεια.

    Παράλληλη απόδειξη της ασθένειας είναι η αναφορά στο προηγούμενο σχόλιό μου για παραμύθι μνημόνιο, για προδότες πολιτικούς και για το πολίτευμα και κανείς δεν ασχολείται.

    Λυπάμαι που σας στενοχωρώ αλλά, Houston we have a problem. Εμείς όχι κάποιοι άλλοι. Μηδενός εξαιρουμένου. Και παρ' όλα αυτά έχουμε και άποψη περί του πολιτικού γίγνεσθαι, τρομάρα μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αγανακτούμε Κάνθαρε για αυτά που χάσαμε η γρίνια δεν φέρνει τίποτα,αντίσταση θέλει αλλά ποιος;που; όλοι φταίμε για την κατάντια μας,βάζαμε μια ζωή άχρηστους να μας κυβερνούν και είχαμε την απαίτηση αυτοί οι άχρηστοι να χώσουν τα παιδιά μας σε δουλειές που ούτε καν είχαν τα προσόντα... Όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι βγάζουμε την ουρά μας έξω!!
    Θα το παλέψουμε,θα μάθει Ο Σακης,ο,Τακης,η Ρια και η κόρη ότι το αιφον δεν είναι απλά για να το εχεις, θέλει και κάρτα να δουλέψει,Η τζιπαρα θέλει και τα τελη κυκλοφορίας της τα ασύμφορα,και τη βενζίνη που κατάντησε πιο ακριβή από το CHIVAS...
    Το τραγουδι !!τι να σου λεω....
    Δεν ξέρω αν πέρασες να πάρεις το έπαθλο σου,κάτω η γρίνια, ναι στα χαμόγελα και με παιχνιδιάρικη διάθεση..
    καλο βραδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Την Καλημέρα μου συνονόματε..
    Διαβάζοντας δις το άρθρο σου στάθηκα στο ρεζουμέ:
    "Ουσιαστικά, πρόκειται για υπεκφυγή που δίνει φιλί ζωής σε ένα παρωχημένο μοντέλο."

    Όλοι μας αναμφίβολα έχουμε μια άποψη, ένα πιστεύω
    μια λύση ακόμα αν θες...
    Δεν έχουμε όμως θάρρος.
    Να κάνουμε αρχικά την κίνηση και να πούμε οκ φταίω, έκανα μαλακία, τέλος όμως και το διορθώνω.
    Δεν ανεχόμαστε ο άλλος να ευημερεί (με θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο) κι αμέσως ή θα τον διαβάλλουμε ή θα κάνουμε ρεμούλες για να του μοιάσουμε.
    Κι άλλα πολλά. Τα χα γράψει κι εγώ στην αστραπή πριν 1 χρόνο και κάτι μέρες http://pariskostas.blogspot.gr/2012/02/blog-post_09.html

    Στο και τι έγινε μείναμε κι όχι στο συγκεντρωθείτε να δούμε πως θα αλλάξει η ζωή μας αρχίζοντας πρώτα από το σπιτικό μας.
    Το χω ξαναπεί, η μαλακία μας και η νοημοσύνη μας φαίνεται από τον τρόπο που οδηγάμε...
    Ειδικά, στις πάλαι ποτέ εξόδους για Σαββατοκύριακο και λοιπές επετείους...!

    Και μεταξύ μας τώρα, όλα αυτα, δεν είναι φρέσκα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται δεκαετίες τώρα. Την μια ψωμολυσάμε και την άλλη έρχεται ένας τυπάκος που τα λέει καλά, στους μέσα και στους έξω. Τσιμπάει κάμποσο παραδάκι εκ των έξω, κρατάει φυσικά για τον κόπο του ο τυπάς, και μοιράζει στους έσω, αρχίζοντας απ' τους αυλικούς πρώτα, κι ύστερα στους ακροατές του, για να τον χειροκροτούν μέχρι τα βαθιά τους γεράματα κι όχι μόνο...
    Σας θυμίζει κάτι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Υπουργέ, εννοείται ότι δεν πρέπει να χυθεί αίμα. Πώς μπορείς να εξηγήσεις κάτι τόσο αυτονόητο; Η λεκτική φυλακή είναι πολύ μικρή για ένα τέτοιο εγχείρημα. Το Μνημόνιο δεν είναι παραμύθι. Υποτίθεται ότι υπάρχουν συμφωνητικά και υπογραφές. Παραμύθι είναι όλοι αυτή η κατάσταση που γίνεται με τους Έλληνες πολιτικούς που δεν κυνηγάει η Δικαιοσύνη. Μα, είναι δυνατόν να κυκλοφορεί ο Τζέφρυ ελεύθερος; Ο Παπακωνσταντίνου; Και τόσοι άλλοι. Όσο για το πολίτευμα, έχουμε δικτατορία χείριστης μορφής. Κι αυτό επειδή νομίζουμε ότι είμαστε ελεύθεροι. Και ναι, έχουμε πρόβλημα.

    Φούλη, θέλει νοητική αντίσταση. Θέλει σκέψη. Λογική. Δημιουργία. Ήθος. Όνειρα. Από το τι καταναλώνουμε, μέχρι το ότι δεν πρέπει να ρυπαίνουμε το περιβάλλον και να φερόμαστε σωστά σε φίλους και γκόμενες. Πρέπει να ξαναβρούμε το μέτρο. Τη λιτή αφθονία. Ίσως, αν θυμηθούμε που κρύβαμε την ανθρωπιά μας, μάθουμε τι σημαίνει να είμαστε σωστοί πολίτες.

    Νοσταλγέ, χρειάζεται μαζική επανάσταση. Προσοχή: οι επαναστάσεις ξεκινούν από το μυαλό μας. Αν δεν αναλογιστείς τις ευθύνες σου, δεν θα ξέρεις γιατί επαναστατείς. Και ναι, χρειάζεται θάρρος. Θάρρος για να αντισταθείς στους πειρασμούς. Για παράδειγμα, θες θάρρος για να μην σκοτώσεις τον γάιδαρο του γείτονα. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται. Μπορούμε να το κάνουμε αυτό; Για αυτό στο κείμενο αναφέρω το μίσος ''ως επίτιμο καλεσμένο του πάρτι''. Η μαλακία μας φαίνεται κι από τον τρόπο που οδηγάμε. Από τον τρόπο που ρυπαίνουμε. Που σπαταλούμε. Που φερόμαστε σε φίλους και γκόμενες. Δεν είναι τυχαία όλα αυτά. Τέλος, ναι, μας θυμίζει κάτι. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα δώσουμε την εξουσία σε μαθητευόμενους μάγους που λαϊκίζουν.


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Το σύνολο των δόσεων βοήθειας του μνημονίου που λαμβάνουμε κάθε χρόνο, είναι μικρότερο αισθητά από το σύνολο των τόκων - μετονομασμένους σε ασφάλιστρα - που πληρώνουμε ετήσια. Φτάνει αυτό ή πρέπει αν το αναλύσω διαφορετικά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Μπορεί να είναι κι έτσι, αλλά οι φωστήρες που ψηφίζουν οι Έλληνες ψηφοφόροι έχουν άλλη γνώμη. Παραμύθι είναι όλοι αυτοί που ψήφισαν τον Τζέφρυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ποιος θα λομπάρει τον τερματοφύλακα;

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...